ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ

Το παρακάτω κομμάτι το έγραψε η φίλη μου η σπαρκ, ναι αυτή με τα σπαμ, το λάτρεψα και το μοιράζομαι μαζί σας!(περιμένω τη γνώμη σας).

Ο ήλιος τρύπωνε στο δωμάτιο ανάμεσα από τα κενά των παραθυρόφυλλων. Μισάνοιξε τα μάτια και ξαπλωμένη στο κρεβάτι χάζευε τη σκόνη να αιωρείται πάνω στις αχτίδες του σαν να μαχαιρωνόταν η συνήθεια πέφτοντας σε μία λάμα από φως, χωρίς φιλί, δίχως μια στάλα αίμα. Περίμενε. Ούτε ένας αναστεναγμός δεν ξεβράστηκε σε τούτη τη σιωπή. Σηκώθηκε και στάθηκε πίσω τους. Δεν ήξερε τι ώρα ήταν. Εδώ στο νησί, δεν είχε ποτέ σημασία, ούτως ή άλλως. Μερικές γραμμές θάλασσας μόνο και η μυρωδιά της ερωμένης, που όλο απλώνεται και δίνεται, μα κανένας δεν ξέρει τι και ποιον θα αρπάξει ξαφνικά για να τα κρύψει στα σπλάχνα της.

Την αγαπούσε την θάλασσα. Όταν έφευγαν όλοι, εκείνη επέστρεφε. Στο ίδιο πάντα δωμάτιο, τις ίδιες ημερομηνίες, χωρίς κινητά, υπολογιστές και ταυτότητες. Μόνη. Χρόνια τώρα στεκόταν πίσω από αυτό το παραθυρόφυλλο με τα κουρτινόξυλα αποκαθηλωμένα στο πλάι και τις κουρτίνες να σέρνονται στο πάτωμα.

Ακούμπησε το μέτωπο στο μπλε ξύλο και εκείνο οπισθοχώρησε ελαφρά. Μέσα από τη σχισμή είδε τον ήλιο να καθρεφτίζεται στη θάλασσα. Η παραλία έρημη και ένα αεράκι να φυσάει απαλά, να ταξιδεύει την αλμύρα. Άνοιξε τα χέρια και κόλλησε τη γύμνια της πάνω στα παραθυρόφυλλα, πασχίζοντας να κρατήσει τα μάτια ανοιχτά στην αντανάκλαση του ήλιου, που την τύφλωνε. Το κρύο αεράκι έκανε το κορμί της να ανατριχιάσει. Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και έριξε όλο το βάρος της στα μισάνοιχτα παραθυρόφυλλα. Να και κάτι λοιπόν που την άντεχε ακόμη, τόσα χρόνια μετά. Χαμογέλασε και έκανε μεταβολή.

Το δωμάτιο ήταν γεμάτο καμβάδες, πινέλα και χρώματα. Κόκκινο, κίτρινο, μπλε, άσπρο και μια στάλα μαύρο να λάμπει το άσπρο περισσότερο. Τοποθέτησε ένα λευκό τελάρο στο καβαλέτο, το μετέφερε δίπλα στα μισάνοιχτα παραθυρόφυλλα και άρχισε να ζωγραφίζει. Χωρίς πληρωμή, δίχως παραγγελία, μόνο για κείνη. Ζωγράφιζε μέχρι να τελειώσουν τα χρώματα, οι καμβάδες, ή ο καημός (ανάλογα ποιό ξοδεύονταν γρηγορότερα) και μετά τα μάζευε και τα έκαιγε όλα μαζί το τελευταίο βράδυ πριν φύγει στην παραλία.

Ζωγράφιζε παθιασμένα λες και πάλευε να φυλακίσει ή ίσως και να απελευθερώσει κάτι αλλά το τελάρο εκείνη τη μέρα δεν την έφτανε. Ξαφνικά το ποτήρι με το νερό που ήταν πάνω στο τραπέζι έπεσε και έσπασε στο πάτωμα. Σταμάτησε και τότε αντίκρυσε το χέρι της να στέκεται μετέωρο στον αέρα με το πινέλο. Τις αχτίνες του ήλιου και την σκόνη να πέφτει πάνω του.

Στάθηκε για μια στιγμή εκεί,ικέτιδα γυμνή στο μαχαίρι του ήλιου που δεν την έκοβε, μα ούτε τη ζέσταινε. Μια στιγμή μόνο και μετά άρχισε να ζωγραφίζει το κορμί της. Απ’ άκρη σ’ άκρη. Όλη του την ιστορία, όλα του τ’ αγγίγματα και όλες του τις θύμησες. Όταν τέλειωσε, σηκώθηκε και στάθηκε ξανά στο παραθυρόφυλλο. Το άνοιξε και βγήκε στο μπαλκόνι. Φυσούσε μα δεν την ένοιαζε. Γύρισε και κοίταξε πίσω. Ο καμβάς της, να μείνει κάτι απ’ το όνειρο. Έκανε μεταβολή και άρπαξε το σεντόνι. Το τύλιξε γύρω της.

Ο ήλιος ορμούσε στο δωμάτιο, η καθρέφτης την παρακολουθούσε καθώς το πετούσε στο πάτωμα και έπεφτε στο κρεβάτι ζωγραφίζοντας με το κορμί της τον δεύτερο καμβά της. Όταν τελείωσε, ανακάθισε και κοίταξε τη θάλασσα. Μια ανάσα βαθιά στο παγωμένο αεράκι. Άρπαξε τα σεντόνια, άνοιξε την πόρτα και έτρεξε προς την παραλία με τα πολύχρωμα πέπλα να κρέμονται στα χέρια της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και με ένα μακροβούτι χάθηκε στη θάλασσα.

----

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ???

Περνάει και όλοι τρέμουν στο περασμά της.

Η κάθε υπόδειξη είναι διαταγή.

Έχει φτάσει στο υπέρτατο σημείο εξέλιξης... και όμως, αντί να ικανοποιηθεί με τα όσα πέτυχε, να αφήσει κακίες και μικρότητες πίσω της, νομίζει ότι τώρα μπορεί να ελέγξει τα πάντα. Τουλάχιστον εκεί.

Για πόσο όμως? Ένα χρόνο? Δύο? Άντε με τη βία, τρία.

Μετά? Τίποτα. Το απόλυτο τίποτα.

Θα περνά και δε θα δίνει σημασία κανείς. Θα παρακαλεί να της δώσουν λίγη προσοχή.

Και θα της δίνουν? Ή η μνήμη των όσων έχει κάνει, το πόσο μείωνε, πλήγωνε ή πρόσβαλε με τη συμπεριφορά της τους άλλους, θα την ακολουθεί?

Το ξέρει ότι σήμερα είναι στο ζενίθ. Το ότι αύριο θα είναι στο ναδίρ, το έχει συνειδητοποιήσει?

Έχει καταλάβει πόσο εφήμερη είναι η δύναμή της?

Πως πριν προλάβει να το καταλάβει, θα είναι από την άλλη μεριά και η παντοδυναμη εξουσία της θα είναι ένδοξες αναμνήσεις?

Έχει καταλάβει ότι αν θέλει να διατηρήσει λίγο από το γόητρό της, θα πρέπει από τώρα να ενεργεί για την υστεροφημία της?

Η εκδικητικότητα, η ειρωνεία, η έλλειψη εντοπισμού της ουσίας και η προσκόλληση στη λεπτομέρια είναι τα μόνα που θα θυμίζουν την παρουσία της.

Αμεροληψία, αντικειμενικότητα, έπαινος και κυρίως ανθρωπιά, δε θα ταυτίζονται με το άτομό της!

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ

I dont wanna talk
About the things weve gone through
Though its hurting me
Now its history
Ive played all my cards
And thats what youve done too
Nothing more to say
No more ace to play

The winner takes it all
The loser standing small
Beside the victory
Thats her destiny

I was in your arms
Thinking I belonged there
I figured it made sense
Building me a fence
Building me a home
Thinking Id be strong there
But I was a fool
Playing by the rules

The gods may throw a dice
Their minds as cold as ice
And someone way down here
Loses someone dear
The winner takes it all
The loser has to fall
Its simple and its plain
Why should I complain.

But tell me does she kiss
Like I used to kiss you?
Does it feel the same
When she calls your name?
Somewhere deep inside
You must know I miss you
But what can I say
Rules must be obeyed

The judges will decide
The likes of me abide
Spectators of the show
Always staying low
The game is on again
A lover or a friend
A big thing or a small
The winner takes it all

I dont wanna talk
If it makes you feel sad
And I understand
Youve come to shake my hand
I apologize
If it makes you feel bad
Seeing me so tense
No self-confidence
But you see
The winner takes it all
The winner takes it all......

ΧΜΜΜ, ΜΗΠΩΣ ΜΟΥ ΚΑΝΑΝΕ ΒΟΥΝΤΟΥ???

Είμαι άρρωστη. Ξύπνησα χθες το πρωί με πυρετό και το στέρνο μου να με καίει και να βράζει. Κρύωνα απελπιστικά. Έβαλα θερμόμετρο και είχα 38,1 πρωί πρώι. Ειδοποίησα στη δουλειά μου ότι δεν ήμουν καλά και ότι δεν μπορούσα να πάω στο νοσοκομείο.

Με αντικατέστησαν χωρίς δεύτερη κουβέντα και δεν είχαν την ευγένεια να με πάρουν ένα τηλέφωνο να δουν αν ζω ή άν πέθανα.

Μόνο ο διευθυντής της κλινικής μου τηλεφώνησε χθες να δει πως είμαι και μόλις με άκουσε χάλια, πήρε τη γυναίκα του και ήρθαν να με δουν. Με ακροάστηκε, μου έγραψε φαρμακευτική αγωγή και μου ειπε να καθίσω στο κρεβάτι για τρεις τουλαχιστον μέρες.

Σήμερα ημουν υπηρεσία. Τους τηλεφώνησα ότ ι δε γινεται να πάω. Και πιάσανε το θεό από τα μαλιά!

Τι φωνές, τι φασαρίες, τι γιατρό να ρθεί να με δει. Όλα τα κάνανε. Και καπάκι να μην πιστεύουν οτι είμαι άρρωστη.

Η μαλακία σε όλο της το μεγαλείο! Και όχι οτι τους δημιουργώ προβλήματα, απλά δε θελουν να βγαίνουν από το πρόγραμμά τους. Όταν όμως εγώ τους ξελασπώνω σε κάθε στραβή, όταν εγώ δε λέω όχι σε ότι μου ζητάνε, δεν είδα να γινεται τίποτα. Δεν περιμένω ευχαριστώ. Να μη με πρήζουν όταν είμαι άρρωστη ήθελα. Και φυσικά δεν πρόκειται να γίνει κάτι, γιατί ο πατέρας μου είχε πει κάτι πολύ σοφό: όπου τελειώνει η λογική αρχίζει ο στρατός! Και το βλεπω τώρα στο πετσί μου.

Ήρθε ασθενοφόρο με γιατρό, με εξέτασε, αύξησε τη φαρμακευτική αγωγή και με έβγαλε τέσσερις μέρες ελεύθερη υπηρεσίας! Εγώ δεν είχα προβλημα να βγω μονο δυο για να συνέλθω.

Αλλά, δεν τους άρεσε αυτό! Θέλανε γιατρό σπίτι. Και το ωραίο. Η γιατρός παραπονιόταν που ήρθε σπίτι μου, γιατί άφηνε τους ασθενείς στο νοσοκομείο! Ρε Ελένη, αυτοί είναι πάνω από εβδομήντα χρονών και με χίλια προβλήματα, εγώ είμαι σαραντα και έχω δώσει τη ζωή μου εκεί μέσα, και σύ μου λες ότι τους άφησες? Τι να μου πει, με εξέτασε και συμφωνησε μαζί μου. Και δεν φτανουν τρεις μέρες αλλά πέντε για να ανανήψω!

Ευτυχώς σήμερα έχω μόνο δέκατα και καταλαβαινω τι μου γίνεται!

Συγνώμη που σας χάλασα τη μέρα, αλλά νευρίασα και ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου!

Η ΡΙΑ ΠΙΑΝΕΙ ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΗΛΟ

Ωραίος και παραπλανητικός τίτλος!

Πρακτικά σημαίνει ότι δέχτηκα να απαντήσω σε τρία ερωτήματα και είναι, όπως φυσικά μαντέψατε, μπλογκοπαιγνιδο, στο οποίο με κάλεσε ο φίλος μπλογκούλης!

Το εν λόγω μπλογκοπαίγνιον, απαιτεί να γράψω το αγαπημένο μου ποίημα, το αγαπημένο μου ρητό, και να σας δείξω τον αγαπημένο μου πίνακα, όχι οπωσδήποτε με αυτή τη σειρά!

Λοιπόν, ο αγαπημένος μου πίνακας, δεν είναι ένας, είναι δυο. Είναι τελείως διαφορετικής τεχνοτροπίας, αλλά με μαγεύουν εξίσου και οι δύο. Πρόκειται για έναν πίνακα με νούφαρα του Μonet και το στοχαστικό τριαντάφυλλο του Dali.

Το αγαπημένο μου ποίημα είναι του νομπελίστα Σεφέρη:

Ω να μπορούσαμε να αγαπήσουμε

τουλάχιστον σαν τις μέλισσες

όχι σαν τα περιστέρια

τουλάχιστον σαν τα κοχύλια

όχι σαν τις σειρήνες

τουλάχιστον σαν τα μερμήγκια

όχι σαν τα πλατάνια...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
ΣΑΒΒΑΤΟ (στίχοι 34-40)

Το αγαπημένο μου ρητό, είναι του Αριστοτέλη:

H ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕ ΓΕΛΑΣΑΜΕ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΜΕΡΑ!

Και τώρα τελευταία, έχω χάσει πολλές...

ΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΥΣΙΠΟΝΑ!!!

Χθες στον ύπνο μου είδα ότι περπατούσα σε ένα χωριό που οι δρόμοι ήταν από χώμα. Τα σπίτια από πέτρα και ξύλο και καθώς έπεφτε το σκοτάδι δεν διέκρινες ούτε τα παπούτσια σου. Και όταν έσκυψα να τσεκάρω τα παπούτσια μου, ήταν φλατ, χωρίς τα τακουνακια μου, έστω μια πλατφορμίτσα. Τίποτα. Χώμα, σόλα, πόδι Ρίας! Και ίδια με αυτά που πουλάνε στο Μοναστηράκι. Δερμάτινα, με λουριδίτσες και δετά ψηλά από τον αστράγαλο. Και χωρίς τακούνι, δεν ξέρω αν σας το είπα αυτό!

Και εκεί που λέω σε τί κατσικοχώρι είμαι η έρμη, νάσου σηκώνω το βλέμμα μου γιατι κάτι μου φώτιζε και λαμπύριζε από μακριά. Και βλέπω την Ακρόπολή. Όχι όπως τη βλεπουμε τώρα, σαν γριά ξεδοντιάρα. Αλλά με τα όλα της. Με το χρυσό της, τα χρώματά της, τα ελγίνειά της...

Ριούλι μας την πέσανε και είμαστε στην αρχαία Αθήνα, σκέφτηκα.

Αμάν, δεν έχει εφευρεθεί ο νες καφέ, οι τουαλέτες εντός των σπιτιών, τα ψηλοτάκουνα. Κορίτσι μου, τη βάψαμε, ξανασκέφτηκα.

Ο ήλιος άρχισε να δύει για τα καλά και το σκοτάδι σκέπαζε τη ζαφειρόπετρα στης γης το δακτυλίδι. (μεταξύ μας, με τόσο χώμα, αυτός που το είπε πρέπει να ήρθε από καμιά τρύπα στη Σαχάρα).

Σκοτάδι πίσσα. Και από μακριά κάτι φέγγει. Αμυδρά. Σαν αστεράκι στον ουρανό της Αθήνας αμα είσαι δεκαπενταύγουστο στην παραλία του Σουνίου. Και το φώς να μεγαλώνει και να κουνιέται πέρα δώθε. Ναυτία μου ήρθε.

Και πλησιάζοντας περισσότερο βλεπω ένα λεχρίτη, ένα κοπρίτη, ένα λέτσο, με ένα φανάρι και ένα ιμάτιο που ίσα που τύλιγε και έκρυβε το τοπίο της φρίκης από τα ευαίσθητα ματάκια μου.

Παρντόν μεσιέ, τον ρωτώ. Μήπως μπορείτε να μου πείτε που θα βρώ ένα αξιοπρεπές ξενοδοχείο? Με κοιτά με το τσιμπλιασμένο μάτι του και σηκώνει το φανάρι του. Και φεύγει. Κύριε, εγώ από πίσω. Σταματά. Με κοιτά ξανά με το φανάρι του. Εσείς που πάτε τον ρωτώ. Ψάχνω έναν άνθρωπο μου λέει και μην ένοχλεις το Διογένη. Εκεί εγώ. Με την ερώτηση στο στόμα. Και τον βρήκατε καλέ?

Και αρχίζω να μεταμορφώνομαι σε ένα καπνό. Σε ένα άυλο πράγμα. Και βρίσκομαι να περνάω από ένα στενό, άλλο πράμα. Σα δυο νούμερα μικρότερο μπούστο! Και καθώς περνώ από το στόμιο, είμαι και ανοικονόμητη η γυναικάρα, σα να απλώνομαι.

Σα να σκορπιζομαι και όταν σχεδόν έχω βγει όλη, βλέπω μια θείτσα πίσω από κει που έβγαινα εγώ, το στενό ντε. Έχει τα μάτια κλειστά, το κεφάλι πίσω και ένα τουρμπάνι σαν αυτά που φόραγε η Λάσκαρη όταν έκαψε το μαλί από τα ντεκαπάζ. Και ένα μακιγιάζ, χάλια. Και η τουνίκ της ελεεινή. Ακόμα και στη λαική καλύτερη θα έβρισκε. Και τι στο καλό είναι αυτό το στρόγγυλο που εχει μπροστά της και φωτίζεται περίεργα?

Μαντάμ, καλέ μαντάμ. Μούγκα αυτή. Όχι και πολύ μουγκα. Όλο μμμμμμμμμμμ κάνει. Σα γελάδα σε οίστρο! Σα μέντιουμ με κάνει.

Ε, τι χαζή είμαι? Μια που τη βρήκα μπόσικη θα τη ρωτήσω το κατιτίς μου γιατί θα μου έρθει και τζάμπα! Καλέ μαντάμ, για πέτε μου, θα πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου?

Και να σου ένα φσσσσσσστ και βρίσκομαι σε ένα πάρκο.

Πολύ μεγάλα τα δέντρα. Και τα παγκάκια. Αφού εγώ που είμαι και νταρντάνα, δεν μπορώ να σκαρφαλώσω πάνω τους.

Και τι στο καλό είναι αυτό που με χτύπησε?

Ένας υπερφυσικός μπόμπιρας!

Παναζία μου παναζία μου!

Τι είναι τούτο? Ένα νήπιο γίγαντας.

Όχι καλέ, εγώ είμαι μικρή. Χμμμμμ. Μη μου τραβάς καλέ το πόδι. Σα γνωστός μου φαίνεσαι καλέ!!!

Ουπς, ίδιος ο γιος μου στα τρία!

Βρε, για να σου πω, θα με αγαπάς και όταν θα είσαι και σύ γονιός?

Και με μιας βρίσκομαι στη βεράντα του σπιτιού μου μαζί του. Με το μεγάλο μου έρωτα. Σιωπή. Κάθεται αντίκρυ στην Ακρόπολη που λατρεύει.

Δε μιλά. Δε μιλώ. Θέλω να τον αγκαλιάσω, να τον πνίξω στα φιλιά. Να του πω πόσο μου έλειψε.

Αντί γιαυτό, τον ρωτώ. Είσαι ευτυχισμένος τώρα?

Και εκεί ξύπνησα. Ιδρωμένη, αγχωμένη, τρομαγμένη.

Σηκώνομαι και πάω στο μπάνιο.

Με κοιτάζω καλά στον καθρέπτη. Φτου σου κοπελάρα μου, μου λέω. Με κοιτάζω λοξά, με κοιτάζω ανφάς, με θαυμάζω και ρώτάω τον καθρέφτη (μου έμεινε κουσούρι δεν εξηγείται αλλιώς): εσύ βλέπεις πίσω από το χαμόγελό μου?

Υ.Γ. για όσους δεν κατάλαβαν, είναι η απάντησή μου στο παιχνίδι πέντε ερωτήσεις που με καλεσε το μανιταράκι να παίξω!

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!

Λόγω κουλαμάρας και κρυώματος, κάθισα στο σπίτι δυο μέρες. Για να είμαι ειλικρινής, τις περισσότερες ώρες κοιμόμουν.

Το Σάββατο το βράδυ, ξύπνησα γύρω στις δέκα γιατί ο βήχας δε με άφηνε να ησυχάσω. Μετά από λίγο που συνήλθα, τι διαπίστωσα?

Η τηλεόραση, έδειχνε ένα καινούργιο, δεν ξέρω και πως να το ονομάσω, που έψαχναν τραγουδιστές. Κάποια στιγμή, μεταξύ ζεστού γάλακτος, χαρτομάντηλων και βήχα, διαπιστώνω ότι τραγουδάει μια κοπέλα που στο μπλουζάκι της εχει το νούμερο 42.000 κάτι! Ναι ναι ναι. Την πρώτη μέρα που έδειχναν το πρόγραμμα, είχαν πάει 42000 νούμερα και βάλε να γίνουν τραγουδιστές! Μετά, το παρακολουθούσα με περισσότερο ενδιαφέρον. Ήθελα να δω τι άνθρωποι πηγαίνουν σε τέτοιες οντισιόν. Και τι δεν είδαν τα ματάκια μου! Φοιτητές του πολυτεχνείου (και μετά σου λένε ότι οι θετικοί επιστήμονες έχουν μυαλό!), κομμωτές και κομμώτριες (τέρμα τα ωδεία, τα νέα φυτώρια τραγουδιστών είναι τα κομμωτήρια), φοιτήτρια θεολογίας που μάλιστα κάθε βράδυ τραγουδούσε σε σκυλάδικο (δηλαδή αν δεν κάνει καριέρα αυτή ως αοιδός, μεθαύριο θα διδάσκει σε σχολείο και δε σας περιέγραψα και πως ήταν ντυμένη, γιατί το μίνι έφτανε στις αμυγδαλές!!!), δεκαεξάχρονα που αντί να κάθονται πάνω από το βιβλίο να χαράσουν την πορεία τους στη ζωή, ξημεροβραδιάζονται στον καθρέφτη και μιμούνται τη Βανδή και το Ρουβά!

Που έφτασε αυτή η κοινωνία? Οι τραγουδιστές και οι ηθοποιοί, ξεκίνησαν το μεσαίωνα ως γελοτοποιοί των φεουδαρχών! Και σήμερα, οι τραγουδιστές είναι τα «φωτεινά» παραδείγματα των νέων μας! Δεν άκουσα κανένα από τους φίλους του γιου μου να λέει θέλω να γίνω σαν τον Μπαμπινιώτη, την Κιουρί, άντε τον Μπιλ Γκέιτς, παρά ακούω, για τον Ρουβά, το Μακρόπουλο, τη Σάσα Μπάστα (Μπάστα λεγόταν η φίλη μου η παιδίατρος που θήλαζα και το δικό της παιδί και τώρα πέθανε, αλλά Λίλλυ όχι Σάσα, αυτή τι στο καλό είναι???)

Μέχρι τώρα θύμωνα με το γιο μου που εκτός της νομικής δεν υπάρχει άλλη σχολή γι’ αυτόν, τώρα όμως δε με νοιάζει.

Χάθηκαν τα πρότυπα. Χάθηκαν οι αξίες. Χάθηκαν οι ρήσεις του τύπου μάθε τέχνη και άστηνε και άμα πεινάσεις πιάστηνε! Τώρα μόνο το εύκολο κέρδος και η αναγνωρισημότητα έχουν πέραση και επηρεάζουν τους έφηβους που καλούνται σε αυτήν την ευαίσθητη ηλικία να επιλέξουν τι θέλουν να κάνουν στη μετέπειτα ζωή τους.

Δε ακούς θελω να γίνω μαθηματικός, γιατρός, δάσκαλος, παρά ακούς θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής, τραγουδιστής, μοντέλο!

Δε φταίνε όμως τα παιδιά, αλλά εμείς, που αγοράζουμε σαν τρελλοί κάθε έντυπο που δείχνει γνωστά ξέκωλα που υποτίθεται ότι τραγουδούν. Γιατί ακολουθεί το παράδειγμα μιας κιτρινοφυλλάδας όλος ο περιοδικός τύπος και αναγκαστικά, οι έφηβοι αυτά βλέπουν ως πρότυπα. Ποτέ δε φταίνε μόνο τα παιδιά. Οι ευθύνες είναι κυρίως των μεγάλων που δε φρόντισαν να εμφυσήσουν ιδανικά και αρχές στα παιδιά.

Καλή μέρα και καλή εβδομάδα. Ανάρτηση που θέλει γράψιμο, θα ξανακάνω όταν αφαιρέσω το νάρθηκα. Από τις πέντε το πρωί γράφω το κείμενο αυτό που δεν έχει ούτε 500 λέξεις. Μα με ένα χέρι, άλλα θέλω να γράψω και άλλα γράφω. Ευχαριστώ για την κατανόησή σας, και ζζζζμααατς!!!

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Πρόταση 1. περί έρωτα

Έξυπνος άνδρας + έξυπνη γυναίκα

= ειδύλλιο

Έξυπνος άνδρας + χαζή γυναίκα

= δεσμός

Χαζός άνδρας + έξυπνη γυναίκα

= γάμος

Χαζός άνδρας + χαζή γυναίκα

= εγκυμοσύνη

Πρόταση 2. περί εργασίας

Έξυπνο αφεντικό + έξυπνος υπάλληλος

= προκοπή

Έξυπνο αφεντικό + χαζός υπάλληλος

= παραγωγή

Χαζό αφεντικό + έξυπνος υπάλληλος

= προαγωγή

Χαζό αφεντικό + χαζός υπάλληλος

= υπερωρίες

Πρόταση 3. περί αγοράς

Ένας άνδρας πληρώνει € 2 για

ένα αντικείμενο που χρειάζεται και κοστίζει € 1.

Μια γυναίκα πληρώνει € 1 για

ένα αντικείμενο που δε χρειάζεται και κοστίζει € 2.

Πόρισμα:

Μια γυναίκα ανησυχεί για το μέλλον

μέχρι να βρει σύζυγο.

Ένας άντρας ποτέ δεν ανησυχεί για το μέλλον,

παρά μόνο όταν βρει σύζυγο.

Γενίκευση:

Επιτυχημένος άνδρας είναι εκείνος που βγάζει περισσότερα απ' όσα μπορεί να ξοδέψει η γυναίκα του.

Επιτυχημένη γυναίκα είναι κάποια που μπορεί να βρει έναν τέτοιο άντρα.

ΤΙ ΓΕΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ

ΟΜΑΔΑ ΑΝΤΡΩΝ:

ΟΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΟΥΣ ΘΥΛΗΚΟΥ ΔΙΟΤΙ:

- Κανείς παρά μόνο ο δημιουργός τους καταλαβαίνει τη λογική με την οποία λειτουργούν.

- Η γλώσσα την οποία χρησιμοποιούν για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, είναι κάτι που κανείς άλλος δεν καταλαβαίνει.

- Ακόμη και το παραμικρό λάθος που θα κάνεις, αποθηκεύεται στη μνήμη τους και σε ταλαιπωρεί και πολύ καιρό.

- Μόλις καταφέρεις να αποκτήσεις ένα δικό σου, ξοδεύεις για συντήρηση και αξεσουάρ μια περιουσία.

ΟΜΑΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ:

ΟΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΟΥΣ ΑΡΣΕΝΙΚΟΥ ΔΙΟΤΙ:

- Σε περίπτωση που θέλεις να κάνεις οτιδήποτε μαζί του, πρέπει πρώτα να το ανάψεις.

- Έχουν πάρα πολλά δεδομένα αλλά δεν μπορούν να τα επεξεργαστούν από μόνα τους ούτε να πάρουν αποφάσεις.

- Υποτίθεται ότι ο ρόλος τους είναι να σε βοηθούν να επιλύσεις προβλήματα αλλά συνήθως δημιουργούν πολύ περισσότερα απ΄ όσα επιλύουν.

- Μόλις αποκτήσεις ένα, συνειδητοποιείς ότι αν περίμενες λίγο, θα μπορούσες να αποκτήσεις ένα καλύτερο μοντέλο.