ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Κατάγομαι από τις εξωτικές καρδιτσίους νήσους, πιο συγκεκριμένα από τη λίμνη Πλαστήρα. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, από το χωριό Νεοχώρι. Είναι ένα χωριό σε υψόμετρο 950-1050 μέτρα, αμφιθεατρικά χτισμένο με θέα την υψηλότερη τεχνητή λίμνη της Ευρώπης.

                Η συνονόματη γιαγιά μου είχε ένα σπίτι με θέα όλη τη λίμνη. Χτισμένο ψηλά σε ένα βράχο και μετά τον μικρό κήπο της υπήρχε κάτι σα χαράδρα και είκοσι μέτρα πιο κάτω ήταν χτισμένα άλλα σπίτια. Το σπίτι υπάρχει ακόμα, η γιαγιά η Ρία έχει συναντήσει τους προγόνους της. Το σπίτι της γιαγιάς, λοιπόν, έχει ένα μπαλκόνι που η θέα σε μαγεύει. Και να θες δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από την ομορφιά που ξεδιπλώνεται μπροστά σου.

Δυο μικροί λόφοι που μεταξύ τους είναι ένα μικρό καφενεδάκι, ανάμεσα από τους οποίους ξεπροβάλλει ο ήλιος κάθε πρωί είναι η ανατολική πλευρά της λίμνης. Από τη δική μας, μια στενή λωρίδα πεδιάδας αγκαλιάζει τη λίμνη και είναι η δυτική πλευρά της. Εκεί καλλιεργούνται τα πάντα που μπορούν να αντέξουν το κρύο και το υψόμετρο. Και που και που ξεπροβάλλει δειλά ένα εκκλησάκι που ένα από αυτά, μικρό και γραφικό, γιορτάζει σήμερα. 

                Και όμως, δεν είναι γεμάτο με λουλούδια και δε γίνονται πανηγύρια στην αυλή του. Γιατί; Θα το καταλάβετε αργότερα.

                Ήταν καλοκαίρι, γιατί δυο φορές πήγα χειμώνα στο χωριό, και καθόμασταν με τη γιαγιά μου στη βεράντα του σπιτιού της. Εγώ στηριγμένη στο ξύλο της κουπαστής, αγνάντευα, χάζευα και κοιτούσα μαγεμένη τη θέα που ακόμα και αν έχω τώρα 5 χρόνια να πάω στο χωριό, όταν κλείνω τα μάτια μου ξεχωρίζω πεντακάθαρα όλες τις λεπτομέρειες αυτής της ομορφιάς. Η γιαγιά μου, καθόταν με τη λίμνη στην πλάτη της. Ρε γιαγιά, έχει τόσο ωραία ημέρα και εσύ αντί να κοιτάς στη λίμνη έχεις γυρισμένη την πλάτη σου και κοιτάς τις πέτρες του σπιτιού; Και με κοιτά με μια θλίψη και μου λέει: Άει πλάκι μ’, δυο παλικάρια μ’ έφαγε η μαγκούφα κι εγώ θα τη γλιέπω; Και με αποστόμωσε. Μπροστά ήταν και η γιαγιά η Χρυσάνα που και αυτή κοίταγε το σπίτι. Μαυροφορεμένες και οι δυο. Με τσίπα και μαντήλα μαζί. Και μόλις μίλησε η γιαγιά μου και οι δυο σηκώσανε τις γωνίες της μαντήλας τους που κρέμονταν μπροστά τους και σκούπισαν τα δακρυσμένα μάτια τους.

                Δυστυχώς την είχα κάνει τη μαλακία μου και δεν μπορούσα να πάρω πίσω τα λόγια μου. Ξαναθύμισα και στις δυο το μεγαλύτερο πόνο τους. Η γιαγιά μου και η κουνιάδα της είχαν χάσει δυο γιους και το σύζυγό της αντίστοιχα στο μεγαλύτερο ναυτικό ατύχημα της ελληνικής ιστορίας σε γλυκό νερό. Αυτό συνέβει το 1959 και θα διαβάσετε καλύτερα τα γεγονότα και τα αίτια εδώ.

                Δυο αδέρφια του πατέρα μου, ο Βασίλης που γεννήθηκε πρώτος και ήταν παντρεμένος και περίμενε παιδί και ο Νίκος που υπηρετούσε φαντάρος και γύρναγε στο χωριό για να γιορτάσει με τη μάνα του και τα αδέρφια του, πνίγηκαν την ίδια νύχτα, ξημερώματα της 6^η Δεκεμβρίου μαζί με 18 άλλους ανθρώπους. 17 από ο χωριό μου και 3 από άλλα χωριά. Ο Παρασκευάς, το καραβάκι που τους πήγαινε από το τσαρδάκι στη δυτική πλευρά της λίμνης, μπάταρε και πνίγηκαν όλοι...

Η μαύρη λίστα των αδικοχαμένων

Νεοχώρι
Αγρογιάννης Βασίλειος
Αγρογιάννης Γεώργιος
Αγρογιάννης Νικόλαος
Καρακώστας Δημήτριος
Καρακώστας Ευάγγελος
Καραντώνης Βασίλειος
Καραντώνης Γεώργιος
Κελεπούρης Κων/νος
Κορκοντσέλος Αστερ.
Μητσογιάννης Αναστάσιος
Μητσογιάννης Αριστ.
Μητσογιάννης Ηρακλής
Μήτσιου Βασίλειος
Νίκου Ιωάννης
Σάλτης Αθανάσιος
Τέκος Σωτήριος
Φώτας Κων/νος

Μορφοβούνι
Μπαλτάς Βαΐος

Καρίτσα
Ντζιος Γεώργιος
Κερασιώτης Νικόλαος

                Τα ξημερώματα της 6^ης Δεκεμβρίου πέθανε ο πατέρας της μαμάς μου και δυο χρόνια αργότερα, την ίδια μέρα ή μάλλον πιο σωστά, την ίδια νύχτα και η μητέρα της μητέρας μου...

                Σας είπα, μια θλιβερή ιστορία...

                Είχα ασθενή ένα φίλο του πατέρα μου που είχε επισκεφθεί με τον πατέρα μου το χωριό μας το καλοκαίρι του 1960, μου είπε με τρόμο πως πρώτη φορά είχε δει ένα ολόκληρο χωριό να φοράει μαύρα. Ακόμα και τα παιδάκια είχαν πένθος στο μανίκι τους... 

Το μοιρολόι για το συμβάν.

Κάθε χρόνο τελείται επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο που υπάρχει στην είσοδο του χωριού.

 

Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

Ποια είναι αυτή; Εγώ βέβαια. Μετά την εβδομάδα που έκλαιγα από το πρωί ως το βράδυ, γιατί ο κανακάρης μου πήρε το πτυχίο του με 8,3, ήρθε ένας άλλος γολγοθάς για τη δόλια μάνα.

Αλλά, ας τα εξιστορίσω με τη σειρά. Μόλις το γιοκαρίνι μου έδωσε το τελευταίο μάθημα και παρέδωσε την πτυχιακή του, που σημειωτέον πήρε 10 γιατί πρόκειται για αυθεντική και πρωτότυπη σκέψη δική του, περιμέναμε να δούμε αν πέρασε το μάθημα, γιατί είχε βάλει και όρο πως αν ήταν η βαθμολογία του κάτω από 8 να κοπεί. Το πήρε με 10, αλλά μεχρι να το μάθουμε έκανε ήδη τα σχέδιά του!

Και βγαίνει το μάθημα πως το πέρασε και μου τηλεφωνεί ο μάγκας να πάμε στη στρατολογία να κόψει την αναβολή. Βρε πουλάκι μου, περίμενε να την κόψουμε το Μάιο, όχι τώρα, ο υιός! Και πάμε στου Ρουφ και κόβουμε την αναβολή. Και περιμένουμε να του έρθει χαρτί να παρουσιαστεί.

Και έρχεται το χαρτί. Και αρχίζουμε τις προετοιμασίες. Να αγοράσουμε σώβρακα, κάλτσες, σετ σεντόνια, σετ πετσέτες, και λοιπά χρειαζούμενα, αλλά ο υιός μας έβαλε φρένο. Σώβρακα είχε, κάλτσες είχε, σεντόνια ότι έχουμε, πετσέτες ότι έχουμε. Δε με έπαιρνε και πολύ, ότι ήθελε θα έκανα. Και το έκανα.

Και έρχεται η μέρα που πρέπει να παρουσιαστεί. Κάνω μια έρευνα να δω πως πάμε στην εξωτική Τρίπολη, και το πρωί της 11^ης Ιουλίου, ξεκινώ όλο χαρά να πάω το βλαστάρι μου για κατάταξη.

Ξεκινάμε αχάραγα, γύρω στις 11 το πρωί. Για μένα ήταν μεσημέρι, γι αυτόν ξημερώματα...

Εγώ να του δίνω συμβουλές, η γιαγιά να κλαίει, ο ίδιος ατάραχος. Μέχρι την Τρίπολη, όλο το σόι είχε τηλεφωνήσει τουλάχιστον δυο φορές να του ευχηθεί καλή θητεία.

Φτάνουμε στην Τρίπολη, βρίσκουμε το

στρατόπεδο και βλέπουμε λεφούσι έξω από την πύλη. Μας χαιρετά και μας φεύγει.

Εκεί δάκρυσα. Να χέσω όλη τη στρατιωτική μου εκπαίδευση... όλα αυτά έχουν νόημα όταν είναι για άλλους, όχι για το παλικάρι μου! Να έχω και τη μάνα μου να κλαίει από την Τρίπολη ως την Κόρινθο.

Εντυπώσεις: έξω από το στρατόπεδο έψηναν σουβλάκια, μου έσπασαν τη μύτη, αλλά με τη γιαγιά να κλαίει που να πω ότι τα ζήλεψα. Ήταν ένα μαγαζί με όλα τα απαιτούμενα για να πας φαντάρος ή σμηνίτης. Και τίποτα να μην του είχα πάρει, (είχα μιλήσει με το διοικητή και ήξερα τι άκριβώς να έχει μαζί του), θα τα παίρναμε όλα από εκεί. Η Τρίπολη πρέπει να είναι ευγνώμων στη μονάδα. Οι ταξιτζήδες χρεώνουν πέντε ευρώ από το ΚΤΕΛ ως την 124 ΠΒΕ, όταν βγαίνουν τα παιδιά που θα πάνε; στις καφετέριες, στα φαγάδικα και στα ξενοδοχεία της πόλης. Οι μανάδες όλες με ένα χαρτομάντηλο στο χέρι. Τα παιδιά μας είχαν μπει στη μονάδα, αλλά αυτές, όπως και εγώ, δεν έφευγαν. Πέρασε καμιά ώρα μέχρι να το πάρουμε απόφαση να φύγουμε.

Και φτάνει η μέρα του πρώτου επισκεπτηρίου. Φτάνουμε μισή ώρα πριν ανοίξουν οι πύλες. Με το που με βλέπει ο φρουρός μου ζητάει την ταυτότητα, βλέπει το όνομα, με χαιρετά στρατιωτικά (με πολιτικά ήμουν), και μου λέει ότι με περιμένει ο διοικητής. Με κοιτούσαν οι άλλοι οι γονείς με μισό μάτι. Πάω στο διοικητήριο, πιάνω κουβέντα με το διοικητή, αξιολογότατος άνθρωπος, ξεχνιέμαι και κάποια στιγμή βλέπω πως άρχισε το επισκεπτήριο. Χαιρετώ, βγαίνω και βλέπω τον πιο όμορφο σμηνίτη  ever. Του πάει η στολή αγγαρείας, κούκλος ήταν. Μου τραβάει και μια χαιρετούρα και με παίρνει αγκαλιά και με φέρνει και μια σβούρα. Έλιωσα. Εκεί να δεις κλάμα... πολύ συγκίνηση, περηφάνεια και καμάρι! Το αγόρι μου, άντρας, σμηνίτης και τυπικότατος μάλιστα. Δε χόρταινα να τον βλέπω και να τον καμαρώνω. Αδυνάτισε κανά πεντόκιλο, γιατί δεν του άρεσαν τα φαγητά, ήταν κλειστό και το ΚΨΜ. Το πως πέρασαν οι πέντε ώρες που τον έβλεπα, δεν κατάλαβα. Τον φίλησα, τον αγκάλιασα και επιστροφή. Στο επόμενο επισκεπτήριο δεν πήγα, θα πήγαινε η κοπέλα του και μας έδωσε απαγορευτικό.

Στο τρίτο επισκεπτήριο είχαμε έξοδο 8 ωρών, πάω τον παίρνω και τον ρωτώ που θέλει να πάμε. Στο Ναύπλιο μου λέει. Και πάμε Ναύπλιο. Και πάω με τις πινακίδες. Και μας πάει στο Ναύπλιο η πινακίδα από έναν κωλόδρομο, μα έναν κωλόδρομο! Όλο στροφές, χωρίς σήμανση, με το δρόμο σκαμένο για να του περάσουν καινούργια άσφαλτο... χάλια. Φτάνουμε στον προορισμό μας, κάνουμε τη βόλτα μας, ψωνίζουμε, τρώμε, πίνουμε καφέ και ξεκινούμε για πίσω... και χάνομαι. Πως το κατάφερα αυτό, ούτε που το κατάλαβα. Ξαναγυρνάμε πίσω, ξαναχανόμαστε. Οι πινακίδες άφαντες. Και βρισκόμαστε σε ένα δρόμο που δεν το είχαμε ξανακάνει, και επιτέλους βάζουμε το navigator και μας λέει στρίψτε αριστερά. Αλλά αριστερά ήταν χωράφια με ένα υποτυπώδη δρόμο. Και τον παίρνουμε το δρόμο και μπαίνω με αυτοκίνητο και βγαίνω με κουδουνίστρα. Μετά που πέρασα όλον τον αργολικό κάμπο και τα χωριά του όλα, βγαίνουμε επιτέλους στον κόμβο της Στέρνας και επανήλθαμε στον πολιτισμό. Φτάνουμε τελικά στην Τρίπολη, αφήνουμε το σπλάχνο και επιστρέφουμε με τη γριά μητέρα στην Αθήνα. Τρίπολη – Κόρινθο η μάνα μου έκλαιγε. Η απόσταση ως την Τρίπολη είναι 162 χιλιόμετρα αντί τα 380 που έπρεπε να κάνω με την παράκαμψη του Ναυπλίου, εγώ εκείνη τη μέρα έκανα μόνο 600! Βάλτε με το μυαλό σας τί βόλτα κάναμε!

Και έρχεται η μέρα της ορκομωσίας. Φτάνουμε νωρίς, είχα φροντίσει η μαμά μου να κάθεται στους επισήμους, εγώ στη θέση των ανωτέρων και με πολιτικά. Ορκίστηκαν οι χριστιανοί, οι μουσουλμάνοι και οι άθεοι, εκπληκτικό το σμήνος ασκήσεων ακριβείας, ωραία η παρέλαση και περιμένουμε το παιδί. Όλα τα άλλα έρχονταν και τα παίρνανε οι γονείς τους και έφευγαν το δικό μου όχι. Ρε που είναι, γιατί δεν έρχεται και από τους τελευταίους σκάει μύτη με τα συμπράγκαλά του. Είχε πάει να χαιρετήσει τους εκπαιδευτές. Ειδικά έναν ανθυποσμηναγό που τις πρώτες μέρες τον είδε που είχε βαρέσει μπιέλα και ήταν έτοιμος να την κοπανήσει από το συρμοτόπλεγμα!

Έχω όμως πολύ καλό παιδί. Ο υιός μου ήτο τρελλός βυσματίας. Αλλά δεν αρνήθηκε ποτέ αγγαρεία και κάθε φορά που θέλανε εθελοντή για θελήματα, πάντα πρώτος ήταν. Αυτό μου το είπε ο εκπαιδευτής τους. Ο ίδιος δε μου ανέφερε κάτι. Μόνο όταν ο θαλαμάρχης του ζήτησε τη γνώμη ποιον να βάλει σκοπιά 2-4, ο δικός μου είπε να βάλει αυτόν. Και η σκοπιά που έκανε ήταν γερμανικό νούμερο... Όλα τα παιδιά του θαλάμου του ήρθαν να τον χαιρετίσουν και να ανταλλάξουν τηλέφωνα.

Και επιστρέψαμε στην Αθήνα, χωρίς τη γιαγιά του να κλαίει αυτή τη φορά και τώρα έχει άδεια μέχρι να παρουσιαστεί στη μονάδα του. Ποια μόναδα;;; θέλει και ερώτημα; Στο τριεθνές Παπάγου-Χολαργού-Γουδίου! Στο ΓΝΑ. Ευτυχώς, γιατί αλλιώς θα πέθαινε η μάνα μου. Αν το παιδί πήγαινε κάπου αλλού, Λάρισα, Σαντορίνη, Εβρο, θα την έχανα. Μέχρι να δει τη μετάθεσή του με έπρηζε. Αν δε φέρεις το παιδί εδώ, δε σου ξαναμιλάω. Να ξέρεις θα πεθάνω αν το παιδί πάει κάπου και στενοχωριέται. Κάθε μεσημέρι που πήγαινα εκεί, με έψελνε. Ένα φαγητό μου έφτιαχνε, από τη μύτη μου το έβγαζε...

Αυτά τα ολίγα από τη μάνα του στρατιώτη που έχει τον πιο όμορφο σμηνίτη!!!

υ.γ. έξω από το στρατόπεδο, έχει μια αλάνα, όποιος φτιάξει ξενοδοχείο για τις μανάδες, θα χεστεί στο τάληρο!

ΤΟ ΝΟΙΚΟΚΥΡΟΚΟΡΙΤΣΟ

         Και πάνω που είχα αφήσει ανενεργό το μπλογκ για κάμποσο καιρό, μου κάθεται το παρακάτω περιστατικό (ο θεός να το κάνει περιστατικό) και όταν το διηγήθηκα στη φίλη Αθηνά, μου είπε πως είναι κρίμα να μην το μοιραστώ μαζί σας.

Ας σας δώσω μερικά στοιχεία, αρχικά, για να καταλαβαινόμαστε. Στη γειτονιά μου, έχει ένα μαγαζάκι που είναι ανοιχτό από τις επτά το πρωί ως τις έντεκα το βράδυ όλες τις

μέρες του χρόνου. Και όταν λέω όλες, εννοώ όλες. Πρωτοχρονιά, χριστούγεννα, πάσχα, δεκαπενταύγουστο. Όλες είπα. Οι άνθρωποι με ξέρουν, και επειδή γνωρίζουν και τα ακατάστατα ωράριά μου, πολλές φορές τηλεφωνώ και μου φέρνουν τα πράγματα στο σπίτι. Το μαγαζάκι, είναι μανάβικο, μίνι σούπερ μάρκετ, περίπτερο, ντελικατέσεν, όλα σε ένα.

Και συνεχίζω να σας ενημερώνω. Μη με βλέπετε νοικοκυρά, δεν είμαι. Γυναίκα έρχεται και καθαρίζει το σπίτι, δε χωνεύω τη μαγειρική καθόλου και η καλύτερή μου είναι να τρώω στη μαμά μου γιατί μετά φεύγω με τάπερ φαγητών για την υπόλοιπη εβδομάδα.

Και ξαφνικά, πάω σε μια φίλη και χαζολογάμε στο youtube  και μου δείχνει κάτι βίντεο ελληνικά και ξένα που φτιάχνουν τούρτες. Ωραία ήταν, εντυπωσιακά ήταν, τα χαζέψαμε αρκετά. Την επόμενη Δευτέρα, είχα άδεια. Και πως μου έρχεται, να φτιάξω και εγώ μια τέτοια τούρτα.

Το σκέφτηκα την ώρα που έπινα το καφεδάκι μου στη βεράντα, αγναντεύοντας την Ακρόπολη. Σημείωση 1^η: ποτέ μην αποφασίζεται ενώ πίνετε τις πρώτες γουλιές του καφέ, είστε ακόμη από τον ύπνο και θα πάρετε λάθος αποφάσεις. Συνεχίζω...

Για να είμαι βέβαιη, παίρνω το λαπιτόπι, ανοίγω τα βίντεο, και αρχίζω να καταγράφω τα υλικά που χρειάζονται για την τούρτα. Τελειώνω τον καφέ, ντύνομαι και πάω στο κανονικό σουπερμάρκετ γιατί θα ψώνιζα και για το μήνα.  Επιστρέφω σπίτι τέσσερις ώρες μετά, φορτωμένη σα γαϊδούρι, τακτοποιώ τα πράγματα και τραβάω και ένα τακτοποίημα στην κουζίνα που θα έκανα τα θαύματά μου. Φέρνω το λάπτοπ στην κουζίνα, βάζω τις τούρτες και αρχίζω να βγάζω τα πράγματα που θα χρειαζόμουν στο τραπέζι για να φτιάξω το κέικ. (παντεσπάνι το λένε, κέικ θα το δείτε εδώ). Διαπιστώνω πως έχω ξεχάσει τα μισά από τα υλικά που χρειαζόμουν. Σιγά το πράμα. Ένα τηλέφωνο μακριά ήταν  τα πράγματα.

Παίρνω στο μίνι σούπερ μάρκετε/ντελικατέσεν/μπακάλικο/περίπτερο.

-Βαγγέλη, η Γοργόνα είμαι, (έτσι με ξέρει ο άνθρωπος, Ρίες είναι πολλές, Γοργόνα μία), θέλω κάτι πράγματα.

- Για πες ρε κοπελιά...

...του λέω του Βαγγέλη, μου τα φέρνει, είχα βγάλει τα ρούχα μου και ήμουν με ένα νυχτικάκι, ντύνομαι, κατεβαίνω οκτώ ορόφους γιατί η μαλακία πάει σύννεφο στην πολυκατοικία μου και κλειδώνουμε την εξώπορτα, παίρνω τα πράγματα, πληρώνω, ανεβαίνω, γδύνομαι, βάζω το νυχτικό μου και καταπιάνομαι με το κέικ.

Δε θα το πιστέψετε, το μίξερ λειτουργούσε. Είχα και δυο χρόνια να το χρησιμοποιήσω, μια χαρά πήγαινε. Ξαναβάζω το βίντεο, κάνω ότι κάνει η τσούπρα η εγγλέζα και γίνομαι κώλος επιεικώς!

Όταν έβαλα, μετά από δυο ώρες, το μείγμα στο φούρνο, η κατάσταση στην κουζίνα ήτο τραγική τουλάχιστον. Αλεύρια παντού, σκόνη άσπρη (αλεύρι; Baking powder; Βανίλια; ζάχαρη; ποιος ξέρει...) πάνω στο λάπτοπ, ζύμη (;) στο πάτωμα, αυγά μαρέγκα ολούθε, πιτσιλιές στα πλακάκια, και όλα τα συμπράγκαλα της κουζίνας στον πάγκο, το νεροχύτη,

το τραπέζι της κουζίνας και το πάσο. Εγώ σε οικτρή κατάσταση. Με μαλλί αλευρωμένο, πρόσωπο με ζύμες, με νυχτικό που είχε λεκέδες από αυγό χτυπημένο, από ζύμη και είχε αρπάξει και λίγο το σατέν του στο φούρνο. (το πέταξα πάνε χαμένα 65 ευρώπουλα. Και ήταν και δροσερό με ασορτί ρομπάκι, κρίμα). Εγώ χώμα. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα το θεάρεστο έργο που επιτελεί ο ζαχαροπλάστης της περιοχής μας. Ήρωας ο Κωστής, η καλύτερη πάστα φραγκοστάφυλλο της Αθήνας! Η γυναίκα θα ερχόταν σε δυο μέρες. Θα με έτρωγαν οι σφήκες με τόση ζάχαρη σκόρπια στο πάτωμα. Καταπιάνομαι και κάνω την κουζίνα γυαλί. Πάνω που τέλειωνα το σφουγγάρισμα, ρίχνω μια ματιά στο κέικ, σχεδόν έτοιμο λέω, ας κάνω ένα τσιγάρο στη βεράντα μέχρι να στεγνώσει το πάτωμα, ψιλοάρπαξε το κέικ. Το βγάζω, το αφήνω να κρυώσει και πέφτω κατάκοπη στο κρεβάτι μου για να ξεκουραστώ. Με παίρνει ο ύπνος, ξυπνώ στις δέκα και μισή το βράδυ. Με μια τρελλή λαχτάρα για παγωτό.

            -Βαγγέλη...

            -Τί θες Γοργόνα;

            -Ένα παγωτό...

            -Τί παγωτό;

            -Κάνε μου έκπληξη...

            Σε πέντε λεπτά μου φέρνει το παγωτό ο Βαγγέλης, ντύνομαι κατεβαίνω, παίρνω το παγωτό, ωραίο ήταν, ένας πύραυλος, ναααα με το συμπάθειο, ξανανεβαίνω στο σπίτι και τρώγοντας το παγωτό χάζευα τη διακόσμηση στις τούρτες. Εύκολο ήταν. Σημείωση 2^η: ότι βλέπετε στο ίντερνετ να γίνεται με ευκολία, δεν είναι έτσι.

            Την επομένη αποφασίσω να φτιάξω πλέον την τούρτα. Πρέπει να κόψω το κέικ σε στρώσεις. Εγώ δεν έχω αυτό το ειδικό εργαλείο, ψάχνω εναλλακτικές, θα το κόψω με οδοντικό νήμα. Αλλά το νήμα που έχω εγώ δεν είναι τέτοιο, είναι κάτι μικρά σκοινάκια όχι το μακρινάρι που είναι στο κουτάκι. Τώρα;;; ο Βαγγέλης.

            -Βαγγέλη, έχεις οδοντικό νήμα;

            -Έχω.

            -Φέρε.

Και το έφερε ο άνθρωπος. Τα γνωστά, ντύσιμο, ασανσέρ, παίρνω το νήμα, ασανσέρ γδύσιμο, νυχτικό. Αλλά πως θα είμαι σίγουρη πως θα είναι ίσα κομένο το κέικ;

            -Βαγγέλη, χάρακες έχεις;;;

            -Ναι.

            -Τρεις μεγάλους πάνω από τριάντα εκατοστά θέλω, φέρτα.

Και τα φέρνει. Το αυτόν εγώ (δείτε πέντε σειρές παραπάνω). Και πάνω που πάω να κολλήσω τους χάρακες σε Π μου τελειώνει το σελοτέιπ. Βαγγέληηηηη...

Και μου φέρνει (μεταξύ μας ό άνθρωπος είναι άγιος!). Φτιάχνω το Π γερό, κολλάω και το νήμα εκεί που θέλω, σιγά μην έκοβα κάθε φορά και μια στρώση, τέσσερις με τη μία. Μόνο που το κέικ αντιστέκεται. Το στηρίζω στην κοιλιά μου, τραβώ το Π με τα τέσσερα νήματα γερά κολλημένα και το κόβω  Τ Ε Λ Ε Ι Α !

Ωραία, τώρα πρέπει να φτιάξω τη σαντιγύ για τις στρώσεις.   Αλλά έχω μόνο μια κρέμα γάλακτος. Βαγγέληηηη, φέρνει τέσσερις.

Φτιάχνω τη σαντιγύ, αλλά θα γίνει πολύ ξερό ρε παιδί μου... έχω στο ψυγείο γλυκό κεράσι. Το στραγγίζω, μαζεύω το σιροπάκι, με νερό στο μπρίκι και φτιάχνω ωραιότατο σιρόπι για να μαλακώσω το κέικ. Το ρούφαγε σαν τρελλό. Ψιλοκόβω και τα κερασάκια, πετάω και μερικά πριν βάλω τη στρώση σαντιγύ. Πως να σηκώσω τα λεπτά φύλα του κέικ;

Δεν έχω αυτά που έχει η τύπισσα στο βίντεο... έχω όμως κουτάλες της τάπερ. Ναι αλλά πως θα μπει το φύλο σωστά; Βάζω γύρω γύρω από τον πρώτο όροφο κούπες ίσες. Όχι αυτές που ανοίγουν προς τα πάνω. Έξι τέτοιες γύρω γύρω, ήρθε και έπεσε το δεύτερο κέικ στη θέση του με τη μία. Καλά, έπρεπε να είστε εκεί να με δείτε. Καινούργιο συκώτι θα κάνατε από τα γέλια. Και ξανασιροπιάζω τη στρώση και τελειώνουν τα κερασάκια. Τί έκανα; Ακριβώς! Βαγγέληηηηη. Αλλα ντρεπόμουν να πάρω μόνο το γλυκό κεράσι, πήρα και δυο κεσεδάκια φράουλες. Γδύσιμο, ντύσιμο, ασανσερ, πράγματα, ασανσέρ, γδύσιμο, ντύσιμο, σούρωμα το γλυκό, πλύσιμο οι φράουλες. Αφού έχω φράουλες, ας βάλω και μερικές στο γλυκό. Αλλά δεν τις έκοβα σε ίσες φέτες. Ψάχνω στα ντουλάπια και τι ανακαλύπτω; Έχω αυτό που κόβει τα αβγά σε φετάκια. Κόβω εκεί τις φράουλες βάζω τα ίσα στο γλυκό και τρώω τα άνισα. Κατά το απογευματάκι έχω βάλει όλες τις στρώσεις, και είναι ώρα να φτιάξω το μπάτερ κρεαμ. Αλλά δεν έχω ζυγαριά κουζίνας και δεν μπορώ να μετρήσω το βούτυρο από το  μπωλ. Βαγγέληηηη...

Και μου φέρνει αυτό που απο πίσω λέει πόσα γραμμάρια κόβεις. Και φτιάχνω και το μπάτερ κρημ.  Και το περνάω από το γλυκό. Και η ώρα είναι, δεν ξέρω, αλλά σκοτείνιασε έξω. Οπότε το βάζω στο ψυγείο και κοιτάω την κουζίνα. Ένα χάλι και μισό. Ξανακαθαρίζω, βάζω δυο πλυντήρια πιάτα και τσουμπλέκια που έχω χρησιμοποιήσει και πέφτω κατάκοπη για ύπνο. Να σας πω την αλήθεια, εκεί ήταν που σκέφτηκα να πετάξω ότι έφτιάξα αλλά είχα κουραστεί πολύ και είχα πρήξει το Βαγγέλη ακόμα περισσότερο, οπότε λέω, χάλαλι, θα το φτιάξω.

Την επομένη ξυπνώ έτοιμη για να φτιάξω φοντάν ή αλλιώς ζαχαρόπαστα. Αλλά είχα ήδη χρησιμοποιήσει την άχνη, οπότε όπως καταλάβατε, Βαγγέληηηη, και μου φέρνει. Και τη φτιάχνω. Μεταξύ μας, η τύπισσα έδινει πραγματικά χρήσιμες συμβουλές. Δε σκόρπισα πουθενά άχνη όταν ήταν στο μίξερ, τη σκόρπισα μετά που την έπλαθα. Μπράτσα έκανα κορίτσια στο ζύμωμα, τι γυμναστήριο και μαλακίες, πλάσε λίγη ζαχαρόπαστα και να δεις πως πονούν οι δικέφαλοι και οι τρικέφαλοι. Αλλά ήμουν περίεργη για το πως βάφεται η ζαχαρόπαστα, οπότε βάζω λίγη μπλέ μπογιά ζαχαροπλαστικής στο μισό μείγμα. Και γίνεται ένα τέλειο γαλάζιο. Πολύ ωραίο. Πάρα πολύ ωραίο αλλά ήταν σχετικά λίγη η ζαχαρόπαστα η γαλάζια οπότε έπρεπε να την κάνω πολύ λεπτή για να καλύψει την τετραόροφη κατασκευή μου. Πετρόβεργο δεν είχα, είχα όμως πλάστη της τάπερ. Την έκανα τέλεια. Το έχω, αλλά αυτό ήταν. Βλέπω στο βίντεο πως το κάνει η τσούπρα, παίρνω και εγώ με τον πλάστη το φοντάν το βάζω στο δημιούργημά μου αλλά... εγώ δεν έχω από τα πράγματα που έχει αυτή για να το φτιάξω ωραία ωραία. Αλλά αυτό το εργαλείο της μου θυμίζει σίδερο. Σιγά μη χάλαγα τη στιρέλα, είχα ένα προϊστορικό σιδεράκι ταξιδίου, κόβω το καλώδιο, το στρώνω στην εντέλεια. Ωραία. Έχω ένα γαλάζιο πράγμα. Πολύ σκέτο ρε παιδί μου. Δε μου άρεσε. Έπρεπε με κάτι να το στολίσω. Κορνέ δεν έχω και δε θα πάρω βεβαίως βεβαίως, οπότε θα φτιάξω λουλουδάκια από  το άσπρο φοντάν που έμεινε όταν έκανα το μισό γαλάζιο. Βάζω το κατασκεύασμά μου στο ψυγείο, και βλέπω βίντεο για λουλουδάκια. Ωραία και εύκολα φαίνονταν. Δεν ήταν. Αυτή είχε κάτι μικρά ειδικά συρματάκια για τους ζαχαροπλάστες. Εγώ είχα συνδετήρες. Χρωματιστούς κιόλας. Αυτή έφτιαχνε το καθε μπουμπουκάκι τριαντάφυλλου σε δυο λεπτά. Εμένα το πρώτο μου πήρε μόνο μισή ώρα. Το βάζω σε ένα κοντό ποτηράκι να στηρίζεται. Σε άλλη μισή ώρα βάζω άλλο ένα τριανταφυλλάκι το ποτηράκι που όλως παραδόξως κολλάει πάνω στο πρώτο. Ρίχνω κάτι καντηλάκια, και μου έρχεται η θεία φώτιση και παίρνω το σφουγγαράκι το σκοτςμπράιτ και καρφώνω το συνδετήρα πάνω του με το ένα λουλουδάκι να στεγνώνει μακριά άπό το άλλο. Αλλά τα λουλουδάκια έχουν όγκο. Πάνω από οκτώ στο σφουγγαράκι δε χωράνε. Σφουγγαράκι άλλο δεν είχα. Είχε όμως

ο Βαγγέλης.

-Βαγγέλη...

-Τι θες πάλι

-Σφουγγαράκια σκωτςμπράιτ έχεις;

-Πόσα θες;

-Δέκα.

-Κατέβα...

Και μου τα έφερε. Αλλά όλο αυτό το λεπτομερές με έκανε χάλια. Ήθελα κάτι να πιω. Και παίρνω το Βαγγέλη και μου φέρνει δυο μεγάλες πορτοκαλάδες μπλε. Και συνεχίζω να φτιάχνω τα λουλουδάκια και έχω φτιάξει αργά το βράδυ μέχρι και πενήντα αλλά δεν έχω πινέλο να τα κολλήσω όταν θα τα βγάλω από το συνδετήρα.

-Βαγγέλη...

-Τί θες πάλι;

-Πινελάκι λεπτό και λίγο πιο χοντρό.

-Γοργόνα, άντε γαμήσου... έχω.

-Ευχαριστώ για την ευχή αλλά σήμερα κάνω ζαχαροπλαστική, αύριο θα εφαρμόσω την ευχή.

-Κατέβα...

Και κατέβηκα αλλά είχα κουραστεί πολύ για να το κολλήσω τα λουλουδάκια. Οπότε άδειασα το ψυγείο από διάφορα, λάχανα, καρότα, αγγούρια, και έβαλα τα δέκα σφουγγαράκια με τα καρφωμένα λουλουδάκια. Η κουζίνα τρίκωλο. Πως λέμε κώλος; Έτσι αλλά εις την τρίτη. Κατά τις δώδεκα τη νύχτα, έχω σφουγγαρίσει, έχω σκουπίσει τους τοίχους, τα πλακάκια, το τραπέζι και έχω ξεκολλήσει από μαχαίρια, κουτάλια, πηρούνια και ότι μπορείτε να φανταστείτε, μικρά κομματάκια ζαχαρόσπαστας που είχαν ξεραθεί και ήθελαν κάτι αιχμηρό για να τα βγάλω. Λάλισα.

Την επομένη, βάζω σε ένα ποτηράκι νερό, παίρνω το γαλάζιο κέικ παίρνω και τα σφουγγαράκια με τα λουλουδάκια και αρχίζω, βγάζω το συνδετήρα, βρέχω με το πινελάκι το μικρό τον κώλο του λουλουδιού, το κολλάω αφού πρώτα έχω βρέξει με το πιο φαρδύ πινελάκι το φοντάντ. Και ξανά το ίδιο ογδόντα φορές.

Και φτιάχνω ένα γαλάζιο τετραώροφο αριστούργημα με ένα σμήνος τριανταφυλλάκια από τη μια άκρη της βάσης να ανεβαίνει στην κορυφή να φαρδαίνει και να καταλήγει κυματιστά στην άλλη μεριά. Ένα αριστούργημα και λίγα λέω. Εξαιρετικής εμφάνισης. Το βάζω στην κεικιέρα της τάπερ με το καπάκι και το χερούλι και το πάω στο Βαγγέλη.

-Να ρε γιατί σε έπρηξα! Πάρτο, δώρο για σένα.

-Τί μας λες! Το ξεκίνησες Δευτέρα και σήμερα είναι Πέμπτη, φάτο εσύ και να θυμάσαι έχω και χαρτί υγείας.

Πληγώθηκα βέβαια αλλά κάποιος έπρεπε να δει την τέχνη μου, το πάω στον υιό μου.

-Να πουλάκι μου τι σου έφερε η μαμά.

-Σιγά ρε Γοργονί μην το έφτιάξες εσύ, αυτό είναι πολύ ωραίο.

-Αγόρι μου χίλια ευχαριστώ, εγώ το έφτιαξα. Άντε να το κόψουμε έχει φράουλες και σαντιγύ και κερασάκι γλυκό είναι τέλειο. Το μισό σοκολατα σαντιγύ το άλλο μισό άσπρο.

Με κοίταζε το παιδί. Εδώ για να του φτιάξω μια ψαρόσουπα, με παρακαλάει μια βδομάδα... βέβαια και αυτό μια βδομάδα  μου πήρε, αλλά άστο...

Κόβουμε την τούρτα. Σημείωση 3^η: το φοντάν στα γλυκά είναι  μια μαλακία και μισή,

είναι σκληρό όταν το τρως σε βάφει, και η μπάτερ κρημ το κάνει το γλυκό πολύ βαρύ και λιπαρό. Καλύτερα οι τούρτες να είναι με σαντιγύ και να τις απολαμβάνεις έτοιμες.

Αν εξαιρούσες το φοντάν, η άλλη τούρτα ήταν καταπληκτική. Ευτυχώς ήρθαν οι φίλοι του το απόγευμα και την έφαγαν την τούρτα. Είχα φάει και εγώ, δεν έπαθα τίποτα, άρα ούτε τα παιδιά τα δηλητηρίασα.

Συμπέρασμα: αγοράστε τούρτες. Και πιο φτηνές μας έρχονται, εγώ χάλασα πάνω από 120 ευρώ για το αριστούργημα, θα το έπαιρνα φτηνότερα. Και δε θα κουραζόμουν. Και το σπίτι δε θα το κάνετε χάλια. Είπα και στη γυναίκα να μην έρθει την Τετάρτη, ευτυχώς ήρθε την Παρασκευή! Και με ξεβρώμισε.

Επειδή δεν είχα σκοπό να κάνω ανάρτηση, δεν τράβηξα φωτογραφίες. Τώρα το μετανιώνω. Θα γελάγατε πάρα πολύ!

Φιλιά!