Καλημέρα φίλοι μου.Οικογενειακές υποχρεώσεις με ανάγκασαν να μην είμαι και τόσο συνεπής στις απαντήσεις που όφειλα να δώσω στα σχόλιά σας.
Χθες το μεσημέρι βγήκα από τα ρούχα μου. Είμαστε καμιά δεκαριά μαμάδες και περιμέναμε τα βλαστάρια μας. Όπως ήταν φυσικό η κουβέντα περιστράφηκε στις πανελλαδικές που σε τρία χρόνια θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα παιδιά μας.
Και ενώ γνωρίζω λίγο πολύ την οικονομική κατάσταση των υπολοίπων, εκπλήσσομαι με τη βλακεία τους.
Θέμα μας τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Προσωπικά είμαι υπέρ και σας καταθέτω το σκεπτικό μου. Ο γιoς μου είναι ένα πανέξυπνο παιδί και άριστος μαθητής με έφεση στις ξένες γλώσσες. Είναι όμως παιδί. Βαριέται τη μονοτονία, και είναι στερημένο από παιχνίδι. Η κόπωση επέρχεται αθροιστικά. Ήδη είναι σε σχολείο εννέα χρόνια και σε τάξη δεκατρία αν υπολογίσω και τα χρόνια του παιδικού σταθμού. Σε τρία επιπλέον χρόνια δε γνωρίζω πως θα αντιδράσει στο στρες των πανελλαδικών εξετάσεων. Αν περάσει στη σχολή που θέλει (δεν υπάρχει εναλλακτική στο μυαλό του), έχει καλώς. Αλλιώς θα ξαναδώσει εξετάσεις, αν περάσει με τη δεύτερη, θα έχει χάσει ένα χρόνο αλλά το όνειρό του θα γίνει πραγματικότητα. Αν δεν περάσει θα πρέπει να φύγει στο εξωτερικό. Ποια είμαι εγώ που θα βάλω φρένο στα όνειρα ενός παιδιού και μάλιστα του δικού μου;
Αν υπάρχει η σχολή που θέλει το γιοκαρίνι μου σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο, θα είμαι βλάκας να το στείλω στο Λονδίνο ή το Παρίσι ή το Βερολίνο. Θα τελειώσει τη σχολή που θέλει χωρίς να βιώσει τη μοναξιά στην ξένη χώρα. Χωρίς να τεθεί το δίλλημα αν θα επιστρέψει και χωρίς να με αρμέξει οικονομικά. Αν περάσει το παιδί μου στην Ελλάδα και όχι στην Αθήνα, θα μου κακοφανεί. Θα θέλω μηνιαίως με έναν αδρό υπολογισμό γύρω στα 1200 ευρώ. Η παρηγοριά μου όμως θα είναι ότι τα χρήματα θα μείνουν στην Ελλάδα. Αν θα τον στείλω στο εξωτερικό, θα πληρώνω εκτός από το πανεπιστήμιο, τη διαμονή, τη διατροφή, τη διασκέδαση, τα εισιτήριά του. Χώρια το άγχος της μάνας που έχει παιδί στο εξωτερικό. Σε ξένη νοοτροπία, ήθη, έθιμα. Σε διαφορετικό τρόπο ζωής.
Αν υπάρχει ιδιωτικό πανεπιστήμιο, θα πληρώσω μεν, αλλά θα μου έρθει φτηνότερα γιατί θα πληρώνω μόνο τα δίδακτρα. Και επιπλέον τα χρήματα έστω και αν το πανεπιστήμιο είναι εκτός Αθηνών, θα κινούν την Ελληνική κοινωνία.
Σήμερα, χιλιάδες νέοι σπουδάζουν στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία την Ιταλία την Ουγγαρία. Οι γονείς στεγνώνουν οικονομικά, και το συνάλλαγμα κινεί τις οικονομίες των χωρών αυτών.
Δηλαδή οι κυρίες που ξέρω πολύ καλά ότι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, με ποιο σκεπτικό προτιμούν να τα στείλουν στη Ρουμανία από το να τα γράψουν στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο;
Και επιμένουν χωρίς επιχειρηματολογία. Τουλάχιστον εγώ λέω: Αν δεν περάσει στην Ελλάδα, θα το στείλω στο εξωτερικό μόνο αν δεν υπάρχει ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην εδώ που να έχει τη σχολή που θέλει. Και αν υπάρχει ιδιωτικό, φυσικά και θα το πληρώσω αγόγγυστα. Προτιμώ τα χρήματα που θα δίνω να μένουν στη χώρα μου και να κινούν την Ελληνική οικονομία. 
Χώρια που στην περίπτωση που υπάρξουν ιδιωτικά πανεπιστήμια στη χώρα μας θα έρθουν και ξένοι φοιτητές που θα αφήνουν συνάλλαγμα και στη χώρα. Θα υπάρξουν και θέσεις εργασίας. θα καταπολεμηθεί η παραπαιδεία γιατί δε θα πληρώνουν οι γονείς σε ιδιαίτερα και φροντιστήρια όταν θα γνωρίζουν ότι έστω και χωρίς άριστη βαθμολογία θα μπορέσει να σπουδάσει στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο. θα βελτιωθεί η παροχή γνώσης στα δημόσια, γιατί θα υπάρχει συναγωνισμός. θα πάψουν οι καθηγητές να θεωρούνται αυθεντίες και να ζητούν 300 ευρώ επίσκεψη στα ιατρεία τους.
Ποιο είναι το μείον των ιδιωτικών πανεπιστημίων?
Το ότι επειδή οι γονείς θα πληρώνουν, τα παιδιά θα είναι πιο κόσμια και δε θα αλητεύουν στο χώρο του πανεπιστημίου; Το ότι δε θα κάνουν αυτά που κάνουν στα δημόσια; Ή μήπως ότι τα αριστερά κόμματα δε θα έχουν τη διείσδυση που θα επιθυμούσαν σ’ αυτό το χώρο; (όπως συμβαίνει στα παιδιά που σπουδάζουν στο εξωτερικό)
Γύρισα χθες βράδυ σπίτι μου και τα νεύρα μου ήταν τσατάλια. Και παρότι δεν μου καθάρισε τον υπολογιστή ο Ιάσιος έκανα την ανάρτηση αυτή.
Καλό σαββατοκύριακο.
.jpg)
