ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ...

Με αφορμή μια ανάρτηση της φίλης Μελανίας, θυμήθηκα μια κυρία που πριν χρόνια είχαμε τρόπον τινά, οικότροφη στο σπίτι μας.

Επρόκειτο για μια ηλικιωμένη γυναίκα από την Κωνσταντινούπολη που είχε πολλά χρόνια πριν χάσει τον άντρα της.  Παιδιά δεν είχαν, έμενε στο ισόγειο της πολυκατοικίας μας σε ένα δυαράκι.

Τη βοήθησε μια φορά η μαμά μου να ανεβάσει το καροτσάκι της λαϊκής στα σκαλιά και αυτή ως ανταπόδοση, μας έφερε το μεσημέρι ένα πιάτο από ένα πολίτικο φαγητό που έφτιαξε.

Η μαμά μου το θεώρησε υποχρέωση, της πήγε πίτα, αυτή μας έφερε κάτι άλλο και πήγαινε σκοινί κορδόνι.

Αρχικά το θέμα έμενε μόνο στα πήγαινε έλα των πιάτων. Μετά ήρθε για ένα καφέ και τέλος ερχόταν μόλις ξύπναγε και έφευγε πριν κοιμηθεί.

Εξαιρετικά διακριτική, οφείλω να το ομολογήσω, πολύ γενναιόδωρη, βιβλία με συνταγές, μπιμπλό από μεγάλες μάρκες του εξωτερικού, μια λάμπα Galle που της είχα αδυναμία και έσπασε στο σεισμό του 1999, ήταν λίγα από τα πράγματα που έφερνε στη μαμά μου.

Χώρια που της έμαθε ένα σωρό συνταγές που στις εξωτικές καρδιτσίους νήσους δεν είχαμε. Πχ, ντολμαδάκια γιαλαντζί. Οικογενειακώς τα λατρέψαμε. Γυρνούσα από τη σχολή και την έβρισκα με τη μαμά να τυλίγουν ντολμαδάκια. Της μαμάς λίγο πιο μεγάλα, της κυρίας Ιωάννας μικρά σαν το δακτυλάκι μου και τέλεια δεμένα.

Μάλωνε τη μαμά μου που ήταν τόσο αυστηρή μαζί μας. Της έμαθε μυστικά για τις γαρδένιες της μαμάς που ακόμα εδώ και σαράντα χρόνια ανθίζουν κάθε χρόνο στη βεράντα μας. Όταν πήγε στους Αγίους Τόπους, έφερε ένα σωρό πράγματα στη μαμά μου και στη γιαγιά μου που έμενε μαζί μας.

Επέμενε χρόνια να δώσει ένα κλειδί στη μαμά μου του σπιτιού της. Η μαμά μου δεν ήθελε, παρότι η κυρία Ιωάννα είχε το δικό μας για να ποτίζει τα λουλούδια όταν λείπαμε. Και ποτέ δε πήρε.

Όταν γυρνούσα από τη σχολή, νευρίαζα που ήταν πάλι εκεί. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και μιλούσα στο τηλέφωνο με τις ώρες μέχρι να έρθει η ώρα να βγω. Γυρνούσα δύο τη νύχτα, η μαμά με περίμενε στη βεράντα με την κυρία Ιωάννα. Η μαμά μου φώναζε, η κυρία Ιωάννα την ηρεμούσε και με έστελνε για ύπνο. Μπορεί η κατάσταση να ήταν υπέρ μου, αλλά αυτή η ανάμειξη στα οικογενειακά μας, με έβγαζε από τα ρούχα μου.

Τι ήθελε μια ξένη και ανακατευόταν 

στη μάνα μου και εμένα; Μου γύρναγε το μάτι. Αν ήθελε η μάνα μου να με κατσαδιάσει, είχε κάθε δικαίωμα, η άλλη τι ανακατευόταν; Γιατί δεν άφηνε τη μαμά να καταλάβει μόνη της τι έπρεπε να κάνει και τη συμβούλευε όλη την ώρα; Μιλάμε, ευχαρίστως την έπνιγα κάτι τέτοιες ώρες.

Όταν αποφοίτησα, επέστρεφα με τα πόδια από το νοσοκομείο. Έκανα μια ώρα και σαράντα λεπτά τα 8 χιλιόμετρα που ήταν το ΓΝΑ από το σπίτι μου. Αυτή κοίταγε από τη βεράντα. Μόλις με έβλεπε, το έλεγε στη μαμά, στρώνανε τραπέζι και με περιμένανε να φάω. Μου είχε πάντα ένα γλυκό. Το καζάν ντιπί από αυτήν το  έμαθα. Όση ώρα η μαμά μου καταπιανόταν με τις δουλειές, η κυρία Ιωάννα μου έκανε παρέα γιατί δε μου άρεσε να τρώω μόνη μου. Μου έλεγε για τις αδερφές της, τον άντρα της, αυτή μου είπε και την ιστορία που είχα γράψει για τις δυο αδερφές που άλλαξαν θέση  και το είχα κάνει ανάρτηση στο λογοτεχνικό Σάββατο. Και κάπως έτσι, άρχισα να τη συμπαθώ.

Την είχα φέρει στο ΓΝΑ για εξετάσεις, το θεώρησε τόσο μεγάλη υποχρέωση που μου έκανε δώρο ένα δακτυλίδι της που είχε μια τεράστια πέτρα με άκουα μαρίνα. Στα γενέθλιά μου, μου έδωσε το μενταγιόν που ήταν ασορτί και τα Χριστούγεννα τα σκουλαρίκια. Ποιος πούστης τα χαίρεται τώρα; Στον κώλο του να τα βάλει! Παρένθεση ήταν αυτό.

Μου είχε μάθει να ξεχωρίζω τους λίθους και μου είχε δώσει την πρώτη μου λούπα.

Και από αυτή ανακάλυψα πως είχα αλλεργία σε οτιδήποτε ήταν κάτω από 14 καράτια χρυσό! Μου είχε δώσει ένα δακτυλίδι με διαμάντι ακατέργαστο, που ήταν δεμένο στην Οδησσό αλλά σε οκτάρι χρυσό και το δάκτυλό μου γέμισε μικρά σπυράκια. Εγώ το καθάρισα (το δακτυλίδι) και το ξαναφόρεσα. Αλλά το δάκτυλο γέμισε όλο σπυριά. Το έβγαλα. Φύγανε σε δυο μέρες. Μετά το ξανάβαλα, πάλι το ίδιο. Επέμενε και έκανα το τεστ και όντως είχε δίκιο. Το είχε ξανακούσει στην Πόλη αυτό, γιατί ο άντρας της είχε κοσμηματοπωλείο και δούλευε και αυτή εκεί. Είχε μια πελάτισσα που ήταν αλλεργική και έτσι το κατάλαβε.

Με τούτα και με κείνα, την είχα συμπαθήσει. Πέντε χρόνια ήταν αναπόσπαστο μέλος της οικογένειάς μας. Μόνο στο χωριό δεν ερχόταν ποτέ. Δεν ξέρω γιατί. Πολλές φορές προσπάθησα να την πείσω. Δε δεχόταν.

Όταν οι δικοί μου ήταν όλο το καλοκαίρι στο χωριό και εγώ δούλευα, έβρισκα κάθε μέρα μαγειρεμένο φαγητό στο τραπέζι. Το τραπέζι στρωμένο, η σαλάτα κομμένη, και ένα λουλουδάκι σε ένα ποτήρι. Εγώ έπαιρνα παγωτό και της πήγαινα που το λάτρευε.

Και το φθινόπωρο πήγα διακοπές. Και γύρισα και δεν την είδα σπίτι. Που είναι; Ρώτησα τη μαμά.

Πέθανε μου λέει.

Είχε δυο μέρες να φανεί. Η μαμά κάλεσε την αστυνομία και άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού της. Τη βρήκαν στο κρεβάτι της με το νυχτικό της. Είχε ένα γράμμα στο τραπέζι με ημερομηνία  σχεδόν ένα χρόνο πριν. Εκεί εξηγούσε σε ποιο συμβολαιογράφο είχε τη διαθήκη της και πόσα χρήματα για την κηδεία της. Που να ταφεί και χρήματα για τα μνημόσυνα. Τέτοια οργάνωση.

Η μαμά μου δε μου το είπε για να μη στενοχωρεθώ. Τα κοσμήματά της τα είχε δωρίσει. Εμένα μου είχε αφήσει αρκετά μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια. Και στη μαμά μου.

Στη μαμά μου είχε αφήσει και ένα σάβανο που είχε φέρει από την Ιερουσαλήμ για να της βάλουν όταν θα πέθαινε, η μαμά μου δεν ήθελε να το κρατήσει σπίτι μας και η κυρία Ιωάννα της έλεγε κάθε μέρα που το είχε στο σπίτι της και την παρακαλούσε να μην το ξεχάσει και δεν της το φορέσουν. Το σπίτι της το άφησε σε ένα ίδρυμα.

Ο συμβολαιογράφος είπε στη μαμά μου να διαλέξει ότι ήθελε από το σπίτι να κρατήσει γιατί αυτό ήθελε η κυρία Ιωάννα, αλλά η μαμά δεν ήθελε κάτι.

Η κυρία Ιωάννα της είχε πει πολλές φορές να κατέβει να διαλέξει αλλά πρώτη φορά μέσα στο σπίτι της η μαμά μου μπήκε όταν ήρθε η αστυνομία…

Εγώ είχα πάει πολλές φορές. Και είχα εκθειάσει τη λάμπα και τελικά μου την έφερε για το γραφείο μου. Να βλέπω να διαβάζω καλύτερα έλεγε…

Ήταν μόνη. Πολύ μόνη. Είχε μια ζωή εξαιρετικά γεμάτη, με χαρές και λύπες. Με ευτυχία αλλά και μοναξιά. Ταξίδεψε πολύ αλλά έφυγε διωγμένη από το σπίτι της και την πόλη της. Ήρθε σε έναν ξένο τόπο που για μας εδώ ήταν τουρκάλα, για τους τούρκους ήταν ελληνίδα… από αυτήν έμαθα να μην εμπιστεύομαι τους γείτονές μας και να μη θέλω ποτέ να επισκεφτώ ούτε την Αγία Σοφία…

Δεν έκανε παιδιά. είχε δυο αποβολές και μετά το πήραν απόφαση με τον άντρα της και ξέραν ότι θα ήταν οι δυο τους. Αυτός έφυγε από εγκεφαλικό τρία τέσσερα χρόνια πριν μετακομίσει στην πολυκατοικία μας. Και δεν είχε συγγενείς κοντινούς. Στα πέντε χρόνια που ζούσε πρακτικά μαζί μας, κανένας δεν την επισκέφτηκε, ποτέ.

Θύμωσα με τη μαμά μου που δε μου είπε για το θάνατό της, αλλά είχε καλή δικαιολογία. Ήμουν στην Κρήτη και της τηλεφωνούσα δυο φορές την εβδομάδα. Δεν υπήρχαν κινητά τότε. Και της μίλησα το ένα βράδυ, την άλλη τη βρήκαν και μετά έγινε η κηδεία. Δε θα περίμεναν εμένα δέκα μέρες για να τη θάψουν. Και εγώ δε ρώτησα για να είμαι ειλικρινής για την κυρία Ιωάννα.

Και να σας πω και κάτι; Έχω τύψεις…

Άντε καλή σας ημέρα!