ΣΑ ΒΓΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ...

         Και επειδή όπως λέει και η σοφή παροιμία: ο λύκος και αν εγέρασε και άσπρισεν το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του, θα συνεχίσω να γκρινιάζω.

     

    Απαράδεκτο αυτό που γίνεται στους δρόμους με τις πινακίδες. Καλώς ή κακώς, υπάρχουν σημάνσεις που λένε αν ο δρόμος είναι διπλής κατεύθυνσης ή μονόδρομος, αν στρίβει δεξιά ή αριστερά, αν επιτρέπεται να στρίψεις ή όχι. Θα μου πεις και δικαίως, ότι καλώς υπάρχουν οι σημάνσεις αυτού του τύπου. Και φυσικά καλώς υπάρχουν. Όμως μπορείς να τις δεις; Όχι. ΟΧΙ. Γιατί κάποιοι ανεγκέφαλοι, έχουν κολλήσει πάνω στις πινακίδες αυτοκόλλητα διαφημιστικά ή χιουμοριστικά. Και έτσι δεν ξέρεις τι σκατά σήμανση έχει. Και την πατάς.

         Χάθηκα σε μια περιοχή που δε γνωρίζω. Επειδή έχω αίσθηση προσανατολισμού, ήξερα πως έπρεπε να στρίψω κάπου δεξιά. Έλα όμως που δεν ήξερα που θα μπορούσα να στρίψω. Οι πινακίδες ήταν όλες μα όλες ρε παιδιά,  γεμάτες αυτοκόλλητα και δεν ήξερα αν επιτρέπεται ή όχι. Κοιτούσα να δω αν τα αυτοκίνητα είναι με τη μούρη όλα για να καταλάβω αν είναι μονόδρομος ή αμφίδρομος ο δρόμος, αλλά μπα! Πινακίδα υπήρχε. Αλλά τι να έλεγε; Κανείς δε γνωρίζει…

         Το ρισκάρω και στρίβω. 

Μονόδρομος και από την αντίθετη κατεύθυνση. Έρχεται ο θείος με το μουστάκι και το προϊστορικό φόρντ, είναι μπροστά μου, είχε στρίψει αριστερά και μπήκε στο δρόμο που ήμουν εγώ. Μουλαρώνει, βγαίνει από το αυτοκίνητο, έρχεται δίπλα μου, κατουρήθηκα από το φόβο μου, κατεβάζω λίγο το παράθυρο και αρχίζει να με βρίζει. Του εξηγώ ότι χάθηκα, δε χαμπαριάζει. Ότι δε φαίνεται η πινακίδα και για αυτό είμαι παράνομη. Τίποτα ο μπάρμπας. Εξηγήστε μου πως θα βγω στον κεντρικό δρόμο και θα φύγω. Απτόητος. Το τί άκουσα; Το τί άκουσα!!! Τι ότι δεν κάθομαι σπίτι να πλύνω κανένα πιάτο, τι το ότι πήρα μια μπε εμ βε και κάνω βόλτες. (Λες και δεν είχα καλύτερο να κάνω από το να κόβω βόλτες στην κωλοπεριοχή του Κυριακή ξημερώματα Δευτέρας!). Τι να πιάσω κάτι άλλο (το πιάσατε το υπονοούμενο) από το να πιάνω το τιμόνι. Απηδήχτου και απάρτου γωνία ο τύπος με το μύστακα και το νύχι στο μικρό δακτυλάκι. Αυτός έλεγε, εγώ πήγαινα να μιλήσω αλλά δε με άφηνε. Ώρα τέσσερις και μισή τα ξημερώματα τώρα αυτά. Με τα πολλά, με ανάγκασε να κάνω όπισθεν  κοντά πεντακόσια μέτρα για να βγω στο δρόμο ενώ αυτός θα έκανε πίσω δέκα μέτρα και θα περνούσα. Βγήκαμε σε άλλο δρόμο, με μούτζωσε (δε θα ματιάζομαι) και έφυγε. Ξαναπροσπαθώ να βγω σε κάποια λεωφόρο, ματαχάθηκα, τέλος έφτασα σε μια και μπροστά έχει μια διχάλα.

        

Εγώ πώς να πάω; Πινακίδα δεν υπήρχε. Αυτοκίνητο δεν περνούσε. Πάω αριστερά. Αριστερά μου είχαν πει. Σιγά που βγήκα. Σκοτάδι πίσσα, φωτισμός μέτριος. Από τη μια μεριά εργοστάσια, από την άλλη χωράφια. Φοβήθηκα… κάνω αναστροφή, παράνομη ως το κόκκαλο, ξαναπάω στη διχάλα, πάω δεξιά.

         Παρακάτω πάλι διχάλα. Ξανά μανά τα ίδια. Αριστερά χαμένη, ξαναγυρνώ με αναστροφή στη δεύτερη διχάλα. Πάω δεξιά. Μπλέκομαι μέσα σε διάφορα τετράγωνα με πολυκατοικίες. Εδώ δεν είχε όχι σήμανση, αλλά ούτε φώτα. Πάω από δω, στρίβω από κει, βγαίνω κάπου σχετικά καλά. Φώτα, σήμανση, φανάρια.

         Ουάου, είμαι πίσω στον πολιτισμό. Πάω όπως βλέπω μακριά έναν ταρίφα, παρντόν έναν ταξιτζή. Αλλά ο ταξιτζής στρίβει αριστερά, πάω και εγώ και βρίσκομαι πάλι στον αρχικό δρόμο που έχει εργοστάσια δεξιά και αριστερά χωράφια. Πίσω μου όμως έρχεται ένα μικρό μπλε με λεντ στο καπώ. Ανάβω φλας για αριστερά να ξαναβγώ σε κάποιο άλλο δρόμο. Κάνω απόσταση δυο τριών χιλιομέτρων, στρίβω. 

Τώρα η ώρα είναι πέντε και μισή. Έχω χαθεί και στις επτά πρέπει να είμαι και στο νοσοκομείο για δουλειά…

         Μπαίνω σε μια περιοχή σχετικά καλή. Βγαίνω ούτε και ξέρω που. Παίρνω τηλέφωνο για οδηγίες. Περιγράφω τι βλέπω, πως λένε την οδό, δεν ξέρουν να μου δώσουν οδηγίες.

         Σταματώ σε ένα φανάρι. Μαντέψτε. Μπροστά διχάλα. Και δεν έχω ξαναπεράσει από κει. Με τα πολλά βγαίνω δεν ξέρω πως, στην κεντρική λεωφόρο της Πετρουπόλεως. Εγώ στον Αγιο Στέφανο ήμουν. Τώρα πως βρέθηκα εκεί, δεν ξέρω! Έχω περάσει αερογέφυρες, έχω περάσει ποτάμια, έχω περάσει σκοτεινιές, τα είδα όλα.

         Είμαι στο φανάρι και δεν ξέρω πώς να πάω. Η ώρα είναι έξι και τέταρτο. Βάλτε με το μυαλό σας τώρα πόση ώρα περιπλανιόμουν. Ευτυχώς είχα βενζίνη και ωραία μουσική. Ταγκό και βάλς στο σιντί. Ξαναπαίρνω τηλέφωνο για οδηγίες. Πρότεινε ό άνθρωπος να έρθει να με οδηγήσει στο κέντρο. Αλλά μέχρι να έρθει θα πήγαινε η ώρα τουλάχιστον επτά παρά. Θα αργούσα.

         Βλέπω ένα αυτοκίνητο να πλησιάζει. Ανάβω αλάρμ, βγάζω το χέρι και του κάνω νόημα να σταματήσει. Σταματά και… είναι μια υπαξιωματικός από το ΓΝΑ που πάει για δουλειά και με ξέρει.

         -Προϊσταμένη, τι κάνετε εδώ;

         -Χάθηκα κορίτσι μου, πως θα βγω στο κέντρο της Αθήνας;

         -Ακολουθήστε με. Και εγώ στο ΓΝΑ πάω.

         Και την ακολούθησα. Βάλτε με το μυαλό σας τι θα σκέφτηκε η κοπέλα για μένα που ξέρει και που μένω, γιατί έχει έρθει με το παλιό μου τμήμα στο σπίτι μου…

Αυτά, με τούτα και με κείνα, χάλασε και το σιντί στο αυτοκίνητο και δε ρουφάει το σιντί. Και είναι και clarion, το είχα πληρώσει και 400 ευρώ. Τώρα πρέπει να πάω για καινούργιο. Σιχτίρ…

H ΨΩΝΑΡΑ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ

Χάθηκα το ξέρω. Είναι ένας μήνας που δεν έκανα ανάρτηση και δεν πέρασα από την μπλογκογειτονιά μας, αλλά τώρα είμαι εδώ.

Κουράστηκα πολύ, διασκέδασα ακόμα περισσότερο, ταξίδεψα, έγραψα, ξενύχτισα, έκλαψα, νευρίασα, ξεκουράστηκα…

Και τώρα γύρισα ίδια και απαράλλαχτη. Όπως με θυμάστε. Με τη γκρίνια μου, τις ιδιοτροπίες μου, τα νεύρα μου και το χιούμορ μου.

Έχω πάρα πολλά να μοιραστώ μαζί σας.

Κάναμε το πάρτυ του τμήματος όπως κάθε χρόνο. Χορέψαμε μέχρι πρωίας, ήπιαμε, γελάσαμε και δε σας λέω τι έγινε στο κέντρο. Το πρωί, γύρω στις τέσσερις και μισή, φεύγω από το πάρτυ. Επειδή θα πήγαινα προς το κέντρο, παίρνω με το αυτοκίνητο και μια συνάδελφο. Την ώρα που είμαστε στη συμβολή της λεωφόρου με την Κηφισίας, κοιτάμε και οι δυο ένα μαγαζί που ήταν ανοικτό και είχε καφέ και όλα τα συνοδευτικά του. Και με ένα στόμα λέμε «δεν πίνουμε ένα καφεδάκι, να φάμε και μια μηλόπιτα;» το τι γέλιο κάναμε δεν περιγράφεται.

Την πάω στο σπίτι της 

γύρω στις πέντε. Το σπίτι ήταν στα Σεπόλια. Όχι ότι ήξερα να πάω, η κοπέλα με πήγε. «Έλα πάνω να πιούμε έναν καφέ», μου λέει. Τέτοια ώρα βέβαια, δεν ήμουν για κοινωνικές επισκέψεις. Μου δίνει οδηγίες να φύγω. Θα στρίψω αριστερά και πάλι αριστερά και όλο ευθεία και θα βγω στη λεωφόρο και δεξιά θα βγω στο κέντρο. Ωραία η θεωρία, αλλά στην πράξη εγώ βγήκα στο Μπουρνάζι. Κλειστά τα μαγαζιά, σκοτάδι, κανένα αυτοκίνητο να περνά… ψιλοφοβήθηκα. Βλέπω από μακριά δυο φώτα. Πλησίασε ένα ταξί, ανάβω αλλάρμ κορνάρω, βγάζω το χέρι, σταματά ο άνθρωπος δίπλα μου και κοντεύει να πνιγεί γιατί έπινε και έναν καφέ. Με κοιτά με τα φίδια στο κεφάλι και με το μακιγιάζ πολύ πολύ άγριο και βάζει τα γέλια.

-Συγνώμη κύριε, που βρίσκομαι; Ρωτώ.

-Συγνώμη ποια είστε; Με ρωτάει

-Η Μέδουσα, του λέω. Που βρίσκομαι;

-Στο Μπουρνάζι ρε κοπελιά. Και γελάει ο άνθρωπος.

-Παναγία μου! Πως θα φύγω από εδώ;

-Όπως ήρθες ρε κοπελιά! Μου λέει ο άνθρωπος και πολύ λογικά…

-Μα χάθηκα και βρέθηκα εδώ. Το πάρτυ ήταν στα Μελίσσια, πήγα μια φίλη στα Σεπόλια και μετά χάθηκα και βρέθηκα εδώ. Μπορείτε να με βοηθήσετε;

Και με βοήθησε ο άνθρωπος, με πήγε μέχρι την Ομόνοια. Στο Σύνταγμα, είμαι σταματημένη στο φανάρι και βγάζω τα φίδια από το κεφάλι μου. Στο διπλανό αυτοκίνητο, είναι δυο νεαροί που με κοιτάνε με μάτια γουρλωμένα. Ανοίγω το παράθυρο, του κάνω νόημα και ανοίγει και ο συνοδηγός το δικό του. Του προσφέρω ένα φιδάκι και ρωτώ: «θέλετε ένα φιδάκι;» «Όχι» μου λέει το παλικάρι. Βγάζω άλλο ένα 

και του λέω: «θέλετε δύο;» Αλλά άναψε το πράσινο, τους άφησα να με κοιτάνε και έφυγα σφαίρα. Έφτασα σπίτι στις έξι και μισή και από την υπερένταση κοιμήθηκα στις οκτώ. Πέρασα την Καθαρά Δευτέρα μου στο κρεβάτι. Έριξα κάτι ύπνους, μα τι ύπνους! Χόρτασα!!!

Όπως βλέπετε, παραμένω η τρελλάρα που ξέρετε. Όπως την ξέρετε; Όχι!

Έγινα και… σμήναρχος!!!!! Ναι! Τώρα είμαι μια σμηναρχούλα. Όχι ότι άλλαξε κάτι στη ζωή μου, μόνο ένα γαλονάκι στη στολή, αλλά το χάρηκα ρε παιδιά. Είχα ανάγκη από μια αλλαγή. Και αυτή ήρθε χωρίς να το περιμένω. Δεν αλλάζω πόστο, δεν παίρνω αύξηση, μη σου πω πως θα μου κρατάνε και διαφορά προαγωγής, αλλά το χάρηκα. Αααα, πρέπει να πάω τη στολή για αλλαγή γαλονιών και να αλλάξω και σφραγίδα

Αυτά. Τα υπόλοιπα σε άλλη ανάρτηση!