ΠΑΡΑΔΟΧΗ

Παραδοχή.

Μια μικρή λέξη με ένα μεγάλο νόημα.

Μια κουβέντα που πρέπει κάποια στιγμή όλοι να καταλάβουμε. Ότι μερικές φορές, τα γεγονότα είναι έτσι και δεν παίρνουν αλλαγή όσο και αν θέλουμε εμείς να τα τροποποιήσουμε.

Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτούμε ότι εξ ορισμού έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι τα πράγματα.

Και οφείλουμε να το αποδεχτούμε.

Μας αρέσει ή όχι.

Το θέλουμε ή όχι.

Είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε το συμβιβασμό αυτό. Να το πάρουμε απόφαση, να το κατανοήσουμε. Να πάψουμε να το πολεμάμε ή να ελπίζουμε.

Παραδεχόμαστε, αφηνόμαστε και εξελισσόμαστε.

Δε γίνεται αλλιώς.

Είναι ο ρους των γεγονότων.

Αν πραγματικά θέλουμε να πάμε μπροστά, πρέπει να παραδεχτούμε κάποια πράγματα. Να τα αποδεχτούμε και να κοιτάξουμε από εκεί και πέρα πως θα εξελιχθούμε.

Η παραδοχή είναι το πρώτο βήμα που οφείλουμε να κάνουμε για να φτάσουμε στον προορισμό μας, όποιος και αν είναι αυτός.

Δεν παραδεχτήκαμε, όλα μας τα βήματα θα γυρνάνε γύρω από ένα νοητό σημείο και το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να κάνουμε αέναους κύκλους γύρω από μια υποτιθέμενη κατάσταση που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Είναι επώδυνο, είναι λυπηρό, αλλά δεν παύει να είναι αληθινό.

Ή θα παραδεχτούμε, ή θα ζούμε σε μια φανταστική πραγματικότητα δίνοντας αξία σε πράγματα που δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Θα υποτιμούμε γεγονότα και θα υπερτιμούμε αμυδρές ενδείξεις.

Και θα δημιουργήσουμε μια εικονική πραγματικότητα που ουδεμία σχέση θα έχει με ότι είναι η αλήθεια.

Και όταν γκρεμιστείς από το όνειρο, απλά θα ξυπνήσεις με τραύματα. Άλλοτε βαριά, τις πιο πολλές φορές, άλλοτε ελαφρά, σπάνια…

Και η ανάρρωση θα είναι μακροχρόνια και επίπονη. Και ίσως μοιραία. Γιατί τα χρόνια περνούν, γιατί οι συνθήκες αλλάζουν. Γιατί παρέβλεψες, γιατί αξιολόγησες λάθος.

Και μετά θα αλλάξεις και εσύ. Θα γίνεις πικρόχολος, θα είσαι κυνικός, θα είσαι φοβισμένος και κυρίως, μόνος!