ΜΑΜΑΔΕΣ ΚΑΙ «ΜΑΜΑΔΕΣ»

Από μικρή μεγάλωσα με ένα φόβο για τις μητριές.

Μια μακρινή ξαδέρφη μου, είχε χάσει τη μαμά της και η δεύτερη γυναίκα του πατέρα της, της φερόταν εξαιρετικά άσχημα. Έχουν περάσει 35 χρόνια και ακόμα θυμάμαι πως ένα απόγευμα που ο πατέρας της και η μητριά της βγήκαν έξω και τη ρώτησαν αν θέλει να της φέρουν κάτι. Ζήτησε μια πάστα σοκολατίνα. Εννοείται πως δεν της την έφεραν. Το κοριτσάκι το εκμυστηρεύτηκε στη μαμά μου το καλοκαίρι που πήγαμε στο χωριό και την είδαμε στην Καρδίτσα.

Άλλα περιστατικά που μας ανέφερε, αφορούσαν το ντύσιμό της που της έκοβε τα χειμερινά παπούτσια στη μύτη και τα φόραγε το καλοκαίρι, και να σκεφτεί κανείς, από τις πιο πλούσιες οικογένειες. Στο γιο που απέκτησε η μητριά με τον πατέρα της ξαδέρφης μου, τα πάντα ήταν εφάμιλλα ενός πριγκιπόπουλου. Εννοείται ότι η επιχείρηση δόθηκε στο δεύτερο υιό και όχι στον ξάδερφό μου, που ήταν και πρωτότοκος.

Η ξαδέρφη μου προκειμένου να ξεφύγει από τη μίζερη ζωή που ζούσε, στα 18 της, παντρεύτηκε έναν νέο, άνεργο μεν, που την αγαπούσε όμως πολύ. Δούλεψαν και οι δυο πολύ, έκαναν περιουσία και τώρα θυμάται τα παιδικά της χρόνια μόνο με θλίψη.

Όμως, όλες οι μητριές δεν είναι έτσι. Γνωστός συνάδελφος, απόστρατος πλέον, τον παράτησε η γυναίκα του με δυο παιδιά γιατί ήθελε να γίνει τραγουδίστρια. Δεν έγινε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ο συνάδελφος, είχε πτήσεις, είχε ρέντινες, αποστολές, και τα παιδιά έμεναν με διάφορες νταντάδες που τα παρατούσαν με την πρώτη δυσκολία, πυρετό, έμμετο. Με χίλιες δυο στερήσεις ο συνάδελφος κατάφερε να τα φτάσει στην εφηβεία, με φοβερά προβλήματα. Πιο πολύ τα έλεγες αγρίμια παρά έφηβα παιδιά. Και πάνω στην τούρλα του έρχεται και μια μετάθεση στο εξωτερικό.

Δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς, μάζεψε παιδιά και συμπράγκαλα και έφυγε. Όχι ότι εκεί τα παιδιά μπήκαν σε τάξη, ο άνθρωπος ανησυχούσε περισσότερο, γιατί μπορούσαν να μπλέξουν  με ναρκωτικά, με συμμορίες και ούτε μπορώ να φανταστώ τι άλλο. Ο καημένος, γνώρισε μια ελληνίδα που βρισκόταν και αυτή εκεί αποσπασμένη από την υπηρεσία της. Την ερωτεύτηκε παράφορα, όμως φοβόταν να τη φέρει σε επαφή με τα παιδιά του, γιατί ήξερε τι αγρίμια ήταν. Μετά που εξήντλησε όλες τις δικαιολογίες, τι να κάνει ο άνθρωπος, την έφερε στο σπίτι του. Και τα βλαστάρια του έδειξαν ότι ήταν πράγματι αγρίμια. Οποιαδήποτε άλλη, θα είχε εξαφανιστεί και δε θα τον έβλεπε ξανά. Αυτή όμως όχι. Όχι μόνο κατάφερε να τα συμμαζέψει, να τα βάλει σε τάξη, αλλά έγιναν και πολύ καλοί μαθητές. Και παντρεύτηκε το συνάδελφο, και επέστρεψαν στην Ελλάδα, και  έφτιαξαν μια υποδειγματική οικογένεια.

Η μητριά αυτή, λοιπόν, όχι μόνο 

αρνήθηκε να κάνει δικά της παιδιά, αγάπησε τα παιδιά του άντρα της τόσο πολύ που τα ίδια τα παιδιά αγαπούν και σέβονται τη μητριά περισσότερο από τον πατέρα. Τον πατέρα τους μπορεί να τον στενοχωρήσουν, τη «μανούλα» τους με τίποτα.

Όταν η φυσική τους μητέρα αποφάσισε να τα συναντήσει, τα παιδιά αρνήθηκαν, πήρε μια βδομάδα στη μητριά να τα πείσει να τη συναντήσουν και ότι κρατούσαν μέσα τους τόσα χρόνια να τα πουν. Και φυσικά τα παιδιά έπραξαν το λογικό. Είδαν τη φυσική μητέρα τους, της τα έχωσαν κανονικά και είπαν πως μάνα τους είναι αυτή που ξαγρυπνούσε στο προσκεφάλι τους όταν ήταν άρρωστα, που ξενυχτούσε μαζί τους όταν έδιναν πανελλαδικές, που τους κρατούσε το χέρι όταν είχαν εξετάσεις.

Και η «μητριά» μπήκε στο νοσοκομείο για κάτι απλό και ρουτίνας. Πιο αγχωμένα παιδιά δεν έχω ξαναδεί. Δεν την άφησαν μόνη της στιγμή, της συμπαραστάθηκαν όσο δεν παίρνει άλλο. Εντυπωσιάστηκα.

Το να αγαπήσουν τα παιδιά τόσο πολύ μια ξένη, το βρίσκω φυσιολογικό, γιατί αγάπη πήραν, αγάπη δίνουν.

Το εντυπωσιακό είναι η αγάπη που έδωσε η ξένη γυναίκα σε δυο  παιδιά που μόνο αξιολάτρευτα δε θα τα έλεγες. Πόση προσπάθεια να τα πλησιάσει έκανε, πόση θέληση είχε μέσα της, πόση προσφορά και διάθεση αυτοθυσίας είχε αυτή η γυναίκα καριέρας, δεν μπορώ να καταλάβω.  

Παραιτήθηκε από το να γίνει και η ίδια μάνα ενός δικού της παιδιού για να μην πληγώσει τα μεγάλα παιδιά, αγωνιούσε μαζί τους, ξενυχτούσε στα καρδιοχτύπια τους, τα παρηγορούσε, τα καθοδηγούσε, τα αγάπησε περισσότερο από δέκα φυσικές μητέρες. Γι αυτό, η γυναίκα αυτή, θα έχει πάντα το σεβασμό μου.

Λυπάμαι μόνο που δεν είναι πολλές σαν αυτή.

Λυπάμαι που και η ξαδέρφη  μου δεν είχε την ίδια καλοτυχία όταν παντρεύτηκε ο πατέρας της ξανά. Λυπάμαι που άλλα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς στοργή και τρυφερότητα μέσα σε φαινομενικά αγαπημένες οικογένειες αλλά στην ουσία τα παιδιά είναι αναγκαίο κακό – υποχώρηση – βάρος, προκειμένου η μητριά να παντρευτεί για να μην την ακολουθεί το στίγμα της γεροντοκόρης.

Γυναίκες που είναι μητέρες της καρδιάς, για μένα είναι πολύ καλύτερες από τις φυσικές μητέρες. Είναι παράδειγμα προς μίμηση, ηρωίδες και άγγελοι καθημερινότητας. 

ΜΗΝΥΜΑ (με ειδικό αποδέκτη)

Για σένα...

...που νομίζεις πως είσαι έξυπνος και μπορείς να με κοροϊδέψεις. Που κάθε τρεις και λίγο δημιουργείς ένα νέο λογαριασμό στο φέισμπουκ ή το σκάιπ και προσπαθείς να μου πιάσεις κουβέντα να δεις τι γίνεται στη ζωή μου.

Θα ήταν πιο τίμιο να με πάρεις τηλέφωνο, θα το σηκώσω και να με ρωτήσεις. Είναι χαζό να θες να μάθεις τα νέα μου με διάφορα ξένα ονόματα.

Δε βαρέθηκες να δημιουργείς και να διαγράφεις λογαριασμούς; Δε βαρέθηκες να παίρνεις τις ίδιες απαντήσεις κάθε φορά; Δε βαρέθηκες να γράφεις τις ίδιες ανοησίες κάθε φορά;

Ενημερωτικά σου λέω, πως κρατάω αντίγραφα από τις συνομιλίες μας και τις δείχνω στις φίλες μου και γελάμε. Γιατί όλες ξερουμε ποιος είσαι.

Γιατί απλά επαναλαμβάνεσαι. Δε θυμάσαι προφανώς πως είμαι  μέλος της mensa, δε θυμάσαι πόσες φορές σου απέδειξα ότι παρότι νομίζεις, απλά δεν είσαι πιο έξυπνος από εμένα...

Σε παρακαλώ πολύ, αφού χαίρεσαι τόσο πολύ το νέο σου παιχνίδι, παίξτο αλλά με άλλο/η παρτενέρ. Βαρέθηκα να γράφω κάθε φορά που νομίζεις ότι με πιάνεις στον ύπνο. Μια δυο τρεις, δε φαντάστηκες πως θα το καταλάβαινα; Τι νόμιζες; Πως πίσω από τους διάφορους χαρακτήρες που επινοείς, δε θα καταλάβαινα ότι κρύβεσαι εσύ;

Για νιοστή φορά, σου λέω πως με έχεις υποτιμήσει φοβερά. Και αυτό ήταν το λάθος σου.

Λοιπόν, σε παρακαλώ, θερμά σε παρακαλώ, άσε τον ελεύθερο χρόνο μου ελεύθερο για μένα και το σύντροφό μου. Την πρώτη φορά γέλασε, τη δεύτερη αδιαφόρησε, τώρα αρχίζει και θυμώνει. Όχι μαζί μου βέβαια, αλλά μαζί σου... Πίστεψέ με, δε θα ήθελες να τον δεις ένα ωραίο πρωινό στην πόρτα σου!

Άντε, καλή ζωή να έχεις και μακριά μου (για το δικό σου το καλό το λέω).