Μπλογκόφιλοι, shalom, που λένε και οι εβραίοι, μιας τα γεγονότα είναι καταιγιστικά στη μέση ανατολή και εγώ είμαι με το Ισραήλ.
Χρόνια πολλά πριν, έπαιξα σε ένα μπλογκοπαίχνιδο που έλεγε τι θα ήθελα να μου συμβεί. Είχα γράψει εκεί, λοιπόν, πως ήθελα να γίνω ταξίαρχος εν ενεργεία, γιατί όλοι γνωρίζετε πως είμαι αξιωματικός. Και έγινα και ταξίαρχος εν ενεργεία. Και όπως όλα τα ωραία, τέλειωσε και αυτό, έγινα και υποπτέραρχος, τρομάρα μου, και αισίως πολίτης.
Αμ δε… και εδώ αρχίζουν τα ωραία, παιδιά!
Σύμφωνα με τους στρατιωτικούς κανονισμού, έγινε ΑΑΣ, δεν αποστρατεύτηκα, πλην όμως, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ είχε άλλη γνώμη και τελικά αναρτήθηκε σάιτ του ΓΕΑ πως πάω σπίτι μου. Τέλεια. Θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω ότι ώρα θέλω. Με παίρνει τηλέφωνο ο πτέραρχος να μου πει πως αποστρατεύομαι και την ώρα που τον ευχαριστούσα για τη συνεργασία έφτιαχνα και το καφεδάκι μου, ώρα 9 το βράδυ. Και κοιμήθηκα σαν πουλάκι στις τέσσερις το πρωί, γιατί τώρα δε χρειαζόταν να ξυπνώ στις 5:30 το πρωί και ξύπνησα στις 12:00 το μεσημέρι γιατί δεν απαιτείται να πηγαίνω για δουλειά αφού έγινε άλλη ταξίαρχος στη θέση μου. Μια χαρά όλα. Ύπνος, διάβασμα, ταινίες, ταξίδια.
Και μετά από μια βδομάδα, μη σου πω και κανένα μήνα, που ξεκουράστηκε το κορμάκι μου, πληροφορήθηκα πως η διαγραφή μας θα γίνει μετά τον Αύγουστο. Ακόμα καλύτερα, ήταν τότε Απρίλιος. Και έρχεται ο Αύγουστος. Και βγαίνει και το πολυπόθητο ΦΕΚ, που λέει πως διαγράφομαι από τις τάξεις της πολεμικής αεροπορίας στις 30 Σεπτεμβρίου.
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Όσο είμαι στην αεροπορία, πρέπει να έχω στρατιωτικό δελτίο ταυτότητας. Ο Σεπτέμβριος έχει 30 μέρες και η 30η είναι Σάββατο. Οπότε, υποχρεωτικά παραδίδω την ταυτότητά μου, μαζεύω clearance και λοιπή χαρτούρα στις 28 για να προλάβω μην τυχόν και κάποιος έλειπε την Πέμπτη, να έχω την Παρασκευή μπροστά μου να το διορθώσω. Και όπως προείπα, παραδίδω χαρτιά, την Πέμπτη και φυσικά και το δελτίο στρατιωτικής ταυτότητας. Και πρέπει να πάω να βγάλω πολιτική ταυτότητα.
Ωραία; Αμ δε.. γιατί λόγω των καινούργιων ταυτοτήτων που υποχρεωτικά πρέπει να έχουμε, πρέπει να κλείσεις ραντεβού μέσω id.gov.gr. και μπαίνω την Πέμπτη το βράδυ να κλείσω ραντεβού και μου ρωτάει σε ποιο αστυνομικό τμήμα ανήκω. Και δεν ξέρω. Και γιατί να ξέρω; Είμαι νομοταγής πολίτης. Αλλάζω καρτέλα και λέει στο αστυνομικό τμήμα στη Βεΐκου 83. Πάει και αυτό. Έχει και τηλέφωνα, αλλά δεν μπορώ να πιάσω με τίποτα γραμμή. Δεν πτοούμαι, μπαίνω ξανά να κλείσω ραντεβού και μου έρχεται ο ντουβρουτζάς. Ραντεβού πριν τον Ιανουάριο δεν υπάρχει. Δεν πειράζει, την Παρασκευή το πρωί πάω με τα πόδια στη Βεΐκου να βρω το τμήμα. Ανεβαίνω τη Βεΐκου, την κατεβαίνω, πουθενά αστυνομικό τμήμα. Ουπς…
Ρωτάω στο ταχυδρομείο, μου λένε έχει φύγει το τμήμα δυο χρόνια τώρα. Είναι στη Συγγρού. Έχω κάνει 6.000 βήματα και θέλω ποιος ξέρει πόσα ακόμα. Κατεβαίνω τέσσερα τετράγωνα κάτω και 8 τετράγωνα πιο δεξιά, βρίσκω το αστυνομικό τμήμα. Μπαίνω και πάω κατευθείαν στο διοικητή, τι στο διάολο υποπτέραρχος είμαι;
Και εξηγώ του ανθρώπου πως δεν υπάρχει ραντεβού πριν τον Ιανουάριο, πως δεν έχω ταυτότητα, πως ο πρωθυπουργός είπε πώς όσοι έχασαν ή τους έκλεψαν την ταυτότητά τους εξυπηρετούνται εμβόλιμα, πως δεν υπάρχω επισήμως, και ο άνθρωπος μου λέει πάτε στον τρίτο στις ταυτότητες. Και πάω, ξαναλέω το ίδιο παραμύθι, και γιατί βιάζεσαι ρε κοπελιά μου λέει ο αστυνομικός, Ιανουάριο είναι μια χαρά. Ρε καημένε του λέω, για να κάνω τα χαρτιά για σύνταξη, χρειάζομαι ταυτότητα, η σύνταξη θέλει κάμποσο να βγει, να την καθυστερήσω και εγώ ένα τρίμηνο; Ωωω, μου λέει ο άνθρωπος, που μένετε; Δίνω τη διεύθυνση, α, δεν ανήκετε σε μας, πρέπει να πάτε στο αστυνομικό τμήμα Παγκρατίου. Να χέσω το Μετς μου μέσα… τηλέφωνο Νέου Κόσμου, τ.κ. Μετς, αστυνομικό τμήμα Παγκρατίου. Σιχτίρ…
.jpg)
Γυρνώ σπίτι μου με τα πόδια, έχω κάνει άλλες 6.000 βήματα και παίρνω το αυτοκίνητο και πάω στο αστυνομικό τμήμα Παγκρατίου. Έχει προσπαθήσει κανείς να παρκάρει στο Παγκράτι; Γιατί αν το πετύχει, να παίξει τζόκερ. Βρίσκω ένα πάρκινγκ, πληρώνω 5 ευρώ μπροστά και πάνω από το δίωρο ένα 2ευρω για κάθε επιπλέον ώρα και το κόβω ποδαράτο για το τμήμα. Ουρά, ούτε λεφτά να μοιράζανε. Στήνομαι και εγώ πίσω από μια κυρία και περιμένω. Με πονούν τα πόδια, με πονά η μέση, είμαι νηστική και θέλω έναν καφέ να στυλωθώ. Λέω στον πισινό μου, πάω στο περίπτερο για έναν καφέ, θέλετε κάτι που θα με θυμάστε και δε θα μου πάρετε τη σειρά; Ήθελε μια πορτοκαλάδα. Παίρνω τον καφέ, την πορτοκαλάδα του κυρίου, και ένα βιβλίο και κάθομαι στην ουρά που κινείται σα σαλιγκάρι.
Κατά τις έξι το απόγευμα, από τις 13:00 έρχεται η σειρά μου. Κατουριέμαι κιόλας, εξηγώ στον κύριο που είναι με πολιτικά, πως χρειάζομαι ταυτότητα για τα χαρτιά της σύνταξης, πως δε γίνεται να περιμένω μέχρι τον Ιανουάριο, καταλαβαίνω, κυρία μου, αλλά για να μπείτε εμβόλιμα, πρέπει να μιλήσετε με το διοικητή. Ο διοικητής, απογευματιάτικα δεν ήταν εκεί. Και φεύγω άπραγη.
Πάω τη Δευτέρα το πρωί στο αστυνομικό τμήμα, είμαι εκεί από τις 8 το πρωί και ο διοικητής είναι σε σύσκεψη και δεν ξέρω και γω που, και με βλέπει ένας άλλος, με ακούει και μου ρίχνει άκυρο. Όχι δεν μπορείτε, δεν είναι σωστό και λοιπές πίπες… το ξέρετε του λέω, πως δεν υπάρχω επισήμως; Έχετε διαβατήριο μου λέει. Έχει λήξει εδώ και ένα χρόνο και δεν το ανανέωσα γιατί δε σκόπευα να ταξιδέψω στο εξωτερικό, του λέω. Έχετε δίπλωμα. Δεν οδηγώ του απαντώ. Ε, απλά δε θα υπάρχετε για μερικούς μήνες μου λέει γελώντας. Πως δεν του σβούριξα την τσάντα στο κεφάλι και εγώ δεν ξέρω πως κρατήθηκα! Ρε φίλε, αν κάνω φόνο και ψάχνεις τη Ρία, πώς θα το πιστοποιήσεις πως είμαι εγώ; Εγώ μπορώ να πω πως με λένε Αλίκη Βουγιουκλάκη, εσύ δε χρειάζεσαι ένα χαρτί να το διαπιστώσεις ποια είμαι; Στου κουφού την πόρτα, πάρ΄την πόρτα και φύγε. Και έφυγα.
Την ώρα που έμπαινα στο αυτοκίνητο, μου τηλεφωνεί μια φίλη που ο σύζυγός της είναι απόστρατος στρατηγός της αστυνομίας κανόνισε αυτός να πάμε εμβόλιμες σε άλλο αστυνομικό τμήμα την επομένη το πρωί. Να είναι καλά ο άνθρωπος, χίλια χρόνια να ζήσει.
Την επομένη, κάνω μπάνιο, χτενίζομαι, ψιλοβάφομαι γιατί δεν επιτρέπεται το μακιγιάζ στις ταυτότητες, και 9 το πρωί είμαι στο τμήμα. Μέχρι να εξυπηρετηθούμε και οι δυο, γιατί ήμουν με τη γυναίκα του στρατηγού, πήγε η ώρα 13:00. Μετά πήγαμε για ένα καφεδάκι με τη φίλη μου. Και αρχίζει η αναμονή για το πότε θα πάρουμε τις ταυτότητες.
Πέρασε μια εβδομάδα και μου έρχεται στο μέηλ μήνυμα, περάστε να πάρετε την ταυτότητά σας. Στις δέκα ημέρες ακριβώς πήγα πάλι με τη φίλη μου να πάρουμε τις ταυτότητές μας. Μας θυμόταν ο τύπος, γιατί είχαμε μπει σφήνα, περιμέναμε κανένα μισάωρο μέχρι να έρθει η σειρά μας, βρήκαν τη δικιά μου αμέσως και δε βρήκαν την άλλη. Κοίταξε δυο φορές ο τύπος, πουθενά στη στοίβα η ταυτότητα της φίλης μου. Λέει η κοπέλα που εξυπηρετούσε στο δίπλα γραφείο, να δω και εγώ. Και τη βρίσκει. Ευτυχώς για τη φίλη μου και για μένα.
Και έτσι δεν υπήρξα για 12 ημέρες. Όχι για να καταλάβετε και τον τίτλο. Ωραία ως ταυτότητα, χάλια η φωτό που μου βγάλανε, σκούρο φίλτρο είχε από πάνω, όλη η ταυτότητα έχει ένα καφέ φίλτρο από πάνω. Αλλά έχω ταυτότητα. Τι σημασία έχει που με δείχνει 80 χρονών; Έχω ταυτότητα. Υπάρχω επίσημα. Και μπορώ να κάνω και τα χαρτιά για τη σύνταξη. Αυτό με έκαιγε.
Με τούτα και με κείνα, έγραψα πάλι σεντόνι. Αυτά γι΄ απόψε. Είπα τον πόνο μου και ξεθύμανα…
