ΚΙΝΗΣΕ Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΚΑΙ ΕΛΑΧΕ ΗΜΕΡΑ ΣΑΒΒΑΤΟ

 …σοφή ελληνική παροιμία.

Και έτσι έπαθα.

Όταν έπεσα στο νοσοκομείο, έριξα κάτω την τσάντα μου που ως αξιοπρεπής γυναίκα είναι σαν το τσαντάκι του σπορτ μπίλι! Μέσα, λοιπόν, είχε και ένα μπουκάλι άρωμα. Το οποίον έσπασε. Όλα τα συμπράγκαλα της τσάντας μοσκοβολάνε αλλά εγώ είχα μείνει με ένα μόνο μπουκάλι άρωμα και αυτό είχε μόνο δυο δάκτυλα μέσα… και στο μπάνιο του σπιτιού μου.

Πέρασαν δέκα μέρες, τέλειωσε το άρωμα.

Σήμερα που η μάδερ ήταν πολύ καλύτερα την άφησα μετά του υιού μας (μεσιακό τον έχουμε) και είπα να πάω στο Hondos να πάρω την οργάντζα μου!!!

Αλλά όποιος βαριέται, πολλά καλά στερεύεται! Έτερη ελληνική παροιμία. Γιατί βαρέθηκα να πάω στην Ομόνοια και αφού ήμουν κοντά, πήγα στο Hondos της Νέας Σμύρνης.

Κάνω μια αρχική βόλτα με το τουτού να δω που στο καλό είναι, γιατί μόνο ακουστά τον είχα τον μίστερ Hondos της περιοχής, ψάχνω για να σταθμεύσω, δε βρίσκω και αρχίζω τις βόλτες για να δω που θα αφήσω το γερμανό. Αφού έχω γυρίσει όλα τα σοκάκια της περιοχής πίσω από το Hondos και έχω φάει και μια ώρα, ρωτώ έναν περαστικό αν υπάρχει πουθενά εκεί ένας σταθμός αυτοκινήτων. Μου δίνει ο άνθρωπος οδηγίες πως θα πάω, το βρίσκω, αφήνω το αυτοκίνητο.

Παίρνω και το χαρτάκι μου που γράφει 18:21, το βάζω στην τσάντα μου και παίρνω την ανηφόρα για το Hondos. Φτάνω καταϊδρωμένη και βιαστική γιατί είμαι και άυπνη.

Το μαγαζί άδειο. Όταν λέω άδειο εννοώ από πελάτες άδειο. Μόνο οι πωλήτριες μέσα. Αλλά αυτές πέταγαν χαρταετό! Με όλη τη σημασία της λέξεως. Μιλούσαν μεταξύ τους. Καμιά άλλη πελάτισσα μέσα.

Απολύτως καμιά. Κανονικά έπρεπε να με κυνηγάνε να μου κάνουν αέρα, όχι να με αγνοούν. Αλλά άμα δεν ήταν τόσο άχρηστες δε θα βαρούσανε μύγες! Τέλος πάντων βρίσκω το σταντ της Givenchy, κοπέλα πουθενά. Ρωτώ μια άλλη που ήταν παραδίπλα, έρχεται βαριεστημένα στο σταντ που καθόμουν και με το βλέμμα ψάχνει να βρει την κοπέλα του Givenchy, η οποία είναι άφαντη. Με ρωτά τι θέλω. Την Organja, της λέω. Χωρίς να δει πίσω της, μου λέει, τέλειωσε. Κορίτσι μου, της λέω, έχει 120 ευρώ, πόσες θα δώσουν τόσα χρήματα και τέλειωσε; Ε τέλειωσε γιατί έχουμε εκπτώσεις. Με 35% έκπτωση, θα πάει κορίτσι μου γύρω στα 80 ευρώ, όλες organja αγόρασαν σήμερα; Περάστε την άλλη εβδομάδα που θα το έχουμε. Και έφυγε και πήγε στο σταντ της.

Γύρισα και έφυγα.

Τα νεύρα μου τσατάλια. Έφαγα μέσα στη ζέστη με 37 βαθμούς μια ώρα στο ψάξιμο χώρου στάθμευσης, περπάτησα τέσσερα τετράγωνα στην ανηφόρα και το αποτέλεσμα ήταν να μου πουν να περάσω την άλλη εβδομάδα! Έχω κάνει βολβοστροφή και γυαλίζει το μάτι μου και θυμάμαι πως δεν έχω ψιλά για να πληρώσω το πάρκινγκ!

Βλέπω ένα μαγαζί με τυρόπιτες και μπαίνω μέσα. Ανοίγω το ψυγείο και ο ιδιοκτήτης, ευγενέστατος με ρώτησε τι ήθελα. Τίποτα του λέω, να χαλάσω 20ευρω για το πάρκινγκ και θα πάρω μια πορτοκαλάδα. Θα σας το χαλάσω έτσι, κυρία μου. Όχι βέβαια του λέω, θα σας πάρω τα ψιλά για το τίποτα; Ένα ευρώ θέλω για να δώσω στο σταθμό. Έξι λεπτά λείπω… Για να πληρώσετε ένα ευρώ, πρέπει να έχετε και απόδειξη τουλάχιστον τριών ευρώ από κατάστημα της περιοχής, μου λέει ο άνθρωπος και μου δίνει και μια απόδειξη με 3,20 ευρώ. Να σας πληρώσω το ΦΠΑ του λέω. Όχι κυρία μου, δε χρειάζεται.

Με σκλάβωσε ο άνθρωπος. Το μαγαζί του λέγεται «Σμύρνης Μικρογεύσεις» και σας παρακαλώ όταν πάτε στη Νέα Σμύρνη και πεινάσετε, να πάρετε από εκεί το σνακ σας!

Εξυπηρετικότατος, ευγενέστατος, κύριος!

Μακάρι να ήταν έτσι και οι υπάλληλοι στο Hondos!

Πάω να πληρώσω, με επτά λεπτά που έλειψα, δε μου πήρανε χρήματα, έφυγα τζάμπα!

Λέω, αφού έφαγα τη ζέστη, ας πάω στο Hondos στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Τρώω την κίνηση, φτάνω, έχει κλείσει… όχι γιατί πέρασε το ωράριο, γιατί έκλεισε η επιχείρηση εκεί. Φτου!!!

Άντε τώρα πρωί πρωί στο Ισλαμαμπάντ, δηλαδή στη δική μας Ομόνοια, να ψωνίσω…

Αυτά, θα κοιμηθώ να ηρεμήσω…

Φιλούθια!

ΤΣΑ! ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ ΠΑΛΙ!!!

Κατ’ αρχάς, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που μου τηλεφωνούσαν όλες αυτές τις μέρες που απουσίαζα από το μπλογκ γιατί η μαμά μου χειρουργήθηκε.

Είναι η δεύτερη φορά που οι μπλόγγερ με αντιμετωπίζουν σαν οικογένεια και όχι τυπικά.

Παύλο, Αθηνά και Βάσω, δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω. Και όλους τους άλλους που μου τηλεφωνούσατε, αλλά αυτοί οι τρεις, έπαιρναν σχεδόν δυο φορές κάθε μέρα να δουν πως είναι η μαμά μου και εγώ.

Και ρωτούσαν για μένα,

γιατί μαντέψτε… έπεσα γιατί φορούσα χαμηλά παπούτσια και σακατεύτηκα. Τελικά τα καλοκαίρια, μια πτώση την έχω. Δεν ξέρω τι φταίει.

Έχω ένα μπούτι μελανό, πονεμένο, χτυπημένο και με λύση της συνεχείας του δέρματος. Πόνος;;; ΠΟΟΟΟΝΟΟΟΟΣ! (η φωτό είναι μετά που άρχισε να ξεμπλαβιάζει! ιατρική ορολόγια βεβαίως βεβαίως!)

Αλλά δεν έδειξα τίποτα μπροστά στη μαμά για να μη θορυβηθεί.

Όταν γυρίσαμε σπίτι της το έδειξα και δεν πίστευε στα μάτια της!

Με τούτα και με εκείνα, πέρασαν οι μέρες, πέθανε και η μαμά μιας φίλης μου που θα κηδευτεί τη Δευτέρα και έχασα και δέκα τόσες μέρες άδειας. Από άδεια, θάλασσα και ξεκούραση θα το δούμε το έργο τέλος Αυγούστου και αρχές Σεπτεμβρίου!

Αυτά. Φιλάκια, ρίξτε και μια βουτιά για μένα που κάνω μπέιμπι σίττινγκ στη μαμά!

...

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΑΥΡΙΟ ΜΑΜΑ...

ΤΟ ΦΙΔΙ...

Την ξέρετε την αδυναμία μου για το χορό στον πάγο.

Στο βίντεο που ακολουθεί, χορεύουν η Yulia Kovalchuk και ο  Roman Kostomarov.  Για τον Κοστομάροβ, τα έχουμε πει. Η Γιούλια Κοβαλτσιούκ, είναι ροκ σταρ στη Ρωσία. Κοίτα τι κάνει ο ζουμπάς, γιατι δεν ξεπερνά στο ύψος και το 1,45! Ειδικά στο 04:35 δίνει ρέστα η κοντή!

ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ...

Με αφορμή μια ανάρτηση της φίλης Μελανίας, θυμήθηκα μια κυρία που πριν χρόνια είχαμε τρόπον τινά, οικότροφη στο σπίτι μας.

Επρόκειτο για μια ηλικιωμένη γυναίκα από την Κωνσταντινούπολη που είχε πολλά χρόνια πριν χάσει τον άντρα της.  Παιδιά δεν είχαν, έμενε στο ισόγειο της πολυκατοικίας μας σε ένα δυαράκι.

Τη βοήθησε μια φορά η μαμά μου να ανεβάσει το καροτσάκι της λαϊκής στα σκαλιά και αυτή ως ανταπόδοση, μας έφερε το μεσημέρι ένα πιάτο από ένα πολίτικο φαγητό που έφτιαξε.

Η μαμά μου το θεώρησε υποχρέωση, της πήγε πίτα, αυτή μας έφερε κάτι άλλο και πήγαινε σκοινί κορδόνι.

Αρχικά το θέμα έμενε μόνο στα πήγαινε έλα των πιάτων. Μετά ήρθε για ένα καφέ και τέλος ερχόταν μόλις ξύπναγε και έφευγε πριν κοιμηθεί.

Εξαιρετικά διακριτική, οφείλω να το ομολογήσω, πολύ γενναιόδωρη, βιβλία με συνταγές, μπιμπλό από μεγάλες μάρκες του εξωτερικού, μια λάμπα Galle που της είχα αδυναμία και έσπασε στο σεισμό του 1999, ήταν λίγα από τα πράγματα που έφερνε στη μαμά μου.

Χώρια που της έμαθε ένα σωρό συνταγές που στις εξωτικές καρδιτσίους νήσους δεν είχαμε. Πχ, ντολμαδάκια γιαλαντζί. Οικογενειακώς τα λατρέψαμε. Γυρνούσα από τη σχολή και την έβρισκα με τη μαμά να τυλίγουν ντολμαδάκια. Της μαμάς λίγο πιο μεγάλα, της κυρίας Ιωάννας μικρά σαν το δακτυλάκι μου και τέλεια δεμένα.

Μάλωνε τη μαμά μου που ήταν τόσο αυστηρή μαζί μας. Της έμαθε μυστικά για τις γαρδένιες της μαμάς που ακόμα εδώ και σαράντα χρόνια ανθίζουν κάθε χρόνο στη βεράντα μας. Όταν πήγε στους Αγίους Τόπους, έφερε ένα σωρό πράγματα στη μαμά μου και στη γιαγιά μου που έμενε μαζί μας.

Επέμενε χρόνια να δώσει ένα κλειδί στη μαμά μου του σπιτιού της. Η μαμά μου δεν ήθελε, παρότι η κυρία Ιωάννα είχε το δικό μας για να ποτίζει τα λουλούδια όταν λείπαμε. Και ποτέ δε πήρε.

Όταν γυρνούσα από τη σχολή, νευρίαζα που ήταν πάλι εκεί. Κλεινόμουν στο δωμάτιό μου και μιλούσα στο τηλέφωνο με τις ώρες μέχρι να έρθει η ώρα να βγω. Γυρνούσα δύο τη νύχτα, η μαμά με περίμενε στη βεράντα με την κυρία Ιωάννα. Η μαμά μου φώναζε, η κυρία Ιωάννα την ηρεμούσε και με έστελνε για ύπνο. Μπορεί η κατάσταση να ήταν υπέρ μου, αλλά αυτή η ανάμειξη στα οικογενειακά μας, με έβγαζε από τα ρούχα μου.

Τι ήθελε μια ξένη και ανακατευόταν 

στη μάνα μου και εμένα; Μου γύρναγε το μάτι. Αν ήθελε η μάνα μου να με κατσαδιάσει, είχε κάθε δικαίωμα, η άλλη τι ανακατευόταν; Γιατί δεν άφηνε τη μαμά να καταλάβει μόνη της τι έπρεπε να κάνει και τη συμβούλευε όλη την ώρα; Μιλάμε, ευχαρίστως την έπνιγα κάτι τέτοιες ώρες.

Όταν αποφοίτησα, επέστρεφα με τα πόδια από το νοσοκομείο. Έκανα μια ώρα και σαράντα λεπτά τα 8 χιλιόμετρα που ήταν το ΓΝΑ από το σπίτι μου. Αυτή κοίταγε από τη βεράντα. Μόλις με έβλεπε, το έλεγε στη μαμά, στρώνανε τραπέζι και με περιμένανε να φάω. Μου είχε πάντα ένα γλυκό. Το καζάν ντιπί από αυτήν το  έμαθα. Όση ώρα η μαμά μου καταπιανόταν με τις δουλειές, η κυρία Ιωάννα μου έκανε παρέα γιατί δε μου άρεσε να τρώω μόνη μου. Μου έλεγε για τις αδερφές της, τον άντρα της, αυτή μου είπε και την ιστορία που είχα γράψει για τις δυο αδερφές που άλλαξαν θέση  και το είχα κάνει ανάρτηση στο λογοτεχνικό Σάββατο. Και κάπως έτσι, άρχισα να τη συμπαθώ.

Την είχα φέρει στο ΓΝΑ για εξετάσεις, το θεώρησε τόσο μεγάλη υποχρέωση που μου έκανε δώρο ένα δακτυλίδι της που είχε μια τεράστια πέτρα με άκουα μαρίνα. Στα γενέθλιά μου, μου έδωσε το μενταγιόν που ήταν ασορτί και τα Χριστούγεννα τα σκουλαρίκια. Ποιος πούστης τα χαίρεται τώρα; Στον κώλο του να τα βάλει! Παρένθεση ήταν αυτό.

Μου είχε μάθει να ξεχωρίζω τους λίθους και μου είχε δώσει την πρώτη μου λούπα.

Και από αυτή ανακάλυψα πως είχα αλλεργία σε οτιδήποτε ήταν κάτω από 14 καράτια χρυσό! Μου είχε δώσει ένα δακτυλίδι με διαμάντι ακατέργαστο, που ήταν δεμένο στην Οδησσό αλλά σε οκτάρι χρυσό και το δάκτυλό μου γέμισε μικρά σπυράκια. Εγώ το καθάρισα (το δακτυλίδι) και το ξαναφόρεσα. Αλλά το δάκτυλο γέμισε όλο σπυριά. Το έβγαλα. Φύγανε σε δυο μέρες. Μετά το ξανάβαλα, πάλι το ίδιο. Επέμενε και έκανα το τεστ και όντως είχε δίκιο. Το είχε ξανακούσει στην Πόλη αυτό, γιατί ο άντρας της είχε κοσμηματοπωλείο και δούλευε και αυτή εκεί. Είχε μια πελάτισσα που ήταν αλλεργική και έτσι το κατάλαβε.

Με τούτα και με κείνα, την είχα συμπαθήσει. Πέντε χρόνια ήταν αναπόσπαστο μέλος της οικογένειάς μας. Μόνο στο χωριό δεν ερχόταν ποτέ. Δεν ξέρω γιατί. Πολλές φορές προσπάθησα να την πείσω. Δε δεχόταν.

Όταν οι δικοί μου ήταν όλο το καλοκαίρι στο χωριό και εγώ δούλευα, έβρισκα κάθε μέρα μαγειρεμένο φαγητό στο τραπέζι. Το τραπέζι στρωμένο, η σαλάτα κομμένη, και ένα λουλουδάκι σε ένα ποτήρι. Εγώ έπαιρνα παγωτό και της πήγαινα που το λάτρευε.

Και το φθινόπωρο πήγα διακοπές. Και γύρισα και δεν την είδα σπίτι. Που είναι; Ρώτησα τη μαμά.

Πέθανε μου λέει.

Είχε δυο μέρες να φανεί. Η μαμά κάλεσε την αστυνομία και άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού της. Τη βρήκαν στο κρεβάτι της με το νυχτικό της. Είχε ένα γράμμα στο τραπέζι με ημερομηνία  σχεδόν ένα χρόνο πριν. Εκεί εξηγούσε σε ποιο συμβολαιογράφο είχε τη διαθήκη της και πόσα χρήματα για την κηδεία της. Που να ταφεί και χρήματα για τα μνημόσυνα. Τέτοια οργάνωση.

Η μαμά μου δε μου το είπε για να μη στενοχωρεθώ. Τα κοσμήματά της τα είχε δωρίσει. Εμένα μου είχε αφήσει αρκετά μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια. Και στη μαμά μου.

Στη μαμά μου είχε αφήσει και ένα σάβανο που είχε φέρει από την Ιερουσαλήμ για να της βάλουν όταν θα πέθαινε, η μαμά μου δεν ήθελε να το κρατήσει σπίτι μας και η κυρία Ιωάννα της έλεγε κάθε μέρα που το είχε στο σπίτι της και την παρακαλούσε να μην το ξεχάσει και δεν της το φορέσουν. Το σπίτι της το άφησε σε ένα ίδρυμα.

Ο συμβολαιογράφος είπε στη μαμά μου να διαλέξει ότι ήθελε από το σπίτι να κρατήσει γιατί αυτό ήθελε η κυρία Ιωάννα, αλλά η μαμά δεν ήθελε κάτι.

Η κυρία Ιωάννα της είχε πει πολλές φορές να κατέβει να διαλέξει αλλά πρώτη φορά μέσα στο σπίτι της η μαμά μου μπήκε όταν ήρθε η αστυνομία…

Εγώ είχα πάει πολλές φορές. Και είχα εκθειάσει τη λάμπα και τελικά μου την έφερε για το γραφείο μου. Να βλέπω να διαβάζω καλύτερα έλεγε…

Ήταν μόνη. Πολύ μόνη. Είχε μια ζωή εξαιρετικά γεμάτη, με χαρές και λύπες. Με ευτυχία αλλά και μοναξιά. Ταξίδεψε πολύ αλλά έφυγε διωγμένη από το σπίτι της και την πόλη της. Ήρθε σε έναν ξένο τόπο που για μας εδώ ήταν τουρκάλα, για τους τούρκους ήταν ελληνίδα… από αυτήν έμαθα να μην εμπιστεύομαι τους γείτονές μας και να μη θέλω ποτέ να επισκεφτώ ούτε την Αγία Σοφία…

Δεν έκανε παιδιά. είχε δυο αποβολές και μετά το πήραν απόφαση με τον άντρα της και ξέραν ότι θα ήταν οι δυο τους. Αυτός έφυγε από εγκεφαλικό τρία τέσσερα χρόνια πριν μετακομίσει στην πολυκατοικία μας. Και δεν είχε συγγενείς κοντινούς. Στα πέντε χρόνια που ζούσε πρακτικά μαζί μας, κανένας δεν την επισκέφτηκε, ποτέ.

Θύμωσα με τη μαμά μου που δε μου είπε για το θάνατό της, αλλά είχε καλή δικαιολογία. Ήμουν στην Κρήτη και της τηλεφωνούσα δυο φορές την εβδομάδα. Δεν υπήρχαν κινητά τότε. Και της μίλησα το ένα βράδυ, την άλλη τη βρήκαν και μετά έγινε η κηδεία. Δε θα περίμεναν εμένα δέκα μέρες για να τη θάψουν. Και εγώ δε ρώτησα για να είμαι ειλικρινής για την κυρία Ιωάννα.

Και να σας πω και κάτι; Έχω τύψεις…

Άντε καλή σας ημέρα!

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Έχω πολλές φορές πει, πόσο άσχετη είμαι με την τεχνολογία.
Σήμερα όμως ξεπέρασα τον εαυτό μου.
Κατάφερα και έσβησα τα πάντα, ΤΑ ΠΑΝΤΑ όμως, από το κινητό μου.
΄Οποιος λοιπόν, έχει το κινητό μου, ας μου στείλει ένα μήνυμα με το όνομά του για να το αποθηκεύσω. Αν δε γνωρίζω το νούμερο, δεν το σηκώνω. 
Σας παρακαλώ, εσείς οι φίλοι που με διαβάζετε, κάντε το... αν θέλετε βέβαια να απαντώ στις κλήσεις σας!!!

ΤΙ ΤΡΑΒΑΜΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΤΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΟΚΟΡΙΤΣΑ!!!

Την Πέμπτη το πρωί, φεύγοντας για τη δουλειά, διαπίστωσα ότι το προηγούμενο βράδυ, δεν είχα πατήσει το κουμπί έναρξης του πλυντηρίου πιάτων, οπότε, πατάω το κομβίο και αναχωρώ για την εργασία μου…

Μέχρι εδώ ουδέν το αξιοπερίεργο. Κανονίζω στη δουλειά και τέσσερις το απόγευμα θα ερχόταν ένας φίλος να με επισκεφτεί με μια φίλη μου.

Ε, λέω ας φύγω από τη δουλειά νωρίς να είμαι στην ώρα μου στο σπίτι.

Φτάνω, μπαίνω στο σπίτι και αντικρίζω τη λίμνη Πλαστήρα. Προφανώς της έλειψα και ήρθε να με επισκεφτεί, έχω να πάω στο εξοχικό από τον περασμένο Οκτώβριο.

Γδύνομαι και αρχίζω να μεταμορφώνομαι από κυρά σε δούλα. Βλέπεις, η δούλα έρχεται κάθε σαββατοκύριακο για να είμαι και εγώ εκεί. Και που χρόνος να περιμένω να έρθει!

Μαζεύω τα νερά, σφουγγαρίζω, αδειάζω το ντουλάπι κάτω από το νεροχύτη και διαπιστώνω πως έχει φύγει ένα κομμάτι σωλήνα και αναπαύεται πάνω στα μπουκάλια με το λάδι!

Και εκεί χτυπάει το κουδούνι 

και έρχονται οι φίλοι μου. Τους περνώ στη βεράντα, φτιάχνω καφέ, και εξιστορώ το πάθημά μου. Κύριος ο φίλος, πάει και ρίχνει μια ματιά. Φυσικά όλα έλαμπαν γιατί τα είχα καθαρίσει. Μύριζαν και πορτοκάλι γιατί έβαλα τέτοιο αρωματικό στο νερό που έπλενα το ντουλάπι. Κάνει κάτι μαγικά και μου λέει: χάλασε η τσιμούχα (;)  και στάζει το σιφώνι (;) και θέλει και σιλικόνη (;)! (γιατί; Έχει σκληρές άκρες και δε στρώνει η κουπ;)

Και παίρνει την τσιμούχα να αγοράσει άλλη να έρθει να την αλλάξει το πρωί πριν πάει στην Ελευσίνα που δουλεύει την επομένη το πρωί στις πέντε παρά τέταρτο το πρωί.

Και μετά, όπως μου είπε, θα είναι όλα τέλεια…

Το ίδιο βράδυ είχα μια μάζωξη στον πύργο με τέσσερις όχι κούκλους, καρακούκλαρους άντρες και μια γυναίκα θύελλα και γύρισα σπίτι στις τρεις και μισή!

Ξύπνησα όμως στις πέντε παρά τέταρτο και περίμενα σαν την άδικη κατάρα το φίλο να φτιάξει τη βλάβη.

Εσείς ήρθατε; Ούτε αυτός!!!

Έφυγα για τη δουλειά, κομμάτια από την αϋπνία, δούλευα με σκοπό να φύγω στις δύο για να κοιμηθώ.

Έλα όμως που η μάνα της κολλητής μου έπαθε πνευμονία από εισρόφηση και την έφερε στο τμήμα μου! Έφυγα για χάρη της φιλενάδας, στις πέντε μισή. Φτάνω σπίτι στις έξι, κάνω ένα ντουζ και πέφτω για ύπνο.

Και ξυπνώ σήμερα Σάββατο στις έξι παρά δέκα. Κοιτώ το ρολόι, παθαίνω ένα πατατράκ, νόμιζα πως ήταν Παρασκευή και άργησα να ξυπνήσω για τη δουλειά. Κάνω μπάνιο, ντύνομαι, πάω να βαφτώ, ας ανάψω φως γιατί δεν έβλεπα, φως γιοκ!

Χωρίς φως. Γαμώτο… κοιτώ στο διάδρομο φως δεν έχουν. Το ασανσέρ όμως έχει φως αλλά δε λειτουργεί.

Κατεβαίνω στον έβδομο, χτυπώ το κουδούνι, χτυπάει. Το δικό μου δε χτυπούσε. Πάω στον έκτο, ούτε εκεί χτυπά το κουδούνι.

Ανεβαίνω πάλι στον όγδοο και πάω να πάρω το κινητό το οποίο έχει κλείσει γιατί δεν είχε μπαταρία. Ακούω και τις καμπάνες να χτυπούν, μου έρχονται τα γίδια και καταλαβαίνω πως είναι Σάββατο, οπότε γδύνομαι γιατί φορούσα τη στολή, βάζω το νυχτικό και κάθομαι στη βεράντα.

Πάει η ώρα οκτώ. Κατεβαίνω στο διαχειριστή, φτάνω στον έκτο, βγαίνει η γυναίκα με ρωτά αν έχω ρεύμα. Κάνουμε ένα μίνι κουσκουσάκι…

Πάω στον πέμπτο έχει φως κανονικά. Πάω στον τέταρτο, δεν έχει. Έχει όμως τηλέφωνο και έχει ειδοποιήσει και τη ΔΕΗ.

Ξανανεβαίνω στον όγδοο. Στις εννέα, έρχεται το ρεύμα. Βάζω το κινητό να φορτίσει και ετοιμάζομαι για να πάω να ψωνίσω.

Έπρεπε και να λειτουργεί το ασανσέρ, πώς να ανεβάσω στον όγδοο κρέατα, ψάρια και λαχανικά;;;

Τέλος πάντων, φτιάχνεται το ασανσέρ, πάω να ψωνίσω και περνάω και από ένα υδραυλικάδικο!

Μπαίνω με έναν αέρα μέσα και λέω του ανθρώπου ότι χάλασε η τσιμούχα στο σιφώνι κάτω από το νεροχύτη και θέλω ανταλλακτικό και σιλικόνη. Με κοιτά ο υδραυλικός και με ρωτά αν κατάλαβα τι είπα. Ούτε λέξη, του λέω. Βάζει τα γέλια. Μου δίνει ένα πραγματάκι τόσο δα και μου λέει πάρ’ το. Το κοιτώ σα να είναι εξάρτημα από δορυφόρο!

Του λέω, μου στέλνεις έναν 

υδραυλικό να μου το φτιάξει; Βάζει ξανά τα γέλια. Πήγαινε σπίτι και θα έρθει, μου λέει. Πάω σπίτι και περιμένω. Έρχεται το παιδί, κοιτάει μου λέει θέλει δυο ώρες δουλειά και να μη ρίξω νερό για οκτώ ώρες!

Δούλεψε ο άνθρωπος σα σκυλί, μου καθάρισε και τις βρωμιές και πήρε μόνο 70 ευρώ. Χαλάλι του!

Τώρα το έφτιαξε. Η κουζίνα είναι βομβαρδισμένη αλλά αύριο θα έρθει η δούλα (Φούλη, η δούλα έγραψα, ξέσκισέ με!) και θα την κάνει κουκλί πάλι!

Τώρα ηρέμησα και κάθισα να ξεκουραστώ. Και να μοιραστώ την περιπέτειά μου! Μαζί σας.

Πατσελούι!!!

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ !!!

Kατά  τη διάρκεια μιας ένοπλης ληστείας στην πόλη Γουανγκτσού στην Κίνα, ο ληστής φώναξε στους πελάτες: "ΜΗ ΚΙΝΗΘΕΙΤΕ! ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ! Η ΖΩΗ ΣΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΣΑΣ ΟΜΩΣ!"
Όλοι ξάπλωσαν κάτω ήσυχα. Αυτή η μέθοδος, ονομάζεται "Mind Changing Concept", ελληνιστί  σημαίνει ΑΛΛΑΓΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ.

         Τότε, μια πελάτισσα στήθηκε κάπως προκλητικά σε ένα τραπέζι, περιμένοντας ίσως κάτι διαφορετικό από τους ληστές να της κάνουν. Ο ένας ληστής λοιπόν, της λέει. "Σοβαρέψου κυρία μου, πρόκειται να σας ληστέψω, όχι να σας βιάσω!"
Αυτή η συμπεριφορά ονομάζεται "Being Professional" ελληνιστί επαγγελματισμός, δηλαδή να εστιάζεις την προσοχή σου σε αυτό που έχεις εκπαιδευτεί.

         Όταν οι ληστές γύρισαν σπίτι με τα εκατομμύρια που έκλεψαν ο μικρός αδελφός, με πτυχίο μάστερ παρακαλώ,

λέει στο μεγάλο αδελφό, απόφοιτο δημοτικού. "ΕΛΑ ΝΑ ΜΕΤΡΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΡΠΑΞΑΜΕ!" Ο μεγάλος αδελφός του Δημοτικού του λέει. "Είσαι βλάκας! Είναι πολλά τα χρήματα και θα κάνουμε ώρες να τα μετρήσουμε! Το βράδυ στις ειδήσεις, που θα ανακοινώσουν τη ληστεία, θα πουν και το ακριβές πόσον που κλάπηκε!" Αυτή η συμπεριφορά ονομάζεται "Experience." ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Είναι σαφέστατα χρησιμότερη στις μέρες μας από τα πτυχία μάστερ.

       Όμως στην τράπεζα, μετά τη ληστεία, ο ταμίας φωνάζει στο διευθυντή να καλέσει την αστυνομία. Ο διευθυντής του λέει. "Μην τηλεφωνήσεις ακόμα! Ευκαιρία είναι, κοντά στα 20 εκατομμύρια που μας έκλεψαν, να πάρουμε άλλα 10 εμείς και κοντά στα 70 που έχουμε καταχραστεί, να πούμε ότι μας έκλεψαν 100!" Αυτή η μέθοδος ονομάζεται "Swim with the tide." Ελληνιστί, χρησιμοποιούμε μια δυσάρεστη κατάσταση προς όφελος μας.

        Ο ταμίας λέει "Μακάρι να έχουμε μια ληστεία κάθε μήνα!" Αυτό λέγεται "Killing Boredom." Ελληνιστί, σημαίνει ότι η προσωπική ευτυχία, είναι πιο σημαντική από τη δουλειά σου.

  Το βράδυ, στις ειδήσεις, ανακοινώθηκε ότι εκλάπη το ποσόν των 100 εκατομμυρίων. Οι καημένοι οι ληστές, μετρούσαν και ξανά  μετρούσαν, αλλά το ποσόν που είχαν στα χέρια τους ήταν 20 εκατομμύρια. Θυμωμένος, λοιπόν, ο ένας ληστής λέει:  "ΡΙΣΚΑΡΑΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ 20 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ, ΕΝΩ Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΤΗΜΑ ΕΝΟΣ ΚΟΥΜΠΙΟΥ ΠΗΡΕ 80 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ! ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΕΡΔΕΣ ΚΑΙ ΑΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΑΡΑ ΛΗΣΤΗΣ !!!" Αυτό λέγεται "Knowledge is worth as much as gold!" Ελληνιστί, η γνώση αξίζει όσο ο χρυσός!

       Ο διευθυντής της τράπεζας ήταν πολύ χαρούμενος, που κάλυψε τις κλοπές του, εξαιτίας της ληστείας. Αυτό λέγεται "Seizing the opportunity." Daring to take risks!"  Ελληνιστί, σημαίνει, ΑΡΠΑΖΩ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΡΙΣΚΟ!!!