ΕΥΧΕΣ

Αυτή είναι η τελευταία ανάρτηση του σωτηρίου έτους 2008.

Για το νέο έτος 2009, σας εύχομαι ολόψυχα υγεία, υ γ ε ί α, και Υ Γ Ε Ι Α !!!

Όλα τα άλλα έρχονται και τα παλεύουμε αν έχουμε υγεία και τους ανθρώπους που μας αγαπούνε κοντά μας!

Και για να μη με λέτε και τσιγγούνα, σας έχω ένα δωράκι που όλοι θα εκτιμήσετε!

(κάντε κλικ στην εικόνα να τη δείτε πιο καθαρά)

Η ευχή αφορά όλους μας, τον πλανήτη μας, την πολιτική και την οικονομία της χώρας μας!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Σα σήμερα...

Ήμουν χάλια. Ψυχολογία στο μηδέν. Ο καλύτερός μου φίλος, ο Οδυσσέας, ήρθε και με πήρε από το σπίτι για να πάμε στην κολλητή μου (?) που εφημέρευε.

Λίγο πριν τα χριστούγεννα. Η πόλη στολισμένη γιορτινά. Εγώ μισούσα εκείνη τη στιγμή τα πάντα. Ήθελα όλα να είναι σκοτεινά σαν την ψυχή μου. Ο Οδυσσέας έκανε τα πάντα να μου φτιάξει τη διάθεση. Ο δρόμος ανοιχτός και ο ουρανός ξάστερος!

Φτάσαμε στο νοσοκομείο σε χρόνο ρεκόρ. Ο Οδυσσέας έφυγε γιατί έπρεπε να μπει σε ένα έκτακτο χειρουργείο. Εγώ έμεινα στο πάρκινγκ του νοσοκομείου να τον βλέπω να φεύγει.

Πήρα μια βαθειά ανάσα, κοίταξα ψηλά τον ουρανό και είδα ένα αστέρι να «πέφτει», έκανα μια ευχή: θέλω να μου χαρίσεις κάτι!

Εκείνη τη στιγμή αυτό είχα ανάγκη. Κάτι που να μου χαριστεί, να μου αλλάξει τη διάθεση.

Και η διάθεσή μου άλλαξε. Δε θα έβριζα τη φίλη μου, απλά θα της εξηγούσα ότι εγώ ποτέ δε θα έμπαινα σε ένα ζευγάρι για να γίνω το τρίτο πρόσωπο. Εγώ ποτέ δε θα έκανα σχέση με παντρεμένο. Εγώ ποτέ δε θα χαλούσα μια σχέση. Θα της εξηγούσα τα αυτονόητα. Δε θα τη ρωτούσα γιατί μου έκρυψε το γεγονός ότι ο φίλος της που μου γνώρισε και έκανε τα αδύνατα δυνατά να συνάψω σχέση μαζί του, ήταν παντρεμένος. Όλος ο θυμός μου έξανεμίστηκε στη διαδρομή για να φτάσω στο γραφείο της. Μου έμεινε η πικρία που η καλύτερη φίλη μου, όπως νόμιζα, δε σεβάστηκε τις αρχές μου. Γιατί ρε φιλενάδα, ήσουν δίπλα μου 10 χρόνια και δε με ακούμπησες στο μικρό μου δακτυλάκι! Με εξουδετέρωσες σε ντε τε! Πέταξες μια φιλία τόσων ετών, για μια αρρωστημένη πλάκα.

Την ώρα που της έλεγα αυτά, χτύπησε η πόρτα και μπήκες εσύ. Το ίδιο διακριτικά μπήκες και στη ζωή μου. Και έκανες κατάληψη. Και διαπίστωσα ότι το αστέρι, μου εδωσε το δώρο μου. Μου χάρισε κάτι. Εσένα.

Και το ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ!

Και σένα σε ευχαριστώ.

Που με ανέχεσαι.

Που με διδάσκεις.

Που με αγαπάς.

Που είσαι δίπλα μου να με πιάσεις όταν πέφτω.

Που με κουβαλάς στην πλάτη σου όταν είμαι ντίρλα.

Που μου βγάζεις το αυτοκίνητο από τα χιόνια.

Που μου λες τις σκέψεις σου, τα όνειρά σου, τις χαρές και τις λύπες σου.

Που με θες στο μικρό σου κήπο

Πέντε χρόνια μετά, σ’ αγαπώ το ίδιο και συνεχίζω να είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου.

Μη ρωτάς τι έκανε η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι έκανες εσύ για αυτήν!

Τι κάνουμε εμείς για αυτήν την πατρίδα? Την καίμε, την καταστρέφουμε, τη λεηλατούμε.

Δεν την αγαπήσαμε ποτέ. Ή μάλλον, εσείς δεν την αγαπήσατε.

Γιατί εγώ θλίβομαι για τα γεγονότα των τελευταίων τεσσάρων ημερών.

Θλίβομαι που καταστράφηκαν μνημεία, κτήρια και πολιτισμικοί θησαυροί.

Θλίβομαι που χάθηκαν οι μόχθοι τόσων χρόνων και επιχειρηματίες βρίσκονται σε απόγνωση.

Θλίβομαι που εκατοντάδες συνάνθρωποί μας μείναν άνεργοι χρονιάρες μέρες και δε θα μπορέσουν να προσφέρουν στα παιδιά τους τα ελάχιστα.

Θλίβομαι που καίγεται η πόλη μου.

Θλίβομαι που για να πάω στη δουλειά μου έκανα δύο ώρες και σαράντα πέντε λεπτά.

Θλίβομαι που ο θάνατος ενός παιδιού, έγινε αφορμή για να δράσουν όσοι ψάχνουν τέτοιες ευκαιρίες για να καταλήσουν θεσμούς.

Θλίβομαι που οι σοβαροί πολίτες κλείνονται στα σπίτια τους και παρακολουθούν με σκεπτικισμό τα γεγονότα.

Θλίβομαι που τα λεφτά που δίνω για φόρους αντί να πάνε για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, αντί να βοηθήσουν να αγοραστεί το καινούργιο μηχάνημα ακτινοβολίας για το νοσοκομείο παίδων, αντί να γίνουν έργα υποδομής, θα πάνε για να αποκατασταθούν οι ζημιές στο πολυτεχνείο για πολλοστή φορά.

Θλίβομαι που οι γονείς αυτών που καταστρέψαν ολόκληρες περιοχές της Αθήνας δε θα πληρώσουν τίποτα από τα όσα προκάλεσαν οι κανακάρηδές τους.

Θλίβομαι που οι γονείς δε διδάσκουν πλέον στα παιδιά τους ότι ελευθερία τους σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.

Θλίβομαι που νέοι που κανονικά θα έπρεπε να σπουδάζουν και να προσπαθούν να κάνουν καλύτερη τη χώρα μας και το μέλλον τους, τη λεηλατούν και διαλύουν σε σύννεφα καπνού το παρόν όσων έτυχε να έχουν ένα αυτοκίνητο ή μια επιχείρηση στο διάβα τους.

Θλίβομαι που για να γλιτώσουν οι καθηγητές και οι μαθητές των σχολείων λίγες ώρες μαθήματος, έκλεισαν τους δρόμους εμποδίζοντας εργαζόμενους πολίτες να μετακινηθούν, κάνοντας τους να χάσουν το μεροκάματο και κάποιοι τη δουλειά τους.

Θλίβομαι που δε βλέπω μορφωμένους ανθρώπους να καταδικάζουν τα γεγονότα καταστροφής και λεηλασίας αλλά να διατυμπανίζουν ότι καλά κάνουν και κατακαίνε το σύμπαν.

Θλίβομαι που η ανευθυνότητα και η παρορμητικότητα ενός ηλιθίου έκανε τη χώρα έρμαιο των αναρχικών και αντιεξουσιαστικών στοιχείων.

Θλίβομαι που η έλλειψη ικανότητας διαχείρησης κρίσεων ενός, ευνούχισε την αστυνομία της χώρας μου.

Θλίβομαι που δεν έχει κανένας τα κότσια να βάλει ένα τέλος σε αυτό το χάος.

ΕΛΑ, ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ! ! !

Μην ακούσω κανένα να λέει ότι υπάρχει ανεργία, τον έφαγα.

Όταν υπάρχει ανεργία, ο κόσμος άμα βρει δουλειά, δουλεύει.

Την κρατάει με νύχια και με δόντια τη δουλειά. Δεν παρουσιάζεται, δουλεύει δυο μέρες και μετά φεύγει. Γιατί δε μένει ικανοποιημένος!

Όπως έχω αναρτήσει και παλιότερα, έχω πιάσει και δεύτερη δουλειά. Επί δυο μήνες ψάχνουμε νοσηλευτές. Διετούς και τριετούς εκπαίδευσης. Με πλήρη απασχόληση, μισθό ανάλογα με τις τριετίες τους, με ασφάλιση, με δώρα, άδειες, προσαυξήσεις και γενικά με καθόλα νόμιμες διαδικασίες. Ε, λοιπόν, δε θα το πιστέψετε. Έρχονται, βλέπουν το χώρο εργασίας, δουλεύουν δυο μέρες και φεύγουν.

Όσοι έχουν έρθει από το νοσοκομείο και είδαν το νέο εργασιακό μου χώρο καθώς και το είδος δουλειάς που καλούνται να ασκήσουν οι εργαζόμενοι εκεί, έπαθαν την πλάκα τους. Με παρακαλάνε να έρθουν να δουλέψουν έστω και παρτ τάιμ. Και δε μιλάω για συνθήκες εργασίας. Μιλάμε για κολλέγιο. Σε περιβάλλον άριστο. Όποιος έρχεται, δεν του κάνει καρδιά να φύγει. Με όλες τις ανέσεις που προσφέρει η τεχνολογία. Με υπερεπάρκεια υλικών. Με την παραμικρή ένδειξη για αγορά κάποιου αντικειμένου/συσκευής/υλικού, σε δυο μέρες το έχουμε για χρήση.

Και δε βρίσκουμε προσωπικό!

Και πες τους φαίνεται βαρύ να καθαρίζουν ένα κατακεκλιμένο. Είδαν ποτέ τι κάνει μια νοσηλεύτρια διετούς σε δημόσιο νοσοκομείο? Είδαν κάτω από τι συνθήκες εργάζονται στο δημόσιο και τα λοιπά ιδιωτικά? Είδαν ποτέ τι ελλείψεις έχουν τα δημόσια?

Άντε, νοσηλευτές δε βρίσκουμε γιατί ο κλάδος δεν έχει ανεργία (αυτό είναι ανέκδοτο και όχι απλά γελάμε, αλλά κατουριόμαστε στα γέλια!), ρεσεψιονίστ γιατί δε βρίσκαμε?

Το περιβάλλον, όπως προείπα, άριστο. Η δουλειά της πλάκας. Το ωράριο ευέλικτο. Μισθός ανάλογα την προϋπηρεσία, δώρα, άδειες, υπερωρίες, ασφάλιση όλα σούπερ. Τι στο καλό συμβαίνει?

Ήρθε ένα πολύ καλό παιδί. Ευγενικό, πρόθυμο και σε τέσσερις μέρες έφυγε. Τον συναντώ τυχαία και τον ρωτάω γιατί. Γιατί, διευθύνουσα, εγώ σπούδασα στο ΤΕΙ να φτιάχνω κτήρια στον υπολογιστή (αλλιώς μου το είπε αλλά όταν τον ρώτησα τι εννοεί, αυτήν την εξήγηση έδωσε) και δεν σπούδασα πέντε χρόνια για να σηκώνω τηλέφωνα και να ανοίγω πόρτες (με το τηλεκοντρόλ την πόρτα του περιβόλου γιατι όλες οι άλλες είναι με φωτοκύτταρα) και να ρωτάω αν θέλουν καφέ οι επισκέπτες.

Τι να του πεις? Ότι άν ήσουν καλός σε αυτό που σπούδασες θα είχες ήδη δουλειά στο αντικείμενό σου? Ότι είσαι τριάντα χρονών και δεν έχεις δουλέψει ποτέ στο αντικείμενό σου? Ότι ανέχεσαι να σε τρέφει η μάνα σου? Ότι άν αγαπούσες αυτό που σπούδασες δε θα το έκανες πέντε χρόνια αλλά άντε το πολύ να έχανες ένα εξάμηνο?

Δεν είπα τίποτα.

Είναι η ηλίθια νοοτροπία μας που θέλουμε να κάνουμε το ακριβώς αυτό που έχουμε στο μυαλό μας και μόνο αυτό. Και ας τρέχουν οι λογαριασμοί, ας μένουμε ακόμα στο πατρικό μας, ας ζητάμε από τη μαμά μας λεφτά για τσιγάρα/έξοδο/προφυλακτικά!

Όλα αυτά είναι πρόλογος για την κάτωθι ανακοίνωση.

Ζητούνται νοσηλευτές διετούς και τριετούς εκπαίδευσης για οικία υποστηριζόμενης διαβίωσης στο Γέρακα Αττικής, για πλήρη απασχόληση.

Ζητείται κυρία για πλύσιμο και σιδέρωμα με όλα τα σύγχρονα διαθέσιμα μέσα, σε οικία υποστηριζόμενης διαβίωσης στο Γέρακα Αττικής, για πλήρη απασχόληση.

Μοναδική προϋπόθεση η διάθεση μέσου μετακίνησης γιατί από τη στάση του λεωφορίου η μονάδα αυτή είναι δυο χιλιόμετρα μακριά και σε ανηφόρα!

Αυτά τα ολίγα για απόψε και τα λέμε αύριο. Φιλούθια!

(όποιος ενδιαφέρεται, ας μου στείλει μέηλ στην ηλεκτρονική διεύθυνση κάτω από το προφίλ μου)

Ή αν ξέρετε κανένα άνεργο νοσηλευτή, δώστε του το μέηλ μου να επικοινωνήσει μαζί μου, η κατάσταση είναι απελπιστική. Είναι 13 οι νοσηλευτές και δυο οι προϊστάμενες, χρειάζονται τουλάχιστον 3 ακόμα άτομα για να παρέχεται η ιδανική νοσηλευτική φροντίδα στους ενοίκους που συμπληρωματικά αναφέρω, είναι περιπατιτικοί, απλά έχουν ανάγκη παρακολούθησης των ζωτικών και των τριχοειδικών τους!

Αντε ρε παιδιά, βοηθήστε με, στείλτε κανένα νοσηλευτή να το κάνω πρότυπο νοσηλευτικής παρακολούθησης!!!