Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

Ποια είναι αυτή; Εγώ βέβαια. Μετά την εβδομάδα που έκλαιγα από το πρωί ως το βράδυ, γιατί ο κανακάρης μου πήρε το πτυχίο του με 8,3, ήρθε ένας άλλος γολγοθάς για τη δόλια μάνα.

Αλλά, ας τα εξιστορίσω με τη σειρά. Μόλις το γιοκαρίνι μου έδωσε το τελευταίο μάθημα και παρέδωσε την πτυχιακή του, που σημειωτέον πήρε 10 γιατί πρόκειται για αυθεντική και πρωτότυπη σκέψη δική του, περιμέναμε να δούμε αν πέρασε το μάθημα, γιατί είχε βάλει και όρο πως αν ήταν η βαθμολογία του κάτω από 8 να κοπεί. Το πήρε με 10, αλλά μεχρι να το μάθουμε έκανε ήδη τα σχέδιά του!

Και βγαίνει το μάθημα πως το πέρασε και μου τηλεφωνεί ο μάγκας να πάμε στη στρατολογία να κόψει την αναβολή. Βρε πουλάκι μου, περίμενε να την κόψουμε το Μάιο, όχι τώρα, ο υιός! Και πάμε στου Ρουφ και κόβουμε την αναβολή. Και περιμένουμε να του έρθει χαρτί να παρουσιαστεί.

Και έρχεται το χαρτί. Και αρχίζουμε τις προετοιμασίες. Να αγοράσουμε σώβρακα, κάλτσες, σετ σεντόνια, σετ πετσέτες, και λοιπά χρειαζούμενα, αλλά ο υιός μας έβαλε φρένο. Σώβρακα είχε, κάλτσες είχε, σεντόνια ότι έχουμε, πετσέτες ότι έχουμε. Δε με έπαιρνε και πολύ, ότι ήθελε θα έκανα. Και το έκανα.

Και έρχεται η μέρα που πρέπει να παρουσιαστεί. Κάνω μια έρευνα να δω πως πάμε στην εξωτική Τρίπολη, και το πρωί της 11^ης Ιουλίου, ξεκινώ όλο χαρά να πάω το βλαστάρι μου για κατάταξη.

Ξεκινάμε αχάραγα, γύρω στις 11 το πρωί. Για μένα ήταν μεσημέρι, γι αυτόν ξημερώματα...

Εγώ να του δίνω συμβουλές, η γιαγιά να κλαίει, ο ίδιος ατάραχος. Μέχρι την Τρίπολη, όλο το σόι είχε τηλεφωνήσει τουλάχιστον δυο φορές να του ευχηθεί καλή θητεία.

Φτάνουμε στην Τρίπολη, βρίσκουμε το

στρατόπεδο και βλέπουμε λεφούσι έξω από την πύλη. Μας χαιρετά και μας φεύγει.

Εκεί δάκρυσα. Να χέσω όλη τη στρατιωτική μου εκπαίδευση... όλα αυτά έχουν νόημα όταν είναι για άλλους, όχι για το παλικάρι μου! Να έχω και τη μάνα μου να κλαίει από την Τρίπολη ως την Κόρινθο.

Εντυπώσεις: έξω από το στρατόπεδο έψηναν σουβλάκια, μου έσπασαν τη μύτη, αλλά με τη γιαγιά να κλαίει που να πω ότι τα ζήλεψα. Ήταν ένα μαγαζί με όλα τα απαιτούμενα για να πας φαντάρος ή σμηνίτης. Και τίποτα να μην του είχα πάρει, (είχα μιλήσει με το διοικητή και ήξερα τι άκριβώς να έχει μαζί του), θα τα παίρναμε όλα από εκεί. Η Τρίπολη πρέπει να είναι ευγνώμων στη μονάδα. Οι ταξιτζήδες χρεώνουν πέντε ευρώ από το ΚΤΕΛ ως την 124 ΠΒΕ, όταν βγαίνουν τα παιδιά που θα πάνε; στις καφετέριες, στα φαγάδικα και στα ξενοδοχεία της πόλης. Οι μανάδες όλες με ένα χαρτομάντηλο στο χέρι. Τα παιδιά μας είχαν μπει στη μονάδα, αλλά αυτές, όπως και εγώ, δεν έφευγαν. Πέρασε καμιά ώρα μέχρι να το πάρουμε απόφαση να φύγουμε.

Και φτάνει η μέρα του πρώτου επισκεπτηρίου. Φτάνουμε μισή ώρα πριν ανοίξουν οι πύλες. Με το που με βλέπει ο φρουρός μου ζητάει την ταυτότητα, βλέπει το όνομα, με χαιρετά στρατιωτικά (με πολιτικά ήμουν), και μου λέει ότι με περιμένει ο διοικητής. Με κοιτούσαν οι άλλοι οι γονείς με μισό μάτι. Πάω στο διοικητήριο, πιάνω κουβέντα με το διοικητή, αξιολογότατος άνθρωπος, ξεχνιέμαι και κάποια στιγμή βλέπω πως άρχισε το επισκεπτήριο. Χαιρετώ, βγαίνω και βλέπω τον πιο όμορφο σμηνίτη  ever. Του πάει η στολή αγγαρείας, κούκλος ήταν. Μου τραβάει και μια χαιρετούρα και με παίρνει αγκαλιά και με φέρνει και μια σβούρα. Έλιωσα. Εκεί να δεις κλάμα... πολύ συγκίνηση, περηφάνεια και καμάρι! Το αγόρι μου, άντρας, σμηνίτης και τυπικότατος μάλιστα. Δε χόρταινα να τον βλέπω και να τον καμαρώνω. Αδυνάτισε κανά πεντόκιλο, γιατί δεν του άρεσαν τα φαγητά, ήταν κλειστό και το ΚΨΜ. Το πως πέρασαν οι πέντε ώρες που τον έβλεπα, δεν κατάλαβα. Τον φίλησα, τον αγκάλιασα και επιστροφή. Στο επόμενο επισκεπτήριο δεν πήγα, θα πήγαινε η κοπέλα του και μας έδωσε απαγορευτικό.

Στο τρίτο επισκεπτήριο είχαμε έξοδο 8 ωρών, πάω τον παίρνω και τον ρωτώ που θέλει να πάμε. Στο Ναύπλιο μου λέει. Και πάμε Ναύπλιο. Και πάω με τις πινακίδες. Και μας πάει στο Ναύπλιο η πινακίδα από έναν κωλόδρομο, μα έναν κωλόδρομο! Όλο στροφές, χωρίς σήμανση, με το δρόμο σκαμένο για να του περάσουν καινούργια άσφαλτο... χάλια. Φτάνουμε στον προορισμό μας, κάνουμε τη βόλτα μας, ψωνίζουμε, τρώμε, πίνουμε καφέ και ξεκινούμε για πίσω... και χάνομαι. Πως το κατάφερα αυτό, ούτε που το κατάλαβα. Ξαναγυρνάμε πίσω, ξαναχανόμαστε. Οι πινακίδες άφαντες. Και βρισκόμαστε σε ένα δρόμο που δεν το είχαμε ξανακάνει, και επιτέλους βάζουμε το navigator και μας λέει στρίψτε αριστερά. Αλλά αριστερά ήταν χωράφια με ένα υποτυπώδη δρόμο. Και τον παίρνουμε το δρόμο και μπαίνω με αυτοκίνητο και βγαίνω με κουδουνίστρα. Μετά που πέρασα όλον τον αργολικό κάμπο και τα χωριά του όλα, βγαίνουμε επιτέλους στον κόμβο της Στέρνας και επανήλθαμε στον πολιτισμό. Φτάνουμε τελικά στην Τρίπολη, αφήνουμε το σπλάχνο και επιστρέφουμε με τη γριά μητέρα στην Αθήνα. Τρίπολη – Κόρινθο η μάνα μου έκλαιγε. Η απόσταση ως την Τρίπολη είναι 162 χιλιόμετρα αντί τα 380 που έπρεπε να κάνω με την παράκαμψη του Ναυπλίου, εγώ εκείνη τη μέρα έκανα μόνο 600! Βάλτε με το μυαλό σας τί βόλτα κάναμε!

Και έρχεται η μέρα της ορκομωσίας. Φτάνουμε νωρίς, είχα φροντίσει η μαμά μου να κάθεται στους επισήμους, εγώ στη θέση των ανωτέρων και με πολιτικά. Ορκίστηκαν οι χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι και οι άθεοι, εκπληκτικό το σμήνος ασκήσεων ακριβείας, ωραία η παρέλαση και περιμένουμε το παιδί. Όλα τα άλλα έρχονταν και τα παίρνανε οι γονείς τους και έφευγαν το δικό μου όχι. Ρε που είναι, γιατί δεν έρχεται και από τους τελευταίους σκάει μύτη με τα συμπράγκαλά του. Είχε πάει να χαιρετήσει τους εκπαιδευτές. Ειδικά έναν ανθυποσμηναγό που τις πρώτες μέρες τον είδε που είχε βαρέσει μπιέλα και ήταν έτοιμος να την κοπανήσει από το συρμοτόπλεγμα!

Έχω όμως πολύ καλό παιδί. Ο υιός μου ήτο τρελλός βυσματίας. Αλλά δεν αρνήθηκε ποτέ αγγαρεία και κάθε φορά που θέλανε εθελοντή για θελήματα, πάντα πρώτος ήταν. Αυτό μου το είπε ο εκπαιδευτής τους. Ο ίδιος δε μου ανέφερε κάτι. Μόνο όταν ο θαλαμάρχης του ζήτησε τη γνώμη ποιον να βάλει σκοπιά 2-4, ο δικός μου είπε να βάλει αυτόν. Και η σκοπιά που έκανε ήταν γερμανικό νούμερο... Όλα τα παιδιά του θαλάμου του ήρθαν να τον χαιρετίσουν και να ανταλλάξουν τηλέφωνα.

Και επιστρέψαμε στην Αθήνα, χωρίς τη γιαγιά του να κλαίει αυτή τη φορά και τώρα έχει άδεια μέχρι να παρουσιαστεί στη μονάδα του. Ποια μόναδα;;; θέλει και ερώτημα; Στο τριεθνές Παπάγου-Χολαργού-Γουδίου! Στο ΓΝΑ. Ευτυχώς, γιατί αλλιώς θα πέθαινε η μάνα μου. Αν το παιδί πήγαινε κάπου αλλού, Λάρισα, Σαντορίνη, Εβρο, θα την έχανα. Μέχρι να δει τη μετάθεσή του με έπρηζε. Αν δε φέρεις το παιδί εδώ, δε σου ξαναμιλάω. Να ξέρεις θα πεθάνω αν το παιδί πάει κάπου και στενοχωριέται. Κάθε μεσημέρι που πήγαινα εκεί, με έψελνε. Ένα φαγητό μου έφτιαχνε, από τη μύτη μου το έβγαζε...

Αυτά τα ολίγα από τη μάνα του στρατιώτη που έχει τον πιο όμορφο σμηνίτη!!!

υ.γ. έξω από το στρατόπεδο, έχει μια αλάνα, όποιος φτιάξει ξενοδοχείο για τις μανάδες, θα χεστεί στο τάληρο!