ΣΧΟΛΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ Ή ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ;;;

Πήγα χθες το πρωί στο σχολείο του γιου μου για την εορτή της 28^ης Οκτωβρίου.

Και γύρισα με τα νεύρα τσατάλια. Η γιορτή ήταν με απλά λόγια, προπαγάνδα του κομμουνιστικού κόμματος. Ένα έπος του βελουχιώτη, ωδή στην ανώνυμη αντάρτισσα που επεδίωξε να θέσει την Ελλάδα στο ανατολικό μπλοκ μεταπολεμικά…

Και καπάκι, αμέσως μετά την υποτιθέμενη γιορτή, έβαλαν τον ύμνο του εαμ-ελας και σηκώθηκε όρθιος ο λυκειάρχης παρακαλώ, και φυσικά και όλοι οι μαθητές και οι λίγοι γονείς που παρευρεθήκαμε. Όλοι εκτός από εμένα φυσικά! Και ήμουν η μοναδική που μίλησε στο τέλος ο λυκειάρχης και τον στόλισα καταλλήλως.

Όταν ήμουν στη σχολή στο πρώτο έτος, ο νυν λυκειάρχης ήταν γυμναστής στο λύκειο που πήγαινα εγώ και η αδερφή μου. Κάτι είχε πει στο σχολείο στους μαθητές και ο πατέρας μου πήγε και του ζήτησε το λόγο. Φαίνεται από τότε ακλουθούσε την κομματική γραμμή. Αλλά, δεν υπολόγισε και τις αντιδράσεις…

Ποια είναι η γνώμη σας για τα σχολεία και το ρόλο τους στην κοινωνία;;; με ενδιαφέρει η άποψή σας και παρακαλώ να μου την πείτε. Ίσως ακολουθήσει ανάρτηση. 

Μόνο που με ένα χέρι, από χθες προσπαθώ να γράψω αυτά τα ολίγα. Το έχω ακινητοποιημένο γιατί με το χτύπησε μια ασθενής στην προσπάθειά μας να την ακινητοποιήσουμε. Είναι με καρκίνο στο κεφάλι και πολύ πολύ πολύ επιθετική. Μια μικρή τουφίτσα από τους ξανθούς βοστρύχους μου βρίσκεται στην κλειστή χούφτα της από προχθές και το χέρι είναι με νάρθηκα. Οπότε, υπομονή πληζ…

Υ.γ. μπορείτε να χαρείτε, κάποιος με έδειρε και έβγαλε το άχτι του, μπορείτε να πάρετε τα χάκια σας!

ΚΟΙΤΑ Η ΕΤ 1 !!!

Καλά, με έχει αφήσει άφωνη η ΕΤ 1. Δεν περίμενα να βάλει τέτοιο βίντεο. Το βρήκα τυχαία στο youtube και το μοιράζομαι μαζί σας.

Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και θα ήθελα να μου πείτε τις απόψεις σας.

ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ

Σήμερα το έμαθα, λίγο καθυστερημένα, αλλά το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να μοιραστώ ένα τραγούδι της μαζί σας.

Καλό ταξίδι Καίτη Χωματά...

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΚΟΥΙΖ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ

Η Νατάλια Πόλοσμακ είναι μια ρωσίδα αρχαιολόγος που ανακάλυψε σε ένα ιερό υψίπεδο των βουνών Αλτάι τον τάφο μιας γυναίκας με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά και μοναδικό ύψος και ύφος ταφής.

Παράλληλα, ανακάλυψε τάφους γυναικών που έφεραν όπλα και γενικότερη πολεμική ενδυμασία. Και τάφονταν μαζί με άντρες.

Ήταν μια μορφή αμαζόνας όπως θα τις χαρακτηρίζαμε σήμερα.

Οι αμαζόνες ήταν σύμφωνα με τις αρχαίες καταγραφές, ένας λαός που οι πολεμιστές τους ήταν γυναίκες. Και μάλιστα κάποιες, για να μπορούν να χειρίζονται το τόξο και το δόρυ ή το σπαθί, έκοβαν τον ένα μαστό τους, από εκεί και η ονομασία τους, χωρίς το μαζικό αδένα…

Οι Παζίριοι είναι ένας αρχαίος λαός που σε αρχαϊκά κείμενα αναφέρονται ως Σκύθες. Δεν έχουν αφήσει γραπτά κείμενα, αλλά τα ταφικά τους έθιμα τα περιγράφει υπέροχα ένας μεγάλος ιστορικός αν και παρεξηγημένος.

Τους Παζίριους ή Σκύθες, τις αμαζόνες και τη Ναταλία Πόλοσμακ, τους ενώνει ο μεγάλος ιστορικός Ηρόδοτος.

Αναφέρει κατά γράμμα, τον τρόπο που θάβανε τους εξέχοντες νεκρούς τους οι Σκύθες και είναι ο ίδιος τρόπος που διαπίστωσε η Πόλοσμακ στις έρευνές της στα βουνά Αλτάι.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ο Ηρόδοτος θεωρούνταν ο πατέρας της ιστορίας αλλά και μεγάλος παραμυθάς. Η ύπαρξη των αμαζόνων έπαψε να αποτελεί μύθο μετά τις ανακαλύψεις της Πόλοσμακ και αρχίζει να αποκαθίσταται η φήμη του Ηροδότου.

Για να πειστείτε, παρακολουθείστε τα βίντεο από μια εκπομπή του BBC που ασχολείται με την ανακάλυψη της Πόλοσμακ, με αναφορές στον Ηρόδοτο.


Δυστυχώς, δεν μπορώ να ενσωματώσω τα βίντεο και σας δίνω τις ηλεκτρονικές διευθύνσεις να τα παρακολουθήσετε εκεί:


http://www.youtube.com/watch?v=e4nrpkHQoxc&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=_AEZ0zNK5K8&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=xXl9HxWXtjI&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=dY65VxY30lA&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=TG0ZwBRy6zk&feature=related

 Αφορμή για τις δυο τελευταίες αναρτήσεις ήταν η ανάρτηση της ομάδας Σείριος αλλά επειδή ο μπλόγγερ ας μην πω τι κάνει, δεν μπορώ να βάλω λινκ και σας παραθέτω την ηλεκτρονική διεύθυνση: 


http://seiriosteam.blogspot.com/2010/10/blog-post_12.html 

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΑ ΕΧΕΙ ΠΑΙΞΕΙ!

Σήμερα το πρωί, για την ακρίβεια στις πέντε παρά τέταρτο το πρωί, χτύπησε το σταθερό μου τηλέφωνο. Θορυβήθηκα γιατί τηλεφώνημα στα άγρια χαράματα, δεν προμηνύει τίποτα καλό. Δεν πρόλαβα να το σηκώσω και έκλεισε. Κοιτάω να δω το νούμερο και έχει απόκρυψη. Τηλεφωνώ στο γιο μου που κοιμόταν σπίτι της μαμάς μου με κάτι φίλους μιας και η μαμά μου έλειπε στο χωριό για μια βάφτιση και όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια... Όλα καλά το παιδί, κοιμόντουσαν μετά από πάρτυ διαρκείας. Τηλεφωνώ στη μαμά μου, κοιμόταν και αυτή, όλα καλά. Τηλεφωνώ στην αδερφή μου, γιατί με τέσσερα παιδιά, όλο και κάτι μπορεί να πάει στραβά, όλα καλά και εκεί.

Πάνω που πάω να κοιμηθώ, ξαναχτυπά το τηλέφωνο. Το αρπάζω και ακολουθεί ο διάλογος που βλέπετε παρακάτω.

Εγώ: Παρακαλώ...

Η φωνή (γυναικεία, με ελαφριά προφορά απροσδιόριστη): Η κυρία Α...;

Εγώ: Η ίδια, παρακαλώ τι θέλετε;

Η φωνή: Γνωρίζετε τον κύριο Χ...;

Εγώ: Τραυματίστηκε ή σκοτώθηκε σε τροχαίο;

Η φωνή: 'Οχι καλέ, χτυπάτε ξύλο, κάτι πληροφορίες θέλω...

Εγώ: Ε, τότε χέστηκα.

Και έκλεισα το τηλέφωνο. Ρε, είμαστε καθόλου καλά; Θες κοπέλα μου πληροφορίες για τον γκόμενό σου και τηλεφωνείς σε εμένα στις πέντε τα χαράματα;;;

Δηλαδή, πόσο ηλίθια είσαι;

Πόσο ηλίθιος είναι αυτός που σχετίζεται μαζί σου, για να μην αντιληφθεί την καρακατινάρα που κρύβεις μέσα σου;

Τώρα τι θα του πεις που τον ενημέρωσα για το τι έκανες; (μη φανταστείτε ότι τον ξύπνησα τον άνθρωπο, του έστειλα ένα μήνυμα απλώς για να ξέρει που έμπλεξε, άσε που δε γουστάρω να τον ακούσω κιόλας!)

Ξαγρύπνησα, φοβήθηκα, νευρίασα και επιπλέον, πρέπει να αλλάξω σταθερό γιατί προφανώς το βρήκε από το 11880 ή όποιο άλλο δίνει τέτοιες πληροφορίες... Το κινητό το άλλαξα εδώ και καιρό και είναι απόρρητο. Μάλλον θα πρέπει να κάνω το ίδιο και στο σταθερό...

Κοίτα τι πάθη ξεσηκώνει ο πρώην που η μισοπάλαβη πήρε τηλέφωνο μέσα στη νύχτα για να μάθει για αυτόν!

ΡΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

ΚΟΥΙΖ...

Ξέρετε ποια είναι η Ναταλία Πόλοσμακ;

Τι γνωρίζετε για τις αμαζόνες;

Ξέρετε τι ήταν οι Παζίριοι;

Ποιος είναι αυτός που ενώνει αυτά τα τρία πράγματα;

Παρακαλώ γράψτε μου τις απαντήσεις σας και θα αναλύσω την ανάρτηση μερικές μέρες μετά…

Άντε και φιλιά!

ΑΝΤΕ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ!!!

Για ρίξτε μια ματιά στα παρακάτω βίντεο και πέστε μου τη γνώμη σας.

Θα σας πάρει κάποιο χρόνο, αλλά το νόημα θα το λάβετε.

Εγώ πάντως άρχισα σοβαρά να ανησυχώ και κοιμάμαι και μόνη...  και όχι τιποτα άλλο, αλλά δίνω και τα μαλλιοκέφαλά μου σε αρώματα! Ξέρετε πόσο κάνει η Organja του Givenchy??? Θα μου πει ο κωλοεξωγήινος ότι βρωμάω!

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΦΛΟΣ

Σήκωσε τα μάτια της και κοίταξε το αντικείμενο της λατρείας της. Τα λιγοστά μαλλιά του ήταν ανακατεμένα. Τα μπιμπίκια του φάνταζαν σαν κατακόκκινοι βεζούβιοι στο σχεδόν αξύριστο πρόσωπό του. Μια τσίμπλα καθόταν θριαμβευτικά στον έσω κανθό του δεξιού ματιού.

Του χαμογέλασε. Αυτός ρεύτηκε και έχωσε το δείκτη του στο αριστερό ρουθούνι. Το κούνησε λίγο, το έβγαλε και το σκούπισε στο σώβρακο. Αυτό το κλασσικό σλιπ που έβλεπε η Αδελαΐδα να απλώνει η δούλα που είχαν στο σπίτι τους το εξοχικό.

Σηκώθηκε και φόρεσε τα γούνινα παντοφλάκια της με τα τακούνια.

Σήκωσε από το βρώμικο πάτωμα το διάφανο λευκό πενιουάρ και το φόρεσε στους αλαβάστρινους ώμους της.

Ο Βρασίδας, έριξε μια ηχηρή κλανιά και πήρε το κουτάκι της μπύρας από το πάτωμα που είχε κυλήσει και προσπάθησε να στραγγίξει από μέσα του μερικές σταγόνες.

Η Αδελαΐδα πήγε να κάνει ένα μπάνιο. Έβγαλε τα δαντελωτά της εσώρουχα και έπιασε το τενεκεδάκι με τις σκουριές από το καπάκι που είχε τσακιστεί έτσι ώστε να μοιάζει με χερούλι και το έβαλε κάτω από τη βρύση. Το γέμισε και έριξε με αυτό στο κορμί της. Πήρε την πλάκα του πράσινου σαπουνιού και έτριψε με αυτό το κορμί της. Με το τενεκεδάκι ξαναέριξε πολλές φορές νερό μέχρι να βγάλει τον ιδρώτα του έρωτα από το αγαλματένιο κορμί της.

Δε σκουπίστηκε, πήγε στο κρεβάτι και ο Βρασίδας την υποδέχτηκε με ένα χαμόγελο που έδειχνε σε όλο του το μεγαλείο το κενό μεταξύ κοπτήρα και κυνόδοντα δεξιά.

Έβγαλε το μικρό του δάκτυλο από το αυτί και το κοίταξε με ενδιαφέρον. Η Αδελαΐδα του έστειλε ένα φιλί και άρχισε να ξεσκονίζει το κρεβάτι από τις τρίχες του, μαύρες, κατσαρές, μακριές για να μην κολλήσουν στο βρεμένο κορμί της. Ξάπλωσε στα σεντόνια που μύριζαν ιδρώτα και απλυσιά. Κάτι καφέ κηλίδες, προτίμησε να τις αγνοήσει.

Προσπάθησε να τον χαϊδέψει αλλά ο Βρασίδας την έσπρωξε με ένα μουγκρητό.

Και πάνω που ο ύπνος θα την αγκάλιαζε χτύπησε το προϊστορικό κουδούνι. Βρίζοντας ο Βρασίδας σήκωσε το κοντόχοντρο κορμί του με την κοιλιά του να κρύβει τον αντρισμό του, και κατεύθυνση την ξύλινη πόρτα. Άνοιξε και μια βρισιά βγήκε από τα χείλη του. Τι θες μωρή χαμούρα εδώ; Δε σου είπα να μη με ξαναενοχλήσεις;

Βρε κτήνος, απάντησε μια γυναικεία φωνή, εδώ μου χαμουρεύεσαι με το κάθε τσουλάκι;

Ο Βρασίδας, όλο λεπτότητα άστραψε ένα χαστούκι στην ντυμένη εισβολέα. Η Αδελαΐδα σηκώθηκε, ξανάβαλε το πενιουάρ και βγήκε στον προθάλαμο με το βραζιλιάνικο μπικίνι της να διαγράφεται μέσα από το λεπτό διάφανο ρομπάκι.

Ο Βρασίδας την κοίταξε με λαχτάρα και το κούνημα της κοιλιάς του ίσως και να μαρτυρούσε μια επώδυνη στύση.

Τράβα μέσα κωλόγρια, της είπε. Εσύ μωρή, δεν μπορείς να καταλάβεις ότι το πρόβατο, δεν έχει μάτια για καμιά άλλη παρά μόνο για το ουρί του παραδείσου με το όνομα κωλόγρια; Άει σιχτίρ και της έκλεισε την πόρτα στα μούτρα.

Με λιγούρικο μάτι, γύρισε στον οντά που η κωλόγρια Αδελαΐδα τον περίμενε τρέμοντας από προσμονή. 

Μέχρι εδώ. Μετά γίνεται ακατάλληλο για παιδιά. Αφιερωμένο στην πληγωμένη

κωλόγρια  που κλαίει και οδύρεται για τον αναίσθητο πρόβατο…

1η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ...

Η πρώτη Οκτωβρίου εορτάζεται παγκοσμίως ως η μέρα της τρίτης ηλικίας.

Και σκέφτομαι τους ηλικιωμένους. Είναι και αυτή η διαφήμιση στην τηλεόραση που μου κόβει τα πόδια. Πόσο αληθινή!

Ο παππούς με τη βουλγάρα που τον προσέχει. Ο παππούς με τη μειωμένης νοημοσύνης ελληνίδα που το μόνο που νομίζει ότι χρειάζεται ο καημένος, είναι μια ζακέτα. Ο παππούς με την κινέζα που δίνει παράσταση καραόκε στον ανήμπορο γέρο.

Γέρος είναι, δεν είναι ηλίθιος! Δε χρειάζεται να φωνάζεις ή να λες τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά. Δείξε του λίγο ενδιαφέρον. Ρώτα για τη ζωή του, για τη δουλειά που έκανε, για τα παιδιά του, για τους φίλους του. Τις αταξίες που έκανε όταν ήταν παιδί. Ζήτα του να σου δείξει κάποιες από τις δεξιοτεχνίες που είχε. Μπορεί να έπαιζε τάβλι, πες του να σε μάθει. Μπορεί να έπαιζε χαρτιά, ζήτα του να σε μάθει Θανάση. Μπορεί να είχε ένα χόμπυ, ρώτα για αυτό και βόηθα τον να το συνεχίσει. Μπορεί να έπλεκε, ζήτα της να σου μάθει μια πλέξη. Μπορεί να κένταγε, πάρε της χονδρό καμβά να φτιάξετε κάτι μαζί. Αν έλυνε σταυρόλεξα, πάρε εσύ ένα και ρώτα τους να το λύσετε μαζί, η μειωμένη όραση είναι το κύριο πρόβλημα που σταμάτησαν  να ασχολούνται με τα σταυρόλεξα.

Πόση μοναξιά υπάρχει σε αυτήν την ηλικία! Ειδικά αν ο σύντροφος της ζωής τους έχει πεθάνει. Με τα παιδιά απόντα. Που τις τύψεις τους τις βγάζουν πληρώνοντας υπέρογκα ποσά σε αλλοδαπές για να φροντίζουν το δικό τους άνθρωπο. Αλλοδαπές που το μόνο που τις νοιάζει είναι να πέφτει ο μισθός κανονικά. Που για να καλύψουν την αδιαφορία τους υπερβάλλουν όταν κάποιο από τα παιδιά του ηλικιωμένου εμφανίζεται στο σπίτι:

-         Κύριο Νίκο, χτες παππού είχε φαγκούρα στο ντεξί αυτί.

-         Κυρία Ντέσποινα,  γκιαγκιά ντεν τέλει να φάει κολογκυθάκια βραζτά. Τέλει γκύρο και ντεν κάνει.

Και αυτοί αρχίζουν ένα κήρυγμα για τα οφέλη της υγιεινής διατροφής.

Ή βάζουν τους συγγενείς τους σε ένα οίκο ευγηρίας. Όσο πιο ακριβός τόσο λιγότερες οι τύψεις που τους παράτησαν εκεί. Και η μόνιμη δικαιολογία για την απουσία τους από τη ζωή τους: εκεί κάνει παρέα με άλλους ανθρώπους της ηλικίας τους.

Δε νοιάζονται για το αν η έλλειψή τους είναι πιο βαριά και από έμφραγμα. Δεν τους απασχολεί αν κοιτούν την πόρτα του ιδρύματος με λαχτάρα  κάθε φορά που χτυπάει το κουδούνι. Δε δίνουν δεκάρα για το αν το μόνο σκέφτονται οι δικοί τους είναι πότε θα τους δουν.

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, μακαρίζω αυτούς που έχουν άνοια ή Αltzheimer. Ζουν στο δικό τους κόσμο και μια άλλη πραγματικότητα. Δε θυμούνται, δεν περιμένουν, δεν πονούν. 

Και για τους ανοϊκούς οι συγγενείς έχουν δικαιολογία για την απουσία τους: δεν μπορώ να τη βλέπω σε αυτό το χάλι…

Πόση υποκρισία; Πόση αδιαφορία; Πόση αχαριστία!

Δε θέλουν να τους ξεσκατώσετε εσείς. Να σας δουν θέλουν. Να νιώσουν ότι τα ξενύχτια που έκαναν στο προσκεφάλι σας όταν ήσασταν μικρά δεν πήγαν χαμένα. Να νιώσουν την αγάπη σας. Να νιώσουν ζωντανοί έστω και με τις ωριαίες επισκέψεις σας μια φορά την εβδομάδα. Να έχουν ένα κίνητρο θέλουν. Ένα κίνητρο να ξυπνούν κάθε πρωί, να τρώνε το φαγητό τους, να περπατούν μερικά βήματα. Να ξέρουν ότι θα έρθετε να τους αγκαλιάσετε, να τους πείτε δυο κουβέντες έστω και χαζές, να τους δείξετε ότι υπάρχουν για σας.

Μην τους ξεχνάτε, μην τους παραμελείτε, μη σταματάτε να τους δείχνετε ότι τους αγαπάτε. Έμπρακτα, όχι με λόγια, με μια επίσκεψη, με ένα τηλεφώνημα, με μια έκπληξη, με λίγη ώρα που θα περάσετε μαζί τους!

Οι ηλικιωμένοι έχουν μειωμένη όραση και ακοή, μειωμένη ανάγκη για ύπνο, δε νοιώθουν έντονα την πείνα και τη δίψα. Δεν πονούν τόσο εύκολα όταν κάτι δεν πάει καλά στον οργανισμό τους. Ξεχνούν, ονόματα, τηλέφωνα, τα φάρμακά τους. Δεν πίνουν νερό και δεν κινούνται και έχουν δυσκοιλιότητα. Φοβούνται και γι αυτό δε βγαίνουν από το σπίτι. Έχουν εμμονές με χίλια δυο μικροπράγματα.

Δείξτε κατανόηση και βοηθήστε τους σε αυτά που μπορείτε. Μην τους γυρνάτε την πλάτη…

Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις!

ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΙΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Για να ευθυμήσουμε λιγάκι, θα σας αναρτήσω τους τύπους των μισθών μας.

Γράψτε μου, ο δικός σας μισθός σε ποιον  τύπο ανήκει.

Ο μισθός Κρεμμύδι:

Τον βλέπεις, τον πιάνεις και μετά κλαις.

Ο μισθός Σύντροφος:

Σου κάνει τη ζωή δύσκολη, αλλά δεν ζεις χωρίς αυτόν.

Ο μισθός Δίαιτα:

Σε κάνει να τρως κάθε φορά λιγότερο.

Ο Μισθός Ατλαντίδα:

Υπάρχουν αμφιβολίες για την ύπαρξη του.

Ο μισθός Black Humor:

Όταν τον δεις, γελάς για να μην κλάψεις.

Ο Μαγικός μισθός:

Εξαφανίζεται ως δια μαγείας.

Ο μισθός Καταιγίδα:

Δεν ξέρεις πότε θα έρθει, και πόσο θα κρατήσει.

Ο μισθός Προφυλακτικό:

Σε ενοχλεί.. αλλά σε σώζει.

Ο μισθός Ανήμπορος:

Σ’ αφήνει στα κρύα του λουτρού όταν τον χρειάζεσαι.

Ο μισθός, Περίοδος:

Έρχεται μία φορά το μήνα και κρατάει 3 έως 5 ημέρες.

Ο μισθός Έβερεστ:

Ποτέ δεν πρόκειται να κουνηθεί από τη θέση του..

Ο μισθός Πρόωρη εκσπερμάτιση:

Μόλις τον βάλεις μέσα, στην τσέπη σου, τελειώνει!! 

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΘΟΥΝ...

Ήταν μαζί τέσσερα χρόνια. Τέσσερις χειμώνες που τον ζέσταινε η στοργή της. Τέσσερα καλοκαίρια που τον δρόσιζε με το γέλιο της. Τέσσερα φθινόπωρα που τον κάλυπτε με την αγάπη και την τρυφερότητά της. Τέσσερις άνοιξες που έβλεπαν μαζί τη φύση να ανθίζει.

Ένιωθε πως έπρεπε να την αποκαταστήσει. Πίσω από το χαρούμενο βλέμμα του, ο υπολογιστής νους, σημείωνε. Δούλευε. Ήταν νοικοκυρά. Τον αγαπούσε. Και αυτός την αγαπούσε. Με τον τρόπο του. Δούλευαν μαζί εδώ και μια πενταετία. Τα τέσσερα συζούσαν κιόλας. Τον φρόντιζε σα να ήταν μάνα του. Τον περιποιόταν σα να ήταν γκέισα. Ήταν πάντα καθαρός και φρεσκοσιδερωμένος. Κάθε μέρα είχε και άλλο φαγητό μαγειρεμένο. Έτσι έπρεπε να γίνει. Να παντρευτούν. Θα μιλούσε στον πατέρα του. 

Και μίλησε. Ήταν τριάντα πέντε χρονών. Οι τρεις αδερφές του και ο μεγαλύτερος αδελφός ήταν ήδη παντρεμένοι και με δυο παιδιά ο καθένας. Τον τρόπο του τον είχε. Ο πατέρας του είχε φροντίσει. Όταν είδε ότι τα αγόρια μόνο για γράμματα δεν ήταν, τους έστειλε σε ένα καλό σχολείο ιδιωτικό και πλήρωσε αδρά για να αποκτήσουν ένα απολυτήριο γυμνασίου, τότε. Μετά και οι δυο με τη βοήθεια του γέρου άρχοντα τακτοποιήθηκαν, ο ένας στη ΔΕΗ και ο άλλος στην πολεοδομία. Και φυσικά όσο πιο κοντά στο χωριό του παππού. Ο ένας στην πρωτεύουσα του νομού και ο άλλος, ο δικός μας, ας τον ονομάσουμε Νίκο, Νικολάκη για τους δικούς του, στη Θεσσαλονίκη.

Είπε στον πατέρα του για την κοπέλα. Ας την πούμε Ρόζα. Δεν ασχολήθηκε με την εξωτερική της εμφάνιση που ήταν εξαιρετική. Περισσότερο εστίασε στην οικονομική της κατάσταση.  Ο πατέρας της συνταξιούχος της χωροφυλακής, αγρονόμος στο χωριό του έξω από τη Μακρακόμη.

Το είπε και στη Ρόζα ότι το καλοκαίρι, με την άδειά τους, θα κανόνιζαν να συναντηθούν οι οικογένειές τους. Πέταξε η κοπέλα από τη χαρά της. Τις αδερφές του τις ήξερε και εκείνες τη συμπαθούσαν.  Η οικογένειά τους ήταν εξαιρετικά περίεργη. Ο γέρο άρχοντας είχε μοιράσει όλη την περιουσία του στους δυο γιους και είχε προικίσει τις κόρες, αλλά σε σχέση με τα αγόρια, τα κορίτσια πήραν ψίχουλα. Και η περιουσία ήταν μοιρασμένη μόνο στα λόγια. Τη δασκάλεψε καλά γιατί αν ο γέρο άρχοντας έμενε ικανοποιημένος, σχεδόν τα πάντα θα έμεναν σ’ αυτόν. Ο αδερφός του έκανε ένα γάμο που η οικογένεια δεν ενέκρινε (και δεν είχε και άδικο) και αν ο γέρος αποδεχόταν τη Ρόζα, δε θα χρειαζόταν τίποτα παραπάνω για να γίνει αυτός, ο μικρός γιος της οικογένειας, ο επόμενος άρχοντας του νομού. Τα είχε όλα σχεδιάσει στο μυαλό του.

Πως θα μοίραζε την περιουσία με τον αδερφό του που να φαίνεται δίκαια, αλλά να μην είναι, πώς να ξεζουμίσει τις αδερφές του και να μην μπορούν να μιλήσουν. Πώς να εκμεταλλευτεί τις γνωριμίες των γαμπρών του. Αυτός θα γινόταν ο άρχοντας. Χωρίς να τολμά κανείς να αμφισβητήσει τη θέση και το κύρος του.

Από τα Χριστούγεννα που πρωτομίλησε για ένα κορίτσι με το οποίο συζεί, ο Νικολάκης πηγαινοερχόταν στο χωριό κάθε Σάββατο και έφευγε Κυριακή βράδυ μιλώντας
για τη Ρόζα. Πόσο νοικοκυρά είναι, πόσο σεμνή, πόσο καλή οικογένεια έχει. Για την αδερφή της που είχε παντρευτεί γιατρό, για τα χωραφάκια που είχε προίκα, για την αδυναμία που της είχαν οι δικοί της γιατί η αδερφή της δεν έκανε παιδιά.

Πες, πες πες, είπε ο γέρο άρχοντας ότι την επαύριο του δεκαπενταύγουστου θα πήγαιναν να δώσουν λόγο στο πατρικό της.

Και ήρθε ο δεκαπενταύγουστος. Ο γέρο άρχοντας με τη γυναίκα του και μητέρα του Νικολάκη, μπήκαν με το Νικολάκη στο αυτοκίνητό του, ο γέρος με το καλό κοστούμι και το λευκό καβουράκι, η γριά με το καλό της μπλε φουστάνι και τα σκουλαρίκια με τις μεγάλες κόκκινες πέτρες (το μόνο αντικείμενο που πήραν οι κόρες από τους γονείς τους). Στο πίσω αυτοκίνητο ο μεγάλος αδερφός με τη γυναίκα του. Παραπίσω η κάθε αδερφή με τον άντρα της και το δικό τους αυτοκίνητο με σειρά γέννησης. Κονβόι πέντε αυτοκινήτων ξεκίνησαν πριν τις εννιά το πρωί για τη Μακρακώμη να δώσουν λόγο. Όλη τη νύχτα, οι λάμιες, παρντόν οι αδερφές του και η αρχιλάμια, παρντόν η μάνα του Νικολάκη, δεν έκλεισαν μάτι. Φρόντισαν όλα τα έθιμα του χωριού να τηρηθούν πιστά. Να καταλάβουν οι συμπέθεροι με τι είχαν να κάνουν. Ο γέρος και η γριά είχαν από τέσσερις λίρες να κρεμάσουν στο ζευγάρι μετά που θα έδιναν τα χέρια οι γονείς. Οι κόρες και ο γιος θα κρεμούσαν κοσμήματα. Ο γαμπρός είχε πάρει ένα δακτυλίδι για τη Ρόζα. Ο αδερφός του ένα ρολόι, η μεγάλη αδερφή ένα σταυρό αντίκα, η μεσαία μια καρφίτσα και η μικρή ένα ζευγάρι σκουλαρίκια. Από τα Χριστούγεννα, οι κόρες έκαναν ένα σωρό αλχημείες για να εξοικονομήσουν έξτρα χρήματα για το δώρο που τελικά θα έπαιρναν στη Ρόζα. Οι σύζυγοί τους, θα τους έδιναν για το δώρο, αλλά ήθελαν να έχουν κι άλλα για να πάρουν κάτι πιο ακριβό από αυτό που ήθελαν οι σύζυγοί τους. Όσο πλούσιος ήταν ο γέρος, τόσο πιο δύσκολα περνούσαν οι κόρες του. Δεν είπε ποτέ να τις βοηθήσει. Και αυτές, πιστές στα έθιμα, παρέμεναν δούλες του κάθε καλοκαίρι που πήγαιναν στο χωριό με τις οικογένειές τους. Ντυμένοι με τα καλά τους όλοι, με τα αυτοκίνητα πεντακάθαρα, παρά τα χιλιόμετρα που θα έκαναν για το χωριό της νύφης, τα είχαν πλύνει τα εγγόνια την προηγούμενη παίζοντας με τα νερά, με τα δώρα τους και με χαρούμενη διάθεση ξεκίνησαν να δώσουν λόγο.

Τα εγγόνια έμειναν όλα στο χωριό. Μια μέρα χωρίς τους μεγάλους, ήξεραν ότι θα γύριζαν αργά το απόγευμα. Ξύπνησαν με τους μεγάλους, μάζεψαν το σπίτι, έξι κορίτσια, δυο αγόρια, τα τέσσερα κάτω από 8 χρονών, τα είχαν τα μεγαλύτερα υπό την προστασία τους. Έφτιαξαν πρωινό, έπλυναν τα πιάτα και βγήκαν στην πλακόστρωτη αυλή. Τα μικρά έπαιζαν με αυτοκινητάκια και κούκλες, οι τέσσερις μεγαλύτερες πήραν πορτοκαλάδες από το παντοπωλείο και έπιασαν δήθεν τα κεντήματα κάτω από τη λεύκα που σκίαζε όλη την αυλή μέχρι αργά το απόγευμα, και συζητούσαν τα γεγονότα. Πότε θα γίνει ο γάμος, τι θα φόραγαν, αν θα καλούσαν τις φίλες τους από την Αθήνα, αν θα τις άφηναν οι μανάδες τους να βαφτούν, δεν είχαν περάσει τα 14. φαγητό για το μεσημέρι είχαν. Οι μανάδες τους τα είχαν ετοιμάσει από την προηγούμενη. Για να φάνε τα παιδιά και να έχουν και αυτοί το βράδυ που θα γυρνούσαν. Ένα φαγητό στο μεγάλο ταψί, κοτόσουπα για τον παππού και τραχανά μήπως αλλάξει γνώμη και δε θέλει σούπα. Χαχάνιζαν οι ξαδέρφες στη λεύκα μέχρι το μεσημέρι που τα μικρά πείνασαν. Τους έβαλαν να φάνε, είχε κάθε μια και ένα να προσέχει, και τα έβαλαν για ύπνο. Τα φοβέρισαν και τα μικρά έμειναν στα κρεβάτια τους. Οι μεγάλες έφτιαξαν φραπέ, κρυφά από τους γονείς που έλειπαν και βγήκαν στη λεύκα. Μιλούσαν για την καινούργια θεία, πόσο όμορφη είναι, πως της φέρεται ο θείος, τη δουλειά να κάνει άραγε, και γενικά μια χαρούμενη ατμόσφαιρα κυριαρχούσε. Η μεγαλύτερη, έξι μήνες πριν την επόμενη, που και που έριχνε ματιές στο δρόμο πριν το χωριό μήπως και φανούν ξαφνικά τα αυτοκίνητα να προλάβουν να πλύνουν τα ποτήρια με το φραπέ. Οι άλλες την κορόιδευαν. Σιγά βρε χαζή μη γυρίσουν τώρα. Θα φάνε, θα πιουν καφέ, θα αλλάξουν δώρα, θα ξεκινήσουν κατά τις πέντε, επτά με οκτώ θα είναι εδώ.

Αμ δε! Ένα από τα μικρά είχε ανέβει στον πάνω όροφο του σπιτιού κρυφά και κοιτούσε από το παράθυρο και είδε το κονβόι να έρχεται. Η ώρα δεν ήταν ούτε τρεις. Αλλά με το άγχος μήπως το μικρό πέσει, το πάτωμα στον πάνω όροφο δεν είχε φτιαχτεί, η μεγάλη ανέβηκε και δεν κοίταξε το δρόμο. Μόνο ο αργαλειός υπήρχε εκεί και μόνο η γιαγιά και η μεγάλη εγγονή επιτρεπόταν να πάνε εκεί. Άσε που είχε και ποντίκια. Οι άλλες δεν ήθελαν να μάθουν να υφαίνουν, ήταν ο τόπος απομόνωσης της μεγάλης εγγονής. Έτρεξε και μάζεψε τη μικρή, τη μάλωσε, έλεγξε μήπως και είχε ξηλώσει τίποτα στο υφάδι και την κατέβασε σηκωτή στο κρεβάτι της. Δεν έδωσε σημασία που η μικρή έλεγε ότι γυρνούσε η μαμά της και ο παππούς και όλοι. Τη μάλωσε και βγαίνοντας έκλεισε και την πόρτα του δωματίου και της είπε ότι αν ξυπνήσει τα άλλα παιδιά, θα τη δείρει κιόλας. Και βγαίνοντας στην αυλή είδε τα αυτοκίνητα να παρκάρουν με τη σειρά το ένα δίπλα στο άλλο. Αμάν ο καφές! Οι άλλες έριξαν όλα τα ποτήρια πίσω από το φράχτη μέσα στα κολοκυθάκια και τις τσουκνίδες.

Οι τέσσερις εγγονές έκαναν αγωνιώδες ερωτήσεις για το πώς πήγε η συνάντηση, προσπαθώντας να διαπιστώσουν αν ο παππούς τις είδε να πίνουν καφέ. Αλλά κανείς δεν είχε διάθεση για κουβέντα. Οι γαμπροί πέταξαν τα κλειδιά των αυτοκινήτων στις γυναίκες τους και πήγαν στο καφενείο. Ο παππούς με τη γιαγιά μπήκαν στο σπίτι και πήγαν στην κουζίνα. Οι κόρες και η νύφη άρχισαν αμέσως να στρώνουν τραπέζι. Κανείς δεν απαντούσε στις ερωτήσεις των κοριτσιών. Η χαρούμενη διάθεση που επικρατούσε το πρωί που ξεκίνησαν, δεν είχε καμιά σχέση με τα μούτρα που είχαν όλοι και γύρισαν και πολύ νωρίς…

Ο Νικολάκης, άναψε τσιγάρο και έκατσε στη λεύκα μόνος του. Από το ύφος του όλες οι ανιψιές του κατάλαβαν ότι ήθελε να μείνει μόνος. Οι κόρες έστειλαν τις κόρες τους να φωνάξουν τους πατεράδες τους από το καφενείο να έρθουν για φαγητό. Ήρθε και ο Νικολάκης. Κάθισαν αμίλητοι όλοι γύρω από το τραπέζι. Οι εγγονές κοίταζαν χωρίς να μιλούν. Οι κόρες σέρβιραν πρώτα τον πατέρα τους, μετά τη μάνα τους, μετά τους αδερφούς τους και μετά τους άντρες τους και τα παιδιά τους. Και κάθισαν και αυτές στο τραπέζι. Ο γέρος έκανε το σταυρό του και έφαγε μια κουταλιά. Όλοι έκαναν πως έτρωγαν, μετά τη δεύτερη μπουκιά ο γέρος είπε:

«Εγώ δεν κάνω συμπέθερο έναν που για να μπω στο σπίτι του έσκυψα στο κατώφλι του. Δεν έσκυψα σε κανέναν. Δε θα σκύψω στον πατέρα της ξεβράκωτης. Αν την πάρεις, θα γράψω τα πάντα στον αδερφό σου». Ο Νικολάκης βγήκε έξω από το σπίτι. Η μεγάλη κόρη έστειλε τη δική της κόρη να δει που πήγε ο θείος της. Πήγε στη λεύκα. 

Άναψε ένα τσιγάρο. 

Τράβηξε δυο ρουφηξιές.

Το πέταξε εκεί που έριξαν τα κορίτσια τα ποτήρια του καφέ χωρίς να κοιτάξει και μπήκε στο σπίτι. 

Κάθισε στη θέση του και είπε.

«Καλά, διαλέξτε ποια θέλετε να πάρω».

Και οι υπόλοιποι ξανάρχισαν το φαγητό.

Δυο ρουφηξιές από ένα τσιγάρο 22 φίλτρο, ήταν η Ρόζα στη ζωή του.

Δυο ρουφηξιές και με αυτές έσβησε τέσσερα χρόνια.

Δυο ρουφηξιές και ξέχασε το γέλιο της, τα χάδια της, τις περιποιήσεις της, την αγάπη της.

Δυο ρουφηξιές και διέγραψε τα θέλω του. Τα σχέδιά του δεν έπρεπε να υπονομευθούν από τίποτα.

Δυο ρουφηξιές από ένα τσιγάρο 22 φίλτρο…

                                 

Η ανάρτηση είναι μεγάλη αλλά σα σήμερα η Ρόζα έθεσε τέρμα στη ζωή της. Πάνε τριάντα χρόνια...