Μάνες και κόρες! Μια πολύ δύσκολη σχέση. Γυναίκες, μεγαλωμένες με τα ίδια βιώματα, με τις ίδιες αρχές, με τα ίδια πρότυπα. Τότε, που χαλάει η συνταγή και τρώγονται? Τι τις κάνει να έχουν τυπικές σχέσεις και μόνο? 
Τι είναι αυτό που σπρώχνει κάθε κόρη να λέει στις φίλες της: ότι αν γίνω σαν τη μάνα μου, πνίξτε με??? Τι είναι αυτό που κάνει τις μανάδες να μισούν και να ανταγωνίζονται τις ίδιες τους τις κόρες? 
Τι είναι αυτό που σπρώχνει κάθε κόρη να λέει στις φίλες της: ότι αν γίνω σαν τη μάνα μου, πνίξτε με??? Τι είναι αυτό που κάνει τις μανάδες να μισούν και να ανταγωνίζονται τις ίδιες τους τις κόρες? Άσε τα προσωπικά βιώματα, που είμαι 40 χρονών γυναίκα και δεν έχω ακούσει καλή κουβέντα από το στόμα της μάνας μου ποτέ. ΠΟΤΕ. Βλέπω τις φίλες μου, βλέπω  τις συναδέλφους μου, βλέπω τις κόρες των ασθενών στο νοσοκομείο. Σαν το σκύλο με τη γάτα. 
Δεν υπάρχει σημείο επαφής. Λατρεύεις την κουζίνα και ασχολείσαι εντατικά με τη μαγειρική, είσαι θαμένη στις κατσαρόλες και χάνεις το τραίνο της ζωής. Είσαι καριερίστα γιατί σ’ αρέσει αυτό που κάνεις, έχεις γίνει αντρογυναίκα και θα μείνεις στο ράφι. Παντρεύεσαι, τώρα θα δεις τι θα πει νοικοκυρά. Αγοράζεις σπίτι, κάνεις έξοδα και βάζεις θηλιά στο λαιμό σου.
Τι στο καλό θέλουν οι μανάδες μας? Τι τέλος πάντων, πρέπει να κάνουμε οι κόρες, για να είστε ευχαριστημένες? Δεν είναι δυνατό να γίνουμε κλώνοι σας, πάρτε το χαμπάρι. Σταματήστε να μας κριτικάρετε για ότι κάνουμε. Πάψτε να μας γεμίζετε ενοχές και τύψεις για το οτιδήποτε. Μη συνεχίζεται την γκρίνια ακόμα και μετά που ενηλικιωθήκαμε. Βαρεθήκαμε τις πικρόχολες συμβουλές, βαρεθήκαμε να απολογούμαστε για τις προσπάθειές μας. Αφήστε μας χώρο να αναπνεύσουμε. Ας κάνουμε τα δικά μας λάθη. 
Μην προσπαθείτε να μας προστατεύσετε γιατί το παρακάνετε και μας πνίγετε. Θέλουμε να σας έχουμε αποκούμπι, να μπορούμε να σας εμπιστευτούμε τα πάντα, όχι να φοβόμαστε ακόμα και νας πούμε τις επιτυχίες μας! Θέλουμε να ξέρουμε ότι θα υπάρχει ένα αυτί που πρόθυμα θα μας ακούσει χωρίς να μας κατακρίνει. 
Μην προσπαθείτε να μας προστατεύσετε γιατί το παρακάνετε και μας πνίγετε. Θέλουμε να σας έχουμε αποκούμπι, να μπορούμε να σας εμπιστευτούμε τα πάντα, όχι να φοβόμαστε ακόμα και νας πούμε τις επιτυχίες μας! Θέλουμε να ξέρουμε ότι θα υπάρχει ένα αυτί που πρόθυμα θα μας ακούσει χωρίς να μας κατακρίνει. Μπορεί να μη γίναμε αυτό που πάντα ονειρευόσασταν για μας, όμως υλοποιούμε τα δικά μας όνειρα και όχι τα δικά σας. Μπορεί να μη γίναμε κλώνοι της Λωξάντρας αλλά δεν ήταν ποτέ το δικό μας πρότυπο. Αποδεχτήτε το γεγονός ότι η ζωή είναι δική μας και ότι το να μας μέμφεστε για το κάθε τι, δυναμιτίζει την αγάπη και τη στοργή που οφείλουμε να έχουμε στους γεννήτορές μας.
Για τα υπόλοιπα χρόνια που θα περάσουμε μαζί, θέλουμε αναχωχή. Θάψτε το τσεκούρι του πολέμου και αγκαλιάστε μας γιαυτό που είμαστε και μη μας γκρινιάζετε γιαυτό που δε γίναμε. Αγαπήστε μας και δείτε σε μας το κοριτσάκι που του πλέκατε κοτσίδες όταν ήταν μικρό. Πάντα μας λείπει εκείνο το χάδι...














