Το ποστ
αυτό, είναι αφιερωμένο σε μια συνάδελφο. Όπως λέει και πασίγνωστος αείμνηστος
αοιδός, μια σωστή κυρία…
Μια ευγενική,
χαμογελαστή (πολύ σημαντικό τόσο για τους συναδέλφους όσο και για τους ασθενείς),
με χιούμορ (δες παραπάνω παρένθεση), εργατική (αυτό και αν είσαι σημαντικό),
πανέξυπνη και διορατική συνάδελφος που μετά από 35 χρόνια πλήρους απασχόλησης, μας
αποχαιρέτησε.
Μια αξιοπρεπής
και συνετή παρουσία, που έστω και στο λίγο αυτό διάστημα που υπήρξα επόπτρια
υπό τας διαταγάς της (πως τα λέω έτσι, το άτιμο!), χάρηκα ιδιαίτερα.
Πέτυχε
μέσα σε επτά μόνο μήνες, πράγματα που άλλες δεν κατάφεραν σε οκτώ χρόνια. Δεν υπάρχει
ένα άτομο που να έχει να της προσάψει κάτι αρνητικό.
Αγαπούσε
αυτό που έκανε, το υπηρέτησε πιστά όλα τα χρόνια, κατάφερε να περάσει σχολεία
ιδιαίτερα απαιτητικά για την ειδικότητά μας και τα πήγε και πάρα πολύ καλά και
τώρα είναι παρελθόν.
Προσωπικά,
είχα συνεργαστεί μαζί της στο παρελθόν αρκετό καιρό και είχα πολύ καλή γνώμη. Απλά
την επιβεβαίωσα το τελευταίο τρίμηνο.
Μας αντιμετώπιζε
ως ίσους, άσχετα αν η βαθμολογική μας διαφορά
ήταν σεβαστή. Ήρεμη, καθόλου μα καθόλου εκδικητική, ευγενική και τυπική, η
πόρτα της ανοιχτή στον καθένα και κυρίως και αυτό έχει σημασία, δίκαιη…
Για μένα
έστω και αυτό το μικρό χρονικό διάστημα, υπήρξε μέντορας. Με έκανε να δω πως ο
σωστός ηγέτης δε φροντίζει μόνο την καθημερινότητα αλλά βλέπει και ενεργεί
μακροπρόθεσμα. Τώρα που ήμουν τόσο κοντά στα κέντρα λήψεως αποφάσεων, είδα ότι
να διοικείς από ένα τέτοιο πόστο, είναι πολύ δύσκολο και πολύπλευρο. Πρέπει να
είσαι τουλάχιστον με δέκα κεφάλια που το καθένα να έχει ένα διαφορετικό θέμα
επεξεργασίας. Είναι εν ολίγοις, πονοκέφαλος…
Την ευχαριστώ
για τα φώτα της και θα έχει εσαεί το σεβασμό και την εκτίμησή μου!
