H ΨΩΝΑΡΑ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ

Χάθηκα το ξέρω. Είναι ένας μήνας που δεν έκανα ανάρτηση και δεν πέρασα από την μπλογκογειτονιά μας, αλλά τώρα είμαι εδώ.

Κουράστηκα πολύ, διασκέδασα ακόμα περισσότερο, ταξίδεψα, έγραψα, ξενύχτισα, έκλαψα, νευρίασα, ξεκουράστηκα…

Και τώρα γύρισα ίδια και απαράλλαχτη. Όπως με θυμάστε. Με τη γκρίνια μου, τις ιδιοτροπίες μου, τα νεύρα μου και το χιούμορ μου.

Έχω πάρα πολλά να μοιραστώ μαζί σας.

Κάναμε το πάρτυ του τμήματος όπως κάθε χρόνο. Χορέψαμε μέχρι πρωίας, ήπιαμε, γελάσαμε και δε σας λέω τι έγινε στο κέντρο. Το πρωί, γύρω στις τέσσερις και μισή, φεύγω από το πάρτυ. Επειδή θα πήγαινα προς το κέντρο, παίρνω με το αυτοκίνητο και μια συνάδελφο. Την ώρα που είμαστε στη συμβολή της λεωφόρου με την Κηφισίας, κοιτάμε και οι δυο ένα μαγαζί που ήταν ανοικτό και είχε καφέ και όλα τα συνοδευτικά του. Και με ένα στόμα λέμε «δεν πίνουμε ένα καφεδάκι, να φάμε και μια μηλόπιτα;» το τι γέλιο κάναμε δεν περιγράφεται.

Την πάω στο σπίτι της 

γύρω στις πέντε. Το σπίτι ήταν στα Σεπόλια. Όχι ότι ήξερα να πάω, η κοπέλα με πήγε. «Έλα πάνω να πιούμε έναν καφέ», μου λέει. Τέτοια ώρα βέβαια, δεν ήμουν για κοινωνικές επισκέψεις. Μου δίνει οδηγίες να φύγω. Θα στρίψω αριστερά και πάλι αριστερά και όλο ευθεία και θα βγω στη λεωφόρο και δεξιά θα βγω στο κέντρο. Ωραία η θεωρία, αλλά στην πράξη εγώ βγήκα στο Μπουρνάζι. Κλειστά τα μαγαζιά, σκοτάδι, κανένα αυτοκίνητο να περνά… ψιλοφοβήθηκα. Βλέπω από μακριά δυο φώτα. Πλησίασε ένα ταξί, ανάβω αλλάρμ κορνάρω, βγάζω το χέρι, σταματά ο άνθρωπος δίπλα μου και κοντεύει να πνιγεί γιατί έπινε και έναν καφέ. Με κοιτά με τα φίδια στο κεφάλι και με το μακιγιάζ πολύ πολύ άγριο και βάζει τα γέλια.

-Συγνώμη κύριε, που βρίσκομαι; Ρωτώ.

-Συγνώμη ποια είστε; Με ρωτάει

-Η Μέδουσα, του λέω. Που βρίσκομαι;

-Στο Μπουρνάζι ρε κοπελιά. Και γελάει ο άνθρωπος.

-Παναγία μου! Πως θα φύγω από εδώ;

-Όπως ήρθες ρε κοπελιά! Μου λέει ο άνθρωπος και πολύ λογικά…

-Μα χάθηκα και βρέθηκα εδώ. Το πάρτυ ήταν στα Μελίσσια, πήγα μια φίλη στα Σεπόλια και μετά χάθηκα και βρέθηκα εδώ. Μπορείτε να με βοηθήσετε;

Και με βοήθησε ο άνθρωπος, με πήγε μέχρι την Ομόνοια. Στο Σύνταγμα, είμαι σταματημένη στο φανάρι και βγάζω τα φίδια από το κεφάλι μου. Στο διπλανό αυτοκίνητο, είναι δυο νεαροί που με κοιτάνε με μάτια γουρλωμένα. Ανοίγω το παράθυρο, του κάνω νόημα και ανοίγει και ο συνοδηγός το δικό του. Του προσφέρω ένα φιδάκι και ρωτώ: «θέλετε ένα φιδάκι;» «Όχι» μου λέει το παλικάρι. Βγάζω άλλο ένα 

και του λέω: «θέλετε δύο;» Αλλά άναψε το πράσινο, τους άφησα να με κοιτάνε και έφυγα σφαίρα. Έφτασα σπίτι στις έξι και μισή και από την υπερένταση κοιμήθηκα στις οκτώ. Πέρασα την Καθαρά Δευτέρα μου στο κρεβάτι. Έριξα κάτι ύπνους, μα τι ύπνους! Χόρτασα!!!

Όπως βλέπετε, παραμένω η τρελλάρα που ξέρετε. Όπως την ξέρετε; Όχι!

Έγινα και… σμήναρχος!!!!! Ναι! Τώρα είμαι μια σμηναρχούλα. Όχι ότι άλλαξε κάτι στη ζωή μου, μόνο ένα γαλονάκι στη στολή, αλλά το χάρηκα ρε παιδιά. Είχα ανάγκη από μια αλλαγή. Και αυτή ήρθε χωρίς να το περιμένω. Δεν αλλάζω πόστο, δεν παίρνω αύξηση, μη σου πω πως θα μου κρατάνε και διαφορά προαγωγής, αλλά το χάρηκα. Αααα, πρέπει να πάω τη στολή για αλλαγή γαλονιών και να αλλάξω και σφραγίδα

Αυτά. Τα υπόλοιπα σε άλλη ανάρτηση!