ΕΥΧΕΣ

Αυτή είναι η τελευταία ανάρτηση του σωτηρίου έτους 2008.

Για το νέο έτος 2009, σας εύχομαι ολόψυχα υγεία, υ γ ε ί α, και Υ Γ Ε Ι Α !!!

Όλα τα άλλα έρχονται και τα παλεύουμε αν έχουμε υγεία και τους ανθρώπους που μας αγαπούνε κοντά μας!

Και για να μη με λέτε και τσιγγούνα, σας έχω ένα δωράκι που όλοι θα εκτιμήσετε!

(κάντε κλικ στην εικόνα να τη δείτε πιο καθαρά)

Η ευχή αφορά όλους μας, τον πλανήτη μας, την πολιτική και την οικονομία της χώρας μας!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Σα σήμερα...

Ήμουν χάλια. Ψυχολογία στο μηδέν. Ο καλύτερός μου φίλος, ο Οδυσσέας, ήρθε και με πήρε από το σπίτι για να πάμε στην κολλητή μου (?) που εφημέρευε.

Λίγο πριν τα χριστούγεννα. Η πόλη στολισμένη γιορτινά. Εγώ μισούσα εκείνη τη στιγμή τα πάντα. Ήθελα όλα να είναι σκοτεινά σαν την ψυχή μου. Ο Οδυσσέας έκανε τα πάντα να μου φτιάξει τη διάθεση. Ο δρόμος ανοιχτός και ο ουρανός ξάστερος!

Φτάσαμε στο νοσοκομείο σε χρόνο ρεκόρ. Ο Οδυσσέας έφυγε γιατί έπρεπε να μπει σε ένα έκτακτο χειρουργείο. Εγώ έμεινα στο πάρκινγκ του νοσοκομείου να τον βλέπω να φεύγει.

Πήρα μια βαθειά ανάσα, κοίταξα ψηλά τον ουρανό και είδα ένα αστέρι να «πέφτει», έκανα μια ευχή: θέλω να μου χαρίσεις κάτι!

Εκείνη τη στιγμή αυτό είχα ανάγκη. Κάτι που να μου χαριστεί, να μου αλλάξει τη διάθεση.

Και η διάθεσή μου άλλαξε. Δε θα έβριζα τη φίλη μου, απλά θα της εξηγούσα ότι εγώ ποτέ δε θα έμπαινα σε ένα ζευγάρι για να γίνω το τρίτο πρόσωπο. Εγώ ποτέ δε θα έκανα σχέση με παντρεμένο. Εγώ ποτέ δε θα χαλούσα μια σχέση. Θα της εξηγούσα τα αυτονόητα. Δε θα τη ρωτούσα γιατί μου έκρυψε το γεγονός ότι ο φίλος της που μου γνώρισε και έκανε τα αδύνατα δυνατά να συνάψω σχέση μαζί του, ήταν παντρεμένος. Όλος ο θυμός μου έξανεμίστηκε στη διαδρομή για να φτάσω στο γραφείο της. Μου έμεινε η πικρία που η καλύτερη φίλη μου, όπως νόμιζα, δε σεβάστηκε τις αρχές μου. Γιατί ρε φιλενάδα, ήσουν δίπλα μου 10 χρόνια και δε με ακούμπησες στο μικρό μου δακτυλάκι! Με εξουδετέρωσες σε ντε τε! Πέταξες μια φιλία τόσων ετών, για μια αρρωστημένη πλάκα.

Την ώρα που της έλεγα αυτά, χτύπησε η πόρτα και μπήκες εσύ. Το ίδιο διακριτικά μπήκες και στη ζωή μου. Και έκανες κατάληψη. Και διαπίστωσα ότι το αστέρι, μου εδωσε το δώρο μου. Μου χάρισε κάτι. Εσένα.

Και το ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ!

Και σένα σε ευχαριστώ.

Που με ανέχεσαι.

Που με διδάσκεις.

Που με αγαπάς.

Που είσαι δίπλα μου να με πιάσεις όταν πέφτω.

Που με κουβαλάς στην πλάτη σου όταν είμαι ντίρλα.

Που μου βγάζεις το αυτοκίνητο από τα χιόνια.

Που μου λες τις σκέψεις σου, τα όνειρά σου, τις χαρές και τις λύπες σου.

Που με θες στο μικρό σου κήπο

Πέντε χρόνια μετά, σ’ αγαπώ το ίδιο και συνεχίζω να είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί σου.

Μη ρωτάς τι έκανε η πατρίδα σου για σένα, αλλά τι έκανες εσύ για αυτήν!

Τι κάνουμε εμείς για αυτήν την πατρίδα? Την καίμε, την καταστρέφουμε, τη λεηλατούμε.

Δεν την αγαπήσαμε ποτέ. Ή μάλλον, εσείς δεν την αγαπήσατε.

Γιατί εγώ θλίβομαι για τα γεγονότα των τελευταίων τεσσάρων ημερών.

Θλίβομαι που καταστράφηκαν μνημεία, κτήρια και πολιτισμικοί θησαυροί.

Θλίβομαι που χάθηκαν οι μόχθοι τόσων χρόνων και επιχειρηματίες βρίσκονται σε απόγνωση.

Θλίβομαι που εκατοντάδες συνάνθρωποί μας μείναν άνεργοι χρονιάρες μέρες και δε θα μπορέσουν να προσφέρουν στα παιδιά τους τα ελάχιστα.

Θλίβομαι που καίγεται η πόλη μου.

Θλίβομαι που για να πάω στη δουλειά μου έκανα δύο ώρες και σαράντα πέντε λεπτά.

Θλίβομαι που ο θάνατος ενός παιδιού, έγινε αφορμή για να δράσουν όσοι ψάχνουν τέτοιες ευκαιρίες για να καταλήσουν θεσμούς.

Θλίβομαι που οι σοβαροί πολίτες κλείνονται στα σπίτια τους και παρακολουθούν με σκεπτικισμό τα γεγονότα.

Θλίβομαι που τα λεφτά που δίνω για φόρους αντί να πάνε για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, αντί να βοηθήσουν να αγοραστεί το καινούργιο μηχάνημα ακτινοβολίας για το νοσοκομείο παίδων, αντί να γίνουν έργα υποδομής, θα πάνε για να αποκατασταθούν οι ζημιές στο πολυτεχνείο για πολλοστή φορά.

Θλίβομαι που οι γονείς αυτών που καταστρέψαν ολόκληρες περιοχές της Αθήνας δε θα πληρώσουν τίποτα από τα όσα προκάλεσαν οι κανακάρηδές τους.

Θλίβομαι που οι γονείς δε διδάσκουν πλέον στα παιδιά τους ότι ελευθερία τους σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.

Θλίβομαι που νέοι που κανονικά θα έπρεπε να σπουδάζουν και να προσπαθούν να κάνουν καλύτερη τη χώρα μας και το μέλλον τους, τη λεηλατούν και διαλύουν σε σύννεφα καπνού το παρόν όσων έτυχε να έχουν ένα αυτοκίνητο ή μια επιχείρηση στο διάβα τους.

Θλίβομαι που για να γλιτώσουν οι καθηγητές και οι μαθητές των σχολείων λίγες ώρες μαθήματος, έκλεισαν τους δρόμους εμποδίζοντας εργαζόμενους πολίτες να μετακινηθούν, κάνοντας τους να χάσουν το μεροκάματο και κάποιοι τη δουλειά τους.

Θλίβομαι που δε βλέπω μορφωμένους ανθρώπους να καταδικάζουν τα γεγονότα καταστροφής και λεηλασίας αλλά να διατυμπανίζουν ότι καλά κάνουν και κατακαίνε το σύμπαν.

Θλίβομαι που η ανευθυνότητα και η παρορμητικότητα ενός ηλιθίου έκανε τη χώρα έρμαιο των αναρχικών και αντιεξουσιαστικών στοιχείων.

Θλίβομαι που η έλλειψη ικανότητας διαχείρησης κρίσεων ενός, ευνούχισε την αστυνομία της χώρας μου.

Θλίβομαι που δεν έχει κανένας τα κότσια να βάλει ένα τέλος σε αυτό το χάος.

ΕΛΑ, ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ! ! !

Μην ακούσω κανένα να λέει ότι υπάρχει ανεργία, τον έφαγα.

Όταν υπάρχει ανεργία, ο κόσμος άμα βρει δουλειά, δουλεύει.

Την κρατάει με νύχια και με δόντια τη δουλειά. Δεν παρουσιάζεται, δουλεύει δυο μέρες και μετά φεύγει. Γιατί δε μένει ικανοποιημένος!

Όπως έχω αναρτήσει και παλιότερα, έχω πιάσει και δεύτερη δουλειά. Επί δυο μήνες ψάχνουμε νοσηλευτές. Διετούς και τριετούς εκπαίδευσης. Με πλήρη απασχόληση, μισθό ανάλογα με τις τριετίες τους, με ασφάλιση, με δώρα, άδειες, προσαυξήσεις και γενικά με καθόλα νόμιμες διαδικασίες. Ε, λοιπόν, δε θα το πιστέψετε. Έρχονται, βλέπουν το χώρο εργασίας, δουλεύουν δυο μέρες και φεύγουν.

Όσοι έχουν έρθει από το νοσοκομείο και είδαν το νέο εργασιακό μου χώρο καθώς και το είδος δουλειάς που καλούνται να ασκήσουν οι εργαζόμενοι εκεί, έπαθαν την πλάκα τους. Με παρακαλάνε να έρθουν να δουλέψουν έστω και παρτ τάιμ. Και δε μιλάω για συνθήκες εργασίας. Μιλάμε για κολλέγιο. Σε περιβάλλον άριστο. Όποιος έρχεται, δεν του κάνει καρδιά να φύγει. Με όλες τις ανέσεις που προσφέρει η τεχνολογία. Με υπερεπάρκεια υλικών. Με την παραμικρή ένδειξη για αγορά κάποιου αντικειμένου/συσκευής/υλικού, σε δυο μέρες το έχουμε για χρήση.

Και δε βρίσκουμε προσωπικό!

Και πες τους φαίνεται βαρύ να καθαρίζουν ένα κατακεκλιμένο. Είδαν ποτέ τι κάνει μια νοσηλεύτρια διετούς σε δημόσιο νοσοκομείο? Είδαν κάτω από τι συνθήκες εργάζονται στο δημόσιο και τα λοιπά ιδιωτικά? Είδαν ποτέ τι ελλείψεις έχουν τα δημόσια?

Άντε, νοσηλευτές δε βρίσκουμε γιατί ο κλάδος δεν έχει ανεργία (αυτό είναι ανέκδοτο και όχι απλά γελάμε, αλλά κατουριόμαστε στα γέλια!), ρεσεψιονίστ γιατί δε βρίσκαμε?

Το περιβάλλον, όπως προείπα, άριστο. Η δουλειά της πλάκας. Το ωράριο ευέλικτο. Μισθός ανάλογα την προϋπηρεσία, δώρα, άδειες, υπερωρίες, ασφάλιση όλα σούπερ. Τι στο καλό συμβαίνει?

Ήρθε ένα πολύ καλό παιδί. Ευγενικό, πρόθυμο και σε τέσσερις μέρες έφυγε. Τον συναντώ τυχαία και τον ρωτάω γιατί. Γιατί, διευθύνουσα, εγώ σπούδασα στο ΤΕΙ να φτιάχνω κτήρια στον υπολογιστή (αλλιώς μου το είπε αλλά όταν τον ρώτησα τι εννοεί, αυτήν την εξήγηση έδωσε) και δεν σπούδασα πέντε χρόνια για να σηκώνω τηλέφωνα και να ανοίγω πόρτες (με το τηλεκοντρόλ την πόρτα του περιβόλου γιατι όλες οι άλλες είναι με φωτοκύτταρα) και να ρωτάω αν θέλουν καφέ οι επισκέπτες.

Τι να του πεις? Ότι άν ήσουν καλός σε αυτό που σπούδασες θα είχες ήδη δουλειά στο αντικείμενό σου? Ότι είσαι τριάντα χρονών και δεν έχεις δουλέψει ποτέ στο αντικείμενό σου? Ότι ανέχεσαι να σε τρέφει η μάνα σου? Ότι άν αγαπούσες αυτό που σπούδασες δε θα το έκανες πέντε χρόνια αλλά άντε το πολύ να έχανες ένα εξάμηνο?

Δεν είπα τίποτα.

Είναι η ηλίθια νοοτροπία μας που θέλουμε να κάνουμε το ακριβώς αυτό που έχουμε στο μυαλό μας και μόνο αυτό. Και ας τρέχουν οι λογαριασμοί, ας μένουμε ακόμα στο πατρικό μας, ας ζητάμε από τη μαμά μας λεφτά για τσιγάρα/έξοδο/προφυλακτικά!

Όλα αυτά είναι πρόλογος για την κάτωθι ανακοίνωση.

Ζητούνται νοσηλευτές διετούς και τριετούς εκπαίδευσης για οικία υποστηριζόμενης διαβίωσης στο Γέρακα Αττικής, για πλήρη απασχόληση.

Ζητείται κυρία για πλύσιμο και σιδέρωμα με όλα τα σύγχρονα διαθέσιμα μέσα, σε οικία υποστηριζόμενης διαβίωσης στο Γέρακα Αττικής, για πλήρη απασχόληση.

Μοναδική προϋπόθεση η διάθεση μέσου μετακίνησης γιατί από τη στάση του λεωφορίου η μονάδα αυτή είναι δυο χιλιόμετρα μακριά και σε ανηφόρα!

Αυτά τα ολίγα για απόψε και τα λέμε αύριο. Φιλούθια!

(όποιος ενδιαφέρεται, ας μου στείλει μέηλ στην ηλεκτρονική διεύθυνση κάτω από το προφίλ μου)

Ή αν ξέρετε κανένα άνεργο νοσηλευτή, δώστε του το μέηλ μου να επικοινωνήσει μαζί μου, η κατάσταση είναι απελπιστική. Είναι 13 οι νοσηλευτές και δυο οι προϊστάμενες, χρειάζονται τουλάχιστον 3 ακόμα άτομα για να παρέχεται η ιδανική νοσηλευτική φροντίδα στους ενοίκους που συμπληρωματικά αναφέρω, είναι περιπατιτικοί, απλά έχουν ανάγκη παρακολούθησης των ζωτικών και των τριχοειδικών τους!

Αντε ρε παιδιά, βοηθήστε με, στείλτε κανένα νοσηλευτή να το κάνω πρότυπο νοσηλευτικής παρακολούθησης!!!

ΡΟΥΣΦΕΤΙΑ-ΜΑΜΑΔΕΣ-ΝΕΥΡΑ

Λοιπόν σήμερα, θα ασχοληθούμε με ένα δύσκολο θέμα. Τα ρουσφέτια.

Αν ήμουν βο(υ)λευτής, θα το καταλάβαινα να μπαίνουν οι εξυπηρετήσεις στην καθημερινότητά μου. Αλλά δεν είμαι και δε φιλοδοξώ να είμαι.

Έχω τρεις εβδομάδες τώρα που δέχομαι τηλεφωνήματα από κάποια μαμά από τις εξωτικές καρδιτσίους νήσους που θέλει να κάνει μετάταξη στο γιοκαρίνι της για το ναυτικό! Της εξήγησα ότι οι μετατάξεις τέλος και μόνο με υπουργική απόφαση μπορεί να γίνει. Και υπουργός εθνικής άμυνας δεν είμαι.

Το τί έχει ακούσει η θεία μου που είναι και γειτόνισσά της δεν περιγράφεται. Ναι ναι, αυτήν η θεία με την ψωνάρα νύφη! Τι ότι δεν την εξυπηρετώ γιατί ο γιος μου δεν είναι φίλος με το γιο της (ο γιος μου είναι 15 χρονών και ο γιος της μόνο 28!), τι ότι ο άντρας της δεν έκανε παρέα με τον μακαρίτη τον μπαμπά μου (τρία χρόνια νεκρός ο μπαμπάς μου), τι ότι δε θέλω γιατι τη ζηλεύω!!! Το ότι δεν μπορώ δεν της περνά από το μυαλό!

Πριν φύγω από το ΓΕΕΘΑ και επειδή ο νόμος ήταν τελείως διαφορετικός, πράγματι έκανα δυο τρεις τέτοιες εξυπηρετήσεις γιατί ήξερα τα προβλήματα των ενδιαφερομένων και περνούσε από το χέρι μου. Τώρα είναι αδύνατο. Αν μπορούσα δε θα δίσταζα να βοηθήσω όποιον μπορούσα.

Και έκανα και πολλές μεταθέσεις. Έτυχε να έχω συμμαθητή τον υπεύθυνο των μεταθέσεων. Τον οποίο δεν εχω μούτρα να δω πια. Και εξηγώ γιατί. Μου τηλεφωνεί κυρία που δε γνωρίζω, αλλά με έχει συναντήσει στο μαγαζί που ψωνίζω παπούτσια και είμαι με τη στολή.

Φεύγοντας εγώ, μαθαίνει ποια είμαι και τι κάνω και που υπηρετώ. Δεν ξέρω πως βρήκε το τηλέφωνο του σπιτιού μου, πάντως μου τηλεφώνησε. Μου κλάφτηκε, επικαλέστηκε το γεγονός ότι είμαι μάνα και γω και δεν θα ήθελα να ταλαιπωρείται το παιδί μου, μου έσπασε τα νεύρα και είπα, άστο, δώστε μου τα στοιχεία του γιου σας.

Την επομένη τηλεφωνώ στο συνάδελφο και του ζητώ ο τάδε σμηνίτης να έρθει από τη Λάρισα στο Καβούρι. Σε δέκα λεπτά με παίρνει πίσω και μου λέει εντάξει. Καπάκι χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η κυρια που δεν ξέρω αλλά υποχρεώνομαι για χάρη της. Της λέω ότι ταχτοποιήθηκε το θέμα της. Με ευχαριστεί και κλείνει. Σε μισή ώρα πάλι η κυρία, ο γιος της (άλλο μαλακισμένο), το έβγαλε φιρμάνι και του είπαν ότι εκεί έχει πολλές υπηρεσίες, θα ήθελε αν γίνεται να πάει στο αεροδικείο. Θα δω της λεω. Τηλεφωνώ, το λεω, κανένα πρόβλημα μου λέει ο συνάδελφος και σε δέκα λεπτά με ξαναπέρνει η κυρία- θα τη γράφω Κ από δώ και μπρος- και την ενημερώνω. Σε μισή ώρα, πάλι η Κ. Επειδή εκεί τους πάει τρεις μέσα μία έξω, να έρθει στο ΓΕΑ τηλεφωνητής. Έχουν αρχίσει τα νεύρα μου να χορεύουν. Νέα παρακάλια, νέες ψυχολογικές πιέσεις, λέω, άι στο διάολο τι ψυχή έχει ένα τηλεφώνημα, και το κάνω. Σε μισή ώρα πάλι η Κ. Όχι έχει πολύ πίεση στο ΓΕΑ να πάει στο αεροδικείο σαν αερονόμος. Εκεί οι καλοί μου τρόποι πήγαν περίπατο. Της τα έχωσα, της είπα οτι το μεγαλύτερο σφάλμα μου ήταν που δεν της έκλεισα την προηγουμένη το τηλέφωνο, ότι αν το παιδί της είναι τόσο ήλίθιο είναι επειδή έχει αυτήν μάνα, ότι είναι αχάριστη και αγενής και της έκλεισα το τηλέφωνο. Πήρα και το συμμαθητή μου και τον έστειλα στην Πάρνηθα!

Ε μα, είναι λογικό αυτό? Κάθε δέκα λεπτά τηλέφωνο και σιγά τη διαφορά στις μεταθέσεις. Είναι οι μάνες που κάνουν τα παιδιά τόσο χαϊβάνια. Δε φταίνε μόνο τα αυτά. Οι μαμάδες τα κάνουνε τόσο απαιτητικά.

Όταν έκανα υπηρεσίες στο ΓΕΕΘΑ, διαπίστωσα έντρομη, ότι ερχόταν κούριερ και έφερνε παστίτσιο από την Κόρινθο στην Αθήνα στο αστροπελέκι που δεν έτρωγε το φαγητό της μονάδας! Το καταλαβαίνετε αυτό? Η μαμά έστελνε σπιτικό φαγητό στο σμηνίτη που υπηρετούσε 80 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του!!! Λες και στην Κόρινθο το βλαμένο δεν έτρωγε σουβλάκια, και εδώ θα κακοπέσει με τις πίτσες!

Μου τηλεφώνησε πέρισυ το καλοκαίρι φίλος από τα πάτρια εδάφη για να με ρωτήσει πως είναι στην Κύπρο που θα πήγαινε με την Ελληνική δύναμη ο γιος του. Και φυσικά να κόψω τη μετάθεση. Ήμουν έτοιμη να τον εξυπηρετήσω όταν μου τηλεφώνησε ο ξάδερφός μου (ναι αυτός με την καρακαηδόνα) και μου έδωσε το παιδί που παρακαλούσε να πάει στην Κύπρο μπας και ξεφύγει από τη δεσποτική μάνα του που έβαλε τον πατέρα του να μου τηλεφωνήσει.

Ευτυχώς που υπάρχουν και τέτοια παιδιά! Το παιδί πήγε στην Κύπρο, στο μνημόσυνο του πατέρα μου ο πατέρας του κρυφά από τη συμβία του, μου είπε ευχαριστώ που δεν έκοψα τη μετάθεση του γιού του.

Σας αφήνω τώρα γιατί ξανατηλεφωνεί η πατριώτισσα για τη μετάταξη του γιου της!

ΑΠΟΡΙΑΣ ΑΞΙΟΝ

Λοιπόν, πριν δυο μήνες, κάναμε έκληση σε όλους να κλείσουν τα φώτα τους για δέκα λεπτά προκειμένου να αφήσουμε τη γη να αναπνεύσει!

Ωραία. Κατανοητό μέχρι εδώ. Γιατί η κατανάλωση ενέργειας από τα απαραίτητα φώτα για την άνετη διαβίωσή μας, επιβάρυνε τον πλανήτη και αν ενδιαφερόμαστε για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, έπρεπε να δώσουμε στη γη μας την ευκαρία να αναπνεύσει. Και πολλοί ανταποκρίθηκαν.

Μέχρι εδώ δεν έχω κάποιο πρόβλημα.

Τώρα όμως έχω. Και έχω, γιατί είναι ακόμα Νοέμβριος και έχουν στολιστεί δρόμοι, σπίτια, μαγαζιά με χιλιάδες λαμπάκια εν όψη Χριστουγέννων.

Που είναι όλη αυτή η οικολογική συνείδηση που έδειξαν οι «οικολόγοι» το Σεπτέμβριο? Τότε έδωσαν 10 λεπτά χρόνο στη γη να αναπνεύσει και από τώρα τη βομβαρδίζουν με κατανάλωση ενέργειας πολύ πιο πάνω από όσο την βοήθησαν. Δε θα ήταν καλύτερα να μην κλείσουμε το γενικό διακόπτη, αλλά και να μην κάνουμε το σπίτι μας διαρκές βεγγαλικό?

Από τη μια, οικονομία στο ρεύμα, πάρτε οικολογικές λάμπες, αγοράστε συσκευές χαμηλής ενέργειας, κλείστε τις συσκευές με έστω και ένα λαμπάκι αναμένο και από την άλλη, δρόμοι, μαγαζιά, σπίτια (!) στο Θεό σας, από τώρα στολισμένα! Λες και άμα δεν είναι το σπίτι ή οι δρόμοι ολόλαμπρα, δε θα έρθει η 25η Δεκεμβρίου!

Και δεν είμαστε μόνο εμείς στην ψωροκώσταινα τόσο φρενοβλαβείς. Και η πατρίδα της οικολογίας η αμερική τα ίδια σ$@#ά είναι. Εκεί, ίσως και περισσότερο. Το ίδιο και όλες οι ευρωπαϊκές χώρες.

Είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι!

(σοφή παροιμία από τις εξωτικές καρδιτσίους νήσους).

Για να μη θυμηθώ ότι αγοράζουμε ηλεκτρική ενέργεια από τις γειτονικές μας χώρες. Γιατί αν το θυμηθώ θα βρίσω τους δημάρχους που φωταγωγούν τις λεωφόρους σα να είναι μέρα.

Για να μη θυμηθώ το κύμα ακρίβειας που δέρνει τη χώρα και που η πολιτεία αντί να βοηθήσει, πληρώνει τη ΔΕΗ για να φωτιστούν οι δρόμοι που είναι γεμάτοι λακούβες (εδώ έχουν ένα πόιντ οι δημαρχοι, το κάνουν για να μην πέφτουμε στις λακούβες).

Για να μη θυμηθώ τους γέρους και τις γριές που δεν έχουν να φάνε και μεις κάθε χρόνο παίρνουμε καινούργια περισσότερα λαμπάκια για τους δρόμους και τις πλατείες.

Για να μη θυμηθώ ότι ο Χριστός γεννήθηκε σε ένα στάβλο που δεν έχει καμιά σχέση με το πανηγύρι των χριστουγέννων όπως το ζούμε τα τελευταία 200 χρόνια! (ειδικά στις εκκλησίες γίνεται το έλα να δεις!)

Για σήμερα τέλος η γκρίνια, έχω και ημικρανία και προς το παρόν αποσύρομαι!

Καλό σαββατόβραδο!

ΜΗΠΩΣ ΤΟ ΧΑΝΟΥΜΕ;;;

Χρόνια πολλά στη θεία ντόννα που έχει σήμερα τα γενέθλιά της!

Να τα εκατοστήσει να είναι γερή και δυνατή και να δημιουργεί φανταστικές συνταγές (που δεν έχω δοκιμάσει καμιά μέχρι τώρα, γιατί μένει και μακριά)!!!

Και περνάμε στην καθημερινότητά μας.

Τι νομίζατε; Ότι θα επέστρεφε ο Ιάσιος και θα σταματούσα τη γκρίνια; Jamais που λένε και οι Γάλλοι!

Ξεκινάω να πάω στη δουλειά. Έχω ξυπνήσει από τις πέντε και μισή για να κάνω το μπανάκι μου σαν άνθρωπος, να βαφτώ (είμαι και ψωνάρα!), να πιω το καφεδάκι μου απολαυστικά και να φύγω σε λογικά πλαίσια ώστε να μην πέσω στην κίνηση.

Δε θα αναφερθώ σε κάτι γέρους και γριές που στις έξι και μισή παίρνουν το αυτοκίνητό τους και βγαίνουν στη γύρα για να σπάσουν τα σμπαραλιασμένα νεύρα μου. Τα εχω ξαναπεί αυτά και τα ξέρετε!

Είμαι σταματημένη σε κεντρικό φανάρι κοντά στο Χίλτον και τι περνάει από μπροστά μου; Ένας κύριος γύρω στα πενήντα με το σκαρπινάκι του, την καλτσούλα του, το χαρτοφύλακά του αλλά όχι το κουστουμάκι του. Ναι, κυρίες και κύριοι. Φοράει το μποξεράκι του, το φανελάκι του με το μανικάκι αλλά όχι παντελόνι – πουκάμισο – σακάκι! Κάθομαι και τον χαζεύω. Αρχίζουν να κορνάρουν οι πισινοί μου και τους δείχνω το θέαμα. Τον παρακολουθούμε όλοι και γελάμε. Ξαναγίνεται κόκκινο το φανάρι και ο κύριος περνάει στο απέναντι πεζοδρόμιο και συνεχίζει την πορεία του χωρίς να έχει πάρει πρέφα τι γίνεται στο δρόμο εξ αιτίας του.

Φτάνω στη δουλειά, παραλαμβάνω και εκεί που πίνουμε καφέ όλοι μαζί, (είμαι και δημοκρατικιά προϊσταμένη, παναθεμά με!), εξιστορώ το συμβάν. Και η υπεύθυνός μου τι μου λέει; Στο θεό σας! Προϊσταμένη, σήμερα το πρωί, έρχομαι στη δουλειά, βάζω το καλσόν, το πουκάμισο, τα γαλόνια, τα επιράμματα και δένω τα παπούτσια και βγαίνω στο διάδρομο για να ανέβω στον όροφο. Και δέχομαι ένα κρύο κύμα στα πόδια μου. Κοιτάω και τι να δώ! Δεν είχα βάλει τη φούστα μου!

Και μιλάμε για κοριτσάκι γύρω στα τριάντα. Δεν παίζει αλτσχάιμερ, άνοια και λοιπές πνευματικές δυνάμεις!

Τι πάθαμε; Τι μας συμβαίνει; Γιατί αρχίζει το σήριαλ που ονομάζεται «αποβλάκωση τώρα»; Μήπως πρέπει να φοβάμαι, να ανησυχώ και να διπλοκλειδώνω το βράδυ;

Φίλοι μου, η κατάσταση είναι επικίνδυνη. Και να σκεφτεί κανείς ότι μόνο 3 μήνες πέρασαν από τις καλοκαιρινές άδειες. Άμα τα νέα παιδιά το χάνουν από τώρα, τι στο καλό θα γίνει κατά τον Απρίλιο;;;

Πολύ καλημέρα σας.

(για να ξεδώσουν τα έβγαλα ένα βράδυ και τα πήγα στο Κουκλάκι , τους ετοιμάζω έξοδο σε παραλιακό κέντρο, τους έχω δώσει έξτρα άδειες, τους έχω βγάλει εορταστικό πρόγραμμα για τις γιορτές με χαρούμενα event –ανταλλαγή δώρων μεταξύ τους, δωράκια στον καθένα από μένα, χαρούμενες νότες στην εργασία- τι άλλο να κάνω;)

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ...

Μου λείπεις...

Ακόμα δεν πέρασαν παρά μερικές ώρες που έφυγες και δεν βλέπω την ώρα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου...

Μετράω τις ώρες μέχρι να επιστρέψεις. Κοιτάω το ρολόι μου συνέχεια για να δώ πότε θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση της επιστροφής σου...

Αισθάνομαι σα να είμαι δεκαπέντε χρονών και περιμένω τηλέφωνο από το αγόρι μου.

Χτυπάει το τηλέφωνο και δεν το σηκώνω αμέσως για να ακούω τη φωνή σου...

Το καλό που σου θέλω, να μην έχει καθυστέρηση η πτήση γιατί θα το κάνω καλοκαιρινό το αεροδρόμιο!

υ.γ. γιατί αύριο θα κοιμηθείς στην αγκαλιά μου!

ΜΗΠΩΣ ΦΤΑΙΕΙ Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ???

Αξιόλογοι μπλόγγερ με χιούμορ και ευαισθησίες κλείνουν τα μπλογκ τους.

Σχέσεις φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές χαλάνε.

Καυγάδες και παρεξηγήσεις αναδύονται από παντού.

Αδεξιότητες, λάθη και ζημιές γίνονται καθημερινά.

Μέχρι, λοιπόν να στρώσουν τα πράγματα, θα βάζω μερικά βιντεάκια για να μη δημιουργήσω νέα προβλήματα. Έχω κανει καλούς φίλους εδώ μέσα και θέλω να παρερμηνεύσουν κάτι γιατί θεωρώ ότι η φιλία είναι πολύ σημαντικό πράγμα.

Το βίντεο αφιερώνεται στον ήλιο του δικού μου σύμπαντος!

Υ.Γ. καλά μην το δένετε και κόμπο ότι δε θα γράψω σύντομα, όλο και κάτι θα γίνει που θα με κάνει έξω φρενών και θα το μοιραστώ μαζί σας. Είμαι γνωστή γλωσσοκοπάνα και ψωνάρα άλλωστε!

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Χορεύεις?

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΜΗ

ΓΙΟΡΤΑΖΟΝΤΑΣ 100 ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

Έφυγε κορίτσι μου… προσεχε πως οδηγείς μην πάθεις τίποτα.

Τι άλλο να πάθω? Σε έχασα.

Έπρεπε να σε προλάβω. Και δε σε πρόλαβα. Ούτε να σε φιλήσω. Ούτε να σε χαιρετήσω.

Δεν πρόλαβα να σου πω τόσα πράγματα.

Δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ.

Δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σ’ευχαριστώ για ότι με έκανες.

Δεν πρόλαβα να σου πω ευχαριστώ για ότι έκανες για τον Παύλο.

Δεν πρόλαβα να σου πω ότι φοβάμαι χωρίς εσένα…

Δεν πρόλαβα να σου πω ότι κάθε μέρα σε χρειαζόμουν και πιο πολύ.

Δεν πρόλαβα να σου πω συγνώμμη.

Ήθελα να σε έχω απτό δίπλα μου. Να γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο σου. Να κάνουμε τις πλάκες μας. Να μου γκρινιάζεις γιατί είμαι σπάταλη. Να με μαλώνεις για το παιδί. Να μου τα χώνεις κάθε φορά που αργούσα και δεν τηλεφωνούσα. Σε ήθελα εδώ. Να μιλάμε πολιτικά. Να βλέπουμε τους αγώνες. Να περπατούμε ως το Σύνταγμα. Να παρακολουθούμε ντοκυμαντέρ. Να διαβάζουμε συνωμοσιολογικά βιβλία. Να με πειράζεις. Να σε πειράζω. Να πειράζουμε μαζί τη μαμά. Να ξέρω πως είσαι εκεί και ας μην κάναμε κάτι.

Με πρόλαβες όμως εσύ. Με εξέπληξες. Έφυγες τόσο ξαφνικά, τόσο αναπάντεχα. Τόσο άκαιρα.

Είχα σκοπό να σου τα πω όλα αυτά. Και να σου δώσω και χαρές.

Όταν πήρα το ξίφος, πήγα να σου τηλεφωνήσω για να μοιραστείς τη χαρά μου. Οι συνάδελφοι με σταμάτησαν.

Όταν πήρα προαγωγή το ίδιο. Πήγα να σου τηλεφωνήσω για να είσαι ο πρώτος που θα το μάθαινε.

Ήθελα να σου δώσω και άλλες χαρές εκτός από τον Παύλο.

Ήθελα να τον δεις να μεγαλώνει και να παίρνει το όνομά σου.

Ήθελα να τον καμαρώνεις και να τον χαίρεσαι.

Ήθελα να ήσουν εδώ.

Δεν μπορώ ακόμα, μετά από τρία χρόνια να το συνειδητοποιήσω ότι δεν είσαι εδώ κοντά μου.

Μου λείπεις. Τα πρωινά τηλεφωνήματα για να με ξυπνήσεις για τη δουλειά. Να σου τηλεφωνώ για να σε ρωτήσω πως γράφεται μια λέξη. Τα τηλεφωνήματα για να δεις αν έφαγα το μεσημέρι ή τι θέλω να μου μαγειρέψεις. Τα τηλεφωνήματα αργά το βράδυ για να δεις αν γύρισα. Τα τηλεφωνήματα για να δω κάτι στην τηλεόραση. Τα τάπερ που έβρισκα έξω από την πόρτα μου όταν αργούσα στη δουλειά. Οι ξαφνικές σου επισκέψεις στο νοσοκομείο. Οι καφέδες μας στην ένωση αποστράτων. Τα τηλεφωνήματα για να μου πεις πόσο σε χαροποιούσαν τα καλά λόγια που έλεγαν οι συνάδελφοί σου για μένα όταν τους είχα ασθενείς. Η φράση σου: δέκα χρόνια ζωής μου χάρισες σήμερα. Που είναι αυτά τα χρόνια; Που; Έφυγες. Με άφησες να περπατώ μόνη, και δεν ήταν ακόμη ώρα…

 

 

 

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ

Το παρακάτω κομμάτι το έγραψε η φίλη μου η σπαρκ, ναι αυτή με τα σπαμ, το λάτρεψα και το μοιράζομαι μαζί σας!(περιμένω τη γνώμη σας).

Ο ήλιος τρύπωνε στο δωμάτιο ανάμεσα από τα κενά των παραθυρόφυλλων. Μισάνοιξε τα μάτια και ξαπλωμένη στο κρεβάτι χάζευε τη σκόνη να αιωρείται πάνω στις αχτίδες του σαν να μαχαιρωνόταν η συνήθεια πέφτοντας σε μία λάμα από φως, χωρίς φιλί, δίχως μια στάλα αίμα. Περίμενε. Ούτε ένας αναστεναγμός δεν ξεβράστηκε σε τούτη τη σιωπή. Σηκώθηκε και στάθηκε πίσω τους. Δεν ήξερε τι ώρα ήταν. Εδώ στο νησί, δεν είχε ποτέ σημασία, ούτως ή άλλως. Μερικές γραμμές θάλασσας μόνο και η μυρωδιά της ερωμένης, που όλο απλώνεται και δίνεται, μα κανένας δεν ξέρει τι και ποιον θα αρπάξει ξαφνικά για να τα κρύψει στα σπλάχνα της.

Την αγαπούσε την θάλασσα. Όταν έφευγαν όλοι, εκείνη επέστρεφε. Στο ίδιο πάντα δωμάτιο, τις ίδιες ημερομηνίες, χωρίς κινητά, υπολογιστές και ταυτότητες. Μόνη. Χρόνια τώρα στεκόταν πίσω από αυτό το παραθυρόφυλλο με τα κουρτινόξυλα αποκαθηλωμένα στο πλάι και τις κουρτίνες να σέρνονται στο πάτωμα.

Ακούμπησε το μέτωπο στο μπλε ξύλο και εκείνο οπισθοχώρησε ελαφρά. Μέσα από τη σχισμή είδε τον ήλιο να καθρεφτίζεται στη θάλασσα. Η παραλία έρημη και ένα αεράκι να φυσάει απαλά, να ταξιδεύει την αλμύρα. Άνοιξε τα χέρια και κόλλησε τη γύμνια της πάνω στα παραθυρόφυλλα, πασχίζοντας να κρατήσει τα μάτια ανοιχτά στην αντανάκλαση του ήλιου, που την τύφλωνε. Το κρύο αεράκι έκανε το κορμί της να ανατριχιάσει. Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και έριξε όλο το βάρος της στα μισάνοιχτα παραθυρόφυλλα. Να και κάτι λοιπόν που την άντεχε ακόμη, τόσα χρόνια μετά. Χαμογέλασε και έκανε μεταβολή.

Το δωμάτιο ήταν γεμάτο καμβάδες, πινέλα και χρώματα. Κόκκινο, κίτρινο, μπλε, άσπρο και μια στάλα μαύρο να λάμπει το άσπρο περισσότερο. Τοποθέτησε ένα λευκό τελάρο στο καβαλέτο, το μετέφερε δίπλα στα μισάνοιχτα παραθυρόφυλλα και άρχισε να ζωγραφίζει. Χωρίς πληρωμή, δίχως παραγγελία, μόνο για κείνη. Ζωγράφιζε μέχρι να τελειώσουν τα χρώματα, οι καμβάδες, ή ο καημός (ανάλογα ποιό ξοδεύονταν γρηγορότερα) και μετά τα μάζευε και τα έκαιγε όλα μαζί το τελευταίο βράδυ πριν φύγει στην παραλία.

Ζωγράφιζε παθιασμένα λες και πάλευε να φυλακίσει ή ίσως και να απελευθερώσει κάτι αλλά το τελάρο εκείνη τη μέρα δεν την έφτανε. Ξαφνικά το ποτήρι με το νερό που ήταν πάνω στο τραπέζι έπεσε και έσπασε στο πάτωμα. Σταμάτησε και τότε αντίκρυσε το χέρι της να στέκεται μετέωρο στον αέρα με το πινέλο. Τις αχτίνες του ήλιου και την σκόνη να πέφτει πάνω του.

Στάθηκε για μια στιγμή εκεί,ικέτιδα γυμνή στο μαχαίρι του ήλιου που δεν την έκοβε, μα ούτε τη ζέσταινε. Μια στιγμή μόνο και μετά άρχισε να ζωγραφίζει το κορμί της. Απ’ άκρη σ’ άκρη. Όλη του την ιστορία, όλα του τ’ αγγίγματα και όλες του τις θύμησες. Όταν τέλειωσε, σηκώθηκε και στάθηκε ξανά στο παραθυρόφυλλο. Το άνοιξε και βγήκε στο μπαλκόνι. Φυσούσε μα δεν την ένοιαζε. Γύρισε και κοίταξε πίσω. Ο καμβάς της, να μείνει κάτι απ’ το όνειρο. Έκανε μεταβολή και άρπαξε το σεντόνι. Το τύλιξε γύρω της.

Ο ήλιος ορμούσε στο δωμάτιο, η καθρέφτης την παρακολουθούσε καθώς το πετούσε στο πάτωμα και έπεφτε στο κρεβάτι ζωγραφίζοντας με το κορμί της τον δεύτερο καμβά της. Όταν τελείωσε, ανακάθισε και κοίταξε τη θάλασσα. Μια ανάσα βαθιά στο παγωμένο αεράκι. Άρπαξε τα σεντόνια, άνοιξε την πόρτα και έτρεξε προς την παραλία με τα πολύχρωμα πέπλα να κρέμονται στα χέρια της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και με ένα μακροβούτι χάθηκε στη θάλασσα.

----

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙ???

Περνάει και όλοι τρέμουν στο περασμά της.

Η κάθε υπόδειξη είναι διαταγή.

Έχει φτάσει στο υπέρτατο σημείο εξέλιξης... και όμως, αντί να ικανοποιηθεί με τα όσα πέτυχε, να αφήσει κακίες και μικρότητες πίσω της, νομίζει ότι τώρα μπορεί να ελέγξει τα πάντα. Τουλάχιστον εκεί.

Για πόσο όμως? Ένα χρόνο? Δύο? Άντε με τη βία, τρία.

Μετά? Τίποτα. Το απόλυτο τίποτα.

Θα περνά και δε θα δίνει σημασία κανείς. Θα παρακαλεί να της δώσουν λίγη προσοχή.

Και θα της δίνουν? Ή η μνήμη των όσων έχει κάνει, το πόσο μείωνε, πλήγωνε ή πρόσβαλε με τη συμπεριφορά της τους άλλους, θα την ακολουθεί?

Το ξέρει ότι σήμερα είναι στο ζενίθ. Το ότι αύριο θα είναι στο ναδίρ, το έχει συνειδητοποιήσει?

Έχει καταλάβει πόσο εφήμερη είναι η δύναμή της?

Πως πριν προλάβει να το καταλάβει, θα είναι από την άλλη μεριά και η παντοδυναμη εξουσία της θα είναι ένδοξες αναμνήσεις?

Έχει καταλάβει ότι αν θέλει να διατηρήσει λίγο από το γόητρό της, θα πρέπει από τώρα να ενεργεί για την υστεροφημία της?

Η εκδικητικότητα, η ειρωνεία, η έλλειψη εντοπισμού της ουσίας και η προσκόλληση στη λεπτομέρια είναι τα μόνα που θα θυμίζουν την παρουσία της.

Αμεροληψία, αντικειμενικότητα, έπαινος και κυρίως ανθρωπιά, δε θα ταυτίζονται με το άτομό της!

ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ

I dont wanna talk
About the things weve gone through
Though its hurting me
Now its history
Ive played all my cards
And thats what youve done too
Nothing more to say
No more ace to play

The winner takes it all
The loser standing small
Beside the victory
Thats her destiny

I was in your arms
Thinking I belonged there
I figured it made sense
Building me a fence
Building me a home
Thinking Id be strong there
But I was a fool
Playing by the rules

The gods may throw a dice
Their minds as cold as ice
And someone way down here
Loses someone dear
The winner takes it all
The loser has to fall
Its simple and its plain
Why should I complain.

But tell me does she kiss
Like I used to kiss you?
Does it feel the same
When she calls your name?
Somewhere deep inside
You must know I miss you
But what can I say
Rules must be obeyed

The judges will decide
The likes of me abide
Spectators of the show
Always staying low
The game is on again
A lover or a friend
A big thing or a small
The winner takes it all

I dont wanna talk
If it makes you feel sad
And I understand
Youve come to shake my hand
I apologize
If it makes you feel bad
Seeing me so tense
No self-confidence
But you see
The winner takes it all
The winner takes it all......

ΧΜΜΜ, ΜΗΠΩΣ ΜΟΥ ΚΑΝΑΝΕ ΒΟΥΝΤΟΥ???

Είμαι άρρωστη. Ξύπνησα χθες το πρωί με πυρετό και το στέρνο μου να με καίει και να βράζει. Κρύωνα απελπιστικά. Έβαλα θερμόμετρο και είχα 38,1 πρωί πρώι. Ειδοποίησα στη δουλειά μου ότι δεν ήμουν καλά και ότι δεν μπορούσα να πάω στο νοσοκομείο.

Με αντικατέστησαν χωρίς δεύτερη κουβέντα και δεν είχαν την ευγένεια να με πάρουν ένα τηλέφωνο να δουν αν ζω ή άν πέθανα.

Μόνο ο διευθυντής της κλινικής μου τηλεφώνησε χθες να δει πως είμαι και μόλις με άκουσε χάλια, πήρε τη γυναίκα του και ήρθαν να με δουν. Με ακροάστηκε, μου έγραψε φαρμακευτική αγωγή και μου ειπε να καθίσω στο κρεβάτι για τρεις τουλαχιστον μέρες.

Σήμερα ημουν υπηρεσία. Τους τηλεφώνησα ότ ι δε γινεται να πάω. Και πιάσανε το θεό από τα μαλιά!

Τι φωνές, τι φασαρίες, τι γιατρό να ρθεί να με δει. Όλα τα κάνανε. Και καπάκι να μην πιστεύουν οτι είμαι άρρωστη.

Η μαλακία σε όλο της το μεγαλείο! Και όχι οτι τους δημιουργώ προβλήματα, απλά δε θελουν να βγαίνουν από το πρόγραμμά τους. Όταν όμως εγώ τους ξελασπώνω σε κάθε στραβή, όταν εγώ δε λέω όχι σε ότι μου ζητάνε, δεν είδα να γινεται τίποτα. Δεν περιμένω ευχαριστώ. Να μη με πρήζουν όταν είμαι άρρωστη ήθελα. Και φυσικά δεν πρόκειται να γίνει κάτι, γιατί ο πατέρας μου είχε πει κάτι πολύ σοφό: όπου τελειώνει η λογική αρχίζει ο στρατός! Και το βλεπω τώρα στο πετσί μου.

Ήρθε ασθενοφόρο με γιατρό, με εξέτασε, αύξησε τη φαρμακευτική αγωγή και με έβγαλε τέσσερις μέρες ελεύθερη υπηρεσίας! Εγώ δεν είχα προβλημα να βγω μονο δυο για να συνέλθω.

Αλλά, δεν τους άρεσε αυτό! Θέλανε γιατρό σπίτι. Και το ωραίο. Η γιατρός παραπονιόταν που ήρθε σπίτι μου, γιατί άφηνε τους ασθενείς στο νοσοκομείο! Ρε Ελένη, αυτοί είναι πάνω από εβδομήντα χρονών και με χίλια προβλήματα, εγώ είμαι σαραντα και έχω δώσει τη ζωή μου εκεί μέσα, και σύ μου λες ότι τους άφησες? Τι να μου πει, με εξέτασε και συμφωνησε μαζί μου. Και δεν φτανουν τρεις μέρες αλλά πέντε για να ανανήψω!

Ευτυχώς σήμερα έχω μόνο δέκατα και καταλαβαινω τι μου γίνεται!

Συγνώμη που σας χάλασα τη μέρα, αλλά νευρίασα και ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου!

Η ΡΙΑ ΠΙΑΝΕΙ ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΗΛΟ

Ωραίος και παραπλανητικός τίτλος!

Πρακτικά σημαίνει ότι δέχτηκα να απαντήσω σε τρία ερωτήματα και είναι, όπως φυσικά μαντέψατε, μπλογκοπαιγνιδο, στο οποίο με κάλεσε ο φίλος μπλογκούλης!

Το εν λόγω μπλογκοπαίγνιον, απαιτεί να γράψω το αγαπημένο μου ποίημα, το αγαπημένο μου ρητό, και να σας δείξω τον αγαπημένο μου πίνακα, όχι οπωσδήποτε με αυτή τη σειρά!

Λοιπόν, ο αγαπημένος μου πίνακας, δεν είναι ένας, είναι δυο. Είναι τελείως διαφορετικής τεχνοτροπίας, αλλά με μαγεύουν εξίσου και οι δύο. Πρόκειται για έναν πίνακα με νούφαρα του Μonet και το στοχαστικό τριαντάφυλλο του Dali.

Το αγαπημένο μου ποίημα είναι του νομπελίστα Σεφέρη:

Ω να μπορούσαμε να αγαπήσουμε

τουλάχιστον σαν τις μέλισσες

όχι σαν τα περιστέρια

τουλάχιστον σαν τα κοχύλια

όχι σαν τις σειρήνες

τουλάχιστον σαν τα μερμήγκια

όχι σαν τα πλατάνια...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
ΣΑΒΒΑΤΟ (στίχοι 34-40)

Το αγαπημένο μου ρητό, είναι του Αριστοτέλη:

H ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕ ΓΕΛΑΣΑΜΕ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΜΕΡΑ!

Και τώρα τελευταία, έχω χάσει πολλές...

ΤΙ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΥΣΙΠΟΝΑ!!!

Χθες στον ύπνο μου είδα ότι περπατούσα σε ένα χωριό που οι δρόμοι ήταν από χώμα. Τα σπίτια από πέτρα και ξύλο και καθώς έπεφτε το σκοτάδι δεν διέκρινες ούτε τα παπούτσια σου. Και όταν έσκυψα να τσεκάρω τα παπούτσια μου, ήταν φλατ, χωρίς τα τακουνακια μου, έστω μια πλατφορμίτσα. Τίποτα. Χώμα, σόλα, πόδι Ρίας! Και ίδια με αυτά που πουλάνε στο Μοναστηράκι. Δερμάτινα, με λουριδίτσες και δετά ψηλά από τον αστράγαλο. Και χωρίς τακούνι, δεν ξέρω αν σας το είπα αυτό!

Και εκεί που λέω σε τί κατσικοχώρι είμαι η έρμη, νάσου σηκώνω το βλέμμα μου γιατι κάτι μου φώτιζε και λαμπύριζε από μακριά. Και βλέπω την Ακρόπολή. Όχι όπως τη βλεπουμε τώρα, σαν γριά ξεδοντιάρα. Αλλά με τα όλα της. Με το χρυσό της, τα χρώματά της, τα ελγίνειά της...

Ριούλι μας την πέσανε και είμαστε στην αρχαία Αθήνα, σκέφτηκα.

Αμάν, δεν έχει εφευρεθεί ο νες καφέ, οι τουαλέτες εντός των σπιτιών, τα ψηλοτάκουνα. Κορίτσι μου, τη βάψαμε, ξανασκέφτηκα.

Ο ήλιος άρχισε να δύει για τα καλά και το σκοτάδι σκέπαζε τη ζαφειρόπετρα στης γης το δακτυλίδι. (μεταξύ μας, με τόσο χώμα, αυτός που το είπε πρέπει να ήρθε από καμιά τρύπα στη Σαχάρα).

Σκοτάδι πίσσα. Και από μακριά κάτι φέγγει. Αμυδρά. Σαν αστεράκι στον ουρανό της Αθήνας αμα είσαι δεκαπενταύγουστο στην παραλία του Σουνίου. Και το φώς να μεγαλώνει και να κουνιέται πέρα δώθε. Ναυτία μου ήρθε.

Και πλησιάζοντας περισσότερο βλεπω ένα λεχρίτη, ένα κοπρίτη, ένα λέτσο, με ένα φανάρι και ένα ιμάτιο που ίσα που τύλιγε και έκρυβε το τοπίο της φρίκης από τα ευαίσθητα ματάκια μου.

Παρντόν μεσιέ, τον ρωτώ. Μήπως μπορείτε να μου πείτε που θα βρώ ένα αξιοπρεπές ξενοδοχείο? Με κοιτά με το τσιμπλιασμένο μάτι του και σηκώνει το φανάρι του. Και φεύγει. Κύριε, εγώ από πίσω. Σταματά. Με κοιτά ξανά με το φανάρι του. Εσείς που πάτε τον ρωτώ. Ψάχνω έναν άνθρωπο μου λέει και μην ένοχλεις το Διογένη. Εκεί εγώ. Με την ερώτηση στο στόμα. Και τον βρήκατε καλέ?

Και αρχίζω να μεταμορφώνομαι σε ένα καπνό. Σε ένα άυλο πράγμα. Και βρίσκομαι να περνάω από ένα στενό, άλλο πράμα. Σα δυο νούμερα μικρότερο μπούστο! Και καθώς περνώ από το στόμιο, είμαι και ανοικονόμητη η γυναικάρα, σα να απλώνομαι.

Σα να σκορπιζομαι και όταν σχεδόν έχω βγει όλη, βλέπω μια θείτσα πίσω από κει που έβγαινα εγώ, το στενό ντε. Έχει τα μάτια κλειστά, το κεφάλι πίσω και ένα τουρμπάνι σαν αυτά που φόραγε η Λάσκαρη όταν έκαψε το μαλί από τα ντεκαπάζ. Και ένα μακιγιάζ, χάλια. Και η τουνίκ της ελεεινή. Ακόμα και στη λαική καλύτερη θα έβρισκε. Και τι στο καλό είναι αυτό το στρόγγυλο που εχει μπροστά της και φωτίζεται περίεργα?

Μαντάμ, καλέ μαντάμ. Μούγκα αυτή. Όχι και πολύ μουγκα. Όλο μμμμμμμμμμμ κάνει. Σα γελάδα σε οίστρο! Σα μέντιουμ με κάνει.

Ε, τι χαζή είμαι? Μια που τη βρήκα μπόσικη θα τη ρωτήσω το κατιτίς μου γιατί θα μου έρθει και τζάμπα! Καλέ μαντάμ, για πέτε μου, θα πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου?

Και να σου ένα φσσσσσσστ και βρίσκομαι σε ένα πάρκο.

Πολύ μεγάλα τα δέντρα. Και τα παγκάκια. Αφού εγώ που είμαι και νταρντάνα, δεν μπορώ να σκαρφαλώσω πάνω τους.

Και τι στο καλό είναι αυτό που με χτύπησε?

Ένας υπερφυσικός μπόμπιρας!

Παναζία μου παναζία μου!

Τι είναι τούτο? Ένα νήπιο γίγαντας.

Όχι καλέ, εγώ είμαι μικρή. Χμμμμμ. Μη μου τραβάς καλέ το πόδι. Σα γνωστός μου φαίνεσαι καλέ!!!

Ουπς, ίδιος ο γιος μου στα τρία!

Βρε, για να σου πω, θα με αγαπάς και όταν θα είσαι και σύ γονιός?

Και με μιας βρίσκομαι στη βεράντα του σπιτιού μου μαζί του. Με το μεγάλο μου έρωτα. Σιωπή. Κάθεται αντίκρυ στην Ακρόπολη που λατρεύει.

Δε μιλά. Δε μιλώ. Θέλω να τον αγκαλιάσω, να τον πνίξω στα φιλιά. Να του πω πόσο μου έλειψε.

Αντί γιαυτό, τον ρωτώ. Είσαι ευτυχισμένος τώρα?

Και εκεί ξύπνησα. Ιδρωμένη, αγχωμένη, τρομαγμένη.

Σηκώνομαι και πάω στο μπάνιο.

Με κοιτάζω καλά στον καθρέπτη. Φτου σου κοπελάρα μου, μου λέω. Με κοιτάζω λοξά, με κοιτάζω ανφάς, με θαυμάζω και ρώτάω τον καθρέφτη (μου έμεινε κουσούρι δεν εξηγείται αλλιώς): εσύ βλέπεις πίσω από το χαμόγελό μου?

Υ.Γ. για όσους δεν κατάλαβαν, είναι η απάντησή μου στο παιχνίδι πέντε ερωτήσεις που με καλεσε το μανιταράκι να παίξω!