1η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ...

Η πρώτη Οκτωβρίου εορτάζεται παγκοσμίως ως η μέρα της τρίτης ηλικίας.

Και σκέφτομαι τους ηλικιωμένους. Είναι και αυτή η διαφήμιση στην τηλεόραση που μου κόβει τα πόδια. Πόσο αληθινή!

Ο παππούς με τη βουλγάρα που τον προσέχει. Ο παππούς με τη μειωμένης νοημοσύνης ελληνίδα που το μόνο που νομίζει ότι χρειάζεται ο καημένος, είναι μια ζακέτα. Ο παππούς με την κινέζα που δίνει παράσταση καραόκε στον ανήμπορο γέρο.

Γέρος είναι, δεν είναι ηλίθιος! Δε χρειάζεται να φωνάζεις ή να λες τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά. Δείξε του λίγο ενδιαφέρον. Ρώτα για τη ζωή του, για τη δουλειά που έκανε, για τα παιδιά του, για τους φίλους του. Τις αταξίες που έκανε όταν ήταν παιδί. Ζήτα του να σου δείξει κάποιες από τις δεξιοτεχνίες που είχε. Μπορεί να έπαιζε τάβλι, πες του να σε μάθει. Μπορεί να έπαιζε χαρτιά, ζήτα του να σε μάθει Θανάση. Μπορεί να είχε ένα χόμπυ, ρώτα για αυτό και βόηθα τον να το συνεχίσει. Μπορεί να έπλεκε, ζήτα της να σου μάθει μια πλέξη. Μπορεί να κένταγε, πάρε της χονδρό καμβά να φτιάξετε κάτι μαζί. Αν έλυνε σταυρόλεξα, πάρε εσύ ένα και ρώτα τους να το λύσετε μαζί, η μειωμένη όραση είναι το κύριο πρόβλημα που σταμάτησαν  να ασχολούνται με τα σταυρόλεξα.

Πόση μοναξιά υπάρχει σε αυτήν την ηλικία! Ειδικά αν ο σύντροφος της ζωής τους έχει πεθάνει. Με τα παιδιά απόντα. Που τις τύψεις τους τις βγάζουν πληρώνοντας υπέρογκα ποσά σε αλλοδαπές για να φροντίζουν το δικό τους άνθρωπο. Αλλοδαπές που το μόνο που τις νοιάζει είναι να πέφτει ο μισθός κανονικά. Που για να καλύψουν την αδιαφορία τους υπερβάλλουν όταν κάποιο από τα παιδιά του ηλικιωμένου εμφανίζεται στο σπίτι:

-         Κύριο Νίκο, χτες παππού είχε φαγκούρα στο ντεξί αυτί.

-         Κυρία Ντέσποινα,  γκιαγκιά ντεν τέλει να φάει κολογκυθάκια βραζτά. Τέλει γκύρο και ντεν κάνει.

Και αυτοί αρχίζουν ένα κήρυγμα για τα οφέλη της υγιεινής διατροφής.

Ή βάζουν τους συγγενείς τους σε ένα οίκο ευγηρίας. Όσο πιο ακριβός τόσο λιγότερες οι τύψεις που τους παράτησαν εκεί. Και η μόνιμη δικαιολογία για την απουσία τους από τη ζωή τους: εκεί κάνει παρέα με άλλους ανθρώπους της ηλικίας τους.

Δε νοιάζονται για το αν η έλλειψή τους είναι πιο βαριά και από έμφραγμα. Δεν τους απασχολεί αν κοιτούν την πόρτα του ιδρύματος με λαχτάρα  κάθε φορά που χτυπάει το κουδούνι. Δε δίνουν δεκάρα για το αν το μόνο σκέφτονται οι δικοί τους είναι πότε θα τους δουν.

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, μακαρίζω αυτούς που έχουν άνοια ή Αltzheimer. Ζουν στο δικό τους κόσμο και μια άλλη πραγματικότητα. Δε θυμούνται, δεν περιμένουν, δεν πονούν. 

Και για τους ανοϊκούς οι συγγενείς έχουν δικαιολογία για την απουσία τους: δεν μπορώ να τη βλέπω σε αυτό το χάλι…

Πόση υποκρισία; Πόση αδιαφορία; Πόση αχαριστία!

Δε θέλουν να τους ξεσκατώσετε εσείς. Να σας δουν θέλουν. Να νιώσουν ότι τα ξενύχτια που έκαναν στο προσκεφάλι σας όταν ήσασταν μικρά δεν πήγαν χαμένα. Να νιώσουν την αγάπη σας. Να νιώσουν ζωντανοί έστω και με τις ωριαίες επισκέψεις σας μια φορά την εβδομάδα. Να έχουν ένα κίνητρο θέλουν. Ένα κίνητρο να ξυπνούν κάθε πρωί, να τρώνε το φαγητό τους, να περπατούν μερικά βήματα. Να ξέρουν ότι θα έρθετε να τους αγκαλιάσετε, να τους πείτε δυο κουβέντες έστω και χαζές, να τους δείξετε ότι υπάρχουν για σας.

Μην τους ξεχνάτε, μην τους παραμελείτε, μη σταματάτε να τους δείχνετε ότι τους αγαπάτε. Έμπρακτα, όχι με λόγια, με μια επίσκεψη, με ένα τηλεφώνημα, με μια έκπληξη, με λίγη ώρα που θα περάσετε μαζί τους!

Οι ηλικιωμένοι έχουν μειωμένη όραση και ακοή, μειωμένη ανάγκη για ύπνο, δε νοιώθουν έντονα την πείνα και τη δίψα. Δεν πονούν τόσο εύκολα όταν κάτι δεν πάει καλά στον οργανισμό τους. Ξεχνούν, ονόματα, τηλέφωνα, τα φάρμακά τους. Δεν πίνουν νερό και δεν κινούνται και έχουν δυσκοιλιότητα. Φοβούνται και γι αυτό δε βγαίνουν από το σπίτι. Έχουν εμμονές με χίλια δυο μικροπράγματα.

Δείξτε κατανόηση και βοηθήστε τους σε αυτά που μπορείτε. Μην τους γυρνάτε την πλάτη…

Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις!