ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΠΟΥ ΣΠΑΝΕ ΚΟΚΚΑΛΑ!

Και το Σάββατο που μας πέρασε ήταν ψυχοσάββατο.

Την Παρασκευή το μεσημέρι πήγα στη μαμά μου να φάω και να γράψω

κάτι που ήθελε ο γιος μου στον υπολογιστή που δεν ήξερε πώς να το κάνει.

Ενώ είμαστε στο γραφείο και δουλεύουμε πυρετωδώς με το παιδί, ακούει η μάμη την καμπάνα της παρακείμενης εκκλησίας, ορμάει στο δωμάτιο και με βουτάει από το μαλλί.

-       Σήκω. Φεύγεις.

-       Ρε μάνα έχουμε πολύ δουλειά ακόμα με το παιδί.

-       Χτύπησε η καμπάνα. Φεύγεις. Αύριο είναι ψυχοσάββατο. Το μπλοκάκι με τους νεκρούς, γλυκά τυλιχτά, πρόσφορο και φεύγεις. Θα απολύσει η εκκλησία και δε θα είσαι εκεί.

Την είδα αλαφιασμένη, βάζω τα παπούτσια 

τα λευκά, γιατί είμανε και με τη λευκή τη νοσοκομειακή τη στολή και ορμάω στην πόρτα.

Την ώρα που έμπαινα στον ανελκυστήρα, την ακούω να φωνάζει την ώρα που έκλεινε την πόρτα:

-       Τυλιχτά να είναι τα γλυκά.

Όχι γιατί εγώ θα έπαιρνα τούρτα. Τί να πω; Να τσακωθούμε. Δε λέει.

Και πάω στο ζαχαροπλαστείο και παίρνω ότι πρέπει και πάω στην εκκλησία. Και παθαίνω λαλά!

Τίγκα στη χήρα η εκκλησία. Μέσος όρος ηλικίας τα 87. εγώ και ο παπάς πρέπει να ρίχναμε το μέσο όρο.

Όλες οι χήρες με το μαύρο τους το μαντηλάκι στο στήθος, το  κρυστάλλινο μπωλ, τα σπιτικά κόλλυβα και το κινητό στο αυτί. Να δίνουν πληροφορίες στα παιδιά τι γίνεται.

Μπαίνω και εγώ και παθαίνω ένα κάτι τις. Γράφω τα ονόματα των νεκρών στο ειδικό χαρτάκι, ρίχνω και τον οβολόν μου σε ένα κανιστράκι και πάω να αφήσω τα γλυκά στα σκαλάκια μπροστά από το τέμπλο.

Να περνώ σειρά σειρά δίπλα από τις χήρες και να τις ακούω να με

σχολιάζουν. Φοράω στολή, έχω γαλόνια, έχω μαλλί μαζεμένο, φοράω γυαλιά ηλίου, κρατάω τσάντα. Έχουν πάθει πολιτισμικό σοκ. Ποια είναι αυτή; Δηλαδή εγώ; Δε με είχαν ξαναδεί στα μέρη τους! Και μόλις σκύβω να αφήσω το κουτί με το κεράκι μέσα, ακούω και ένα ωωωω!

Βρίσκω μια άδεια θέση και κάθομαι. Και να ακούω τις πισινές να με σχολιάζουν.

-       Είναι του ναυτικού.

-       Όχι, φοράει μπλε γαλόνια

-       Θα είναι σεκιούριτι.

-       Αυτές δε φοράνε μπλε και μαύρα;

-       Βρε του ναυτικού είναι. Ο γιος της Σούλας που είναι στο ναυτικό φοράει λευκά.

-       Έχει και λευκά παπούτσια.

-       Τι να είναι;

Γυρνάω και εγώ και τους λέω: παγωτατζού!!!

Ε μα! Με πρήξανε. Μετά τα λέγανε πιο χαμηλά. Πάλι τις άκουγα, αλλά με απασχολούσε η διπλανή που έπαιρνε το γιο της να του πει ότι θα αργούσε και θα τέλειωνε η εκκλησία στις 8:30. Ήταν 7:40!

Και κάθισα όλη την ώρα. Και να ακούω τη διπλανή να σχολιάζει όποια πήγαινε και άφηνε μπωλάκι.

Και αρχίζει η λειτουργία και τελειώνει και ορμούν οι χήρες να αρπάξουν τα μπωλάκια τους. Και να σκορπούν εδώ και εκεί κόλλυβα. Και να φωνάζουν οι παπάδες να μοιράσουν το στάρι έξω στα σκαλιά και όχι μέσα να λερώνουν.

Και μόλις τελειώνουν όλες πάω και παίρνω τα γλυκά, δίνω στον παπά καμιά δεκαριά για τα τρία παιδάκια του, μοιράζω και στις διπλανές και βγαίνω στα σκαλιά να πάω σπίτι της μαμάς.

Οι χήρες να σχολιάζουν η μια τα κόλλυβα της άλλης.

Να αρπάζουν γλυκά από το κουτί χωρίς να τους προσφέρω.

Φεύγω.

Τι έμαθα στην εκκλησία

-       Η κόρη της Ρόζας (;) έκανε εξώγαμο με το παντρεμένο οδηγό της εταιρίας που δουλεύει

-       Ο γιος της Ελένης (;) παντρεύτηκε μια αλβανή και μόλις αγόρασαν σπίτι το έγραψαν και στα δυο ονόματα και η αλβανή πέταξε το γιο της Ελένης έξω και το διεκδικεί όλο και είναι στα δικαστήρια.

-       Ο κυρ Βαγγέλης (;), τα έμπλεξε με τη βουλγάρα που κοίταζε τη γυναίκα του στα τελευταία της και η κόρη του τον πήρε σπίτι της και του πέταξε και το κινητό.

-       Η Ζωίτσα, έπεσε και έσπασε το δεξιό γοφό (το ισχίο της εννοούσαν, αλλά έτσι το είπαν)

-       Τα κόλλυβα πρέπει να έχουν ζάχαρη που να κάνει κριτς κριτς.

-       Τα κόλλυβα να έχουν ρόδι μόνο το χειμώνα.

-       Τα κόλλυβα να μη λασπώνουν σαν της Μαρίκας.

-       Ο αρχιμανδρίτης έχει διαβήτη.

-       Το μικρό του παπά, το τρίτο, έχει μια 

ελιά σα φυλλαράκι βασιλικού στο μπρατσάκι του.

-       Ο κυρ Κώστας πηγαίνει και τρώει κάθε Παρασκευή στην κυρά Βασιλική γιατί φτιάχνει λαδερό που του αρέσουν.

Γύρισα στο σπίτι σοφότερη τώρα, μην το συζητάμε!

Μα τόσο κουτσομπολιό; Μιλάμε δεν αφήσανε καμιά ασχολίαστη. Μόλις είδανε εμένα να μιλάω με τη διευθύντρια του δημοτικού του γιου μου, πήγανε και τη ρωτήσανε και αυτή τους είπε πως είμαι αξιωματικός της αεροπορίας και πως έχω μεγάλο βαθμό και πως την εξυπηρέτησα όσο περισσότερο μπορούσα για τη μάνα της και έτσι κέρδισα το σεβασμό του αγήματος των χηρών!

Και το πιο ωραίο! Μεταφέρω τα κουτσομπολιά στη δική μας χήρα, δηλαδή τη μάνα μου και τις ήξερε τις κυρίες και τους κυρίους που έλεγαν οι άλλες στην εκκλησία!