FROM THIS MOMENT ON

Είναι το αγαπημένο τραγούδι κάποιου και μου το αφιέρωσε. Μήπως θέλει κάτι να μου πει???

ΜΑΜΑΔΕΣ ΚΑΙ «ΜΑΜΑΔΕΣ»

Από μικρή μεγάλωσα με ένα φόβο για τις μητριές.

Μια μακρινή ξαδέρφη μου, είχε χάσει τη μαμά της και η δεύτερη γυναίκα του πατέρα της, της φερόταν εξαιρετικά άσχημα. Έχουν περάσει 35 χρόνια και ακόμα θυμάμαι πως ένα απόγευμα που ο πατέρας της και η μητριά της βγήκαν έξω και τη ρώτησαν αν θέλει να της φέρουν κάτι. Ζήτησε μια πάστα σοκολατίνα. Εννοείται πως δεν της την έφεραν. Το κοριτσάκι το εκμυστηρεύτηκε στη μαμά μου το καλοκαίρι που πήγαμε στο χωριό και την είδαμε στην Καρδίτσα.

Άλλα περιστατικά που μας ανέφερε, αφορούσαν το ντύσιμό της που της έκοβε τα χειμερινά παπούτσια στη μύτη και τα φόραγε το καλοκαίρι, και να σκεφτεί κανείς, από τις πιο πλούσιες οικογένειες. Στο γιο που απέκτησε η μητριά με τον πατέρα της ξαδέρφης μου, τα πάντα ήταν εφάμιλλα ενός πριγκιπόπουλου. Εννοείται ότι η επιχείρηση δόθηκε στο δεύτερο υιό και όχι στον ξάδερφό μου, που ήταν και πρωτότοκος.

Η ξαδέρφη μου προκειμένου να ξεφύγει από τη μίζερη ζωή που ζούσε, στα 18 της, παντρεύτηκε έναν νέο, άνεργο μεν, που την αγαπούσε όμως πολύ. Δούλεψαν και οι δυο πολύ, έκαναν περιουσία και τώρα θυμάται τα παιδικά της χρόνια μόνο με θλίψη.

Όμως, όλες οι μητριές δεν είναι έτσι. Γνωστός συνάδελφος, απόστρατος πλέον, τον παράτησε η γυναίκα του με δυο παιδιά γιατί ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Δεν έγινε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ο συνάδελφος, είχε πτήσεις, είχε ρέντινες, αποστολές, και τα παιδιά έμεναν με διάφορες νταντάδες που τα παρατούσαν με την πρώτη δυσκολία, πυρετό, έμμετο. Με χίλιες δυο στερήσεις ο συνάδελφος κατάφερε να τα φτάσει στην εφηβεία, με φοβερά προβλήματα. Πιο πολύ τα έλεγες αγρίμια παρά έφηβα παιδιά. Και πάνω στην τούρλα του έρχεται και μια μετάθεση στο εξωτερικό.

Δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς, μάζεψε παιδιά και συμπράγκαλα και έφυγε. Όχι ότι εκεί τα παιδιά μπήκαν σε τάξη, ο άνθρωπος ανησυχούσε περισσότερο, γιατί μπορούσαν να μπλέξουν  με ναρκωτικά, με συμμορίες και ούτε μπορώ να φανταστώ τι άλλο. Ο καημένος, γνώρισε μια ελληνίδα που βρισκόταν και αυτή εκεί αποσπασμένη από την υπηρεσία της. Την ερωτεύτηκε παράφορα, όμως φοβόταν να τη φέρει σε επαφή με τα παιδιά του, γιατί ήξερε τι αγρίμια ήταν. Μετά που εξήντλησε όλες τις δικαιολογίες, τι να κάνει ο άνθρωπος, την έφερε στο σπίτι του. Και τα βλαστάρια του έδειξαν ότι ήταν πράγματι αγρίμια. Οποιαδήποτε άλλη, θα είχε εξαφανιστεί και δε θα τον έβλεπε ξανά. Αυτή όμως όχι. Όχι μόνο κατάφερε να τα συμμαζέψει, να τα βάλει σε τάξη, αλλά έγιναν και πολύ καλοί μαθητές. Και παντρεύτηκε το συνάδελφο, και επέστρεψαν στην Ελλάδα, και  έφτιαξαν μια υποδειγματική οικογένεια.

Η μητριά αυτή, λοιπόν, όχι μόνο 

αρνήθηκε να κάνει δικά της παιδιά, αγάπησε τα παιδιά του άντρα της τόσο πολύ που τα ίδια τα παιδιά αγαπούν και σέβονται τη μητριά περισσότερο από τον πατέρα. Τον πατέρα τους μπορεί να τον στενοχωρήσουν, τη «μανούλα» τους με τίποτα.

Όταν η φυσική τους μητέρα αποφάσισε να τα συναντήσει, τα παιδιά αρνήθηκαν, πήρε μια βδομάδα στη μητριά να τα πείσει να τη συναντήσουν και ότι κρατούσαν μέσα τους τόσα χρόνια να τα πουν. Και φυσικά τα παιδιά έπραξαν το λογικό. Είδαν τη φυσική μητέρα τους, της τα έχωσαν κανονικά και είπαν πως μάνα τους είναι αυτή που ξαγρυπνούσε στο προσκεφάλι τους όταν ήταν άρρωστα, που ξενυχτούσε μαζί τους όταν έδιναν πανελλαδικές, που τους κρατούσε το χέρι όταν είχαν εξετάσεις.

Και η «μητριά» μπήκε στο νοσοκομείο για κάτι απλό και ρουτίνας. Πιο αγχωμένα παιδιά δεν έχω ξαναδεί. Δεν την άφησαν μόνη της στιγμή, της συμπαραστάθηκαν όσο δεν παίρνει άλλο. Εντυπωσιάστηκα.

Το να αγαπήσουν τα παιδιά τόσο πολύ μια ξένη, το βρίσκω φυσιολογικό, γιατί αγάπη πήραν, αγάπη δίνουν.

Το εντυπωσιακό είναι η αγάπη που έδωσε η ξένη γυναίκα σε δυο  παιδιά που μόνο αξιολάτρευτα δε θα τα έλεγες. Πόση προσπάθεια να τα πλησιάσει έκανε, πόση θέληση είχε μέσα της, πόση προσφορά και διάθεση αυτοθυσίας είχε αυτή η γυναίκα καριέρας, δεν μπορώ να καταλάβω.  

Παραιτήθηκε από το να γίνει και η ίδια μάνα ενός δικού της παιδιού για να μην πληγώσει τα μεγάλα παιδιά, αγωνιούσε μαζί τους, ξενυχτούσε στα καρδιοχτύπια τους, τα παρηγορούσε, τα καθοδηγούσε, τα αγάπησε περισσότερο από δέκα φυσικές μητέρες. Γι αυτό, η γυναίκα αυτή, θα έχει πάντα το σεβασμό μου.

Λυπάμαι μόνο που δεν είναι πολλές σαν αυτή.

Λυπάμαι που και η ξαδέρφη  μου δεν είχε την ίδια καλοτυχία όταν παντρεύτηκε ο πατέρας της ξανά. Λυπάμαι που άλλα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς στοργή και τρυφερότητα μέσα σε φαινομενικά αγαπημένες οικογένειες αλλά στην ουσία τα παιδιά είναι αναγκαίο κακό – υποχώρηση – βάρος, προκειμένου η μητριά να παντρευτεί για να μην την ακολουθεί το στίγμα της γεροντοκόρης.

Γυναίκες που είναι μητέρες της καρδιάς, για μένα είναι πολύ καλύτερες από τις φυσικές μητέρες. Είναι παράδειγμα προς μίμηση, ηρωίδες και άγγελοι καθημερινότητας. 

ΜΗΝΥΜΑ (με ειδικό αποδέκτη)

Για σένα...

...που νομίζεις πως είσαι έξυπνος και μπορείς να με κοροϊδέψεις. Που κάθε τρεις και λίγο δημιουργείς ένα νέο λογαριασμό στο φέισμπουκ ή το σκάιπ και προσπαθείς να μου πιάσεις κουβέντα να δεις τι γίνεται στη ζωή μου.

Θα ήταν πιο τίμιο να με πάρεις τηλέφωνο, θα το σηκώσω και να με ρωτήσεις. Είναι χαζό να θες να μάθεις τα νέα μου με διάφορα ξένα ονόματα.

Δε βαρέθηκες να δημιουργείς και να διαγράφεις λογαριασμούς; Δε βαρέθηκες να παίρνεις τις ίδιες απαντήσεις κάθε φορά; Δε βαρέθηκες να γράφεις τις ίδιες ανοησίες κάθε φορά;

Ενημερωτικά σου λέω, πως κρατάω αντίγραφα από τις συνομιλίες μας και τις δείχνω στις φίλες μου και γελάμε. Γιατί όλες ξερουμε ποιος είσαι.

Γιατί απλά επαναλαμβάνεσαι. Δε θυμάσαι προφανώς πως είμαι  μέλος της mensa, δε θυμάσαι πόσες φορές σου απέδειξα ότι παρότι νομίζεις, απλά δεν είσαι πιο έξυπνος από εμένα...

Σε παρακαλώ πολύ, αφού χαίρεσαι τόσο πολύ το νέο σου παιχνίδι, παίξτο αλλά με άλλο/η παρτενέρ. Βαρέθηκα να γράφω κάθε φορά που νομίζεις ότι με πιάνεις στον ύπνο. Μια δυο τρεις, δε φαντάστηκες πως θα το καταλάβαινα; Τι νόμιζες; Πως πίσω από τους διάφορους χαρακτήρες που επινοείς, δε θα καταλάβαινα ότι κρύβεσαι εσύ;

Για νιοστή φορά, σου λέω πως με έχεις υποτιμήσει φοβερά. Και αυτό ήταν το λάθος σου.

Λοιπόν, σε παρακαλώ, θερμά σε παρακαλώ, άσε τον ελεύθερο χρόνο μου ελεύθερο για μένα και το σύντροφό μου. Την πρώτη φορά γέλασε, τη δεύτερη αδιαφόρησε, τώρα αρχίζει και θυμώνει. Όχι μαζί μου βέβαια, αλλά μαζί σου... Πίστεψέ με, δε θα ήθελες να τον δεις ένα ωραίο πρωινό στην πόρτα σου!

Άντε, καλή ζωή να έχεις και μακριά μου (για το δικό σου το καλό το λέω).

ΦΥΣΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ

Καθόμουν χθες το βράδυ και παρακολουθούσα κάτι βιντεάκια που μου έστειλαν φίλοι από το φέισμπουκ. Μιλάμε, έριξα το γέλιο της αρκούδας. Οι άνθρωποι δεν πάνε καλά!

Να έχεις όλα τα καλά του Θεού, την υγεία σου, ένα σπίτι να μείνεις, φαγητό και ανθρώπους που σε αγαπούν και εσύ να διακινδυνεύεις ασυλλόγιστα το μεγαλύτερο αγαθό που σου πρόσφερε η φύση, την υγεία σου;

Είδα άτομα, που αντί να χαρούν τη ζωή, τους φίλους τους, ένα ωραίο παιχνίδι, ένα βιβλίο, προσπαθούν να αψηφήσουν τους νόμους της φύσης. Κάνουν παρκούρ, θες από το ίντερνετ, θες από τις ταινίες, θεωρούν ότι αυτό είναι ένα εύκολο πράγμα. Προσπαθούν και καταλήγουν στο νοσοκομείο. Ευτυχώς και για τους αγνώμωνες, η φύση προνόησε με τη φυσική επιλογή...

Σύμφωνα με την αρχή αυτή, όποιος αψηφεί τη φύση, την πληρώνει ακριβά, στο τέλος ή δεν κάνει απογόνους ή οι απόγονοί του δεν επιβιώνουν. Πιο συγκεκριμένα, η διαδικασία με την οποία οι περισσότερο προσαρμοσμένοι οργανισμοί στο περιβάλλον επιβιώνουν και αναπαράγονται περισσότερο από τους λιγότερο προσαρμοσμένους και αυτό ονομάζεται φυσική επιλογή.

Οι παρκουρίστες, ας μου επιτραπεί η έκφραση, πέφτουν, χτυπούν όλα τα μέρη του σώματός τους, σπάνε χέρια, πόδια, κεφάλια, δόντια, μην πω για πιο σημαντικά κατάγματα, λεκάνες, σπονδυλικές στήλες, μόνιμες βλάβες. Είναι μια μόδα θα μου πεις, εντάξει να το δεχτώ. Όλα αυτά τα παιδιά όμως που προσπαθούν να μιμηθούν τις δεξιότητες αυτές, και καταλήγουν σε μια αναπηρική πολυθρόνα, τι φταίνε; Θα μου πεις, ας το σκεφτόταν καλύτερα, ας μην το έκανε. Περιμένεις από ένα παιδί να σκεφτεί σοβαρά, να υπολογίσει τις συνέπειες της αποτυχίας του; Τις επιπλοκές και την αναπηρία;

Να σου τύχει ένα δυστύχημα και να μείνεις παράλυτος, δεν το επεδίωξες, δεν το κυνήγησες, (εκτός και άν έτρεχες με 200 και έστελνες και μηνύματα στο κινητό, αυτό λέγεται ηλιθιότητα βέβαια και καλά να φας εσύ το κεφάλι σου, μην πάρεις και άλλους μαζί σου όμως που δε φταίνε σε κάτι), αλλά να πας μόνο σου να πηδήξεις από δυο ορόφους ψηλά, να περάσεις το ποτάμι ή τα αυτοκίνητα που τρέχουν πηδώντας, αυτό είναι καθαρή τρέλλα. Ρώτησε κανείς να μάθει  γιατι δεν υπάρχουν μεσήλικες που να κάνουν παρκούρ; Όχι. Γιατί χτύπησαν τόσο που τώρα είναι σε κέντρα αποκατάστασης, ή γιατί κατάλαβαν πόσο χαζό είναι αυτό που κάνουν.

Ο λαός έχει μια ακόμα σοφή παροιμία για αυτό, όταν ο θεός θέλει να καταστρέψει το μέρμηγκα, του δίνει φτερά... όταν λοιπόν και αυτοί ξεχνούν τη θνητή φύση τους και τους νόμους της, καταλήγουν σε ένα ωραιότατο νοσοκομείο στα επείγοντα στην καλυτερη περίπτωση. Αν βάλουν μυαλό έχει καλώς, αν όχι μαθαίνουν και τις κλινικές. Αν πάλι δεν μάθουν, γνωρίζουν τα κέντρα αποκατάστασης...

Θλίβομαι που νέοι άνθρωποι, αντί να κάνουν κάτι εποικοδομητικό, περνούν το χρόνο τους αυτοτραυματιζόμενοι και δίνοντας το παράδειγμα και σε άλλους μικρόνοες.

Βαριέσαι αγόρι μου; Διάβασε ένα βιβλίο, μάθε μια τέχνη, κάνε ένα σπορ, δες μια ταινία, παίξε στο playstation, κάνε μια βόλτα στο δάσος ή στη θάλασσα, μάθε  μια ξένη γλώσσα, γράψε ένα ποίημα... Το να παίζεις όμως την αρτιμέλεια σου, ξεπερνά τη λογική. Δε σκέφτονται τον εαυτό τους, δικαίωμά τους, τη μάνα τους όμως;

Τί με έπιασε ξαφνικά; Έβλεπα χθες τα βίντεο, και σήμερα το πρωί ενημερώθηκα πως στη Θεσσαλονίκη, ένα γνωστό μου παιδί είναι από το λαιμό και κάτω παράλυτο, γιατί προσπαθούσε να κάνει παρκούρ, με πήρε η μαμά του τηλέφωνο μήπως ξέρω κάποιο καλό κέντρο αποκατάστασης. Η γυναίκα ήταν συντετριμένη. Και δικαιολογημένα, άριστος μαθητής ο γιος της, πρώτος στο σχολείο, ήθελε να γίνει στρατιωτικός ιατρός, τώρα είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι γιατί έκανε κάταγμα σπονδύλου και τραυμάτισε το νωτιαίο μυελό. Τουλάχιστον αναπνέει μόνος του...

ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

         

          Είχα πολύ καιρό να γράψω στο μπλογκ γιατί μου χάλασε ο υπολογιστής και δεν ήταν εφικτή η γραφή όταν δυο γράμματα δεν πατιούνται!

          Λοιπόν, τα νέα μου. Ας τα πάρω με τη σειρά. Στις 26 Ιουνίου, στις τέσσερις το πρωί τα χαράματα, έριξα νερό στο πληκτρολόγιο. Ναι, είμαι ξανθιά το ξέρω, και έτσι το παιχνιδάκι μου χάλασε... Δεν πειράζει λέω, πριν φύγω από τη δουλειά το μεσημέρι, θα πάρω χρήματα από το  ΑΤΜ και θα σταματήσω στο public να πάρω ένα καινούργιο λάπτοπ!

          Πριν φύγω, λοιπόν, από το ΓΝΑ πάω στο ΑΤΜ αλλά το παλιομηχάνημα του σατανά, δεν αναγνωρίζει την κάρτα. Επειδή το είχε ματακάνει, δε δίνω σημασία και σταματώ σε ένα υποκατάστημα της εθνικής τράπεζας να πάρω λεφτά με προορισμό να αγοράσω καινούργιο υπολογιστή. Φευ, ούτε αυτό το μηχάνημα του διαόλου αναγνωρίζει την κάρτα μου. Ρίχνω, από μέσα μου, κάτι γαλλικά γιατί με άκουγε και κόσμος, ήμουν και με τη στολή, δεν πειράζει, τη Δευτέρα που θα πήγαινα να πάρω κάτι μετοχές, θα έκανα αίτηση και για νέα κάρτα. Γυρνώ σπίτι, κάνω ένα μπανάκι, και πέφτω για ύπνο. Επειδή την Πέμπτη γύρισα από τη δουλειά και κοιμήθηκα αμέσως, ξύπνησα στις 12:30 τη νύχτα τις πρώτες ώρες της Παρασκευής. Αντιλαμβάνεστε, ότι ήμουν χώμα. Πέφτω για ύπνο στις πέντε το απόγευμα της Παρασκευής και ξυπνώ τα χαράματα του Σαββάτου.

          Μέσα στη μαύρη νύχτα, τί να κάνω; Μπαίνω στο facebook. Και τι να δω;;; έχουμε κλειστές τράπεζες, capital control, δημοψήφισμα. Και εγώ δεν έχω κάρτα να πάρω χρήματα. Και τη Δευτέρα στις 29 έχει γενέθλια και εορτή ο γιος μου. Και εγώ είμαι με 100 ευρώ στο πορτοφόλι μέχρι να ανοίξουν οι τράπεζες που δεν ξέρει και κανείς πότε θα ανοίξουν!

          Έτσι έρχονται τα εγκεφαλικά, παιδιά. Τηλεφωνώ στη μαμά μου, είναι και αυτή ξυπνητή και με την πίεση της στο Θεό. Η μαμά δεν έχει κάρτα ανάληψης. Πήγαινε στην τράπεζα και έπαιρνε τη σύνταξή της με το βιβλιάριο. Μου ανεβαίνει και εμένα η πίεση...

          Τη Δευτέρα, ειδοποιώ πως θα αργήσω στη δουλειά για να πάω στην τράπεζα να δω τι γίνεται. Στην τράπεζα 100 άτομα, υπάλληλος όμως κανένας έξω. Όλοι μέσα κλειδωμένοι. Παίρνω τηλέφωνο, δεν μπορούν να μου βγάλουν άλλη κάρτα γιατί τέτοιες εντολές έχουν από τους ανωτέρους τους.

          Το αυτόν την Τρίτη, την Τετάρτη και την Πέμπτη. Τα νεύρα μου τσατάλια. Μου σφυράει ένας συνάδελφος πως στην εθνική της Μεσογείων δέχονται αιτήσεις για κάρτες. Πάω και εκεί. Φτάνω στην τράπεζα στις 13:15 και φεύγω στις 16:40, έχοντας όμως κάνει αίτηση για κάρτα. Και μετά ηρέμησα. Όχι ότι είχα λεφτά, αλλά τουλάχιστον είχα ελπίδες να πάρω όταν θα ερχόταν η κάρτα.

          Και έρχεται η κάρτα, την ενεργοποιώ, παίρνω το εξωφρενικό ποσό των 50 ευρώ που δε φτάνουν ούτε για ζήτω. Πρέπει να πληρώσω τη ΔΕΗ, το κινητό, τα κοινόχρηστα, το νερό, να βάλω βενζίνη, να φάω, να κυκλοφορήσω. Τι να πρωτοκάνω;;;

          Και έρχεται η μέρα να πάρω άδεια, με 50 και 50 ευρώ έχω μαζέψει 500 να δώσω στο παιδί που θα πήγαινε διακοπές. Και ξαναμένω ρέστη. Και εγώ έχω άδεια, έχω λεφτά, αλλά δεν μπορώ να τα πάρω για να πάω διακοπές, ούτε στις εξωτικές καρδιτσίους νήσους, γιατί στο χωριό μου δεν έχει ΑΤΜ, είναι μικρό, δεν αξίζει να πηγαινοέρχομαι καθημερινά στην Καρδίτσα για 50 ευρώ. Και έτσι, κάθομαι στο σπίτι, διαβάζω, τέλειωσα τα 7 βιβλία του game of thrones, βλέπω καμιά ταινία και πάω καμιά βόλτα στην Αθήνα για καφέ.

          Και έτσι τράβηξε όλο το καλοκαίρι μου. Τουλάχιστον μάζεψα χρήματα και πήρα υπολογιστή καινούργιο και τώρα σας γράφω από το καινούργιο παιχνιδάκι μου, που δεν το ξέρω ακόμα καλά, αλλά θα το μάθω...

          Φιλιά και τώρα θα είμαι κοντά σας πιο τακτικά.

A, μην το ξεχάσω, αύριο να πάτε να ψηφίσετε, μην το αμελήσετε!