ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ...

...Μοναξιά. 

   Μου κάνει αλγεινή εντύπωση που άτομα με οικογένεια, φίλους, σχέση, βρίσκονται στο φέιςμπουκ ότι ώρα και να μπεις. Σαββατόβραδα, πρωινά Κυριακής, παραμονές αργιών και τριημέρων.

   Θα έλεγε κανείς ότι το φέισμπουκ μπήκε στη ζωή μας να καλύψει κάποιο κενό. 

    Εγώ ζω σε ένα σπίτι άδειο. Είμαι μόνη μέσα σε αυτό. Όμως δεν αισθάνομαι μόνη. Έμεινα στο κρεβάτι αρκετό καιρό λόγω αδυναμίας μετακίνησης και έτσι διαπίστωσα τα όσα γράφω.

    Προσωπικά είμαι μοναχικό άτομο. Δε μου πολυαρέσουν οι έξοδοι, η βαβούρα, τα μπαρ και δεν ξέρω τι άλλο. Προτιμώ ένα καλό βιβλίο, να γράψω, να ενημερωθώ, από το να βγω. Αλλά αυτό, είμαι εγώ.

  Όλοι αυτοί που θα μπορούσαν να συζητήσουν με την οικογένειά τους, να πάνε έναν περίπατο με το σύντροφό τους, να διαβάσουν, γιατί είναι στο φεισμπουκ Σάββατο βράδυ;

    Φταίει η οικονομική κρίση; Ένας περίπατος, δε στοιχίζει.

Φταίει η απόσταση; Ίσως. Είναι πιο εύκολο να επικοινωνήσεις μέσω υπολογιστή και πιο φτηνά από το να πεταχτείς μέχρι τη Λάρισα ή  το Λονδίνο για να τα πεις με τον κολλητό σου. Ακόμα και αν είστε στην ίδια πόλη.

    Μερικές φορές όμως, πέρα από τις διαπιστώσεις, μια γεύση σου μένει. Αυτό που εισπράττεις. Και εγώ εισέπραξα μοναξιά. Πολύ μοναξιά. Τη γεύση αυτή κράτησα.

    Το βλέπω και από τον τρόπο που μερικοί μόλις δουν ότι είμαι μέσα. μου μιλούν και προσπαθούν να παρατείνουν την επικοινωνία μας.

    Εγώ χαζεύω στο φέισμπουκ, ψιλοενημερώνομαι για πράγματα που κάτω από άλλες συνθήκες δε θα μάθαινα, αλλά μερικοί, και είναι συγκεκριμένα άτομα, πραγματικά τα λυπάμαι.

    Σε συζήτηση που είχα πριν λίγες μέρες, είπα πως εγώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Και ξέρετε τι απάντηση έλαβα; Ότι το εκπέμπω. 

    Αυτοί όμως;

   Εγώ μπορεί να ζω μόνη μέσα στο κλουβάκι μου, αλλά μόνη μου έστησα τους τοίχους του τόσο ψηλούς. Άλλοι είναι μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο ανθρώπους αλλά είναι πιο μόνοι από ότι εγώ…

   Και αυτό είναι λυπηρό!

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ;;; ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ;

Πριν λίγες μέρες έγινε μια πορεία διαμαρτυρίας των στρατιωτικών για τις περικοπές στους μισθούς μας.

Με ρώτησαν αν θα παρευρεθώ.

Και απάντησα όχι.

Και όχι απλώς όχι, όχι σαν του Μεταξά. ΟΧΙ, διαμαρτυρίας και ένστασης.

Και εμένα μου έκοψαν πολλά χρήματα. Μέχρι στιγμής έχω χάσει σχεδόν το 40% των αποδοχών μου. Έχω ακούσει πως είμαι αντιπαραγωγική, πως είμαι αρρωστημένο μυαλό που είμαι στις ένοπλες δυνάμεις, πως είμαι τακτοποιημένη και για αυτό δε διαμαρτύρομαι.

Διαμαρτύρομαι. Όχι όμως στους δρόμους.

Όμως εγώ δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος.

Δε θα κατέβω στο δρόμο να διεκδικήσω το δίκιο μου. 

Είμαι αξιωματικός. 

Εξ ορισμού έχω θέση και την πήρα με την αξία μου. 

Αν η πολιτεία δεν το καταλαβαίνει αυτό, αυτό είναι δικό της πρόβλημα.

Αν η πολιτεία θεωρεί πως ο αξιωματικός πρέπει να ψάχνει τρόπους να συμπληρώνει το εισόδημά του, τότε το πρόβλημα δεν είναι δικό μου. Είναι της πολιτείας.

Οι στρατιωτικοί έχουμε ηγεσία που υποτίθεται πως πρέπει να υποστηρίζει τα δικαιώματά μας και να προστατεύει τα κεκτημένα μας. Αν η ηγεσία δεν είναι η κατάλληλη για τους υφιστάμενους, δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Είναι της πολιτείας που επέλεξε αυτά τα άτομα να με υπερασπιστούν. Να με προστατέψουν, να με καθοδηγούν.

Οι στρατιωτικοί, δεν είναι τσιράκια της κάθε παράταξης που τους κατεβάζει στο δρόμο να πλακωθούν με τα ΜΑΤ. Και ο σωστός αξιωματικός δεν πήγε στην πορεία.

Η πορεία δεν είναι για τους αξιωματικούς. Είναι για τους απελπισμένους. Εφ όσον η χώρα μου δεν μπορεί να μου δώσει παραπάνω χρήματα, θα πορευτώ με αυτά που μου δίνει. Λίγα. Δε μου φτάνουν. Αλλά θα μαζέψω τα πόδια μου να χωρούν στο πάπλωμά μου. Αλλιώς θα κρυώσουν. Απελπισμένη δεν είμαι. Απελπισμένη θα ήμουν αν δεν είχα πατρίδα. Και η πατρίδα μου τώρα με έχει ανάγκη. Και για αυτό έγινα αξιωματικός. Για να υπηρετήσω την πατρίδα μου. Όχι για να με βάζει ο κάθε έξυπνος αρχηγός κόμματος να ξεφτιλίζομαι στο δρόμο.

Η διαμαρτυρία μου δεν είναι στο να κάνω πορείες. Η διαμαρτυρία μου μπορεί να γίνει αλλιώς. Να αγοράζω ελληνικά προϊόντα. Να μην κλέβω το κράτος. Να είμαι εγώ σωστή.

Το έχω ξαναγράψει. Η συλλογική ευθύνη είναι η ευθύνη η δική μου, η δική σου, του άλλου. Αν ο κάθε ένας από μας ήταν πιο σωστός απέναντι στο κράτος, θα ήταν και το κράτος μας καλύτερο. Αλλά αν κοιτάξουμε ποιοι ήταν βουλευτές πριν τρία χρόνια και ποιοι είναι τώρα, θα καταλάβετε πολύ απλά, ότι δε διδασκόμαστε από τα λάθη μας. Αυτό μας έχει φάει. Η έλλειψη γνώσης και το ότι είμαστε ανιστόρητοι. Δυστυχώς, όμως, χώρα που δε θυμάται την ιστορία της, αναγκάζεται να την ξαναζήσει!

Εννοείται, πως δεν πήγα στην πορεία. Και κανείς γνωστός μου, σώφρων, δεν πήγε! Δεν ξέρω τι έγινε. Δε με ενδιαφέρει. Δεν ειμαι υπέρ του να συνδικαλίζεστε στο στράτευμα. Όποιος συνδικαλίζεται, δεν είναι αντικειμενικός. Καθοδηγείται από τους εκάστοτε αρχηγούς του που συνήθως πρόσκεινται σε κάποια παράταξη. Στο στράτευμα δεν έχει θέση η πολιτική. Αν κυβερνά το ΣΥΡΙΖΑ, παραδείγματος χάριν, και γίνει πόλεμος, εγώ που δεν θα έχω ψηφίσει το κόμμα αυτό, δε θα πολεμήσω; Ο στρατιωτικός δεν ανήκει σε πολιτικά κόμματα. Δεν ανήκει σε παρατάξεις. Δεν καθοδηγείται από πολιτικάντηδες.

Δες τε τα χάλια των εργατικών συνδικάτων. Αποτελούν δεκανίκι στα σχέδια των κάθε λογής πολιτικών. Αυτό εμένα δε μου αρέσει και το λέω χωρίς φόβο. Γιατί έγινε ο κώλος μου σαν την Πελοπόννησο για να περάσω στη σχολή μου. Γιατί απέκτησα μυωπία στα 33 όταν έκανα ειδικότητα. Γιατί διαβάζω κάθε μέρα. Δε μου χάρισαν τη θέση. Δε με διόρισε κανείς. Δε με  βόλεψε κανείς. Δεν έχω υποχρέωση σε κανέναν. Και για αυτό μπορώ να μιλώ!

Αν μπορεί, ας το πει και αυτός που τον τακτοποίησε ο βουλευτής του στη θεσούλα του. Μόνο που αυτός, θα πρέπει να τρέχει πίσω του κάθε φορά που θα του κάνει νεύμα ο βουλευτής του!

Αυτά. Τώρα που έγινε το μπλογκάκι μου πάλι μια χαρά, θα σας πρήζω συστηματικά!

                                           

ΤΟ ΕΦΤΙΑΞΑ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ.

Το έφτιαξα το ρημάδι. 
Είχα τόσον καιρό που δεν έβαζε τις αναρτήσεις μου στο μπλογκρολ. Αλλά τώρα εντάξει. Το πόσο το χάρηκα δε λέγεται. Και τώρα θα σας ταράξω στις αναρτήσεις. Έχω και ένα σεντόνι έτοιμο για το λογοτεχνικό σάββατο!

Φιλούδια!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Αυτός ο μήνας προβλέπεται δύσκολος. Και επειδή, εμείς συνεχίζουμε να έχουμε καλοκαίρι στην καρδιά, άσχετα με τα μέτρα που συνεχώς ανακοινώνονται ή θα ανακοινωθούν (η ανάρτηση είναι προγραμματισμένη), μια τάση μαζοχισμού την έχουμε.

Έτσι, διάλεξα ένα πολύ ταιριαστό ταγκό, (εξαιρετικά πρωτότυπο εκ μέρους μου) για να σας ευχηθώ καλό μήνα.

Πρόκειται για το Masochism Tango του Tom Lehrer.

Ο  Tom Lehrer γεννήθηκε το 1928, είναι μουσουργός, πιανίστας, τραγουδιστής και εξαιρετικός μαθηματικός. Έγινε γνωστός για τα πικρόχολα τραγούδια που συνέθετε στις δεκαετίες του 1950-1960. Συνήθως τα τραγούδια του διακωμωδούσαν γνωστά γεγονότα της επικαιρότητας. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, αποσύρθηκε από τη δημοσιότητα και διδάσκει μαθηματικά και μουσική στο πανεπιστήμιο της Σάντα Κρουζ στην Καλιφόρνια.