ΛΙΓΟ ΑΡΓΑ ΤΟΥ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΓΙΔΙΑ...

Δεν πάμε καλά.

Θες το νέφος;

Θες αυτά που μας ψεκάζουν;

Θες οι ορμόνες και τα φυτοφάρμακα που τρώμε;

Θες τα δακρυγόνα που μας πετάνε;

Δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει πως ο κόσμος έχει λαλίσει.

Βρέθηκα σε μια παρέα που μια φίλη μου είχε σχέση αρκετών μηνών με έναν άντρα πενήντα ετών. Αυτή σαράντα τριών με παιδί στην ηλικία του δικού μου. 

Και ξαφνικά ο τύπος, της ζητά να κάνουν ένα παιδί.  Η φίλη μου τον κοιτά, τον ξανακοιτά και τον ρωτά: Λίγο αργά δε σου ήρθαν τα γίδια Κ…… μου; Αυτός να επιμένει. Και εμείς μπροστά. Και στο τέλος της λέει ότι αν δε μου κάνεις παιδί, θα σε χωρίσω!

Εκεί, για να είμαι ειλικρινής, τα έχασα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, νόμιζα ότι έκανε πλάκα. Τον κοιτά η φίλη μου, μαζεύει τα τσιγάρα της, τον αναπτήρα της, τα γυαλιά της, τα βάζει στην τσάντα της και του λέει πολύ ήρεμα, πολιτισμένα και με σιγανή φωνή: Εμένα δε με απείλησε ο πατέρας μου, που με σπούδασε, με προίκισε, με αγαπούσε χωρίς όρους και ανταλλάγματα, και θα με απειλήσει ο γκόμενος; Από αυτήν τη στιγμή, αποτελείς παρελθόν για μένα. Και έφυγε. Επειδή εμείς ήμασταν γνωστοί και των δυο μείναμε. Ο τύπος τα έχασε. Δεν περίμενε να αντιδράσει έτσι η σύντροφός του. Παίρνει το κινητό του και της τηλεφωνεί. Αυτή το κλείνει. Ξαναπαίρνει. Αυτή ανένδοτη.

Και καθόμαστε και το συζητάμε μαζί του. Εντάξει, ήταν ένας διακαής πόθος του. Αλλά κατά τη γνώμη μου το θυμήθηκε πολύ αργά. Λόγω δουλειάς, είναι μια μέρα στην Ελλάδα και τριάντα στο εξωτερικό. Πως θα ανέθρεφε ένα παιδί; Με το τηλέφωνο; Θα έχανε όλα τα στάδια ανάπτυξής του. Και μήπως έχει κάνει κανένα συμβόλαιο με το θεό ότι θα ζήσει για πάνω από τα εβδομήντα; Και το παιδί του τότε πόσο θα είναι; Θα έχει φτάσει τα δεκαοκτώ; Το παιδί θα μεγαλώνει μόνο με τη μάνα που και αυτή τι αντοχές θα έχει; Και σωματικές και ψυχικές; Η κόρη της, είναι ίσα με το γιο μου. Θα κυκλοφορεί με την κόρη της και το μωρό και θα λένε ότι είναι το εγγόνι της.

Τέλος πάντων, ο άνθρωπος φαινόταν συντετριμμένος. Λόγω ηλικίας και φιλίας, το ίδιο βράδυ πήγα στο σπίτι της φίλης του και φίλης μου.

Πολύ λογική η γυναίκα, δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματά του. Την ώρα που της έλεγα τι είχε ειπωθεί μεταξύ μας όταν έφυγε, χτυπάει το σταθερό της και είναι η μητέρα του τύπου. Δεν περίμενα να το σηκώσει. Αλλά κατ’ επανάληψη μου είχε πει ότι το καλύτερο στη σχέση της ήταν η «πεθερά». Και την ακούω να λέει πολύ ψύχραιμα: Κύρια Ελένη, ο γιος σας εξέφρασε την πιο μύχια σκέψη του. Αν εγώ απαντήσω στα τηλεφωνήματά του και δεχτώ να είμαι μαζί του χωρίς να του κάνω ένα παιδί, αυτός θα καταπιέσει τον εαυτό του και τα θέλω του. Και αν μετά από δέκα χρόνια, που αυτός θα είναι εξήντα και εγώ πενήντα τρία, μου πει ότι τον καταδίκασα να μείνει χωρίς έναν απόγονο, ποια θα είναι η δική  μου θέση; Πως θα νιώσω; Τι θα του απαντήσω; Πως θα έχω ένα τέτοιο βάρος στη συνείδησή μου;

Και μετά από αυτά, τι να της πω εγώ; Με έστειλε για μεσολαβητή ο καημένος, αλλά η γυναίκα με αποστόμωσε. Έστω και αν δεν απευθύνονταν σε μένα.

Τον λυπάμαι λιγάκι.

Αλλά πιο πολύ νιώθω απέραντο σεβασμό για μια γυναίκα που παρότι αγαπάει αυτόν τον άνθρωπο, προτίμησε να τον χωρίσει για να μην τον κάνει δυστυχισμένο.

Μόνο ένα μπράβο μπορώ να της πω για το ψυχικό της σθένος!