Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον η πατρίς εστί και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ' ανθρώποις τοις νουν έχουσι.
ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΚΡΙΤΩΝ», 12
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Άφησα το αυτοκίνητο με αναμμένα τα αλλάρμ και έμεινα από μπαταρία. Πονάει ο λαιμός μου, τρέχει η μύτη μου, βουίζουν τα αυτιά μου. Και καπάκι ξύπνησα χθες το πρωί στις πέντε από έναν έντονο πόνο στο δεξί μάτι. Πάω στο μπάνιο και τι να δω; Το μάτι μου ήταν σα σημαία του ολυμπιακού. Κάθε πέντε λεπτά έριχνα κολλύριο μπας και ασπρίσει λίγο και το πέτυχα. Μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω για τη δουλειά, έβλεπες και λίγο ασπράκι! Στο αυτοκίνητο διαπίστωσα ότι πέρα από φριχτούς πόνους κάθε φορά που άλλαζε θέση η ίριδα, με το φως πονούσε χειρότερα και έριχνε ποταμούς δακρύων. Τυπική συμπτωματολογία κερατίτιδος. Αν έχει και λύση της συνεχείας του κερατοειδούς, την κάτσαμε τη βάρκα!
Τελικά δεν ήταν τόσο χάλια. Τρία κολλύρια, το ένα κορτιζονούχο, παυσίπονα από το στόμα, αντιφλεγμονώδη και κυρίως πλύσεις με χαμομήλι και σήμερα δείχνει το υπέροχο και μπιρμπιλωτό μου ματάκι καλύτερα από χθες. Τουλάχιστον αυτό ξέρω από τι το έπαθα… τον τελευταίο καιρό με παίρνει ο ύπνος με τους φακούς. Αυτό φταίει και το πλήρωσα με πόνο και δάκρυα στην κυριολεξία. Επι του παρόντος πρέπει να ξεκουράσω τα ματάκια μου, το ένα δηλαδή, γιατί το άλλο το έχω κλειστό, σαν πειρατής λευκός είμαι!
Σας φιλώ, ζητώ συγνώμη που δεν απαντώ στα σχόλιά σας, αλλά πονάω ακόμα και υποφέρω…
Μετά απο την τελευταία δική της ανάρτηση και τα σχόλια που διάβασα στην ιστοσελίδα της, εγώ ένιωσα την ανάγκη να πάρω θέση, να σταθώ στο πλευρό της και να διαμαρτυρηθώ στην ΕΡΤ.
Καλώ λοιπόν όλους εσάς που κείμενα σας έχουν φιλοξενηθεί στην εκπομπή, όλους εσάς που μας διαβάζετε καθώς και όλους όσους ακούνε συστηματικά ή περιοδικά την εκπομπή,
να υπογράψετεπατώνταςΕΔΩ ή πάνω στη φωτογραφία της, την επιστολή-διαμαρτυρίας, για να Μη "γκρεμιστεί" το "ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΟΣΚΙ".
Θα χαρώ ιδιαίτερα να δω στο πλευρό μας, σε αυτη την προσπάθεια, όλους εσας, και αν θέλετε, και τους γνωστούς και φίλους σας !
Σας φιλώ και περιμένω ανταπόκριση .
Υγ. Όποιος επιθυμεί μπορεί να φιλοξενήσει ο μπανερακι πέρνοντας τον κώδικα
Τόσες μέρες, μας γάνωσαν τα αυτιά με τα καλλιστεία. Το μόνο καλό που είχε αυτή η ιστορία, ήταν η μουσική επένδυση που είχε η διαφήμιση των καλλιστείων. Η ασχετοσύνη μου με τους υπολογιστές είναι γνωστή. Όσο και να προσπάθησα δεν κατάφερα να βρω το μουσικό κομμάτι. Εννοείται, πως η καλή μου νεράιδα μου έστειλε έναν ακόμα μάγο των υπολογιστών που με δυο κουβέντες μου βρήκε το κομμάτι. Πρόκειται για τον negentropist που έχει το μπλογκ negentropist . Αυτός το βρήκε με ένα πολύπλοκο σύστημα αναζήτησης και δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μου!
Εδώ και μερικές μέρες πήγα και είδα την ταινία sexandthecity 2.
Με απογοήτευσε.
Το νούμερο ένα ήταν η συνέχεια της σειράς και είχε μια αξιοπρεπή υπόθεση. Σε συγκλόνιζε με την τροπή του γάμου της πρωταγωνίστριας. Ήταν ανθρώπινο και σου δημιουργούσε έντονα συναισθήματα.
Το δύο πάλι ήταν ένα μεγάλο τίποτα. Οι ερμηνείες καλές, όπως θα περίμενε κανείς από μια πλειάδα καταξιωμένων ηθοποιών. Το θέμα εντελώς έξω από την πραγματικότητα. Ξώφαλτσα περνούσε το θέμα της ενδεχόμενης απιστίας. Αυτό όμως που με εξόργισε ήταν η στυλιστική άποψη της ενδυματολόγου.
Μα στο θεό σας, υπήρχε περίπτωση μια νεοϋορκέζα να πήγαινε στην υπαίθρια αγορά μια αραβικής πόλης φορώντας φούστα ντιορ με φουρό που ο έρμος ο δημιουργός της την προόριζε για βραδινά κοκτέιλ; Και να τη συνδυάζει με μακό μπλουζάκι μαύρο;;;
Μου άρεσε που η Κάρυ φόρεσε σμόκιν στο γάμο του γκέη φίλου της αλλά από εκεί και πέρα, ότι φόραγαν ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Ακόμα και μια κοπέλα που δεν έχει σπουδάσει ενδυματολόγος, θα έκανε καλύτερες επιλογές σε μια ταινία που ο προϋπολογισμός της είναι αρκετά μεγάλος.
Και πολύ λογικά, θα μου πείτε, τι με νοιάζει εμένα. Δε με νοιάζει. Αλλά σα να μου φαίνεται ότι τζάμπα πλήρωσα εισιτήριο για αυτήν την πατάτα που οποιαδήποτε γυναίκα με λιγοστό γούστο θα την έβρισκε απαράδεκτη!
Και δεν αναφέρθηκα στα παπούτσια που αγόρασε η Κάρυ στην αγορά! Πρόκειται για ένα ζευγάρι πασουμάκια ασημί με ένα τσουτσούνι δεν αστειεύομαι, με ένα τσουτσούνι στη μέση του κουντεπιέ! Και της άρεσαν λέει, και τα αγόρασε και έδωσε και 20 δολάρια γι αυτά τα ανεκδιήγητα παπούτσια. Που αν κυκλοφορήσει με αυτά, το πολύ πολύ να την περάσουν για εντελώς αγ@μ^τη!!! Θα της φωνάζουν να κάθεται στα παπούτσια αν έχει κ$#@%ς!
Για τα καπέλα, προφανώς δε γνώριζε ότι όταν τα μαλλιά είναι κάτω από τον
ώμο, τα μαζεύομαι για να φορέσουμε καπέλο! Που να δείτε που βάζει την πρωταγωνίστρια να φοράει τουρμπάνι με το μαλλί κάτω. Είναι που είναι η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, σα να της έπιασε η πόρτα του τρόλεϊ τη μούρη, έγινε δυο φορές πιο μακρομούρα!!!
Υπάρχει καλύτερη παροιμία που να εκφράζει το γεγονός ότι όλη η Ελλάδα ασχολείται με το πάρτι των εφοπλιστών αντί για τα χάλια της χώρας μας;
Αρχικά δε με απασχολεί αν χόρεψαν ή έκαναν και όργια. Σε όλον τον κόσμο δίνονται τα πάντα για διάφορες εκδηλώσεις. Ακόμα και εκκλησίες.
Σημασία έχει το γεγονός ότι έδωσαν πέντε χιλιάδες ευρώ. Αυτό είναι ξεφτίλα. Δε νοικιάζεις ένα μουσείο με πέντε χιλιάδες. Δίνεις πενήντα και κάνεις ντραγκ σόου! Κακώς που ο υπουργός γύρισε πίσω τις πέντε χιλιάδες. Έπρεπε να ζητήσει και τις υπόλοιπες 97.000 ευρώ. (Ένα απλό νυχτερινό κέντρο στοιχίζει τόσα, ένα μουσείο λίγο παραπάνω. Το Αβέρωφ διπλά!). Ακόμα και βιβλιοθήκες δίνονται για εκδηλώσεις. Το άσχημο είναι ότι ο ναύαρχος απλώς επιβεβαίωσε, ότι το ναυτικό, μόνο για δεξιώσεις είναι!
Το προσέξατε ότι η Μαριέτα πήγε στο νοσοκομείο με κρίση πανικού; Και είναι μόνο μιας βδομάδας νύφη! Σε δυο χρόνια τι θα έχει πάθει; Σχιζοφρένεια;;; κρίμα το καημένο το ψωνισμένο κοριτσάκι!
Εδώ οι μαθητές που μια χρονιά ξεσκίστηκαν στο διάβασμα δεν ξέρουν αν θα βαθμολογηθούν τα γραπτά τους και τα κανάλια ασχολούνται με το πάρτι και τις ξεβράκωτες καλεσμένες!
Άσχετο. Την πεθερά την είδατε;;; έχει εκθέσει όλους τους πλαστικούς χειρουργούς με το να εμφανίζεται! Ένα κανάλι την έβαλε δίπλα στην Ντονατέλα Βερσάζε! Σα δυο σταγόνες νερό μοιάζουν! Ας της θυμίσει κανείς ότι την αρχοντιά δεν την αποκτάς με λεφτά, την έχεις μέσα σου. Και όσοι είδαμε τα βίντεο της πεθεράς, μόνο αρχόντισσα δεν την είπαμε… Αρχοντας ήταν ο μακαρίτης ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος. Δεν ήξερε κανείς ότι αυτός που προίκισε και βοήθησε οικονομικά πολλά νέα παιδιά ορφανά από το Διακοφτό, ήταν ο αγαπητός ηθοποιός! Άρχοντας είναι αυτός που βοηθά τον άνεργο της πολυκατοικίας του και μετά το ξεχνά. Που προσλαμβάνει όλους αυτούς που η πεθερά απέλυσε και ας ήθελαν δυο και τρία χρόνια για να βγουν στη σύνταξη. Το όνομά του δεν το ξέρω. Ξέρω όμως ότι είναι ο ιδιοκτήτης της ΙΟΝ, ναι αυτής με τις σοκολάτες, την πρώτη μας αγάπη και παντοτινή! Αυτός είναι άρχοντας. Όχι αυτός που πετάει ψίχουλα για να ξεπλύνει την ντροπή του.
Πήρα το αυτοκίνητο μες στη μαύρη νύχτα Δε σου είπα τίποτα, δε σου πήρα τίποτα, ούτε καληνύχτα Έφυγα μονάχη μου, κανείς δε με κρατούσε Στο πρόσωπο μια βίδα, τα δάκρυα συγκρατούσε
Κλαίω κι οδηγώ στην Αττική οδό και κάτω απ' τη ζακέτα φοράω νυχτικό Το ξέρω σ' αγαπώ, το ξέρω σε έχω χάσει Στην έξοδο 7 το τέλος μας πετάς
Κλαίω κι οδηγώ στην Αττική οδό και κάτω απ' τη ζακέτα φοράω νυχτικό Μακάρι να χαθώ, μακάρι να επιζήσω Στην έξοδο 8 τρέχω να σωθω
Ήμουν τόσο μόνη μου μες στην αγκαλιά σου Που όσο εσύ κοιμόσουνα πήρα την απόφαση κι έφυγα μακριά σου Έίναι το καλύτερο που πια μπορώ να κάνω Λίγη αξιοπρέπεια, λίγο από το τίποτα σε άλλο λάθος φτάνω
Κλαίω κι οδηγώ στην Αττική οδό και κάτω απ' τη ζακέτα φοράω νυχτικό Μακάρι να χαθώ, μακάρι να μη ζήσω Στην έξοδο 9 τα ονειρα μπουνιά
Κλαίω κι οδηγώ στην Αττική οδό και κάτω απ' τη ζακέτα φοράω νυχτικό Το ξέρω σ' αγαπώ, το ξέρω σ' έχω χάσει Στην έξοδο 16 με έχεις πια ξεχάσει
Στην Αττική οδό φοράω νυχτικό ίσως και να είναι όνειρο και πίσω να βρεθώ
Γιατί στους δρόμους δεν κυκλοφορούν αυτά τα όντα που για να αντισταθμίσουν τις ανασφάλειές τους ή το μέγεθος του πέους τους αγοράζουν γρήγορα αυτοκίνητα και οδηγούν σαν πιλότοι της φόρμουλα 1.
Γιατί, παρότι ήταν Σάββατο μεσημέρι και ο καιρός απαιτούσε θάλασσα, όλα τα αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα και δεν έβρισκες να βάλεις ποδήλατο έξω από το σπίτι σου;
Γιατί τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν τα οδηγούν μόνο γυναίκες;;;
(Δεν έχω παράπονο. Έκανα 34 χιλιόμετρα που χωρίζουν το σπίτι μου από το μελλοντικό δημιουργό μου -πρώτος ξάδερφος πλαστικός χειρουργός και με εμπειρία και άριστες δεξιότητες-, μόνο σε 20 λεπτά και σταμάτησα και στο δρόμο να αγοράσω τσιγάρα!)
Ησυχίααααααα, πολύ μου άρεσε.
Που είναι οι άντρες;;;;; Οέο!
Στον καναπέ, στο καφενείο, στον κολλητό τους.
Αλλά, οπωσδήποτε, στο δρόμο δεν ήταν.
Ναι, δεν αστειεύομαι. Για μια διαδρομή που υπό κανονικές συνθήκες θέλω τουλάχιστον μια ώρα, την έκανα σήμερα στις τρεις και μισή, μόνο είκοσι λεπτά.
Συνάντησα 14 αυτοκίνητα και ένα ταξί. Στα 13 οδηγούσαν γυναίκες και στο ταξί ταξιτζού!!!
Χθες ήταν το πρώτο παιχνίδι της εθνικής στο μουντιάλ. Οι άντρες εξαφανίστηκαν από τους δρόμους.
Μήπως να ζητήσουμε οι γυναίκες, να γίνεται δυο φορές το χρόνο αυτή η διοργάνωση; Ωραία είναι.
Η Αθήνα είναι υπέροχη τώρα που έχει ποδοσφαιρικό μαραθώνιο.
Οι πιτσαρίες και οι σουβλακερί, κάνουν χρυσές δουλειές. Τσιγάρα δε βρίσκεις, έχουν όλα εξαφανιστεί από τα περίπτερα. Στα φανάρια άκουγα τον αγώνα από τις τηλεοράσεις και τις ιαχές του κόσμου. Στην προκειμένη περίπτωση, τον ήπιαμε (τον καφέ της παρηγοριάς με τα δυο γκολάκια που εισπράξαμε, τρία λεπτά έπαιξαν τα βλαστάρια μας και έκαναν δυο επιθέσεις. Αν έπαιζαν έτσι από την αρχή, θα είχαμε κερδίσει. Άπαιχτος ο Σαλπιγγίδης), αυτός ο Τζόρβας, ούτε τυφλός να ήταν. Στις αρχές των ημιχρόνων πέτυχε να εξαφανίσει όλες τις ελπίδες της εθνικής για να περάσουμε στον επόμενο γύρο. Φανταστείτε πόσα θα φάμε από την Αργεντινή! (άγριο σεξ θα είναι το παιχνίδι με τους αργεντίνους). Εμ, άμα ο μέσος όρος ηλικίας των παιχτών ξεπερνά τα 30, τι περιμένεις;;; εδώ χρειάζονται πιπίνια!!! Αλλά ας κλείσω τη φωνή του Διακογιάννη που ξυπνά μέσα μου.
Σημασία έχει η συμμετοχή, όπως λένε όλοι οι αποτυχημένοι του κόσμου. Εμείς όχι κότινο δε θα πάρουμε, αλλά ούτε τρίχα από μουστάκια καλαμποκιού!
Πάντως για μας τις γυναίκες, ήταν θεόσταλτο δώρο το μουντιάλ. Ξέρουμε που είναι οι άντρες μας. Δε χρειάζεται να μαγειρεύομε, φαίνεται στον αντρικό εγκέφαλο, μπάλα και πίτσα πάνε μαζί. Φεύγουμε για τα μαγαζιά και ζητάμε την πιστωτική τους την ώρα που βλέπουν αγώνα. Τη δίνουν χωρίς γκρίνιες, χωρίς δισταγμούς, μη σας πω και χωρίς να καταλάβουν τι δίνουν!
Γυρνάμε αργά από τον κινηματογράφο ή το μπαράκι και δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι λείπουμε. Ξέρουν ότι δε γίνεται πρακτικά να τους απατήσουμε γιατί και ο γκόμενος, μουντιάλ θα βλέπει!
Δεν τους νοιάζει τι κάνουμε μέσα στο σπίτι, αρκεί να μην περνάμε μπροστά από την τηλεόραση. Δεν τους νοιάζει αν υπάρχει σκόνη στο σκρίνιο, αρκεί να υπάρχουν παγωμένες μπύρες. Δεν τους νοιάζει αν έχουμε καλέσει τη μαμά τη θεία και την κουμπάρα της πρωτοξαδέλφης του κουνιάδου, αρκεί να μην τους εμποδίζουμε να ακούν τους αγώνες και τις βουβουζέλες.
Καλά, αυτό δεν είναι αγώνας ποδοσφαίρου, διακοπές για τις γυναίκες είναι. Μια χαρά μας μπήκε το καλοκαίρι!!!!!!!
Δε φταίει κανείς για το χάλι μας. Μόνοι μας τα κάναμε σαν τα μούτρα μας.
Εδώ και ένα χρόνο έχει χαλάσει το πλυντήριο πιάτων. Λόγω του ότι δε μαγειρεύω, δε μου χρειάστηκε καινούργιο, αλλά επειδή τώρα έχουν αρχίσει να μου μένουν και λεφτά, πήρα ένα καινούργιο. Τους λέω στην εταιρεία ότι θέλω να κάνω και απόσυρση στο παλιό. Έχω την έκπτωση και έρχονται να μου βάλουν το καινούργιο. Το βάζουν αλλά επειδή δεν ήξεραν, δεν κατάλαβαν, δεν ενδιαφέρθηκαν να ρωτήσουν, το καινούργιο έχει μια γκρί σουρί επένδυση μπροστά.
Ζητώ από τους τεχνικούς να βγάλουν το γκρι και να βάλουν το λευκό που έχει το παλιό. Εσείς το κάνατε;;; το ίδιο και αυτοί. Δεν ήξεραν, δεν ήθελαν, δεν τους το είπαν, δεν το έκαναν. Πάνε να πάρουν το παλιό, δεν αφήνω να το πάρουν μέχρι να έρθει ο ξυλουργός να αλλάξεις τις ξύλινες προθέσεις. Δε μου λένε τίποτα. Και φεύγουν.
Έρχεται ο ξυλουργός, τρία λεπτά υπόθεση ήταν, πήρε και ένα 20ευρω και έφυγε. Τηλεφωνώ στην εταιρεία να έρθει να πάρει το παλιό που θεωρητικά το είχα πουλήσει (είχα 120 ευρώ έκπτωση στο καινούριο). Ναι θα έρθουμε. Έχουν περάσει 3 μήνες και ακόμα έρχονται!
Τελικά το κατέβασα με τη βοήθεια των γειτόνων στο δρόμο αφού πρώτα τηλεφώνησα να έρθει ο δήμος να το πάρει. Με διαβεβαίωσαν ότι σε δυο ώρες θα ήταν εκεί. Εσείς τους είδατε;;; όχι. Το ίδιο και εγώ. Μια βδομάδα τώρα, το πλυντήριο είναι στο δρόμο, έξω από τον κάδο σκουπιδιών!
Δε μας φταίει κανείς. Η μαλακία στον εγκέφαλό μας ευθύνεται για τα πάντα. Γιατί όπως έγραψα και σε ένα σχόλιο, είμαστε υβρίδια μεταξύ ανατολής και δύσης. Και τα υβρίδια δεν έχουν τη δυνατότητα διαιώνισης του είδους τους. Ανατολίτες στη νοοτροπία, ευρωπαίοι (ευρωπέη σωστότερα), στο κοινωνικό στάτους! Ίσως η οικονομική κατάντια μας είναι ο μόνος τρόπος να εκσυγχρονιστούμε ως λαός και να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας.
Ξεκινώντας χθες για την αδερφή μου που μένει έξω από την Αθήνα, ήμουν όλο χαρά.
Φτάνοντας στο ύψος της αμερικάνικης πρεσβείας με σταματάει ένας αστυνομικός. Αμάν, σκέφτομαι, τι στο καλό έκανα;
Απλά είχε ξεφουσκώσει ένα λάστιχο και έπρεπε να το αλλάξω.
Απλό για έναν άντρα. Για μένα ήταν τουλάχιστον εφιάλτης. Προθυμοποιήθηκε ένας κύριος να με βοηθήσει. Και το έκανε. Σε πέντε λεπτά το είχε αλλάξει και μου είπε ότι έπρεπε αμέσως να πάω να φτιάξω το λάστιχο γιατί η ρεζέρβα μου, ααααα, αυτό δε σας το είπα! Δεν είναι κανονική, είναι σαν ρόδα από μοτοποδήλατο και άσπρη! Ναι. Έχω και τέτοιο πράγμα…
Θυμήθηκα την πρώτη φορά που είχα τέτοιο ατύχημα. Ήμουν στο νοσοκομείο Υγεία που εφημέρευε ο τότε σύντροφός μου. Είχα τσακωθεί μαζί του και έφυγα αποφασισμένη να του κρατήσω μούτρα και μάλιστα να το χοντρύνω αρκετά. Αλλά δε μου έκατσε. Βλέποντας το υπέροχο ροδάκι μου να είναι εντελώς φλατ, του τηλεφώνησα, ήρθε και με έβαλε να κρατήσω τη λευκή ρόμπα. Μέχρι να βρω στο μάνιουαλ που είναι η ρεζέρβα, την είχε βρει και ξεβίδωνε το λάστιχο. Το έφτιαξε και μου λέει άντε πάρ΄ το και πήγαινε να βρεις βουλκανιζατέρ. Τι στο καλό ήταν αυτό, τότε το έμαθα. Κοιτάω και βλέπω τρεις μαύρες ρόδες και μια άσπρη και αδύνατη. Έπαθα ένα σοκ, δεν μπορώ να πω! Εννοείτε ότι φίλησα το σύντροφό μου τον ευχαρίστησα και πήγα εκεί που με έστειλε και μου έφτιαξαν το λάστιχο και το άλλαξαν…(ήταν και κωλόφαρδος, δεν του κράτησα μούτρα τότε ούτε και άλλοτε, γιατί πάντα κάτι γινόταν και αναγκαζόμουν να του μιλήσω η να του τηλεφωνήσω).
Χθες το σοκ το έπαθε ο κυριούλης που με βοήθησε. Όταν του έδειξα που είναι η ρεζέρβα με κοίταξε περίεργα. Δεν πίστευε ότι θα άντεχε το βάρος του αυτοκινήτου. Τον διαβεβαίωσα ότι το έχω τσεκάρει, πως αλλιώς άλλωστε θα ήξερα πώς να βγάλω τη ρεζέρβα η οποία βρίσκεται κάτω από το πορτμπαγκάζ και όχι μέσα σε αυτό! Πείστηκε ο άνθρωπος (ήταν ατράνταχτο επιχείρημα). Έκανε την καλή πράξη της ημέρας και δε δέχτηκε να τον κεράσω έναν καφέ για να βγω από την υποχρέωση. Παραδόξως, μου έδωσε την κάρτα του. Γιατί; Άμα ξαναπάθω λάστιχο να έρθει να το αλλάξει;;;
Σήμερα το πρωί βγαίνοντας βόλτα στα μαγαζιά, παρκαρισμένο έξω από το σπίτι μου ήταν ένα καρπουζί παλιό αυτοκίνητο μάρκας Hyundai μοντέλο 2000! Έπαθα ένα κάτι τις. Γιατι;;; Σας το εξηγώ παρακάτω.
Πέρισυ τέτοιο καιρό, πέτυχα στο δρόμο το δικό μου πρώτο αυτοκίνητο. Ένα καρπουζί Hyundai που έκανε την καρδιά μου να σταματήσει για λίγο…
Το αγόρασα με τα χρήματα που είχα στην προικοδότηση. Δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια μάρκα αυτοκινήτου και σε μια βόλτα με το αυτοκίνητο του μπαμπά μου στην παραλιακή, είδα ένα τέτοιο μαύρο και το ακολούθησα γιατί είχε εκπληκτικά για την εποχή (1992) κωλοφάναρα. Με πήγε μέχρι τη Βάρκιζα, έγραψα τη μάρκα και ρώτησα τον μπαμπά μου για αυτή.
Δύο μήνες μετά, ο μπαμπάς μου με πήγε βόλτα πεζή στη λεωφόρο Συγγρού και μου είπε να έχω και την ταυτότητά μου μαζί. Ήμουν ψόφια από την κούραση αλλά δεν του χαλούσα ποτέ χατίρι. Μετά από μια ώρα ποδαρόδρομο, με βάζει μέσα σε μια αντιπροσωπεία Hyundai, μου δίνουν να υπογράψω κάτι χαρτιά. Μετά μου δίνουν ένα κλειδί και με βγάζουν σε ένα παράδρομο που είχε το καρπουζί μου με έναν τεράστιο φιόγκο στο καπώ του! Μου το είχε κάνει δώρο ο μπαμπάς μου, αλλά επειδή το θεωρούσα άδικο για την αδερφή μου, του έδωσα τα χρήματα της προικοδότησης.
Από τότε, τι δεν πέρασα μέσα σε αυτό το μικρό κόκκινο αυτόματο κουκλί! Μέσα στο αυτοκίνητο αυτό μου είχε κάνει πρόταση γάμου ο πατέρας του γιου μου, μέσα σε αυτό έκλαψα όταν τον άκουσα να κλείνει ραντεβού με μια πωλήτρια και να της δίνει το τηλέφωνο του σπιτιού μας, μέσα σε αυτό είπα στο γιο μου ότι χωρίζω με τον μπαμπά του, μέσα σε αυτό έμαθα για την αδερφή μου πως είχε μια μάζα στο συκώτι. Μέσα στον καρπουζί κορεάτη μου έμαθα ότι η αδερφή μου δεν είχε κάτι το ανησυχητικό. Έκλαψα όταν το πούλησα, το είχα δέκα χρόνια. Μύριζε τυρίλα γιατί ο μικρός έκανε εμετό κάθε πρωί που τον πήγαινα στον παιδικό και όσο και να έπλενα την ταπετσαρία, αυτή η μυρωδιά είχε ποτίσει τα πάντα. Μέχρι και ένα νεογέννητο κατσικάκι είχα βάλει μέσα γιατί ο γιος μου αρνιόταν να το αφήσει στη μαμά του. Το πήγα βόλτα και όταν άρχισε να βελάζει συνεχώς, ευτυχώς ο μικρός φοβήθηκε και το επιστρέψαμε στο κοπάδι του θείου μου του λυκειάρχη. Ήθελα να του βάλω μια μαύρη μεγάλη πιτσιλιά που ήταν της μόδας αλλά δε με άφηναν γιατί το θεωρούσαν κιτς. Του είχα βάλει μια μικρή άσπρη στο καντράν και με κορόιδευε ο γιος μου. Με τον Παύλο το πήγαμε στη μάντρα.
Το είχε ένας κύριος. Το ακολούθησα. Στο φανάρι άνοιξα το παράθυρο να του μιλήσω αλλά μίλαγε μια άγνωστη γλώσσα στο τηλέφωνο και δεν είπα τίποτα. Δε θα με καταλάβαινε. Το είχε τρακάρει σε δυο τρία σημεία. Προσπέρασα.
Η ζωή συνεχίζεται. Εξελίσσεται και αλλάζει. Μου θύμισε περιόδους που ήθελα να ξεχάσω αυτός ο καρπουζί κορεάτης… αλλά μου έφερε και χαμόγελα. Το είπα στο γιο μου και συγκινήθηκε και αυτός. Χαίρομαι που το θυμάται το πρώτο μου αυτοκινητάκι...
Δεν παρακολουθώ το Λιακόπουλο, αλλά, δεν μπορεί, κάτι μας ρίχνουν. Θες στο νερό, θες από αέρος, κάτι μας ρίχνουν. Και για να μη νομίζετε ότι κάτι έχω πάθει, θα σας διηγηθώ μερικά περιστατικά και θα καταλάβετε ότι ο κόσμος δεν πάει καλά.
Μασκώτ στην κλινική μου ήταν ένα γλυκύτατο κοριτσάκι από την Πάρο που νοσηλευόταν με οστεόλυση στο κεφάλι και που όλοι νομίζανε ότι το μικρό είχε καρκίνο και το είχαμε στα ώπα ώπα. Ευτυχώς μετά το χειρουργείο έρχεται η βιοψία και το μικρό ξεμπέρδεψε με ένα μικρό κομμάτι ατσαλιού στο κεφαλάκι του. Πριν λίγες μέρες έρχεται στο νοσοκομείο με κόκκινη την περιοχή γύρω από το δεξί αυτί. Πάμε μαζί στον ΩΡΛ που την κοιτά και τι βγάζει από μέσα;;; ένα βαμβάκι από μπατονέτα! και φυσικά της έκανε μια περιποιημένη ωτίτιδα με αντιβίωση από το στόμα και ωτικές σταγόντες.
18 χρονών κοπέλα, καθάρισε τα αυτιά της και δεν κατάλαβε ότι της έμεινε μέσα στο αυτί για δέκα ημέρες το βαμβακάκι από την μπατονέτα;;;
Άλλο περιστατικό. Γιαγιά 96 ετών, φυτό εδώ και 7 χρόνια, έρχεται στο νοσοκομείο προφανώς για πάρκινγκ γιατί ήταν και το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Γάτες οι γιατροί, σε δυο μέρες την έχουν ρυθμίσει και τη στέλνουν σπίτι της. Και αυτό ήταν. Επί καθημερινής βάσεως ότι ώρα και να είναι, χτυπάει εξωτερική γραμμή στο γραφείο μου και η κόρη της γιαγιάς ρωτάει εμένα αν οι οδηγίες των γιατρών είναι σωστές. Επειδή το τηλέφωνο στο γραφείο έχει αναγνώριση και δεν το σήκωνα, βρήκε, στο Θεό σας, το τηλέφωνο του σπιτιού μου, το οποίο δεν έχει ο τηλεφωνικός κατάλογος εδώ και έξι χρόνια. Πως κατάφερε και το πήρε από την ασφάλεια της μονάδος, ένας Θεός ξέρει. Ευτυχώς και στο σπίτι έχω αναγνώριση και έβαλα και το γιο μου να της πει ότι κάνει λάθος μπας και γλιτώσω.
Άλλο περιστατικό. Είμαι στο Βασιλόπουλο με του πουλιού το γάλα και είμαι στα ψαρικά. Από εκεί παίρνω σούσι. Την ώρα που πάω να φύγω ακούω φωνές. Γυρνάω και βλέπω μια κυρία με τη δούλα πίσω της να τσακώνεται με τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος εκεί. Και γιατί παρακαλώ; Γιατί δεν είχε συσκευασία σούσι μόνο με τα κομμάτια που ήθελε αυτή και είχε μόνο αυτά που είχε πάντα. Αυτή ήθελε μόνο με φύκι και τα μπωλ είχανε και άλλα μέσα. Ούρλιαζε ότι είχε τραπέζι το βράδυ και ήθελε 100 κομμάτια και να της τα βρούνε αμέσως. Αλήθεια σας λέω, άφησα κάτω το καλάθι και άρχισα να τη χαζεύω. Μαζεύτηκαν όλοι οι υπεύθυνοι και ο διευθυντής και της εξηγούσαν, η τύπισσα ακάθεκτη, απαιτούσε να της φτιάξουν μπωλ με αυτά που ήθελε. Πέρασα ένα πεντάλεπτο βλέποντας το θέατρο του παραλόγου και μετά βαρέθηκα και συνέχισα τα ψώνια μου. Μέχρι να κατέβω από τον επάνω όροφο, βάλτε κανένα τέταρτο, και να φτάσω στο ταμείο, αυτή εκεί. Είδα ακόμα κόσμο μαζεμένο στα ψαρικά.
Έτερο σύμπτωμα της ανθρώπινης ανοησίας. Πηγαίνω στην αδερφή μου και στη Μεσογείων στο ύψος του νομισματοκοπείου βρίσκω κίνηση. Οπλίζομαι με υπομονή και περιμένω. Η ώρα δε δικαιολογούσε τόση κίνηση αλλά δε βαριέσαι, Αθήνα είναι εδώ. Μπορεί να έγινε και κανένα ατύχημα. Αλλά δεν είχε γίνει ατύχημα. Μια ξανθιά έχει αφήσει το αυτοκίνητο αναμμένο στη μεσαία λωρίδα, έχει βγει από το αυτοκίνητο, έχει αφήσει ανοιχτή την πόρτα και μιλάει στο κινητό της. Για την ακρίβεια ουρλιάζει. Κόβει βόλτες και κάνει και χειρονομίες στους οδηγούς που της κορνάρουν. Μπροστά ο δρόμος ανοιχτός. Τη βλέπω από μακριά να σηκώνει το μεσαίο δάκτυλο στους άλλους οδηγούς και να τρώει τις μούντζες βροχή. Μέχρι να φτάσω να κάνω δεξιά να την προσπεράσω ακούω ένα βροντερό «Αει γαμήσου» και κλείνει το τηλέφωνο, μπαίνει στο αυτοκίνητο και ξεκινάει μαρσάροντας!
Επιστρέφω βράδυ από τη δουλειά στο σπίτι. Η ώρα είναι 23:30 και ο δρόμος δεν έχει κίνηση γιατί είναι και καθημερινή. Λίγο πιο κάτω από το Χίλτον ένα μηχανάκι με δυο νεαρά παιδιά, που κάνουν οχτάρια στο δρόμο. Πριν το φανάρι, ο τύπος γυρνά, δε φορά κανείς τους κράνος και φιλά τη συνεπιβάτιδά του στο στόμα και φυσικά δε βλέπει ότι το φανάρι είναι κόκκινο και περνά με το μηχανάκι ενώ από αριστερά έρχονται αυτοκίνητα. Κορναρίσματα και φωνές τον έκαναν να τελειώσει με το φιλί και να αρχίσει να μοιράζει φάσκελα!
Και τώρα πέστε μου ότι δε μας ρίχνουν κάτι στο νερό ή από αέρος!!! Τόση βλακεία πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί;
Το ότι είμαι άσχετη με τα αυτοκίνητα είναι γεγονός. Πριν μερικές μέρες, πάω να βάλω βενζίνη στο βενζινάδικο που βάζω πάντα.
Μου λέει η κοπέλα πολύ ευγενικά, ότι έχουν και δωρεάν έλεγχο των λαδιών. Εντάξει λέω και βγάζω το μάνιουαλ να δω πως ανοίγει το καπώ. Γελάει λίγο η κοπέλα και βγαίνω από το αυτοκίνητο και το ανοίγει αυτή. Ελέγχει τα λάδια και μου λέει ότι χρειάζεται συμπλήρωμα. Δε βαριέσαι λέω. Ας το κάνω. Ένα μπιτονάκι συμπλήρωσε, 80 ευρώ έδωσα και φεύγω…
Το παρκάρω στο σπίτι και το πρωί που φεύγω για το νοσοκομείο, βλέπω ένα τεράστιο λεκέ λαδιών στα πλακάκια της πυλωτής!
Το πάω στο συνεργείο, μου λένε ότι φταίει η τάπα αλλά επειδή δεν έχουν τέτοιο που το σηκώνει ψηλά το αυτοκίνητο, με πάνε σε ένα άλλο της ίδιας εταιρείας. Πληρώνω 15 ευρώ και φεύγω.
Την επομένη φεύγω για την Καρδίτσα γιατί πέθανε μια μακρινή ξαδέρφη ετών 24 και ενώ κατεβαίνω από το βουνό βλέπω το καπώ να βγάζει καπνό. Τα χρειάστηκα. Ειδοποιώ την αντιπροσωπεία στην Καρδίτσα, με περιμένουν και πέντε χιλιόμετρα έξω από την πόλη σταματώ στην BMW. Το κοιτούν, μου φτιάχνουν καφέ, μου αλλάζουν την τάπα δίνω 20 ευρώ και ξεκινώ για Αθήνα. Μετά τη Λαμία, ανάβει ένα λαμπάκι που έχει ένα λαδωτήρι!!!
Τηλεφωνώ ξανά στην αντιπροσωπεία, μου λένε ότι μάλλον κάηκε κανένα λαμπάκι και να μη δίνω σημασία. Πράγματι καμιά άλλη ένδειξη στο καντράν. Φτάνω στην Αθήνα, ελέγχω ότι δεν έχει διαρροή λαδιών και συνεχίζω κανονικά το πρόγραμμά μου. Σε δυο μέρες ανάβει ένα λαμπάκι που έχει μια φούσκα. Ξανακοιτάω το μάνιουαλ, ή ο αερόσακος είναι του συνοδηγού ή το πυράκι της ζώνης συνοδηγού. Δεν του δίνω σημασία. Το πρωί ξεκινάω να πάω για δουλειά και βλέπω το καντράν γεμάτο αναμμένα φωτάκια σε διάφορους χρωματισμούς. Κίτρινα, κόκκινα, πράσινα, σα χριστουγεννιάτικο δέντρο το καντράν!
Βάζω μπρος, λειτουργούσε κανονικά, πάω στη δουλειά και περιμένω να πάει δέκα η ώρα για να τηλεφωνήσω στο συνεργείο της BMW. Επικοινωνώ, πάω στο συνεργείο, βάζουν το γέλιο τρελό, και μια και ήμουν εκεί κάνω και το μεγάλο σέρβις. Η βλάβη που έκανε το καντράν να λαμποκοπά πολύχρωμα στοίχιζε μόνο 8 ευρώ. Το σέρβις μόνο 592!!! Έδωσα το 600άρι και έφυγα. Όλα ξεκίνησαν γιατί είπα να τσεκάρουν τα λάδια. Μπέρδεψαν κάτι και κάηκαν οι λυχνίες (όχι ότι το κατάλαβα, το μήνυμα το πήρα πάντως). Και από τότε το αυτοκίνητο δεν έχει φωτάκια να αναβοσβήνουν, το πορτοφόλι μου όμως άναψε κόκκινο στο άδειο!
Χθες, ήταν η πρώτη μέρα μετά από οκτώ εβδομάδες συνεχούς εργασίας που δεν είχα να ξυπνήσω στις 05:30. Δούλευα με ένα ρεπό την εβδομάδα και οι αντοχές μου είχαν εξαντληθεί.
Αλλά άμα είσαι άτυχη, είσαι άτυχη. Από τις 07:30 το τηλέφωνο δε σταμάτησε να χτυπά. Έτσι στις έντεκα είπα τέρμα οι ξάπλες και σηκώθηκα. Με το ένα μάτι κλειστό, έφτιαξα καφέ και από την κρεβατοκάμαρα άπλωσα την ατέλειωτη κορμάρα μου στον καναπέ. Σε κανένα μισάωρο άνοιξε και το άλλο μάτι και είπα να δω ποιος τηλεφωνούσε από τα χαράματα. Και οποία έκπληξις!!! Δεν ήταν κανένα τηλεφώνημα σημαντικό.
Αποφάσισα να βγω στα μαγαζιά γιατί την τελευταία φορά που πήγα, ήταν η παραμονή της πρωτοχρονιάς και πέρα από ένα ρολόι, που δεν ήταν και για μένα, δεν είχα αγοράσει κάτι!
Μετά από τρεις ώρες περπάτημα, χάζεμα στις βιτρίνες και 500 ευρώ ελαφρότερο το πορτοφόλι μου, ανέβαινα την ανηφόρα για το σπίτι μου.
Εδώ και μερικά χρόνια παρακολουθούσα ένα μαγαζάκι που πριν δέκα χρόνια ήταν παπουτσάδικο (μάλιστα είχα γίνει φίλη και με την ιδιοκτήτρια), να αλλάζει συνεχώς. Τη μια ήταν φωτογραφείο, την άλλη ψιλικατζίδικο, μετά ίντερνετ καφέ… αυτό είχε αντέξει δυο χρόνια και δεν έκλεισε αμέσως. Χθες διαπίστωσα ότι είχε αλλάξει πάλι και ήταν καφέ – μπαρ.
Σταμάτησα λίγο στην πόρτα προκειμένου να δω πως διαμορφώσανε το χώρο και μου έκανε εντύπωση το γούστο που είχε. Και πριν προλάβω να σχολιάσω μέσα μου το πόσο χαριτωμένο, είναι ακούω να με φωνάζουν από μέσα! Κοιτάζω και τι να δω! Η φίλη μου η Στέλλα, που είχε αρχικά το μαγαζί με τα παπούτσια, το είχε αποφασίσει τελικά και το έκανε αυτό που πάντα ονειρευόταν! Ένα art-café!!!
Εννοείται ότι τις επόμενες τρεις ώρες τις πέρασα εκεί ακούγοντας μουσική και γευόμενη υπέροχα σπιτικά κουλουράκια που φτιάχνει μόνη της η Στέλλα.
Ο χώρος είναι ζεστός, περιποιημένος με φοβερή εξυπηρέτηση και φυσικά φιλικός προς τον καπνιστή! Στους τοίχους υπάρχουν έργα ελλήνων ζωγράφων που μπορούν να πουληθούν, υπάρχει έκθεση χειροποίητου κοσμήματος και τα τραπεζάκια είναι διακοσμημένα με αφίσες από παλιές ελληνικές ταινίες.
Χάρηκα πάρα πολύ που το όνειρο της Στέλλας έγινε πραγματικότητα και που πάει και τόσο καλά.
Το όνομα του μαγαζιού είναι passepARTout, παρακάτω σας έχω και μερικές φωτογραφίες. Βρίσκεται στην οδό Ιππάρχου στο Νέο Κόσμο και πραγματικά είναι μια όαση στην καθημερινότητά μας.
