Έρχονται γιορτές. Εσείς έχετε καταλάβει ότι έρχονται γιορτές;
Οι δρόμοι είναι πήχτρα στα σκουπίδια. Μέχρι προχτές το κέντρο ήταν κλειστό από τις φασαρίες. Τα νοικοκυριά είναι καταχρεωμένα. Τα σχολεία είναι κλειστά λόγω «γρίπης» ή κατάληψης.
Και καπάκι σε όλα αυτά, με το κράτος στα πρόθυρα της πτώχευσης, να βλέπεις παντού φωτάκια να αναβοσβήνουν.
Υποτίθεται ότι το ρεύμα είναι πανάκριβο. Ότι η γη υποφέρει και εμείς την καταστρέφουμε 
καθημερινά. Υποτίθεται ότι ανακυκλώνουμε για προστασία του περιβάλλοντος. Υποτίθεται ότι κλείνουμε όλα τα φώτα για δέκα λεπτά και αφήνουμε τη γη να αναπνεύσει ξαφνικά, από το Νοέμβριο βλέπεις στολισμένα τα πάντα. Φώτα, γιρλάντες, αηβασίλιδες, έλκηθρα και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, σε μπαλκόνια, βεράντες, βιτρίνες και πολυκατοικίες. Το απόλυτο κιτς. Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι. Αντί να πληρώνουν οι δήμοι τόσα χρήματα κάθε χρόνο στη ΔΕΗ, γιατί δε δίνουν τα χρήματα αυτά σε φτωχές πολύτεκνες οικογένειες; Γιατί αντί να πληρώνει το κράτος τόσες φιέστες όπως τα στολίσματα με μπάντες και λοιπές βλακείες, δεν προσφέρει τα χρήματα αυτά σε ορφανοτροφεία;
Και το κερασάκι στην τούρτα… αυτό το κωλοτράγουδο το last christmass, πόσα χρόνια ακόμα θα το ροκανίζει τα οστάρια του αυτιού μας; Μας έχει πρήξει τόσα χρόνια ο ναρκομανής που το ερμήνευε με την κλαψομουνίασή του όταν έφαγε το κέρατο. Τι διάολο εορταστικό βρίσκουν σε αυτό το τραγούδι και μας γανώνουν τα νεύρα;
Αισθάνεστε εσείς κάτι διαφορετικό; Εγώ δε θλίβομαι για να με θεωρήσετε θύμα της εορταστικής κατάθλιψης. Δε με πιάνει μια εορταστική χαρά. Μόνο νεύρα για την εκμετάλλευση της κατάστασης.
Διαφημιστικά σποτ με παιδάκια για να μας χτυπήσουν στο συναίσθημα και να ξεσηκώσουμε τα 
μαγαζιά με τα παιχνίδια για τα παιδιά μας, τα ανίψια μας, τα βαφτιστήρια μας. Θυμόμαστε τα ορφανά, τα άρρωστα, τους ηλικιωμένους, τους φτωχούς, τους μετανάστες τους φυλακισμένους. Με μια φορά το χρόνο δε γίνεται τίποτα. Αν τους θυμόμασταν κάθε μήνα ίσως να μην εκνευριζόμουν τόσο. Όλο το χρόνο κάνουμε την πάπια και ξαφνικά για δεκαπέντε μέρες γινόμαστε όλοι φιλάνθρωποι και με κοινωνική συνείδηση. Βρε άι στο διάολο, φιλόπτωχοι του κώλου!
Αγοράζετε σκυλάκια και γατάκια και ιγκουάνα και ψάρια στα βλαστάρια σας για να είστε οι καλοί και σε δυο μήνες τα σκυλιά και τα γατιά σας τα παρατάτε γιατί θέλετε να φύγετε τριήμερο και δεν έχετε που να τα αφήσετε! Φιλόζωοι του κώλου επίσης!
Όλοι κλαίγονται για την οικονομική κρίση και ξαφνικά βλέπεις στο δρόμο κυράτσες και κυριούληδες να παραπατάνε από το βάρος των δώρων που έχουν αγοράσει. Εορτοδάνεια και πιστωτικές και προκαταβολές, βαράνε κόκκινο. Κατά τα άλλα έχουμε κρίση. Κρίση κρίση, αλλά στη λίμνη Πλαστήρα δε βρίσκεις ούτε κοτέτσι για τριήμερο. Και ας είναι αντικειμενικά πανάκριβα! Κρίση κρίση αλλά δε βρίσκεις εισιτήρια για Λονδίνο, Βερολίνο, Παρίσι… κρίση κρίση, αλλά όλα τα κοσμηματοπωλεία είναι γεμάτα! Τι διάολο, μόνο εγώ έχω να πληρώσω λογαριασμούς, κάρτες, το σήμα του αυτοκινήτου και χίλια δυο άλλα έξοδα; Όλοι οι άλλοι τα έχουν σουρωτά τα λεφτά;;;
Εορτές, ρεβεγιόν, φιέστες και πρέπει να παρευρισκόμαστε, να είμαστε καλοντυμένοι, να χαμογελάμε. Το ότι έχουμε να μιλήσουμε ουσιαστικά με την οικοδέσποινα τρεις μήνες δεν έχει σημασία. Το ότι κάθε πρωί ακούτε τα παράπονα της για το σόι της, τον άντρα της και τα παιδιά της, δεν παίζει ρόλο στην εικόνα της ευτυχισμένης συζύγου και μάνας που παρουσιάζει στο ρεβεγιόν. Το ότι τρώει το κέρατο αβέρτα, δε φαίνεται στο φιλί που ανταλλάσει με το σύζυγό της την πρωτοχρονιά μπροστά σε όλους. Το ότι σκάει γιατί άργησε να έρθει ο εραστής της με τη γυναίκα του, δε φαίνεται στο χαμόγελό της όταν τους καλωσορίζει στη μικρή γιορτή της. Το ότι έχει να πληρώσει τους μισούς υπαλλήλους τρεις μήνες, ο κύριος δεν το δείχνει όταν η σαμπάνια ρέει και το χαβιάρι γεμίζει τα καναπεδάκια τους και τα βολοβάν που σερβίρουν…
Και μετά να μην εκνευρίζομαι για την εκμετάλλευση λόγω των ημερών; Και θα νευριάζω και θα θυμώνω και θα τα χώνω επίσης!
Μια βιτρίνα είμαστε…
καθημερινά. Υποτίθεται ότι ανακυκλώνουμε για προστασία του περιβάλλοντος. Υποτίθεται ότι κλείνουμε όλα τα φώτα για δέκα λεπτά και αφήνουμε τη γη να αναπνεύσει ξαφνικά, από το Νοέμβριο βλέπεις στολισμένα τα πάντα. Φώτα, γιρλάντες, αηβασίλιδες, έλκηθρα και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, σε μπαλκόνια, βεράντες, βιτρίνες και πολυκατοικίες. Το απόλυτο κιτς. Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι. Αντί να πληρώνουν οι δήμοι τόσα χρήματα κάθε χρόνο στη ΔΕΗ, γιατί δε δίνουν τα χρήματα αυτά σε φτωχές πολύτεκνες οικογένειες; Γιατί αντί να πληρώνει το κράτος τόσες φιέστες όπως τα στολίσματα με μπάντες και λοιπές βλακείες, δεν προσφέρει τα χρήματα αυτά σε ορφανοτροφεία;
μαγαζιά με τα παιχνίδια για τα παιδιά μας, τα ανίψια μας, τα βαφτιστήρια μας. Θυμόμαστε τα ορφανά, τα άρρωστα, τους ηλικιωμένους, τους φτωχούς, τους μετανάστες τους φυλακισμένους. Με μια φορά το χρόνο δε γίνεται τίποτα. Αν τους θυμόμασταν κάθε μήνα ίσως να μην εκνευριζόμουν τόσο. Όλο το χρόνο κάνουμε την πάπια και ξαφνικά για δεκαπέντε μέρες γινόμαστε όλοι φιλάνθρωποι και με κοινωνική συνείδηση. Βρε άι στο διάολο, φιλόπτωχοι του κώλου!
