ΒΡΕ ΤΙ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!!!

Τι θα σας πω σήμερα!

Τι θα σας πω σήμερα!!

Θα σας ανοίξω τα μάτια, θα μάθετε πράγματα που δε σας πέρναγαν από το μυαλό. Ούτε από το δικό μου πέρναγαν, αλλά όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι «γηράσκω αεί διδασκόμενος»!

Λοιπόν, όταν κάποιος δεν μπορεί να βγει από το σπίτι για λίγες μέρες, του τηλεφωνούν πλείστοι όσοι. Μου τηλεφώνησε λοιπόν κάποιος, που μόλις σήκωσα το τηλέφωνο, τι μου είπε; Στο θεό σας, τι μου είπε;

«Εσύ μας έλειπες!»

Λες και του τηλεφώνησα εγώ. Ρε φίλε, αφού δεν ήθελες να μου μιλήσεις, γιατί το έκανες; Σε πήρα ποτέ εγώ τηλέφωνο; Ας είναι.

Μετά από ένα σωρό κουφά που άκουσα από το φωτεινό αυτό παντογνώστη, έμαθα ότι στα μπλογκς υπάρχει κύκλωμα. ΚΥΚΛΩΜΑ.

Άντε! Γιατί εδώ διακυβεύονται σοβαρά πράγματα. Ο ρόλος των μπλογκς είναι πρωταρχικός στην ελληνική και παγκόσμια κοινωνία…Πως είναι τα καρτέλ των ναρκωτικών; Πως είναι η μαφία που μεταφέρει όπλα και γυναίκες από τη μια μεριά του πλανήτη στην άλλη; Πως είναι το σύστημα προώθησης των νεαρών τραγουδιστριών; Ένα τέτοιο πράγμα (η παράγραφος είναι ειρωνική, μπορεί κάποιοι του κυκλώματος, να μην το αντιληφθούν!)

Και εγώ τώρα, θα κάτσω να σκάσω! Γιατί εδώ και τέσσερα χρόνια που άρχισα να γράφω στον ιστότοπό μου, είχα πρόθεση να γίνω νούμερο ένα! Είχα πρόθεση να γίνω αγαπητή, να μιλούν για μένα, να βγάζω λεφτά από το μπλογκ!(επίσης ειρωνικό και με στραβό μηδίαμα!) Ρε ειμαστε καλά;;; Επικοινωνείτε με τον εγκέφαλό σας ή μόνο με την έδρα σας;

Χέστηκα για τα κυκλώματα.

Χέστηκα για τη γνώμη του κυκλώματος για μένα.

Ειδικά για τη γνώμη τους, τι να σου πω! Σημασία δίνω στη δική μου γνώμη και μόνο σε αυτή. Όλων των άλλων δε με ενδιαφέρει. Αν είναι ένα άτομο που έχει κερδίσει το σεβασμό μου, το έχω δει ενεργά πως δρα, σκέφτεται, φέρεται, ίσως, ΙΣΩΣ, και να δώσω σημασία στη γνώμη του. Αλλά είμαι οπαδός του «όλες τις γνώμες άκουγε και τη δική σου κράτα»!

Αν δεν το έχετε καταλάβει να σας το ξαναματαπώ. Γράφω γιατί εγώ θέλω. Για να εκφράσω αυτό που θέλω. Για να καλύψω μια δική μου ανάγκη. Αν δε σας αρέσουν, το κουβαδάκι σας και σε άλλη παραλία. Δεν επεδίωξα να κάνω αυλή. Και ουδέποτε να μπω στο κύκλωμά σας. (Αν υπάρχει τέτοια μαλακία). Και τη γνώμη του κυκλώματος για εμένα, μπορείτε να τη βάλετε στο απευθυσμένο σας! Ίσως έτσι ικανοποιηθείτε!

Ααααα, μην ξεχάσω! Το αν είμαι ή όχι καλή στη δουλειά μου και τι επίπεδο γνώσεων έχω στο αντικείμενό μου, δε θα το κρίνει ένας αρχιτέκτονας που εργάζεται ως ψυχολόγος και μάλιστα στο εξωτερικό! Τη γνώμη του την έχω εγγεγραμμένη εκεί που έχω και τη γνώμη του κυκλώματος των ανέραστων γυναικών που έχει ως αυλή!

 

επίσης ειρωνική η φωτογραφία.

ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΣΑΚΑΤΙΣΣΑ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ;;;

Παίζει παιχνίδια!

Ο Ηφαιστίωνας, έχει ένα καταπληκτικό παιχνίδι μπλογκικόν, που οι απαντήσεις είναι με φωτογραφίες.

Μου άρεσε και το παίζω και εγώ.

H ηλικία των επομένων γενεθλίων σας. (μα είναι ερώτηση αυτή για κυρίες;)

Ένα μέρος που θα ήθελες να επισκεφτείς.

Το αγαπημένο σας αντικείμενο.

 

Το αγαπημένο σας μέρος.

Το αγαπημένο σας φαγητό.

Το αγαπημένο σας ζώο.

Το αγαπημένο σας χρώμα.

Το μέρος που γεννηθήκατε.

Το μέρος που διαμένετε.

Το όνομα ενός κατοικιδίου που είχατε.

(Δεν είχα ποτέ ζωάκι...)

Το ψευδώνυμό σας στο μπλογκ.

Το πραγματικό σας όνομα.

Το όνομα της γιαγιάς σας από την πλευρά της μητέρας σας.

Το όνομα της γιαγιάς σας από την πλευρά του πατέρα σας.

Μια κακιά σας συνήθεια.

Οι αγαπημένες σας διακοπές.

Ένα προτέρημά σας.

'Ενα ελάττωμά σας.

Το αγαπημένο σας αμάρτημα.

Ένα άτομο που θαυμάζεις.

Και φυσικά σε όποιον αρέσει το παιχνίδι, μπορεί να παίξει.

ΛΕΤΕ ΝΑ ΤΟ ΕΣΠΑΣΑ;;; update

Αυτό που ζω όλον τον Ιούλιο, δεν περιγράφεται.

Έχω κάνει του κόσμου τις ζημιές.

Χάλασα χίλια δυο πράγματα.

Έχω σπάσει ότι μπορείτε να φανταστείτε.

Έχω πάθει ένα σωρό ατυχήματα.

Έκοψα το δάκτυλό μου.

Κάηκα με το μάτι της κουζίνας.

Στραμπούλιξα τον αστράγαλό μου.

Το αποκορύφωμα ήταν χθες το απόγευμα. Έπεσα στο μπάνιο. Το αριστερό γόνατο οιδηματώδες και ωραιότατο μπλε! Το αυτόν ο δεξιός αγκώνας και μόνο να πονά, ο δεξιός ώμος!

Πες τε μου πως πονάω δεξιά αφού έπεσα αριστερά;;;

Δεν έχω κοιμηθεί από τον πόνο. Τι έβαλα τρία μαξιλάρια κάτω από το γόνατο. Τι πήρα παυσίπονα. Τι το έτριψα. Αυτό εκεί.

Το έχω λυγισμένο, πονάει, το έχω τεντωμένο, πονάει. Λέτε να έχει κανένα ράγισμα;;;

Από τις πέντε σηκώθηκα, έκανα μπάνιο, ντύθηκα, για να προλάβω να είμαι στην ώρα μου. Και φυσικά, θα δω και έναν ορθοπεδικό. 

Ακτινογραφία, αξονική, ρωγμώδες κάταγμα κνημιαίου πλατώ. Νάρθηκας και ξεκούραση...
Ποιος με γλωσσοτρώει, ποιος;;;

ΦΡΙΧΤΟ ΤΕΛΟΣ

Σήμερα θα σας στενοχωρήσω. Δεν το θέλω και εγώ, αλλά έτσι είναι…

Κοριτσάκι, οι δικοί της την πούλησαν, όπως ακριβώς το γράφω, την πούλησαν σε μια θεια της μάνας της. Η νέα μητέρα, την αγάπησε, τη φρόντισε, τη μεγάλωσε, τη σπούδασε. Αλλά πέθανε νωρίς.

Τα πραγματικά της αδέρφια τη ζήλευαν γιατί ήταν σε καλύτερη μοίρα από αυτά. Γιατί έφυγε από το χωριό, γιατί σπούδασε. Και δεν την ένοιωσαν ποτέ αδερφή τους. Και το έδειξαν όταν τους δόθηκε η ευκαιρία.

Η ίδια έμεινε μόνη σε πολύ μικρή ηλικία. Παντρεύτηκε έναν άνθρωπο που της έφαγε το σπίτι και το αυτοκίνητο που της είχε αφήσει η «μάνα» της. Της έβαλε και ένα ωραιότατο χρέος καπέλο και εξαφανίστηκε. Το διαζύγιο βγήκε αργά λόγω οικονομικής δυσπραγίας.

Δούλευε. Ασταμάτητα. Αρρώστησε. Μόνο οι συνάδελφοι τη στήριξαν. Έγινε καλά. Ξεχρέωσε. Αγόρασε ένα μικρό διαμερισματάκι. Και ένα μικρό αυτοκινητάκι. Με δάνειο, κοιμόταν λίγο και δούλευε πολύ για να ξεχρεώσει.

Πάντα ευγενική, πάντα φιλική, πάντα γενναιόδωρη. Άοκνη, με χιούμορ, με κατανόηση.

Αλλά πάντα μόνη. Πολύ μόνη.

Πιο είναι το αποκορύφωμα της μοναξιάς; 

Το να πεθάνεις μόνη και να σε βρουν τρεις μέρες μετά. 

Το να ειδοποιήσουν τα αδέρφια σου και αυτά να αρνηθούν να ασχοληθούν ακόμα και τώρα μαζί σου.

Και να σε πετάξουν στα αζήτητα.

Και να κάνουμε έρανο στο νοσοκομείο για να σε θάψουμε…

Καλό ταξίδι Ολυμπία. Τώρα θα ξεκουραστείς. 

ΝΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΕΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΥΝΑΙΚEΣ

Σήμερα κλείνω τέσσερα χρόνια ως μπλόγγερ. Αναδημοσιεύω την πρώτη ανάρτηση που έκανα τέσσερα, χρόνια πριν και σας ευχαριστώ για τη βοήθεια, τη συμπαράσταση, την ανοχή και προπάντων, τη φιλία σας!

Άρχισε να κάνει ζέστη και τι πιο φυσικό από το να ψάξω να βρω κάποιο ρούχο πιο ελαφρύ. Έψαξα στο σπίτι και διαπίστωσα ότι πάνω στη φούρια του φθινοπώρου, μετέφερα τις βαλίτσες με τα καλοκαιρινά στην υπόγεια αποθήκη που έχει το σπίτι. Μέχρι εδώ τίποτα το παράξενο. Αμ δε! Και τώρα τι κάνουμε; Πως θα πάρω τα ρούχα; Ένας ψύχραιμος θα πει κατεβαίνοντας στην αποθήκη. Ένας άνδρας που δε με ξέρει θα το πει αυτό. Γιατί κάποιος που με ξέρει μάλλον θα γελάσει. Και σκασίλα μου βέβαια. Θα γελάσει γιατί όποιος με ξέρει, γνωρίζει ότι φρίττω και μόνο στην ιδέα να συναντήσω μία και μόνη κατσαρίδα. Οι φίλες μου αναγνωρίζουν τον τρόμο μου και την ανησυχία μου τώρα που πλησιάζει το καλοκάιρι γιατί δε διαφέρουν πολύ τα συναισθήματά τους από τα δικά μου και έστω και στο μιλητό συμπαραστεκόμαστε η μια στην άλλη.

Γυναίκες! Θα πουν οι εκπρόσωποι του ισχυρού φύλου. Ναι, γυναίκες. Φοβόμαστε όχι μόνο τις κατσαρίδες αλλά και τις αράχνες, τις σαρανταποδαρούσες, τα ποντίκια, τα τρυζόνια, τους γρύλους και πάσης φύσεως ζουζούνια… Δηλαδή εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να φοβόμαστε; Επειδή εσείς σα μικρά παιδιά διασκεδάζατε με το να ξεκοιλιάζετε αθώα βατράχια και κυνηγώντας τζιτζίκια, πρέπει και εμείς που παίζαμε με κούκλες να είμαστε εξοικειωμένες με τα έντομα; Εσείς φοβάστε τη δέσμευση, το γάμο, την οικογένεια. Εμείς πάλι όχι. Παίζαμε τις μαμάδες από μικρές και τις νοικοκυρές άσχετα αν μεγαλώνοντας ούτε το ένα τρίτο από την παρέα των μικρών κοριτσιών ασκεί το σπορ της νοικοκυράς και μάλιστα κατ’ αποκλειστικότητα. Οι περισσότερες είμαστε part time χαρωπές νοικοκυρούλες. Αλλά ακόμα και έτσι δε φοβόμαστε να δεσμευτούμε και να είμαστε και εργαζόμενες και καριερίστες και γκόμενες και σύζυγοι και νοικοκυρές! Αν μπορείτε και εσείς οι άνδρες κάντε τα όλα μαζί και τόσο σωστά όσο εμείς!
Είμαστε ανίκανες, σύμφωνα με τους άνδρες, να συναρμολογήσουμε ένα μικρό επιπλο παρά τις αναλυτικές οδηγίες που το συνοδεύουν. Μπορεί. Προσωπικά δεν έδωσα ποτέ σημασία να μάθω ποια είναι η διαφορά του στραβοκατσάβιδου από τα άλλα. Μπορώ όμως να καταλάβω από μια και μόνη λέξη ή ένα βλέμμα αν ο άνθρωπός μου είναι καλά ή κάτι τον απασχολεί. Είναι τόση η ευαισθησία που εμείς οι γυναίκες έχουμε, που ακόμα και αν θέλετε να μας κρυφτείτε κύριοι εκπρόσωποι του ισχυρού φύλου, δεν μπορείτε. Ακόμα και το ένστικτό μας θα μας ενημερώσει για ότι σας συμβαίνει. Μπορεί να μη σκαμπάζουμε γρι από κατασκευές αλλά σκαμπάζουμε από καρδιές.
Αναστατώνεστε μπροστά σε μια μικρή πληγή που αιμορραγεί και χάνεται το χρώμα σας, μας κοροϊδεύετε που τρέχουμε σε όποιον μας χρειάζεται, αλλά είστε οι πρώτοι που μας αναζητάτε στην πρώτη γρατσουνιά και όταν το θερμόμετρο δείξει λίγο παραπάνω από 36,8.
Μας διακωμωδείται στους φίλους και τους γνωστούς μας αν σας κάνουμε νάζια και τερτίπια αλλά δεν καταλάβατε ποτέ ότι μόνο με αυτούς τους χαζοχαρούμενους τρόπους πετυχαίνουμε πάντα το δικό μας. Ακόμα και αν δεν το αντιλαμβάνεστε εμείς καθοδηγούμε όλες μα όλες τις ενέργειές σας. Από το τι παπούτσια θα αγοράσετε, μέχρι τη μάρκα των τσιγάρων σας. Από τον τρόπο που θα φερθείτε στον προϊστάμενο μέχρι τη μάρκα του αυτοκινήτου που θα αγοράσετε. Καταλάβετέ το, καθοδηγούμε το νού σας.
Δε θυμάμαι να άκουσα πολλές φορές για κάποιο γαμπρό που να έστησε στην εκκλησία τη λευκοφορούσα νύφη. Παρεπιπτώντος όμως πολλοί γαμπροί έμειναν μ… με την ανθοδέσμη στο χέρι στα σκαλιά της εκκλησίας περιμένοντας ματαια την καλή τους. Βλέπεται εμείς οι γυνάικες μπορούμε να ζήσουμε τον εαυτό μας χωρίς την απαστράπουσα παρουσία σας. Δεν πρόκειται να πάθουμε ταχυκαρδία μπροστά σε ένα γεμάτο νεροχύτη ούτε σε μια στοίβα ασιδέρωτα ρούχα. Και φυσικά ούτε λόγος για τα προς το ζην!
Να αναφέρω ότι λέει και το λαϊκό άσμα; Από μας γεννιόσαστε και μας παντρευόσαστε. Το ωραίο δεν είναι ότι μας παντρευόσαστε αλλά ότι εμείς γεννούμε. Ναι μπορεί να γκρινιάζουμε ότι χαλάει το σώμα μας και ότι μαστιγώνονται τα νεύρα μας από τις ορμόνες αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το πρώτο σκίρτημα της νέας ζωής μέσα μας. Και ζηλεύετε. Ας μην το παραδέχεστε μερικοί. Αν δεν ήταν έτσι, δε θα ψάχνατε χρόνια και χρόνια τρόπους να τεκνοποιήσουν οι άνδρες!

ΟΥΦ...

Δε κινείται φύλλο! Ούτε μια μικρή αύρα αέρα να περάσει ανάμεσα από τις κουρτίνες. Τίποτα!

Και άναψα το κλιματιστικό. Σε λίγη ώρα το δωμάτιο είναι ανεκτά κρύο. Σε λίγο περισσότερο, είναι παγωμένο. Κλείνει μόνο του το καημένο. Σε λίγο ξανανοίγει. Μόνο που είναι εντελώς αθόρυβο και όταν ξανανάβει, κάνει ένα θόρυβο λίγο περίεργο. Την πρώτη φορά, κόντεψα να κατουρηθώ από το φόβο μου. Άναψα όλα τα φώτα, έκανα έλεγχο στο σπίτι και ξάπλωσα με το πορτατίφ αναμμένο. Τα είδα όλα.

Έπιασα να συνεχίσω να διαβάζω το βιβλίο που είχα αρχίσει. Ωραίο, καλογραμμένο, με εξαιρετική πλοκή, ανατροπές και εκπλήξεις. Και ο συγγραφέας ένας πολύ γνωστός και καταξιωμένος βρετανός.  Όχι σαν το βιβλίο που μου συνέστησε ένας συνάδελφος και που από τις πέντε πρώτες σειρές της πρώτης σελίδας φαινόταν τι πατάτα θα ήταν. Όταν το αγόρασα, μου λέει ο υπάλληλος του βιβλιοπωλείου: Ρία, είσαι σίγουρη ότι θες να αγοράσεις αυτό το βιβλίο; Δεν είναι το στυλ που σου αρέσει στο γράψιμο. Είναι πομπώδες, είναι αρρωστημένα λεπτομερές με επιθετικούς προσδιορισμούς αντικειμένου εξαιρετικά άσχετους. Για δεύτερη φορά δεν τον άκουσα το Γιώργο. Η πρώτη ήταν όταν έφυγα για την Πρέβεζα για το γάμο της ξαδέρφης του γιου μου. Τόσες ώρες μόνη μου, έπρεπε να έχω κάτι να διαβάζω. Πήρα ένα βιβλίο που το είχα δει σε πολλά περιοδικά να σχολιάζεται. Τσίμπησα και με το όνομα, ήταν και πιασάρικο το κείμενο στο οπισθόφυλλο που  το αγόρασα. Πατάτααααα!  Ευτυχώς που είχα διαβάσει την περίληψη στο οπισθόφυλλο και κατάλαβα για ποιο πράγμα μιλούσε το βιβλίο. Ξαναπέστε μου να διαβάσω βιβλίο αυτού του συγγραφέα και θα δείτε αντιδράσεις…

Το καινούργιο είχε τίτλο που παρέπεμπε σε αδύνατες καταστάσεις. Που σε μάγευε ως τίτλος. Και το πήρα χωρίς να ακούσω το Γιώργο. Αδιάβαστο πήγε. Μετά την πρώτη σελίδα που σε τριάντα πέντε γραμμές είχε δώδεκα βλακείες, το έκλεισα, το έβαλα στη βιβλιοθήκη και περιμένω κάποιον να του το χαρίσω. 

Τρίτη και τέταρτη φορά που την πατάω με βιβλία. Τέρμα οι κριτικές. Τέρμα οι συστάσεις. Τέρμα οι γνωστοί συγγραφείς που δεν τους έχω δοκιμάσει. Με κριτήριο τα δικά μου γούστα οι επόμενες αγορές.

Άρχισα σήμερα το βιβλίο που μου έστειλε ένας φίλος από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Εγώ το ζήτησα γιατί δεν μπορούσα να το αγοράσω από το άμαζον. Εκπληκτικό, ίσως να αργήσω να το τελειώσω γιατί είμαι με το λεξικό δίπλα, αλλά μέχρι τώρα είναι τέλειο.

Καλά θα πάει η επόμενη εβδομάδα…

ΡΟΖ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ ΜΕ ΠΡΑΣΙΝΑ ΔΙΑΦΑΝΑ ΦΤΕΡΑ...

Ποια είναι η χειρότερη ασθένεια;

Είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, που φθείρει όλον τον οργανισμό αργά και βασανιστικά;

Είναι ο καρκίνος που σε μπλέκει σχεδόν πάντα σε έναν άνισο αγώνα, επίπονο και κουραστικό;

Είναι ο έρωτας που σκλαβώνει και το σώμα και την καρδιά και το πνεύμα;

Όχι.

Κατά τη γνώμη μου είναι οι ψυχικές νόσοι.

Αυτές που σε αλλάζουν. Δε  μιλώ μόνο για τη σχιζοφρένεια, τη διπολική διαταραχή και άλλα βαρύτατα ψυχικά νοσήματα. Μιλώ  ακόμα και για την κατάθλιψη.

Αυτή που σε κάνει να γίνεις διακόσια κιλά. Που σε κάνει να αρνείσαι την οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή παρότι έχεις δυσανεξία πλέον στη γλυκόζη. Αυτή που σε κάνει να αφήνεσαι στο κρεβάτι και στην καλοσύνη των άλλων. Που σε σπρώχνει σιγά σιγά με σίγουρα βήματα στο θάνατο. Που σε κάνει να αρνείσαι τη φαρμακευτική αγωγή που θα σε κάνει πιο συνεργάσιμη με το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό. Που σε κάνει να βγάζεις το ηλεκτρικό στρώμα από την πρίζα και ας ανοίγει το δέρμα σου σε εκατό μεριές. Αυτή που σε κάνει να πετάς τα αντιβιοτικά και να αρνείσαι την ενδοφλέβια αγωγή που μπορεί να σώσει το πόδι σου από την οστεομυελίτιδα.

Στενοχωριέμαι ρε παιδιά. Γιατί ενώ μπορεί κάποιος να σωθεί, θες από δικό του λάθος, θες  από λάθος αλλουνού, τώρα είναι στο κρεβάτι. Και ενώ μπορεί να σηκωθεί, κάνει ότι μπορεί για να  οριζοντιωθεί μόνιμα.

Θυμώνω, στενοχωριέμαι, απογοητεύομαι. Από τους ανθρώπους, το περιβάλλον τους, τις δυνατότητές τους, τις επιλογές τους, τις αντιδράσεις τους…

Είναι ψυχοφθόρο το επάγγελμά μου, αλλά σου δίνει και ικανοποιήσεις. Σου δίνει όμως και κάτι κατραπακιές, άλλο πράγμα!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:

Και επειδή δέχομαι πολλά μέηλ που ζητούν πληροφορίες για διάφορα ιατρονοσηλευτικά θέματα, ότι θέλετε να ρωτήσετε, μπορείτε ελεύθερα. Αν εγώ κάτι δεν το γνωρίζω, θα ρωτώ το σόι μου, μόνο γιατρούς έχει και αν δεν είναι της ειδικότητάς τους, θα ρωτώ στη δουλειά και θα σας απαντώ υπεύθυνα.

Υ.γ.  Ελένη, για τη γιαγιά σου, λεπτομέρειες θα δεις στο μέηλ σου, χονδρικά σου λέω ότι η πίεση σε συνδυασμό με το σάκχαρο, την κακή κυκλοφορία και την κορτιζόνη, σου έκαναν τη γιαγιά σουρωτήρι. Υποχρεωτικά πάρε της ένα στρώμα ηλεκτρικό, ρώτα στον ασφαλιστικό φορέα της αν το εγκρίνουν για να πάρεις κάποια από τα χρήματα που θα δώσεις πίσω. Αν οι πληγές είναι μαύρες, θα χρειαστείς ενδεχομένως χειρουργό που θα κάνει χειρουργικό καθαρισμό. Αν είναι πολύ μικρή η νέκρωση ίσως με ειδικές ουσίες, υπομονή και επιμονή να τη σπάσεις και να αρχίσει η επούλωση από μέσα προς τα έξω. Θέλει χρόνο, επιμονή, σχολαστική περιποίηση. Θα χρειαστείς, betadine 10%, N/S 0,9%, NaCl 15%, αποστειρωμένες γάζες και αυτά που σου γράφω στο μέηλ. Δε θα κάνουμε και τζάμπα διαφήμιση!!! Ότι άλλο θες, στείλε μέηλ.

ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΝ ΚΕΦΙΑ, ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ!

Χθες, έψαχνα μια εξαιρετική διαφήμιση, βραζιλιάνικη, για το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου. Και έπεσα πάνω σε μερικές εκπληκτικές διαφημίσεις.

Με χιούμορ,  έξυπνες, διαχρονικές. Μερικές είναι πολύ τρυφερές. Άλλες πάλι, σε κάνουν να δακρύζεις.

Πάρτε μια γεύση.

 Και αυτή που δεν είναι για γέλια, αλλά χτυπάει κατευθείαν κέντρο!

ΒΓΑΛΤΕ ΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ, ΤΩΩΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Δεν αποτελώ το μέσο όρο. Δεν μπορώ να μπω σε στατιστικές παρά μόνο σε πολύ γενικές.

Πχ, είμαι γυναίκα εργαζόμενη, διαμένω στην Αθήνα.

Είμαι γυναίκα, έχω περίοδο και στήθος αλλά δε μου αρέσει το μαγείρεμα, δεν είμαι αυτό που λένε νοικοκυρά.

Θα μου πείτε τι με έπιασε πρωί πρωί και αναφέρομαι σε τέτοια.

Μιλούσα με ένα φίλο και του είπα ότι αποφάσισα και εφήρμοσα, τη διακοπή καπνίσματος.

Και άρχισε: Είναι καλή εποχή γιατί τα χριστούγεννα δε θα μπορούσες γιατί οι στατιστικές λένε ότι αυτό δεν επιτυγχάνεται όταν όλοι είναι σε πάρτυ και πίνουν και καπνίζουν. Σε δυο χρόνια θα το ξαναρχίσεις. Οι χημικές ουσίες που έχεις αναπνεύσει είναι εθιστικές και όχι

η νικοτίνη...

 

Δεν είμαι αντιπροσωπευτικό δείγμα για να μπω σε στατιστικές. Άρχισα το κάπνισμα στα 30+ και το έκοψα μια και έξω. Δε νιώθω καμιά έλλειψη δε νιώθω νευρικότητα. Δε μου άνοιξε η όρεξη.

Είναι όμως λογικό να υποστηρίξεις κάποιον σε μια τέτοια προσπάθεια. Όχι να αρχίσεις όλα τα αρνητικά.

Είμαι κάθε μέρα στη δουλειά, όλοι οι άλλοι καπνίζουν, αλλά εγώ όχι. Πραγματικά με στηρίζουν τα παιδιά, εκτός από το φίλο αυτόν που αντί να μου πει μπράβο, μου είπε ένα σωρό αρνητικά και δεν πίστεψε ότι μπορώ να τα καταφέρω.

Ας είναι. Εγώ ξέρω τι κάνω. Και ως συνήθως, ποτέ δε με ενδιέφερε η γνώμη των άλλων. Δεν έκοψα το κάπνισμα για να μου πουν μπράβο, το έκοψα γιατί φοβήθηκα μέχρι θανάτου που χρειάστηκε να κάνω μια ακτινογραφία θώρακος. Φοβήθηκα που ένας πολύ φίλος μου έπαθε πνευμονία και έκανε πενταπλό σχήμα αντιβίωσης. Και το πήρα απόφαση. Και το πέτυχα. Και θα το διατηρήσω. Γιατί πολύ απλά το θέλω.

Απλά μη με βάζετε στο ίδιο καλάθι με τους άλλους ανθρώπους. Γιατί ποτέ δεν αποτέλεσα τυπικό δείγμα. Γιατί πάντα έκανα αυτό που εμένα ικανοποιούσε και ήθελα. Γιατί σε όλους τους κανόνες υπάρχουν εξαιρέσεις και συνήθως ανήκω σε αυτές. Γιατί μου αρέσει να μην είμαι προβλέψιμη και να με έχουν σίγουρη. Ποτέ δεν ήμουν, ποτέ δε θα υπάρξω. Πάντα θα εκπλήσσω και αυτό μου αρέσει. Πάντα θα κάνω αυτό που θέλω.  Αααα, και αν αποφασίσω κάτι, δεν αλλάζω γνώμη. Ελπίζω να το έπιασε το υπονοούμενο ο παραλήπτης για τον οποίον το προορίζω.

Καλό σαββατοκύριακο.

ΛΙΓΟ ΑΡΓΑ ΤΟΥ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΓΙΔΙΑ...

Δεν πάμε καλά.

Θες το νέφος;

Θες αυτά που μας ψεκάζουν;

Θες οι ορμόνες και τα φυτοφάρμακα που τρώμε;

Θες τα δακρυγόνα που μας πετάνε;

Δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει πως ο κόσμος έχει λαλίσει.

Βρέθηκα σε μια παρέα που μια φίλη μου είχε σχέση αρκετών μηνών με έναν άντρα πενήντα ετών. Αυτή σαράντα τριών με παιδί στην ηλικία του δικού μου. 

Και ξαφνικά ο τύπος, της ζητά να κάνουν ένα παιδί.  Η φίλη μου τον κοιτά, τον ξανακοιτά και τον ρωτά: Λίγο αργά δε σου ήρθαν τα γίδια Κ…… μου; Αυτός να επιμένει. Και εμείς μπροστά. Και στο τέλος της λέει ότι αν δε μου κάνεις παιδί, θα σε χωρίσω!

Εκεί, για να είμαι ειλικρινής, τα έχασα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, νόμιζα ότι έκανε πλάκα. Τον κοιτά η φίλη μου, μαζεύει τα τσιγάρα της, τον αναπτήρα της, τα γυαλιά της, τα βάζει στην τσάντα της και του λέει πολύ ήρεμα, πολιτισμένα και με σιγανή φωνή: Εμένα δε με απείλησε ο πατέρας μου, που με σπούδασε, με προίκισε, με αγαπούσε χωρίς όρους και ανταλλάγματα, και θα με απειλήσει ο γκόμενος; Από αυτήν τη στιγμή, αποτελείς παρελθόν για μένα. Και έφυγε. Επειδή εμείς ήμασταν γνωστοί και των δυο μείναμε. Ο τύπος τα έχασε. Δεν περίμενε να αντιδράσει έτσι η σύντροφός του. Παίρνει το κινητό του και της τηλεφωνεί. Αυτή το κλείνει. Ξαναπαίρνει. Αυτή ανένδοτη.

Και καθόμαστε και το συζητάμε μαζί του. Εντάξει, ήταν ένας διακαής πόθος του. Αλλά κατά τη γνώμη μου το θυμήθηκε πολύ αργά. Λόγω δουλειάς, είναι μια μέρα στην Ελλάδα και τριάντα στο εξωτερικό. Πως θα ανέθρεφε ένα παιδί; Με το τηλέφωνο; Θα έχανε όλα τα στάδια ανάπτυξής του. Και μήπως έχει κάνει κανένα συμβόλαιο με το θεό ότι θα ζήσει για πάνω από τα εβδομήντα; Και το παιδί του τότε πόσο θα είναι; Θα έχει φτάσει τα δεκαοκτώ; Το παιδί θα μεγαλώνει μόνο με τη μάνα που και αυτή τι αντοχές θα έχει; Και σωματικές και ψυχικές; Η κόρη της, είναι ίσα με το γιο μου. Θα κυκλοφορεί με την κόρη της και το μωρό και θα λένε ότι είναι το εγγόνι της.

Τέλος πάντων, ο άνθρωπος φαινόταν συντετριμμένος. Λόγω ηλικίας και φιλίας, το ίδιο βράδυ πήγα στο σπίτι της φίλης του και φίλης μου.

Πολύ λογική η γυναίκα, δεν απαντούσε στα τηλεφωνήματά του. Την ώρα που της έλεγα τι είχε ειπωθεί μεταξύ μας όταν έφυγε, χτυπάει το σταθερό της και είναι η μητέρα του τύπου. Δεν περίμενα να το σηκώσει. Αλλά κατ’ επανάληψη μου είχε πει ότι το καλύτερο στη σχέση της ήταν η «πεθερά». Και την ακούω να λέει πολύ ψύχραιμα: Κύρια Ελένη, ο γιος σας εξέφρασε την πιο μύχια σκέψη του. Αν εγώ απαντήσω στα τηλεφωνήματά του και δεχτώ να είμαι μαζί του χωρίς να του κάνω ένα παιδί, αυτός θα καταπιέσει τον εαυτό του και τα θέλω του. Και αν μετά από δέκα χρόνια, που αυτός θα είναι εξήντα και εγώ πενήντα τρία, μου πει ότι τον καταδίκασα να μείνει χωρίς έναν απόγονο, ποια θα είναι η δική  μου θέση; Πως θα νιώσω; Τι θα του απαντήσω; Πως θα έχω ένα τέτοιο βάρος στη συνείδησή μου;

Και μετά από αυτά, τι να της πω εγώ; Με έστειλε για μεσολαβητή ο καημένος, αλλά η γυναίκα με αποστόμωσε. Έστω και αν δεν απευθύνονταν σε μένα.

Τον λυπάμαι λιγάκι.

Αλλά πιο πολύ νιώθω απέραντο σεβασμό για μια γυναίκα που παρότι αγαπάει αυτόν τον άνθρωπο, προτίμησε να τον χωρίσει για να μην τον κάνει δυστυχισμένο.

Μόνο ένα μπράβο μπορώ να της πω για το ψυχικό της σθένος!   

ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ

Αποφάσισα, κάθε πρώτη του μήνα να βάζω στο μπλογκ ένα αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι.

Αυτή τη φορά διάλεξα το δεύτερο βάλς του Σοστακόβιτς ή αλλιώς το ρώσσικο βαλς σε εκτέλεση με την ορχήστρα του Αντρέ Ριεού. 

Ο Αντρέ Ριεού είναι ολλανδός, διαμένει στο Μάαστριχτ, είναι βιρτουόζος του βιολιού, συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας. Έχει φτιάξει μια ορχήστρα που ονομάζεται Johann Strauss Orchestra παίζει κλασσικά κομμάτια αλλά καμία σχέση με αυτό που γνωρίζετε. Πάρτε μια γεύση.

(Στις 24 έχει την τελευταία συναυλία στην ευρώπη και μετά ξεκινά περιοδία σε όλον τον κόσμο, αλλά όχι στην Ελλάδα. σνιφ, δε βρήκα παρέα, αλλιώς θα πήγαινα στο Μάαστριχτ).