ΤΑ ΕΧΩ ΠΑΙΞΕΙ.

Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Αν δεν έβρισκα μήνυμα από ανώνυμο σχολιαστή για το που βρίσκομαι, δε θα καταλάβαινα πόσες μέρες έχω να κάνω ανάρτηση και να ασχοληθώ με το ιστοκαλύβιόν μου!

Όπως ξέρετε, γιατί φρόντισα να σας ενημερώσω δηλαδή, η μαμά υπέστη εν ψυχρώ αρθροπλαστική ισχίου. Συνεπεία τούτου, περπατεί με «Π». Και συνεπεία τούτου, πρέπει κάποιος να είναι μαζί της γιατί δεν μπορεί να μεταφέρει τίποτα εκτός από την ανοικονόμητη κορμάρα της και το «Π». Το πρωί είναι το βλαστάρι μας εκεί. Ο γιος μας. (Για να δείτε πως έχω τελείως αριστερές ιδέες κοινοκτημοσύνης, μοιράζομαι ακόμα και το γιο μου, τον έχω μεσιακό με τη μάνα μου). Μόλις φύγω από τη δουλειά, πηγαίνω στη μαμά κατευθείαν. Μόλις μπαίνω εγώ, ο υιός φεύγει. Σαν το cutty sark με τη μέρα ένα πράγμα!

Και περνάμε στο πιο ωραίο μέρος της ανάρτησης. Θα σας περιγράψω πως περνώ στο πατρικό μου σπίτι…

Η αλήθεια είναι πως

βρίσκω μαγειρεμένο φαγητό. Ιδανικό δεν το συζητώ. Τρώω, μόνη μου, γιατί οι άλλοι έχουν φάει. Μαζεύω το τραπέζι και το νεροχύτη, όχι ότι πλένω τα πιάτα, τα βάζω στο πλυντήριο. Φορώ ένα νυχτικό της μαμάς, και ένα ζευγάρι παντόφλες της αδερφής μου που είναι όχι φλάτ, καραφλάτ μη σας πω… και κάθομαι στη βεράντα δίπλα στη μαμά.

Συνήθως δε θέλει κάτι.

Οπότε, τι κάνω;;;; εεεε;;;; τι;;;;

Όπως το σκεφτήκατε, πιάνω το βιβλίο μου. Βάζω το γυαλί μου, αράζω, διαβάζω δυο σειρές και η μαμά θέλει παγωμένο νερό.

Βγάζω το γυαλί, αφήνω το βιβλίο πάω στην κουζίνα, φέρνω το παγωμένο νερό, κάθομαι, βάζω το γυαλί, ανοίγω το βιβλίο, διαβάζω δυο σειρές, η μαμά θέλει να πάω το ποτήρι μέσα για να μην είναι ακατάστατο το σπίτι. Βγάζω το γυαλί, αφήνω το βιβλίο, πάω το ποτήρι μέσα. Γυρνώ, βάζω γυαλί, πιάνω βιβλίο, βρίσκω το σημείο που άφησα ένα λεπτό πριν, διαβάζω δυο σειρές, με

φωνάζει η μαμά γιατί θέλει το κινητό της. Βγάζω το γυαλί, αφήνω το βιβλίο, της φέρνω το κινητό. Κάθομαι, βάζω το γυαλί, πιάνω το βιβλίο διαβάζω δυο σειρές, τελειώνει τη συνομιλία της, θέλει να το βάλω να φορτίσει. Αφήνω το βιβλίο, βγάζω το γυαλί, βάζω το κινητό να φορτίζει και επιστρέφω, πιάνω το βιβλίο, βάζω το γυαλί διαβάζω δυο σειρές, τώρα θέλει το σταθερό το τηλέφωνο. Βγάζω το γυαλί, αφήνω το βιβλίο, φέρνω το σταθερό, πιάνω το βιβλίο, βάζω το γυαλί, διαβάζω δυο σειρές και τελειώνει και θέλει να πάω το ασύρματο στη θέση του.

Το πιάσατε το υπονοούμενο. Ακριβώς έτσι όλη τη μέρα. Θέλω το περιοδικό μου, θέλω τα γυαλιά της πρεσβυωπίας για το περιοδικό μου, θέλω τα άλλα τα γυαλιά για να δω τα τούρκικα στην τηλεόραση. Θέλω το χαρτί το κοινοχρήστων να κάνω υπολογισμούς. Θέλω το πλεκτό μου. Θέλω ένα γιαούρτι. Θέλω το χάπι το αντιπηκτικό. Θέλω το χάπι της πιέσεως. Θέλω το αυτό, θέλω εκείνο, ααα, σκούπισε το σαλόνι, σφουγγάρισε, ξεσκόνισε, πλύνε τη βεράντα, στρώσε τον καναπέ, φτιάξε μου ένα καφέ.

Και όλα αυτά ενώ διαβάζω. 

Μόλις όλα αυτά τελειώσουν και διαβάσω μια ολόκληρη παράγραφο, αρχίζει, άσε το βιβλίο να πούμε καμιά κουβέντα… συνήθως έχω τις ψείρες και ακούω μουσική η παρακολουθώ κανένα σήριαλ και έτσι δεν την ακούω. Οπότε αρχίζει και μου πετά πράγματα. Ένα μαξιλάρι, το κινητό της, το περιοδικό, μόνο την κούνια δεν έχω φάει ακόμα στο κεφάλι. Όλα τα άλλα ναι…

Αλλά έχει και την πλάκα του το πράγμα. Της παίρνω το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης και μόλις αρχίσουν τα τούρκικα, μπαίνω μπροστά και της κλείνω το οπτικό πεδίο.

Κάνει αριστερά, κάνει δεξιά αλλά δεν μπορεί. Και εκεί διαπραγματεύομαι το διάβασμά μου.

Το βράδυ έρχεται ο υιός, φεύγω εγώ. Πάω σπίτι, κάνω ένα μπάνιο και ξεραίνομαι ως το πρωί που πάω στη δουλειά.

Εύλογα θα μου πείτε, γιατί δεν παίρνω ένα ζευγάρι παντόφλες με τακούνι για να μπορώ περπατώ. Έχω βγάλει ένα ζευγάρι, το έχω σε σακούλα, με ένα δροσερό νυχτικό αλλά κάθε πρωί τα ξεχνώ… Οπότε, τώρα που ξέρετε το δράμα μου, με συμπαθείτε και δε με παρεξηγείτε που απέχω λόγω κόπωσης από το μπλογκ. Προσωρινό είναι. Την άλλη εβδομάδα αφήνει το «Π» και πιάνει το μπαστούνι, οπότε τα χάλια μου, θα αρχίσει να περπατά στους δρόμους και θα τους οργώνω μαζί της. Εδώ κουτσή ήταν και περπάταγε. Φαντάσου τώρα που δε θα πονά κιόλας!

Αν δείτε μια κυρία με μπαστούνι να τρέχει και από πίσω τη δουλάρα, εγώ και η μαμά μου είμαστε!!!

ΦΙΔΙ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΤΟΥΣ

Πολλές φορές έφτασαν στα αυτιά μου περιστατικά από ζευγάρια που αντιμετώπιζαν προβλήματα που δημιουργήθηκαν επειδή ο ένας εκ των δύο, φρόντισε να φέρει τον άλλον σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση.

Δε μιλώ για την ύπαρξη τρίτου προσώπου. Μιλώ για θέματα επαγγελματικά, για θέματα νομικά και ηθικά.

Πριν χρόνια, γνωστό μου ζευγάρι, αγόρασε ένα οικόπεδο σε μια περιοχή έξω από την Αθήνα. Επειδή ο άνθρωπος είχε βαρεθεί το τροπάρι «σε πήρα ξεβράκωτο» και επειδή τα προς το ζην της οικογένειας τα έβγαζε αυτός τρέχοντας πρωί βράδυ, είναι δικηγόρος, το οικόπεδο το έγραψε στο όνομά του. Η άλλη έπιασε το θεό από τα μαλλιά. Αφού δεν άλλαζε γνώμη ο δικηγόρος, έριξε τους τόνους. Αρχίζουν να χτίζουν το σπίτι τους. Δε συζητώ πως θα έκτιζαν άλλο ένα σπίτι με τις αλλαγές που έκανε. Χτιζόταν ένα τμήμα, δεν της άρεσε, έβαζε τους εργάτες και το γκρέμιζαν και το ξανάχτιζαν!!! Κάποια στιγμή, της εξομολογήθηκε ο δικηγόρος (καλός μαλάκας και αυτός) ότι ένα τοιχάκι είναι εξήντα εκατοστά πιο ψηλό απ’ όσο επιτρέπει η άδεια και μια εβδομάδα μετά, έρχεται η πολεοδομία να τσεκάρει ακριβώς αυτό το τοιχάκι μετά από καταγγελία. Πληρώνουν ένα πρόστιμο της τάξης των δύο εκατομμυρίων ευρώ και αναγκάζονται να το γκρεμίσουν. Ο δικηγόρος έβαλε ένα συνάδελφό του και έμαθε ότι ο καταγγέλλων ήταν ο κουνιάδος του! Εκτός από το μηχανικό που δική του ιδέα ήταν, το ήξερε μόνο αυτός και το είπε στη γυναίκα του.

Πριν λίγο καιρό έμαθα

πως ένα άλλο φιλικό μου ζευγάρι που για κοινωνικούς και μόνο λόγους είναι μαζί, αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με τη δουλειά του συζύγου και ενώ η σύζυγος θα μπορούσε με μια συνάντηση να επιλύσει τα πάντα, κάνει τις διακοπές της και αδιαφορεί παντελώς για το μέλλον του. Έχουν παιδιά με φροντιστήρια, γιατρούς, έξοδα. Αλλά αυτή παίρνει μαθήματα καταδύσεων αντί να σηκώσει τον κώλο της να έρθει  να βοηθήσει τον πατέρα των παιδιών της. Εκβιάζει τα παιδιά, και κυρίως, βοηθά αυτούς που κατηγορούν το σύζυγό της που ομολογουμένως, είναι ένας άγιος άνθρωπος!

Τον πήρες με το ζόρι κυρά μου; Στον δώσανε και δεν τον ήθελες; Όχι. Συνειδητά τον παντρεύτηκες. Δεν τον θες; Πάρε διαζύγιο να κάθεσαι και να σου δίνει διατροφή για τα παιδιά και να περνάς μπέικα. Αφού όμως δεν το κάνεις, γιατί του κάνεις τη ζωή δύσκολη; Γιατί τον ταλαιπωρείς τον άνθρωπο; Έχεις την εντύπωση πως τα παιδιά δε θα σε κρίνουν; Δε θα τα χάσεις με αυτά που κάνεις; Δε θα σε κατηγορήσουν; Δεν τα σπρώχνεις να υποστηρίξουν αυτόν που έχει δίκιο; Τι τα περνάς; Για χαζά; Δεν είναι. Πίστεψέ με, θα έρθει η μέρα που θα σε κάνουν πέρα και ο μοναδικός που θα σε στηρίξει είναι ο άνθρωπος που τώρα καταδιώκεις με το χειρότερο τρόπο. Επιτρέπεις τον έναν και τον άλλον να τον κάνουν ρόμπα! Τα παιδιά σου είναι μεγάλα, καταλαβαίνουν και σου έχουν δείξει τι πρέπει να κάνεις. Καθημερινά. Και εσύ εκεί. Μουλάρωσες. Όποιος ξέρει το σύζυγό σου, πολύ απλά σε χαρακτηρίζει θεότρελη, το λιγότερο που μπορεί να πει! Καταστρέφεις την οικογένειά σου. Δεν το καταλαβαίνεις; Και να είχες και κάποιο όφελος να το καταλάβω. Δε δουλεύεις, δεν έχεις έσοδα, τα έξοδά σου είναι πολύ αυξημένα λόγω των προβλημάτων των παιδιών σας. Αυτά δεν τα σκέφτεσαι; Δε σκίστηκες για να τα φέρεις στον κόσμο; Πως τα καταδικάζεις ελαφρά την καρδία; Τι κερδίζεις πέρα από την ικανοποίηση (;) ότι ταλαιπωρείς τον άγιο αυτό άνθρωπο; Ξένοι, όπως εγώ και πολλοί άλλοι, τον υποστηρίζουμε. Εσύ το χαίρεσαι; Του δίνεις μια και πάει παρακάτω; Γιατί;;;

Όταν δε θες να ζήσεις με τον/την σύζυγό σου, γιατί δεν τον/την χωρίζεις και κάθεσαι και φθείρεσαι καθημερινά σε ένα δυστυχισμένο γάμο; Γιατί ρίχνεις στο γκρεμό την ίδια σου τη ζωή; Έχεις την εντύπωση πως θα σου δώσει δίκιο κάποιος; Κανένας. Ότι κάνεις είναι επιλογή σου. Και κρινόμαστε για το κάθε τι που κάνουμε και λέμε! Η διαδικασία του γάμου είναι τόσο περίπλοκη που δε γίνεται να μην καταλάβεις ότι παντρεύεσαι. Το κάνεις, λοιπόν, συνειδητά. Δεν περνάς καλά. Αλλιώς τα περίμενες και αλλιώς σου προέκυψαν. Φύγε. Το να χωρίσεις είναι απλό. Μαζεύεις τα πράγματά σου και πας στη μαμά σου. Και λύνονται τα προβλήματά σου. Δεν κερδίζεις με το να ταλαιπωρείς το σύντροφό σου. Εσύ χάνεις. Τον αυτοσεβασμό σου πρώτα από όλα. Την εκτίμηση των γνωστών σου. Την εμπιστοσύνη του συντρόφου σου. Την αγάπη των παιδιών σου.

Αλλά πάλι, επιλογή σου είναι να τα χάσεις όλα αυτά. Ακόμα και αν δεν το καλοσκέφτηκες πριν κάνεις κακό στο σύντροφό σου, μπορείς να το διορθώσεις όταν καταλάβεις το λάθος σου. Όσο αργά και να είναι. Ζήτα συγνώμη και κάνε το σωστό! Ποτέ δεν είναι αργά.

Αυτά γιατί είμαι εκτός εαυτού και δε θέλω να εκθέσω και τον άγιο άνθρωπο!

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ

γι αυτο και η γραφη με μικρα και χωρις τονους.
παρακολουθουσα ενα σηριαλ στην τηλεοραση και αναρωτιεμαι: για ποσο καιρο ακομα θα μας παρουσιαζουν σα milf τη δανδουλακη;;;
δεν υπαρχει καμια αλλη ηθοποιος να καλυψει το ρολο μιας ωριμης σεξουαλικης γυναικας;;; η δανδουλακη ηταν sex symbol πριν πενηντα χρονια. τωρα ειναι 70 χρονων δε θα επρεπε να παιζει τη γιαγια αντι τη femme fatale;;;
τα εχουμε ισοπεδωσει ολα!

ΕΚΔΡΟΜΕΣ

Είμαι εκδρομικός τύπος, τι να κάνουμε;;;

 

Την Τετάρτη το πρωί, πήγα στο Hondos της Ομόνοιας.

Πήρα το μετρό, κατέβηκα στην ομόνοια, τσουπ, έξω από το ναό της ομορφιάς!

Γεμάτο.

Τυχαίο; Δε νομίζω!

Οι υπάλληλοι εξαιρετικά εξυπηρετικοί, ευγενικοί, πρόθυμοι.

Πάντα έτσι σε αυτό το συγκεκριμένο κατάστημα.

Ήπια τον καφέ μου στο τελευταίο πάτωμα, πήρα βιβλία, τσάντα, παπούτσια, εσώρουχα, νυχτικό, μαγιώ δεν πήρα, κάτι χαζομαρίτσες για τα μαλλιά το μπάνιο τον ύπνο και φυσικά πήρα και το άρωμά μου.

Το τι δώρα μάζεψα δε λέγεται. Σα γαϊδούρι γύρισα φορτωμένη στο σπίτι της άρρωστης μητέρας. Που παρεμπιπτόντως, μας μολύνθηκε το τραύμα και βγάζει κάτι πρασινοκίτρινομπλε ζουμιά!!!

Παίρνει αντιβίωση θα της περάσει!

Την Παρασκευή, πήγα στο ΙΚΕΑ.

Πέρασα περίφημα.

Ψώνισα, μόνη μου όλα, εξυπηρέτηση γιοκ, αλλά το καταευχαριστήθηκα.

Φάγαμε κιόλας, εεεεε, όλοι να έχουν φάει αλογάκι και εγώ όχι; Δε λέει! Έφαγα και μια μους σοκολά, τέλεια!

Και εκεί που καθόμασταν δίπλα στη τζαμαρία και τρώγαμε τα γλυκά μας, ξεπαρκάρει μια νεκροφόρα από το πάρκινγκ και πάει στην παραλαβή των αγορών. Το τι γέλιο κάναμε, το τι σχόλια είπαμε, είμαστε τυχεροί που δε μας έδιωξαν από το μαγαζί!!!

Γύρισα στη μαμά, της έκανα αλλαγή, την περιποιήθηκα, της ανέβασα την πίεση, μου ανέβασε τη δική μου και το βράδυ βρέθηκα με έναν καλό φίλο και πήγαμε για φαγητό και μπυρίτσα στο SVEIK. 

Τι;;; Δε γνωρίζετε το Σβέικ; Είναι ένα πολύ καλό τσέχικο εστιατόριο στη γειτονιά της μαμάς μου.

Η κυρία Τάνια, ευγενική, φιλική και το φαγητό τέλειο. Οι τιμές πολύ καλές, το περιβάλλον άψογο, καθαρό και η περιποίηση μοναδική!

Έχω να το λέω και να το συστήνω!!!

Και έτσι πέρασε η εβδομάδα μου. Κουράστηκα, άλλαξα παραστάσεις και ψιλοστενοχωρέθηκα με το τραύμα της μαμάς αλλά σε γενικές γραμμές, για Αύγουστο μήνα στην Αθήνα, μια χαρά πέρασα.

Αααα, το τι ευτράπελα στη δουλειά βίωσα, δεν περιγράφονται! Πρέπει να γράψω βιβλίο με όσα έχω δει στα νοσοκομεία!!

Φιλιά και καλά να περνάτε όσοι είστε ακόμα επί των επάλξεων!