ΤΟ ΑΣΧΗΜΟΠΑΠΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΥΚΝΟΣ

Είκοσι χρόνια πέρασαν από εκείνη τη μέρα.

Δέκα ώρες Χρόνια πολλά κοιλοπονούσα και τελικά έκανα καισαρική.

Γέννησα ένα μικρό παπάκι που είχε μεγάλο στόμα, ατίθασα μαλλιά και το ένα μάτι κλειστό. Μακρύ μακρύ σαν Χρόνια πολλά άντερο και αδυνατούλη. Μαύρο από την ταλαιπωρία και ζαρωμένο.

Μόλις το είδα, είπα, είναι δυνατό να γέννησα παπάκι;

Την άλλη μέρα, Χρόνια πολλά όταν μας έφεραν τις φωτογραφίες που βγάζουν αμέσως μόλις γεννιέται ένα μωρό, λέω της μαμάς να τις αγοράσει για να μην τις δουν άλλοι και πουν το παιδί μου παπί! Χρόνια πολλά

Η μάνα μου, όλο καμάρι έδειχνε παντού Χρόνια πολλά  τις φωτογραφίες.

Τέσσερις μέρες μετά την έξοδό μου από το μαιευτήριο, ήρθε η θεία μου από τη Λάρισα να Χρόνια πολλά  μας δει. Η μαμά μου ως αξιοπρεπής χαζογιαγιά, έδειχνε τις φωτογραφίες στην αδερφή της Χρόνια πολλά  όλο καμάρι.

«Να σας ζήσει, να είναι γερό και να  το καμαρώσετε όπως επιθυμείτε…» έλεγε τις ευχές η θεία.

Η μαμά μου Χρόνια πολλά εστίασε στο ότι δεν της είπε ότι είναι όμορφο. Σκέφτηκε, ζηλεύει που η δική της κόρη έκανε κοριτσάκι…

Έρχονται να με επισκεφτούν. Το παπί Χρόνια πολλά είχε μεταμορφωθεί σε έναν κατάλευκο κύκνο. Είχαν ανοίξει και τα δυο ματάκια του, είχαν Χρόνια πολλά  στρώσει τα μαλλάκια του, είχε ασπρίσει, είχαν φουσκώσει τα μαγουλάκια του, είχε πάρει και 300 γραμμάρια μέσα σε επτά ημέρες,Χρόνια πολλά ήταν ένα αφράτο, κάτασπρο Χρόνια πολλά μωρό με μαύρα μαλλάκια που είχε όμορφα στρουμπουλά και γεμάτα χειλάκια…

Το βλέπει Χρόνια πολλά η θεια μου, «Καλέ, είναι πολύ όμορφο το μωρό σας, στις φωτογραφίες έδειχνε πολύ άσχημο, Χρόνια πολλά σαν παπάκι ήταν!».

Η μαμά μου Χρόνια πολλά παρεξηγήθηκε. Φεύγουν άρον άρον και λίγη ώρα μετά, έστειλε το φωτογράφο της γειτονιάς Χρόνια πολλά να βγάλει νέες φωτογραφίες το γιο μου για να τις δείχνει και να είναι κούκλος!!!

Ακόμα γελάμε Χρόνια πολλά με την αντίδρασή της…

Χρόνια πολλά Αγόρι μου, να είσαι πάντα υγιής, να είσαι ευτυχισμένος και να πετύχεις όλους τους στόχους σου. Χρόνια πολλά Παπί ή κύκνος, εγώ σε λατρεύω. Χρόνια πολλά

η κουκουβάγια το κουκουβαγιάκι της το βλέπει πανέμορφο, το δικό μου βέβαια είναι και αετόπουλο!!!

ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ ΤΑ ΑΥΓΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΣΧΑΛΙΑ

Δεν πάμε καλά. 

Δεν πάμε καθόλου καλά!

Έκλεισε η ΕΡΤ, η ΝΕΤ, η ΕΤ3. Σιγά τα ωά τα δίκροκα!!! Εκπομπές και εκπομπές, αναρτήσεις στο διαδίκτυο σε φόρουμ και εφημερίδες, αναρτήσεις σε μπλογκ και κλαυθμός και οδυρμός για τους 2600 εργαζομένους της κρατικής ραδιοτηλεόρασης.

Προσωπικά, σκασίλα μου. Εκτός από τις εκπομπές με το καλλιτεχνικό πατινάζ που τις έβαζε και μεταμεσονύχτια, το σαν σήμερα, και τον εθνικό ύμνο κάθε πρωί, τι άλλο είχε να επιδείξει ο κρατικός φορέας;

Όχι πες τε μου. Έκανε καμιά νέα παραγωγή τα τελευταία δέκα χρόνια;

Ολόκληρος ΑΝΤ1 και ολόκληρο MEGA,  που έχουν πανελλήνια εμβέλεια, δεν έχουν πάνω από τριακόσιους υπαλλήλους, δε χρηματοδοτούνται από τους έλληνες και είναι και επικερδείς επιχειρήσεις.

Όπως άκουσα χθες το πρωί, και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, μόνο εννέα εκατομμύρια έπαιρνε η ΕΡΤ από τις διαφημίσεις και τα υπόλοιπα τετρακόσια τόσα από τις εισφορές των πολιτών. Φυσικά. Αφού το ηλεκτρικό καντηλάκι που έχω στον μπαμπά μου στις εξωτικές καρδιτσίους νήσους, πληρώνει εισφορά στην ΕΡΤ,  γιατί να έχει πρόβλημα η ΕΡΤ!

Άντε από εδώ!

Τι σπούδασε η Μπίλιω και έπαιρνε τόσα λεφτά; Τι σπούδασε ο Σπύρος Παπαδόπουλος που δούλευε άπαξ εβδομαδιαίως και διαφήμιζε θεατρικές παραστάσεις και νυχτερινά προγράμματα και έπαιρνε παχυλό μισθό που το πλήρωνα εγώ;

Βάλτε όλοι το χέρι στην

καρδιά και πες τε μου, πότε είδατε τελευταία φορά κρατικό κανάλι;

Πότε;

Όταν είχε Eurovision, όταν είχε μουντιάλ, όταν είχε μπάσκετ. Ποτέ άλλοτε. Μην κοροϊδευόμαστε. Καλά έκαναν και την έκλεισαν. Λειτουργούσε όπως και η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ του Ωνάση,  ως φορέας διορισμού των ψηφοφόρων της εκάστοτε κυβέρνησης.

Γι αυτό έπεσε έξω η ολυμπιακή. Όχι γιατί δεν είχε έσοδα, αλλά γιατί τα έξοδά της ήταν πολλαπλάσια των εσόδων της. Όταν οι πτήσεις που έκανε της έδιναν χ έσοδα και οι μισθοί ήταν 15χ, σαφώς και θα έπεφτε έξω.

Ακριβώς το ίδιο έκανε και η ΕΡΤ. Διοριζόταν ο κάθε αφισοκολλητής και μετά τι έχουν τα έρμα και ψοφάν!

Δεν έκανε καμιά παραγωγή σοβαρή. Όλα τα ιδιωτικά κανάλια, ακόμα και εν μέσω κρίσης, ένα δυο σήριαλ ελληνικά τα δείχνανε. Η ΕΡΤ, έγραψε πάνω στις ταινίες με το «Χριστό ξανασταυρώνεται», εκπομπές της Μπίλιως. Που ένα πράγμα είχε να κάνει και ούτε τα ονόματα των καλεσμένων της δεν ήξερε. Και μη μου πείτε ότι δε βλέπατε τις γκάφες της στο Θέμο, δε θα σας πιστέψω! Και τα βλέπατε και γελάγατε. Αλλιώς, επειδή η εκπομπή του Θέμου είναι σε ιδιωτικό κανάλι, δε θα είχε ζωή πάνω από δέκα χρόνια!

Οι στρατιωτικοί έχουν υποστεί μέχρι στιγμής 40% μείωση των εσόδων μας. Δεν είδα στα κανάλια τόση προθυμία να επιλύσουν το οικονομικό μας ζήτημα. Ούτε όταν στα νοσοκομεία οι γιατροί και οι νοσηλευτές κάνουν απεργία. Το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό, έχει σώσει και καμιά ζωή, η γραμματέας στην ΕΡΤ τι έχει κάνει, πέρα από το να βάφει νύχι και να λιγώνεται μπροστά σε κάθε κομψευόμενο παρουσιαστή;

Μήπως ξεχνάτε πως ξεκίνησε η Ρούλα Κορομηλά; Γραμματέας στην κρατική τηλεόραση ήταν, σύζυγος του εθνικού γκόμενου που μου διαφεύγει το όνομά του που τη δεκαετία του ενενήντα μας τον παρουσίαζαν ως το απόλυτο αντρικό πρότυπο και έτσι είχε πάρει την πρώτη της εκπομπή. Τι γνώσεις έχει η Ρούλα που έβγαζε εκατομμύρια κάθε μήνα;

Άντε γιατί έχουμε χάσει τις αξίες σήμερα!

Έπαιρνα δυο χιλιάδες μισθό το 2009, παίρνω σκάρτα 1400 σήμερα, με 29 χρόνια υπηρεσίας, με δυο μεταπτυχιακά και ένα μάστερ που το πλήρωσα μόνη μου, με πλήρες οχτάωρο κάθε μέρα και μέσα στα μικρόβια και τον πόνο του άλλου και δεν είδα κανένα να κάνει εκπομπές, αναρτήσεις, διαμαρτυρίες για μένα και κάθε έναν που φορά στολή.

Σκοτώθηκε ένας άνθρωπος, νέος, πατέρας, εν ώρα καθήκοντος στα Τρίκαλα, ένας αστυνομικός από πυρά δραπέτη φυλακών. Μόνο στο ίντερνετ το είδα. Η τηλεόραση μόνο με την ΕΡΤ ασχολείται.

Τρία έκτακτα δελτία ειδήσεων μέτρησα χθες το απόγευμα για την ερτ.

Κύριε Σαμαρά, κύριε Καμπουράκη, κύριε Οικονομέα, έχω και εγώ πρόβλημα αλλά δε σκύψατε πάνω από το δικό μου. Γιατί εγώ δεν είμαι του σιναφιού σας. Και δε σας αφορά.

Σας αφορά μόνο πόσα θα πάρετε. Για την πάρτη σας μόνο.

Τόσοι άνεργοι κάθε μέρα,

με προσόντα. Με προσόντα! Και δουλειά δεν έχουν. Και θα νοιαστώ για αυτούς που απολύθηκαν επειδή τους έβαλε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στην ΕΡΤ χωρίς κανένα πτυχίο ανάλογο της θέσης τους; Κόπτωνται γιατί πολύ απλά, με το νέο νόμο που θα είναι οι προσλήψεις στη ΝΕΡΙΤ με ΑΣΕΠ, θα μείνουν απ΄ έξω!

Έτσι έχουν τα πράγματα. Μας πρήξανε. Δεν αντέχω άλλο. Έκλεισε η ΕΡΤ, πολύ καλά έκανε η κυβέρνηση. Η έχουμε κρίση, ή δεν έχουμε. Και εσείς να κυβερνούσατε, αν είχατε ένα όχι απλά μη κερδοφόρο φορέα, αλλά τόσο επιζήμιο, το ίδιο θα κάνατε!

Όχι επειδή μας πιάνει το συναίσθημα και μπορεί να έχετε και μια γνωστή εκεί, να τα βάζουμε με την κυβέρνηση. Η πράξη τους σωστή ήταν, έτσι έπρεπε να γίνει πολλά χρόνια πριν, πολλά χρήματα θα εξοικονομούσαμε. Ίσως οι μειώσεις στους μισθούς να μην ήταν τόσες αν οι επιζήμιες εταιρίες κλείνανε…

ΑΛΛΑ ΑΝΤΙ ΑΛΛΑ, ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΤΟ ΓΑΛΑ!

Μη γελάσετε πολύ με αυτά που θα διαβάσετε!

Προχθές, ενώ ήμουν στη δουλειά, μου τηλεφώνησε η ξαδέρφη μου η άρρωστη.

Για να μιλήσω απερίσπαστη, μπήκα στο χώρο που κάνει διάλειμμα το νοσηλευτικό προσωπικό και επί τη ευκαιρία, άναψα και ένα σιγαρέτο!!!

Μίλησα λίγο και μετά έρχονται δυο νοσηλευτές και μου λένε πως δε βρίσκουν ένα άλλο νοσηλευτή. Τους είπα πως είχε πάει στο φαρμακείο να φέρει κάτι φάρμακα εκτάκτως.

Συνέχισα να μιλάω, αλλά κάποια στιγμή διαπιστώνω πως μιλάω κανένα μισάωρο. Κλείνω την ξαδέρφη, και πάω στο γραφείο μου. Ψάχνω με το μάτι το νοσηλευτή που είχε πάει στο φαρμακείο, δεν τον έβλεπα και πάω να πάρω το κινητό μου να του τηλεφωνήσω να δω που βρίσκεται.

Το είχα αφήσει στο χώρο ανάπαυσης του προσωπικού. Κάνω την κλήση μου και ακούω να χτυπάει ένα τηλέφωνο πίσω μου. Γυρνώ και βλέπω το τηλέφωνο κάποιου ή κάποιας συναδέλφου χύμα πάνω στο τραπεζάκι. Τι χαζά είναι,  σκέφτηκα, θα τους το κλέψουν, συνήθως εκεί μέσα δεν υπάρχει κόσμος και είναι πολύ εύκολο να μπει κάποιος και να βουτήξει ένα πορτοφόλι ή ένα κινητό. Μη σου πω και ολόκληρη τσάντα!

Εν τω μεταξύ, ο νοσηλευτής

δεν απαντά. Κλείνει το σάμσουνγκ, σταματά και το κινητό στο τραπεζάκι να λαλεί.

Επαναλαμβάνω την κλήση, την ώρα που καλώ εγώ, χτυπάει πάλι το κινητό στο τραπεζάκι. Μπράβο σύμπτωση! Σκέφτομαι.

Ξανακαλώ τρίτη φορά, καλώ εγώ, λαλεί το ί phone στο τραπεζάκι.

Επειδή δεν πιστεύω στις συμπτώσεις, κοιτώ το κινητό, έχει το νούμερό μου και έχει και όνομα.

Όχι όμως το δικό μου, γράφει «Δράκαινα».

Ω ναι, εγώ ήμουν. Το ρεμάλι, έτσι με είχε γραμμένη στο κινητό του.

Προσωπικά το βρήκα εξαιρετικό ως χιούμορ και έξυπνο. Γέλαγα και το πήρα έξω στο γκισέ. Το έδωσα σε έναν άλλο αξιωματικό, το κοιτούσε και το κάλεσα. Βλέπει ο άλλος το όνομα, γελάει και προσπαθεί να μου δικαιολογήσει το συνάδελφο.

Καπάκι φτάνει και ο χαμένος συνάδελφος που είχε επιστρέψει από το φαρμακείο, είχε τακτοποιήσει τα φάρμακα και είχε πάει να μετρήσει τα τριχοειδικά και δεν πήρε το κινητό μαζί του. Βλέπει το κινητό του στα χέρια των παιδιών, βλέπει εμένα να το καλώ και οι άλλοι να γελούν, γίνεται κατακόκκινος και προσπαθεί να δικαιολογηθεί.

Εγώ έχω σκάσει στα γέλια.

Του εξηγώ ότι το βρήκα πολύ χαριτωμένο, αλλά με κόβει η υλικονόμος του τμήματος που μου λέει, κάλεσε εμένα και δες το κινητό μου.

Με έχει γραμμένη ως «Βαλιντέ»!

Οι υπόλοιποι είναι πεζοί, "προϊσταμένη" με έχουν οι περισσότεροι, "Ρία" μερικοί, ένας "Γοργόνα" και ο διευθυντής «Bitch»!

Πάντως, μόλις έμαθαν πως βγήκα ελεύθερη υπηρεσίας, με έπρηξαν στα τηλέφωνα να δουν αν είμαι καλά ή αν χρειάζομαι κάτι. Δε με άφησαν να κοιμηθώ και το είχα τόσο ανάγκη…

ΠΑΠΟΥΤΣΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΟΥ...

...και ας είναι μπαλωμένο!
Δεν ήξερα άλλη παροιμία με παπούτσια και ήθελα να σας εισάγω στο νέο παιχνίδι της φίλη μου Ζουζούνας, που μας καλεί να δείξουμε τα παπούτσια μας.

Σας παραθέτω το αγαπημένο μου ζευγάρι, είναι μόνο επτά εκατοστά ψηλό, άρα ευκολοφόρετο γιατί δε σε πονούν όταν τα φοράς πολλές ώρες. Είναι πολύ κομψά, χαριτωμένα και έχουν και τα στρασάκια, δίνουν μια δόση τσαχπινιάς! Δεν είναι ακριβα, αλλά όντως, είναι από τα πιο αγαπημένα μου. Βραδινό παπούτσι, αλλά πολύ όμορφο κατά την κρίση μου!!!

Καλή μου επιτυχία. (και πάλι)

ΠΑΡΑΔΟΧΗ

Παραδοχή.

Μια μικρή λέξη με ένα μεγάλο νόημα.

Μια κουβέντα που πρέπει κάποια στιγμή όλοι να καταλάβουμε. Ότι μερικές φορές, τα γεγονότα είναι έτσι και δεν παίρνουν αλλαγή όσο και αν θέλουμε εμείς να τα τροποποιήσουμε.

Κάποια στιγμή πρέπει να δεχτούμε ότι εξ ορισμού έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι τα πράγματα.

Και οφείλουμε να το αποδεχτούμε.

Μας αρέσει ή όχι.

Το θέλουμε ή όχι.

Είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε το συμβιβασμό αυτό. Να το πάρουμε απόφαση, να το κατανοήσουμε. Να πάψουμε να το πολεμάμε ή να ελπίζουμε.

Παραδεχόμαστε, αφηνόμαστε και εξελισσόμαστε.

Δε γίνεται αλλιώς.

Είναι ο ρους των γεγονότων.

Αν πραγματικά θέλουμε να πάμε μπροστά, πρέπει να παραδεχτούμε κάποια πράγματα. Να τα αποδεχτούμε και να κοιτάξουμε από εκεί και πέρα πως θα εξελιχθούμε.

Η παραδοχή είναι το πρώτο βήμα που οφείλουμε να κάνουμε για να φτάσουμε στον προορισμό μας, όποιος και αν είναι αυτός.

Δεν παραδεχτήκαμε, όλα μας τα βήματα θα γυρνάνε γύρω από ένα νοητό σημείο και το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να κάνουμε αέναους κύκλους γύρω από μια υποτιθέμενη κατάσταση που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Είναι επώδυνο, είναι λυπηρό, αλλά δεν παύει να είναι αληθινό.

Ή θα παραδεχτούμε, ή θα ζούμε σε μια φανταστική πραγματικότητα δίνοντας αξία σε πράγματα που δεν έχουν την παραμικρή σημασία. Θα υποτιμούμε γεγονότα και θα υπερτιμούμε αμυδρές ενδείξεις.

Και θα δημιουργήσουμε μια εικονική πραγματικότητα που ουδεμία σχέση θα έχει με ότι είναι η αλήθεια.

Και όταν γκρεμιστείς από το όνειρο, απλά θα ξυπνήσεις με τραύματα. Άλλοτε βαριά, τις πιο πολλές φορές, άλλοτε ελαφρά, σπάνια…

Και η ανάρρωση θα είναι μακροχρόνια και επίπονη. Και ίσως μοιραία. Γιατί τα χρόνια περνούν, γιατί οι συνθήκες αλλάζουν. Γιατί παρέβλεψες, γιατί αξιολόγησες λάθος.

Και μετά θα αλλάξεις και εσύ. Θα γίνεις πικρόχολος, θα είσαι κυνικός, θα είσαι φοβισμένος και κυρίως, μόνος!

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ...

Η φίλη μου ζουζούνα, κάνει στο καφέ της ένα διαγωνισμό.
Και επειδή μου άρεσε, συμμετέχω.
Σας παραθέτω την κούπα που πίνω τον καφέ μου σπίτι, είναι δώρο της κολλητής μου, με το μήνα των γενεθλίων μου.

 

Μου άρεσε τόσο πολύ το δώρο της, που έχω αρχίσει και κάθε μήνα παίρνω και μια κούπα να φτιάξω το σερβίτσιο. ΄Εχουν το ίδιο κόψιμο αλλά διαφορετικά χρώματα ανάλογα με το μήνα...

Καλή μου επιτυχία!!!

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Πέρασαν εννέα χρόνια.

Εννέα χρόνια που ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε.

Που δεν είχα να μοιραστώ σημαντικές στιγμές της ζωής μου με κάποιον που πραγματικά με καταλάβαινε.

Που πραγματικά θα με στήριζε.

Που πραγματικά θα είχα έναν ώμο να κλάψω.

Πέρασαν εννέα χρόνια που έκανα τη μεγαλύτερη μαλακία της ζωής μου.

Τσακώθηκα με την καλύτερή μου φίλη.

Και χώρισαν οι δρόμοι μας.

Και έμεινα μόνη μου και έμεινε μόνη της.

Και ξαναβρεθήκαμε.

Όχι ότι είχαμε χαθεί.

Απλά αυτή νόμιζε πως εγώ ήμουν θυμωμένη μαζί της.

Εγώ νόμιζα πως αυτή ήταν θυμωμένη μαζί μου.

Και ενώ συναντιόμασταν συχνά, δεν κάναμε παρέα.

Πολλές φορές σήκωσα το τηλέφωνο να την καλέσω, αλλά σκεφτόμουν πως δε θα ήθελε να μου μιλήσει.

Το ίδιο έμαθα πως και αυτή έκανε.

Περάσαμε μόνες μας, χωρισμούς, θανάτους προσφιλών μας προσώπων, αποτυχίες, χαρές, επιτυχίες.

Και ξαφνικά είμαστε  πάλι κολλητές.

Ξαναμιλάμε στο τηλέφωνο τρεις ώρες κάθε μέρα.

Μοιραζόμαστε φόβους, ανησυχίες, θυμούς, άγχη, γκομενικά.

Πάμε ξανά για τα ποτάκια μας.

Γονατίζουμε τα hondos.

Πάμε για ψώνια.

Τα πίνουμε στη βεράντα μου.

Μαλώνουμε, φιλιώνουμε, γελάμε, κοροϊδεύουμε.

Και είμαστε πάλι οι καλύτερες φίλες.

Που πήραμε το μάθημά μας.

Που ότι έχουμε θα το λέμε, έστω και αν θεωρούμε ότι θα πληγώσουμε η μια την άλλη, ή θα πληγωθούμε εμείς.

Θα μιλάμε.

Για τα πάντα.

Χωρίς ντροπές.

Γιατί η μια είναι ο καθρέφτης της άλλης.

Γιατί η μια είναι η αδερφή της άλλης. Η αδερφή που δεν έχει τους ίδιους βιολογικούς γονείς αλλά μπορεί να νιώθει, να καταλαβαίνει και να είναι εκεί για την άλλη.

Η καλύτερή μου φίλη που μου έλειψε όλα αυτά τα χρόνια.

Η καλύτερή μου φίλη που δεν ήταν κοντά μου όταν πέθανε ο μπαμπάς μου. Όταν τσακωνόμουν με το σύντροφό μου. Όταν χώρισα μαζί του. Όταν γνώρισα το ξανθό όνειρο. Όταν αυτό χάθηκε. Όταν άλλαξα τμήμα. Όταν έσπασα το πόδι μου. Όταν έδινε εξετάσεις ο γιος μου και η ψυχή μου χτύπαγε άτακτα. Όταν πέρασε ο γιος μου. Όταν γράφτηκε στο πανεπιστήμιο. Όταν περπατούσα μόνη στο νοσοκομείο…

Αλλά τώρα είναι εδώ.

Όπως είμαι και εγώ εδώ για αυτή. Γιατί δεν ήμουν όταν πέθανε ο μπαμπάς της. Όταν αρρώστησε η μητέρα της. Όταν χώρισε. Όταν ξανάσμιξε. Όταν ο οριστικός χωρισμός την τσάκισε. Όταν μάζευε τα κομμάτια της. Όταν στάθηκε μόνη της στα πόδια της. Όταν έφευγε για το εξωτερικό για να δουλέψει. Όταν επέστρεφε κατάκοπη.

Τώρα, αν μη τι άλλο, έχουμε η μια την άλλη.

Και το ίδιο αισθάνεται και αυτή. Πραγματικά, αυτό το λέμε κάθε φορά που πίνουμε τον καφέ μας. Ότι ευτυχώς είμαστε ξανά φίλες. Ότι μου έλειψε. Ότι της έλειψα. Ότι τώρα έχει κάποιον να πει όσα ο σύντροφος δεν πρέπει να ξέρει. Ότι τώρα έχω κάποιον να του πω όσα ο «…» δεν πρέπει να ξέρει. Να κάνω τα παράπονά μου, να πω τα κουτσομπολιά μου, να με συμβουλεύσει, να με μαλώσει… Να της τα χώσω για λάθος κινήσεις. Να της συμπαρασταθώ στον πόλεμο που δέχεται λόγω των ικανοτήτων της. Να τη βοηθώ στη δουλειά και στο θέμα της μητέρας της. Να είμαι εκεί να με πάρει τηλέφωνο ότι ώρα και να είναι.

Γιατί εγώ είμαι εδώ για αυτήν και αυτή για μένα!

Καλώς ήρθες φιλενάδα. 

(στο είπα πως θα έκαναν ανάρτηση, άρπα την τώρα!!!)

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Καλό Ιούνιο να έχουμε φίλοι μου.
Σας εύχομαι καλό μήνα με ένα πολύ δυνατό τραγούδι της ελληνίδας ερμηνεύτριας Ελένης Πέτα.
Οι στίχοι είναι του Βασίλη Μυριανθόπουλου και η υπέροχη μουσική του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου (δεν ξέρω κανέναν, ούτε την ερμηνεύτρια ήξερα, ο γιος μου μου είπε ποια είναι).
Το τραγούδι το άκουσα πρώτη φορά πριν λίγες ημέρες σε μια ταινία. Και ξαφνικά το άκουσα στο ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. 
Το μοιράζομαι μαζί σας και σας παραθέτω και τους στίχους.

To ναι που θα πεις θυμήσου
να έχει μέσα την καταστροφή σου
αλλιώς ο Θεός που σ’ έχει
δε θα σε προσέχει όταν φύγεις τρελός
Καλύτερα με σένα όχι
γιατί όποιος το `χει σε κακό να πετά
γιατί στο τέλος της μέρας
δε βλέπει το τέρας που είναι ο έρωτας
Μπορεί να ήταν η πρώτη φορά
Μπορεί τα μαθήματα να είναι σκληρά
Μπορεί να μην έχω πια που να πάω
Μπορώ όμως να λέω πως σ’ αγαπάω
Για πρώτη φορά
Μπορεί να ήθελες άλλο να πεις
Μπορεί να νόμιζες πως αν γκρεμιστείς
Θα `μαι εκεί για να σε πάρω ψηλά
Να σ’ έχω για πάντα αγκαλιά
Σαν την πρώτη φορά, σαν την πρώτη φορά
Φύγε τώρα όσο είναι καιρός
Φύγε αλλιώς θα σπάσει η καρδιά σου
και μην ακούσεις ό,τι ψέμα κι αν πω
Αυτό που αγάπησες ήταν τα όνειρά σου
Εγώ δεν ήμουνα για μια ζωή
Πάντα μου άρεσαν οι εκδρομούλες
Θα σε προδώσω για ένα φιλί
Για ένα φιλί