Το Σάββατο πήγα για μπάνιο με την παρέα που πήγαμε στο Σούνιο. Μου αρέσει αυτό το σύνολο γιατί είναι ομοιογενές και δεν υπάρχει κίνδυνος παρεξηγήσεων και παρερμηνειών.
Ήμασταν δέκα άτομα. Πήγαμε με τρία αυτοκίνητα και περάσαμε φανταστικά.
Κάποιοι παραπονέθηκαν για την κίνηση, τον κόσμο που είχε στην παραλία, τις ρακέτες που έπαιζαν μερικοί. Και τους την είπα. Είμαστε γεροί, έχουμε την οικονομική δυνατότητα να πάμε εκδρομές, βόλτες, εξοχή. Γιατί δεν κοιτάμε να χαρούμε αυτό που έχουμε αντί να γκρινιάζουμε για όσα δεν έχουμε; Ψιλοσυμφώνησαν όχι για να μου κάνουν το χατίρι, αλλά γιατί κατάλαβαν ότι έχω δίκιο. Σε δυο κυρίες, δεν άρεσε η παραλία. Εκεί πάλι τους την είπα αφού όμως πρώτα περίμενα να δω τι θα τους πουν οι άλλοι της παρέας. Το θέμα είναι ότι πρέπει να μάθουμε να κάνουμε συμβιβασμούς. Αυτό είναι σχέση. Είτε φιλική, είτε ερωτική, είτε επαγγελματική. Εδώ εγώ, που στο σπίτι μου και το ποτήρι με το νερό το ζητώ, όταν πάω με παρέα είμαι η πιο εργατική. Γιατί σε μια παρέα, πρέπει να κυριαρχεί το ομαδικό πνεύμα. Έχω νύχι πάντα στην πένα, τακούνι ποτέ κάτω από 8 εκατοστά, αλλά εγώ η κοκέτα, έχω κάνει κάμπινγκ δυο φορές. Γιατί όταν το ζητά η παρέα, εγώ δε θα είμαι αυτή που θα φέρει αντιρρήσεις. Αυτό τους εξήγησα και χάρηκα που σταμάτησαν οι φωνές και οι γκρίνιες εκεί.
Στο γραφικό ταβερνάκι που σταματήσαμε για φαγητό, παίξαμε ένα παιχνίδι. Έλεγε ο καθένας μας τι θεωρεί ότι είναι πχ, η απιστία, η ευτυχία, η μοναξιά.
Εκεί έγινε χαμός. Στη μοναξιά. Για τον καθένα μας, είχε διαφορετική μορφή. Λυπήθηκα μόνο όταν κοίταξαν εμένα και μου είπαν ότι εσύ ζεις σε ένα σπίτι μόνη σου, ξέρεις καλύτερα από τον καθένα τι είναι μοναξιά. Όχι γιατί συμφωνούσα με αυτό. Γιατί απλά δε μπορούσα να τους καταλάβω.
Ναι, πράγματι ζω σε εκατό τετραγωνικά μόνη μου. Αλλά δεν αισθάνομαι μόνη μου. Όταν αρρώστησα, είχα ανθρώπους να μου συμπαρασταθούν. Όταν με άφησε το αυτοκίνητο από μπαταρία (το είχα αφήσει με τα αλάρμ δυο ώρες) δέκα άτομα έτρεξαν να με βοηθήσουν. Όταν βρώμισε το ψυγείο, τρία άτομα προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν. Δεν αισθάνομαι μοναξιά. Διαβάζω, γράφω, έχω το μπλογκ και το παιχνίδι, έχω τα παζλ μου, τις εξόδους μου, τα σουντόκου, βλέπω ταινίες, ακούω μουσική, βγαίνω και οδηγώ όταν νιώθω ταραγμένη. Απολαμβάνω το να έχω ησυχία. Δε μου λείπει η παρέα. Είμαι πολύ καλύτερα από μερικούς που ζούνε σε σπίτια με άλλους ανθρώπους αλλά στην ουσία είναι μόνοι τους. Αυτό το έχω νιώσει.
Είναι πολύ χειρότερο. Το να είσαι «πραγματικά» μόνος σου είναι χειρότερο από το να είσαι «ουσιαστικά» μόνος.
Αν εγώ που ζω μόνη στους τοίχους μου, θελήσω να μιλήσω, να κλάψω ή να χαρώ με κάποιον άλλο, έχω ποιον θα με ακούσει, θα κλάψει ή θα χαρεί μαζί μου. Υπάρχουν άλλοι που είναι πολύ πιο μόνοι από εμένα. Γιατί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, ή γιατί δε θέλουν να το παραδεχτούν.
Η πιο μικρή της παρέας είπε ότι μοναξιά είναι να είναι σαββατόβραδο, καλοκαίρι και να μην έχεις κανένα να βγεις έξω… τώρα αυτό ίσως και να είναι μοναξιά. Το να θες να βγεις και να μην έχεις σύντροφο, φίλους, γνωστούς, ναι είναι μοναξιά. Αλλά δε θα έθετα σε βάση εξόδου. Θα με ενοχλούσε περισσότερο, να είμαι άρρωστη και να μην έχω που να αποτανθώ για να με βοηθήσουν. Δηλαδή, άμα αρρωστήσει η μικρή, (37 χρονών είναι), έχει ποιον να τη βοηθήσει, να βγει δεν έχει;;;
Κάποιος είπε να μην έχεις ένα σύντροφο να μοιραστείς τη ζωή σου μαζί του. Ίσως και αυτό να έχει κάποια βάση. Αλλά καλύτερα μια αξιοπρεπής μοναξιά από ένα σύντροφο που τον έχεις ανεβάσει σε ένα βάθρο και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι μόνο μεγάλα λόγια είναι και από έργα, μηδέν. Ότι δεν άξιζε το βάθρο που τον ανέβασες, ότι είναι γκρινιάρης, άδικος, αχάριστος, άπιστος, αδιάφορος, ψεύτης, νευρικός και γω δεν ξέρω τι άλλο.
Μια είπε να μην έχεις παιδιά να προσφέρεις όλο αυτό το απόθεμα αγάπης. Εκεί μου γύρισε το μάτι. Της είπα ότι η υιοθεσία είναι δώρο. Αλλά με αποστόμωσε, γιατί μου είπε ότι τα παιδιά είναι αχάριστα.
Ότι μόλις μάθουν ότι είναι υιοθετημένα, αντί να είναι ευγνώμονες για αυτούς που τα ανάθρεψαν και δεν τα άφησαν σε ένα ίδρυμα, που τα επέλεξαν να τα αγαπήσουν και να τους προσφέρουν τα πάντα, να ξαγρυπνούν στο μαξιλάρι τους όταν είναι αδιάθετα, θυμώνουν και ψάχνουν τους πραγματικούς γονείς τους που τα εγκατέλειψαν! Και είχε δίκιο. Δεν είχα να της πω κάτι. Αλήθεια είναι.Κάποιος είπε ότι μοναξιά είναι να είναι βράδυ, να θες να μιλήσεις με κάποιον και να μην έχεις κανένα. Οι φίλοι σου που είναι; Τι σόι φίλος είναι κάποιος όταν δε θα καθίσει να σε ακούσει όταν το έχεις ανάγκη; Πρέπει να αναθεωρήσει τις φιλικές του σχέσεις, κατά τη γνώμη μου.
Και μια είπε να έχεις άδεια, να έχεις λεφτά, να έχεις σχέδια αλλά να τα πραγματοποιείς μόνη σου. Και αυτό έχει κάποια βάση αλλά όχι απόλυτη.
Τελικά η μοναξιά είναι πως τη βιώνει κανείς. Δεν είναι να είσαι σε ένα άδειο από ανθρώπους σπίτι. Δεν είναι να μην έχεις σύντροφο. Δεν είναι να μην έχεις παιδιά. Δεν είναι να μην έχεις φίλους. Για τον καθένα μας είναι κάτι τελείως διαφορετικό.
Η δική σας γνώμη, ποια είναι; Τι είναι μοναξιά;
