Καθόμουν
χθες το βράδυ και παρακολουθούσα κάτι βιντεάκια που μου έστειλαν φίλοι από το
φέισμπουκ. Μιλάμε, έριξα το γέλιο της αρκούδας. Οι άνθρωποι δεν πάνε καλά!
Να έχεις
όλα τα καλά του Θεού, την υγεία σου, ένα σπίτι να μείνεις, φαγητό και ανθρώπους
που σε αγαπούν και εσύ να διακινδυνεύεις ασυλλόγιστα το μεγαλύτερο αγαθό που
σου πρόσφερε η φύση, την υγεία σου;
Είδα
άτομα, που αντί να χαρούν τη ζωή, τους φίλους τους, ένα ωραίο παιχνίδι, ένα
βιβλίο, προσπαθούν να αψηφήσουν τους νόμους της φύσης. Κάνουν παρκούρ, θες από
το ίντερνετ, θες από τις ταινίες, θεωρούν ότι αυτό είναι ένα εύκολο πράγμα. Προσπαθούν
και καταλήγουν στο νοσοκομείο. Ευτυχώς και για τους αγνώμωνες, η φύση προνόησε
με τη φυσική επιλογή...
Σύμφωνα
με την αρχή αυτή, όποιος αψηφεί τη φύση, την πληρώνει ακριβά, στο τέλος ή δεν
κάνει απογόνους ή οι απόγονοί του δεν επιβιώνουν. Πιο συγκεκριμένα, η
διαδικασία με την οποία οι περισσότερο προσαρμοσμένοι οργανισμοί στο περιβάλλον
επιβιώνουν και αναπαράγονται περισσότερο από τους λιγότερο προσαρμοσμένους και
αυτό ονομάζεται φυσική επιλογή.
Οι παρκουρίστες,
ας μου επιτραπεί η έκφραση, πέφτουν, χτυπούν όλα τα μέρη του σώματός τους,
σπάνε χέρια, πόδια, κεφάλια, δόντια, μην πω για πιο σημαντικά κατάγματα,
λεκάνες, σπονδυλικές στήλες, μόνιμες βλάβες. Είναι μια μόδα θα μου πεις,
εντάξει να το δεχτώ. Όλα αυτά τα παιδιά όμως που προσπαθούν να μιμηθούν τις
δεξιότητες αυτές, και καταλήγουν σε μια αναπηρική πολυθρόνα, τι φταίνε; Θα μου
πεις, ας το σκεφτόταν καλύτερα, ας μην το έκανε. Περιμένεις από ένα παιδί να
σκεφτεί σοβαρά, να υπολογίσει τις συνέπειες της αποτυχίας του; Τις επιπλοκές
και την αναπηρία;
Να σου
τύχει ένα δυστύχημα και να μείνεις παράλυτος, δεν το επεδίωξες, δεν το
κυνήγησες, (εκτός και άν έτρεχες με 200 και έστελνες και μηνύματα στο κινητό,
αυτό λέγεται ηλιθιότητα βέβαια και καλά να φας εσύ το κεφάλι σου, μην πάρεις
και άλλους μαζί σου όμως που δε φταίνε σε κάτι), αλλά να πας μόνο σου να
πηδήξεις από δυο ορόφους ψηλά, να περάσεις το ποτάμι ή τα αυτοκίνητα που
τρέχουν πηδώντας, αυτό είναι καθαρή τρέλλα. Ρώτησε κανείς να μάθει γιατι δεν υπάρχουν μεσήλικες που να κάνουν
παρκούρ; Όχι. Γιατί χτύπησαν τόσο που τώρα είναι σε κέντρα αποκατάστασης, ή γιατί
κατάλαβαν πόσο χαζό είναι αυτό που κάνουν.
Ο λαός
έχει μια ακόμα σοφή παροιμία για αυτό, όταν ο θεός θέλει να καταστρέψει το
μέρμηγκα, του δίνει φτερά... όταν λοιπόν και αυτοί ξεχνούν τη θνητή φύση τους
και τους νόμους της, καταλήγουν σε ένα ωραιότατο νοσοκομείο στα επείγοντα στην
καλυτερη περίπτωση. Αν βάλουν μυαλό έχει καλώς, αν όχι μαθαίνουν και τις
κλινικές. Αν πάλι δεν μάθουν, γνωρίζουν τα κέντρα αποκατάστασης...
Θλίβομαι
που νέοι άνθρωποι, αντί να κάνουν κάτι εποικοδομητικό, περνούν το χρόνο τους
αυτοτραυματιζόμενοι και δίνοντας το παράδειγμα και σε άλλους μικρόνοες.
Βαριέσαι
αγόρι μου; Διάβασε ένα βιβλίο, μάθε μια τέχνη, κάνε ένα σπορ, δες μια ταινία,
παίξε στο playstation,
κάνε μια βόλτα στο δάσος ή στη θάλασσα, μάθε
μια ξένη γλώσσα, γράψε ένα ποίημα... Το να παίζεις όμως την αρτιμέλεια
σου, ξεπερνά τη λογική. Δε σκέφτονται τον εαυτό τους, δικαίωμά τους, τη μάνα
τους όμως;
Τί
με έπιασε ξαφνικά; Έβλεπα χθες τα βίντεο, και σήμερα το πρωί ενημερώθηκα πως
στη Θεσσαλονίκη, ένα γνωστό μου παιδί είναι από το λαιμό και κάτω παράλυτο,
γιατί προσπαθούσε να κάνει παρκούρ, με πήρε η μαμά του τηλέφωνο μήπως ξέρω
κάποιο καλό κέντρο αποκατάστασης. Η γυναίκα ήταν συντετριμένη. Και δικαιολογημένα,
άριστος μαθητής ο γιος της, πρώτος στο σχολείο, ήθελε να γίνει στρατιωτικός
ιατρός, τώρα είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι γιατί έκανε κάταγμα σπονδύλου και
τραυμάτισε το νωτιαίο μυελό. Τουλάχιστον αναπνέει μόνος του...
