Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΦΛΟΣ

Σήκωσε τα μάτια της και κοίταξε το αντικείμενο της λατρείας της. Τα λιγοστά μαλλιά του ήταν ανακατεμένα. Τα μπιμπίκια του φάνταζαν σαν κατακόκκινοι βεζούβιοι στο σχεδόν αξύριστο πρόσωπό του. Μια τσίμπλα καθόταν θριαμβευτικά στον έσω κανθό του δεξιού ματιού.

Του χαμογέλασε. Αυτός ρεύτηκε και έχωσε το δείκτη του στο αριστερό ρουθούνι. Το κούνησε λίγο, το έβγαλε και το σκούπισε στο σώβρακο. Αυτό το κλασσικό σλιπ που έβλεπε η Αδελαΐδα να απλώνει η δούλα που είχαν στο σπίτι τους το εξοχικό.

Σηκώθηκε και φόρεσε τα γούνινα παντοφλάκια της με τα τακούνια.

Σήκωσε από το βρώμικο πάτωμα το διάφανο λευκό πενιουάρ και το φόρεσε στους αλαβάστρινους ώμους της.

Ο Βρασίδας, έριξε μια ηχηρή κλανιά και πήρε το κουτάκι της μπύρας από το πάτωμα που είχε κυλήσει και προσπάθησε να στραγγίξει από μέσα του μερικές σταγόνες.

Η Αδελαΐδα πήγε να κάνει ένα μπάνιο. Έβγαλε τα δαντελωτά της εσώρουχα και έπιασε το τενεκεδάκι με τις σκουριές από το καπάκι που είχε τσακιστεί έτσι ώστε να μοιάζει με χερούλι και το έβαλε κάτω από τη βρύση. Το γέμισε και έριξε με αυτό στο κορμί της. Πήρε την πλάκα του πράσινου σαπουνιού και έτριψε με αυτό το κορμί της. Με το τενεκεδάκι ξαναέριξε πολλές φορές νερό μέχρι να βγάλει τον ιδρώτα του έρωτα από το αγαλματένιο κορμί της.

Δε σκουπίστηκε, πήγε στο κρεβάτι και ο Βρασίδας την υποδέχτηκε με ένα χαμόγελο που έδειχνε σε όλο του το μεγαλείο το κενό μεταξύ κοπτήρα και κυνόδοντα δεξιά.

Έβγαλε το μικρό του δάκτυλο από το αυτί και το κοίταξε με ενδιαφέρον. Η Αδελαΐδα του έστειλε ένα φιλί και άρχισε να ξεσκονίζει το κρεβάτι από τις τρίχες του, μαύρες, κατσαρές, μακριές για να μην κολλήσουν στο βρεμένο κορμί της. Ξάπλωσε στα σεντόνια που μύριζαν ιδρώτα και απλυσιά. Κάτι καφέ κηλίδες, προτίμησε να τις αγνοήσει.

Προσπάθησε να τον χαϊδέψει αλλά ο Βρασίδας την έσπρωξε με ένα μουγκρητό.

Και πάνω που ο ύπνος θα την αγκάλιαζε χτύπησε το προϊστορικό κουδούνι. Βρίζοντας ο Βρασίδας σήκωσε το κοντόχοντρο κορμί του με την κοιλιά του να κρύβει τον αντρισμό του, και κατεύθυνση την ξύλινη πόρτα. Άνοιξε και μια βρισιά βγήκε από τα χείλη του. Τι θες μωρή χαμούρα εδώ; Δε σου είπα να μη με ξαναενοχλήσεις;

Βρε κτήνος, απάντησε μια γυναικεία φωνή, εδώ μου χαμουρεύεσαι με το κάθε τσουλάκι;

Ο Βρασίδας, όλο λεπτότητα άστραψε ένα χαστούκι στην ντυμένη εισβολέα. Η Αδελαΐδα σηκώθηκε, ξανάβαλε το πενιουάρ και βγήκε στον προθάλαμο με το βραζιλιάνικο μπικίνι της να διαγράφεται μέσα από το λεπτό διάφανο ρομπάκι.

Ο Βρασίδας την κοίταξε με λαχτάρα και το κούνημα της κοιλιάς του ίσως και να μαρτυρούσε μια επώδυνη στύση.

Τράβα μέσα κωλόγρια, της είπε. Εσύ μωρή, δεν μπορείς να καταλάβεις ότι το πρόβατο, δεν έχει μάτια για καμιά άλλη παρά μόνο για το ουρί του παραδείσου με το όνομα κωλόγρια; Άει σιχτίρ και της έκλεισε την πόρτα στα μούτρα.

Με λιγούρικο μάτι, γύρισε στον οντά που η κωλόγρια Αδελαΐδα τον περίμενε τρέμοντας από προσμονή. 

Μέχρι εδώ. Μετά γίνεται ακατάλληλο για παιδιά. Αφιερωμένο στην πληγωμένη

κωλόγρια  που κλαίει και οδύρεται για τον αναίσθητο πρόβατο…