ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ;;; ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ;

Πριν λίγες μέρες έγινε μια πορεία διαμαρτυρίας των στρατιωτικών για τις περικοπές στους μισθούς μας.

Με ρώτησαν αν θα παρευρεθώ.

Και απάντησα όχι.

Και όχι απλώς όχι, όχι σαν του Μεταξά. ΟΧΙ, διαμαρτυρίας και ένστασης.

Και εμένα μου έκοψαν πολλά χρήματα. Μέχρι στιγμής έχω χάσει σχεδόν το 40% των αποδοχών μου. Έχω ακούσει πως είμαι αντιπαραγωγική, πως είμαι αρρωστημένο μυαλό που είμαι στις ένοπλες δυνάμεις, πως είμαι τακτοποιημένη και για αυτό δε διαμαρτύρομαι.

Διαμαρτύρομαι. Όχι όμως στους δρόμους.

Όμως εγώ δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος.

Δε θα κατέβω στο δρόμο να διεκδικήσω το δίκιο μου. 

Είμαι αξιωματικός. 

Εξ ορισμού έχω θέση και την πήρα με την αξία μου. 

Αν η πολιτεία δεν το καταλαβαίνει αυτό, αυτό είναι δικό της πρόβλημα.

Αν η πολιτεία θεωρεί πως ο αξιωματικός πρέπει να ψάχνει τρόπους να συμπληρώνει το εισόδημά του, τότε το πρόβλημα δεν είναι δικό μου. Είναι της πολιτείας.

Οι στρατιωτικοί έχουμε ηγεσία που υποτίθεται πως πρέπει να υποστηρίζει τα δικαιώματά μας και να προστατεύει τα κεκτημένα μας. Αν η ηγεσία δεν είναι η κατάλληλη για τους υφιστάμενους, δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Είναι της πολιτείας που επέλεξε αυτά τα άτομα να με υπερασπιστούν. Να με προστατέψουν, να με καθοδηγούν.

Οι στρατιωτικοί, δεν είναι τσιράκια της κάθε παράταξης που τους κατεβάζει στο δρόμο να πλακωθούν με τα ΜΑΤ. Και ο σωστός αξιωματικός δεν πήγε στην πορεία.

Η πορεία δεν είναι για τους αξιωματικούς. Είναι για τους απελπισμένους. Εφ όσον η χώρα μου δεν μπορεί να μου δώσει παραπάνω χρήματα, θα πορευτώ με αυτά που μου δίνει. Λίγα. Δε μου φτάνουν. Αλλά θα μαζέψω τα πόδια μου να χωρούν στο πάπλωμά μου. Αλλιώς θα κρυώσουν. Απελπισμένη δεν είμαι. Απελπισμένη θα ήμουν αν δεν είχα πατρίδα. Και η πατρίδα μου τώρα με έχει ανάγκη. Και για αυτό έγινα αξιωματικός. Για να υπηρετήσω την πατρίδα μου. Όχι για να με βάζει ο κάθε έξυπνος αρχηγός κόμματος να ξεφτιλίζομαι στο δρόμο.

Η διαμαρτυρία μου δεν είναι στο να κάνω πορείες. Η διαμαρτυρία μου μπορεί να γίνει αλλιώς. Να αγοράζω ελληνικά προϊόντα. Να μην κλέβω το κράτος. Να είμαι εγώ σωστή.

Το έχω ξαναγράψει. Η συλλογική ευθύνη είναι η ευθύνη η δική μου, η δική σου, του άλλου. Αν ο κάθε ένας από μας ήταν πιο σωστός απέναντι στο κράτος, θα ήταν και το κράτος μας καλύτερο. Αλλά αν κοιτάξουμε ποιοι ήταν βουλευτές πριν τρία χρόνια και ποιοι είναι τώρα, θα καταλάβετε πολύ απλά, ότι δε διδασκόμαστε από τα λάθη μας. Αυτό μας έχει φάει. Η έλλειψη γνώσης και το ότι είμαστε ανιστόρητοι. Δυστυχώς, όμως, χώρα που δε θυμάται την ιστορία της, αναγκάζεται να την ξαναζήσει!

Εννοείται, πως δεν πήγα στην πορεία. Και κανείς γνωστός μου, σώφρων, δεν πήγε! Δεν ξέρω τι έγινε. Δε με ενδιαφέρει. Δεν ειμαι υπέρ του να συνδικαλίζεστε στο στράτευμα. Όποιος συνδικαλίζεται, δεν είναι αντικειμενικός. Καθοδηγείται από τους εκάστοτε αρχηγούς του που συνήθως πρόσκεινται σε κάποια παράταξη. Στο στράτευμα δεν έχει θέση η πολιτική. Αν κυβερνά το ΣΥΡΙΖΑ, παραδείγματος χάριν, και γίνει πόλεμος, εγώ που δεν θα έχω ψηφίσει το κόμμα αυτό, δε θα πολεμήσω; Ο στρατιωτικός δεν ανήκει σε πολιτικά κόμματα. Δεν ανήκει σε παρατάξεις. Δεν καθοδηγείται από πολιτικάντηδες.

Δες τε τα χάλια των εργατικών συνδικάτων. Αποτελούν δεκανίκι στα σχέδια των κάθε λογής πολιτικών. Αυτό εμένα δε μου αρέσει και το λέω χωρίς φόβο. Γιατί έγινε ο κώλος μου σαν την Πελοπόννησο για να περάσω στη σχολή μου. Γιατί απέκτησα μυωπία στα 33 όταν έκανα ειδικότητα. Γιατί διαβάζω κάθε μέρα. Δε μου χάρισαν τη θέση. Δε με διόρισε κανείς. Δε με  βόλεψε κανείς. Δεν έχω υποχρέωση σε κανέναν. Και για αυτό μπορώ να μιλώ!

Αν μπορεί, ας το πει και αυτός που τον τακτοποίησε ο βουλευτής του στη θεσούλα του. Μόνο που αυτός, θα πρέπει να τρέχει πίσω του κάθε φορά που θα του κάνει νεύμα ο βουλευτής του!

Αυτά. Τώρα που έγινε το μπλογκάκι μου πάλι μια χαρά, θα σας πρήζω συστηματικά!