Το τρίτο πρόσωπο.

Με αφορμή μια φίλη μου, θα σας εξομολογηθώ τις σκέψεις μου για τη γυναίκα που αποτελεί το τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση.

Ξεκαθαρίζω τη θέση μου λέγοντάς σας, ότι ποτέ δε θα γινόμουν το τρίτο πρόσωπο. Θεωρώ ότι είναι ότι πιο εξευτελιστικό για μια γυναίκα. Και επιπλέον δε συνάδει με τις αρχές μου.

Όμως, λυπάμαι τη φίλη μου. Τη λυπάμαι ακόμα και όταν κάθε εβδομάδα τρώει με το «πρόσωπο». Ακόμα και όταν μεσοβδόμαδα πηγαίνει εκδρομές με όλα πληρωμένα από το «πρόσωπο». Ακόμα και όταν μου δείχνει τα δώρα που της κάνει.

Τη λυπάμαι, γιατί όταν πήγε να κάνει έκτρωση, ήταν μόνη της. Μπορεί να είχε σούπερ λουξ σουίτα για τις 36 ώρες που έμεινε στο σικ, ιδιωτικό πάντα, νοσοκομείο, αλλά κανείς δεν ήταν στο πλάι της. Εγώ πήγα να τη δω και να την πάρω να την πάω σπίτι της.

Τη λυπάμαι γιατί σε όλες τις γιορτές που κατά κανόνα είναι οικογενειακές, αυτή είναι μόνη της. Μα εντελώς μόνη! Χριστούγεννα κάνει με την τηλεόραση. Πρωτοχρονιά με την τιβί. Ανάσταση με τον πρόεδρο της δημοκρατίας στο κουτί.

Πάντα υπ’ ατμόν μην τυχόν και της τηλεφωνήσει ότι μπορεί να ξεκλέψει δυο τρεις ώρες το «πρόσωπο» και να την επισκεφθεί. Πάντα στην πένα, με το μαλλί άψογο, την αποτρίχωση πρόσφατη, ποτέ κακοδιάθετη.

Μόνη να κάθεται στο σπίτι και να περιμένει αν και εφόσον, ίσως και πιθανόν…

Μπορεί να βλέπει το «πρόσωπο» στα καλύτερά του, πάντα φρέσκο, ξεκούραστο, κεφάτο, ορεξάτο, χωρίς προβλήματα από τη δουλειά, χωρίς άγχη για την καθημερινότητα, πεντακάθαρο, μυρωδάτο, εύθυμο, αλλά ποτέ δε θα κοιμηθεί μαζί του όλη τη νύχτα όταν αυτή θα έχει ανάγκη να τον δει και να ακουμπήσει στον ώμο του. Ποτέ δε θα του τηλεφωνήσει μέσα στη μαύρη νύχτα έτσι για να του πει σ’ αγαπώ ή απλά για να ακούσει τη φωνή του.

Δεν μπορεί να φύγει από την Αθήνα για το πατρικό της γιατί μπορεί να θέλει να φάνε μαζί. Μπορεί να θέλει να τη δει, μπορεί να πάει κανένα ταξιδάκι και να τη θέλει μαζί του.

Ρυθμίζει τη ζωή της ανάλογα με τις ανάγκες κάποιου άλλου ή για να είμαστε ειλικρινείς, κάποιας άλλης. Αυτής που οι ανάγκες της ρυθμίζουν τη ζωή του.

Επιλογή της θα μου πείτε, και θα έχετε και απόλυτο δίκιο. Όμως όπως λέει και αυτή κάθε φορά που της λέω να χωρίσει, η καρδιά δεν επιλέγει με τα κριτήρια του μυαλού…

Είναι ήδη 40 χρονών, έχει ξεγράψει την προοπτική της οικογένειας, έχει πάρει απόφαση ότι θα είναι μόνη. Η μητρότητα που πήγε να της χτυπήσει την πόρτα, βρέθηκε σε ένα σωλήνα αναρρόφησης. Συντροφιά της είναι τα βιβλία και οι ταινίες. Έχει κλειστεί μόνη της σε μια αόρατη φυλακή. Δε βγαίνει σε μέρη που ενδεχομένως πηγαίνει η «νόμιμη». Δε διατηρεί επαφή με κανέναν από τους κοινούς γνωστούς που είχαν πριν συνάψουν σχέση. Δεν πηγαίνει σε κινηματογράφο, θέατρο, ρεστοράν με παρέες γιατί συχνά μας έχει παρατήσει γιατί χτύπησε το τηλέφωνο και έπρεπε να φύγει για να τον υποδεχτεί στο σπίτι της.

Πιο πολύ μου θυμίζει πετ, παρά άνθρωπο. Έρχεται, την πηδάει, άντε να πιει και ένα ποτό μαζί της και φεύγει. Της ξεπληρώνει τις ώρες αναμονής με ακριβά δώρα. Που θα μπορούσε και μόνη της να αγοράσει. Έχει φάει η έρμη στα πιο απόμερα εστιατόρια. Έχει πάει σε κάθε κατσικοχώρι που είναι κοντά στο σημείο που θα ταξιδέψει αυτός.

Έχει χάσει τη ζωή της…

ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ!

Με αφορμή την εκπληκτική ελληνική ταινία "Ο φίλος μου ο Λευτεράκης" που έδειξε η τηλεόραση πριν λίγες μέρες, βρήκα αυτό το υπέροχο τραγούδι και το μοιράζομαι μαζί σας.

Γράψτε μου και σεις ποια είναι τα αγαπημένα σας τραγούδια από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο!

ΑΝΤΕ ΠΑΛΙ ΦΑΣΑΡΙΕΣ-ΦΩΤΙΕΣ-ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΙ

Και ξαφνικά διαπιστώνω ότι έρχεται η επέτειος του πολυτεχνείου.

Άντε ταλαίπωρε ελληνικέ λαέ να μην κατεβαίνεις κάτω στο κέντρο, να μην αφήνεις το αυτοκίνητό σου στο δρόμο αλλά πλήρωσε πάρκινγκ, αν μένεις στο κέντρο ή τα εξάρχεια να μην ανοίγεις παράθυρα λόγω των δακρυγόνων…

Και όλα αυτά γιατί;;;

Για το τι έγινε εκείνη την περίοδο, δε θα το γράψω εγώ, το έχουν γράψει άλλοι και με περισσότερες γνώσεις από μένα.

Και όλοι καταλήγουν στο ότι έχουν διαστρεβλωθεί τα πάντα.

Εμένα με απασχολεί ότι βρίσκουν αφορμή να καταλύσουν τα πάντα μερικοί. Βρίσκουν ευκαιρία να καθίσουν και να χαβαλεδιάσουν οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές. Βρίσκουν ευκαιρία να μας κοροϊδέψουν οι δημοσιογράφοι.

Και θα μου πείτε τι με απασχολεί εμένα το όλο αυτό παραμύθι;

Με απασχολεί γιατί εκείνες τις μέρες χειρουργείται ένας φίλος μου με καρκίνο στο νεφρό και το νοσοκομείο είναι στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στο πολυτεχνείο. Γιατί δε θα μπορώ να πάω να συμπαρασταθώ στον ίδιο και τη γυναίκα του. Γιατί δε θα μπορώ να πάω να μείνω κοντά του για να πάει η γυναίκα του να ξεκουραστεί. Γιατί ούτε ο Ιάσιος θα είναι εύκολο να πάει στο νοσοκομείο που δουλεύει (το ίδιο νοσοκομείο είναι). Γιατί για ένα τίποτα αναστατώνεται όλη η πόλη χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους μερικοί, ότι υπάρχουν προβλήματα που τα επιδεινώνουν.

Με απασχολεί και το θέμα διαδοχής στη Νέα Δημοκρατία. Ο Σαμαράς που φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις να προηγείται, ήταν αυτός που έριξε τη Νέα Δημοκρατία από την κυβέρνηση το 1993, ο Αβραμόπουλος είχε φύγει από το κόμμα και είχε κάνει δικό του. Η έρμη η Ντόρα που πάντα ήταν στην πρώτη γραμμή, φαίνεται ότι θα χάσει την αρχηγία. Κρίμα. Τελικά είχε δίκιο ο Παπαδόπουλος (ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος της επταετίας) που είπε «αν ήξερα πόσο ανόητος είναι ο ελληνικός λαός, θα τον κυβερνούσα από υπολοχαγός»…

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

8 Νοεμβρίου σήμερα, γιορτάζει η Πολεμική Αεροπορία. Μια τέτοια μέρα δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτούς που έβαψαν με το αίμα τους τα φτερά της...

ΛΙΓΟ ΑΠ' ΟΛΑ

Το ξέρω χάθηκα.

Δούλευα όμως σερί εδώ και δεκαπέντε μέρες με ένα μικρό διάλειμμα μιας μέρας χθες και έπρεπε να κάνω ένα σωρό δουλειές.(είναι που δουλεύουμε λίγο εμείς οι στρατιωτικοί!)

Θέλω πολλά να πω.

Τόσα πολλά, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω.

Ας ξεκινήσω από την επίθεση έξω από το αστυνομικό τμήμα την παραμονή της εθνικής μας εορτής.

Αν πέντε αστυνομικοί πυροβολούσαν εν ψυχρώ στα εξάρχεια ή όπου αλλού μαζεύονται αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, τι θα γινόταν???

Όχι είμαι περίεργη να ακούσω τις απόψεις σας.

Αν έμπαιναν πέντε ζητάδες στο πολυτεχνείο και άρχιζαν να πυροβολούν τους αναρχικούς την ώρα που καίνε και καταστρέφουν την περιουσία του ελληνικού λαού, θα καιγόταν η Αθήνα για κανέναν μήνα ή όχι???

Αυτοί οι καημένοι οι αστυνομικοί που για τη μαλακία του καθενός τρέχουν ότι ώρα και να είναι, τι έφταιγαν να γίνουν τα παπάκια της σκοποβολής στο λούνα παρκ των αντιεξουσιαστών???

Οι αστυνομικοί είναι η μόνη ομάδα επαγγελματιών που πηγαίνουν στη δουλειά τους και δεν ξέρουν αν θα επιστρέψουν σώοι. Είναι μια από τις τρεις ομάδες που έχουν άλλο όνομα από το κανονικό. Δεν είναι αστυνομικοί, είναι μπάτσοι, μπασκίνες, γουρούνια. Αυτούς όμως καλείς αν ο γείτονας παρκάρει μπροστά από το πάρκινγκ σου. Αυτούς καλείς όταν τσακώνεσαι με τον άντρα σου, αυτός έρχεται όταν ακούς φωνές στο διπλανό διαμέρισμα ή βλέπεις κάποιον περίεργο έξω από το σχολείο του παιδιού σου. Αυτόν τηλεφωνείς όταν ο από πάνω κάνει πάρτι και σε ενοχλεί.

Και τι σεβασμό του δείχνεις? Τον χλευάζεις και του βγάζεις παρατσούκλια. Οι αστυνομικοί μπάτσοι, οι στρατιωτικοί καραβανάδες και οι ταξιτζήδες ταρίφες. Μόνο που οι «μπάτσοι» υπάρχουν για να μας προστατεύουν. Εμείς γιατί δεν τους προστατεύουμε???

Ας περάσω στην παρέλαση. Τι χάλι ήταν αυτό???

Είναι η μεγάλη στρατιωτική παρέλαση και παρέλασε η σάρα η μάρα και το κακό συναπάντημα πριν περάσουν οι ένοπλες δυνάμεις!

Τι οι σχολικοί τροχονόμοι, τι οι γύφτοι περαχωρίου (μοίραζαν και λουλούδια, να τα κάνει αλοιφή το άρμα, να γλιστράνε τα τμήματα), τι τα παιδιά με σύνδρομο ντάουν (κοινώς μογγολάκια).

Πήγε ο πρόεδρος να παρακολουθήσει τη στρατιωτική παρέλαση και με τι θράσος πέρασαν μπροστά του αυτοί που στο πανό έγραφαν ΕΠΟΝ ΕΑΜ ΕΛΑΣ? Γιατί αν θυμάμαι καλά, αυτοί δεν ήταν που μετά την απομάκρυνση των στρατευμάτων κατοχής, πολεμούσαν τους έλληνες για να εντάξουν τη χώρα μας στο ανατολικό μπλοκ? Αυτοί δεν ήταν που έφυγαν και πήγαν με τη θέλησή τους στη Ρωσία την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και όπου στο διάολο ήθελαν, αλλά οι ίδιοι δεν ήταν που επέστρεψαν από τις χώρες αυτές όταν τελικά τους επέτρεψε το καθεστώς που οι ίδιοι επέλεξαν να επιστρέψουν? Αν ήταν καλά εκεί, γιατί γύρισαν?

Όχι γιατί πολλές μαλακίες έχουμε ακούσει μέχρι τώρα. Πήγαν με τη θέλησή τους, και έφυγαν για να γυρίσουν πάλι εδώ τρέχοντας. Είδαν την εφαρμογή του κουμμουνισμού και λάκισαν με την πρώτη ευκαιρία. Και τώρα παρελαύνουν, γιατί??? Επειδή μάζεψαν παιδιά από τις μανάδες τους και τα πήγαν να μεγαλώσουν ορφανά κάπου που τα ίδια δεν επέλεξαν??? Γιατί πολεμούσαν τους πατριώτες τους για να γίνει η Ελλάδα όπως είναι η Βουλγαρία, η Πολωνία, η Ουγγαρία και όλες οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ όπως είναι σήμερα???

Και έχουν μούτρα και το παινεύονται που πήγαν να καταστρέψουν τη χώρα και σκότωναν κιόλας γιαυτό???

Ας σταματήσω εδώ γιατί αν συνεχίσω, θα γίνουμε μαλλιά κουβάρια!