Όπως είχα γράψει στην προηγούμενη ανάρτηση, πήγα στο Λονδίνο για δέκα μέρες.
Με άριστα το 100, δίνω με πολύ επιείκεια ένα 70 στο Λονδίνο.
Και επειδή γνωρίζω ότι πολλοί φίλοι που διαβάζουν τις αναρτήσεις μου θα παρεξηγηθούν, να γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι θα πω κακίες.
Το αεροπορικό ταξίδι ήταν σχετικά άνετο. Το θέμα του ύψους και των τριών μας που ξεπερνά το 1,80 το προσπερνώ για να μην αρχίσω να τα βάζω με τις αεροπορικές εταιρείες που βάζουν τις θέσεις πολύ κοντά για να είναι περισσότερες!
Και φτάνουμε αισίως στο Stansted. Φύγαμε πολύ πρωί και 09:30 είμασταν εκεί. Κρύο. Είχαμε πάρει κάτι ελαφρά ζακετάκια, βόρεια λέμε, πάμε ας πάρουμε και το κατιτίς μας να είμαστε πιο άνετα. Τι άνετα? Ψοφήσαμε από το κρύο.
Στο αεροδρόμιο άρχισε να φαίνεται ο ρατσισμός των βρετανών. Αν ήσουν κίτρινος, μαύρος, σκούρος, σου ψάχνανε μέχρι και το σωληνάριο της οδοντόκρεμας. Εμείς δεν κινδυνέψαμε. Είμαστε ολόλευκοι και έτσι παραμείναμε γιατί ήλιο στο Λονδίνο είδαμε στις δέκα μέρες, μέχρι και 3 ώρες σύνολο!
Η διαδρομή στο Λονδίνο ήταν σχετικά γρήγορη.
Το μετρό τους ήταν απαράδεκτο. Βρώμικο, παντού πεταμένες χαρτοπετσέτες, ποτήρια πλαστικά, μπουκάλια και γενικά απομεινάρια γευμάτων γιατί επιτρέπεται να φας και να πιεις μέσα στα βαγόνια. Δεν έχει κυλιόμενες σκάλες ή ανελκυστήρα σε όλους τους σταθμούς και άμα είσαι τρία επίπεδα κάτω, άντε να ανεβάσεις τη βαλίτσα στην κορυφή να βγεις στο επίπεδο του δρόμου! Δε χάνεσαι, πρέπει να είσαι τουλάχιστον χαζός για να χαθείς στο μετρό. Πάει παντού, έχει ενημερωτικά παντού αλλά είναι πενταβρώμικο και δε βρήκαμε πουθενά ένα κάδο απορριμάτων γιατί φοβούνται τις τρομοκρατικές ενέργειες.
Παντού, όπως το γράφω παντού, υπάρχουν κάμερες. Περιμένοντας να βγάλουμε κάρτα απεριορίστων διαδρομών με το μετρό και τα λεωφορεία μέτρησα μόνο 7 σε ένα χώρο όχι παραπάνω από το σαλόνι ενός αξιοπρεπούς διαμερίσματος.
Οι δρόμοι τεράστιοι, όχι καθαροί γιατί αφού δεν έχει κάδους, πετούν τα πάντα κάτω. Η συγκοινωνία είναι πολύ καλή. Η κίνηση στους δρόμους όχι ιδιαίτερη. Τα λεωφορεία έρχονται γρήγορα, είναι λίγο πολύπλοκο το σύστημα με τις στάσεις των λεωφορείων, αλλά είναι αποτελεσματικά.
Τα κτήρια είναι εντυπωσιακά. Έργα τέχνης. Όλα σχεδόν με σκαλισμένα αγάλματα ή θυρεούς. Εντυπωσιάστηκα πολύ.
Τα ξενοδοχεία πανάκριβα αλλά η ποιότητά τους κάτω του μετρίου. Πλήρωσα 2500 λίρες Αγγλίας για δέκα μέρες για ένα δίκλινο το οποίο είχε θέα τον απέναντι τοίχο, ήταν υπόγειο και ήταν και μάστερ σουίτ!!! Χωρούσαμε με το ζόρι με τον Ιάσιο, έχουμε και τα κιλάκια μας, σαν καρδερίνες σε κλουβί μινιατούρα ήμασταν. Το πρωινό φτωχό ως πάμφτωχο, έπαιρναν τα πάντα από το σούπερ μάρκετ της γωνίας. Το διαπίστωσα ένα πρωί που πήγα να κάνω ένα τσιγαράκι έξω από την κεντρική είσοδο του ξενοδοχείου.
Τα πάντα είναι πανάκριβα. Αλλά όταν έχουν εκπτώσεις, έχουν εκπτώσεις. Μέχρι και 70% κάτω ίσως και περισσότερο. Τα μαγαζιά είναι ανοιχτά και τα σαββατοκύριακα. Ναι ναι, και τα σαββατοκύριακα. Πρέπει και οι δημόσιοι υπάλληλοι να ψωνίζουν τα πάντα. Ανοίγουν στις 12 το μεσημέρι και κλείνουν στις 18:00! Για τις Κυριακές μιλάω!
Τα μουσεία τους είναι πολύ οργανωμένα. Μερικά είναι δωρεάν, τα περισσότερα όχι. Έχουν καταφέρει να εκμεταλλευτούν τα πάντα. Την ιστορία τους, το υπέδαφός τους, τη φύση. Ακόμα και τα κτήριά τους αποτελούν αξιοθέατα. Οι εκκλησίες τους έχουν τουλάχιστον 12 λίρες είσοδο. Ακόμα όμως και μέσα σε αυτές, υπάρχουν καταστήματα αναμνηστικών δώρων και μερικές φορές οι τιμές τους είναι εξωφρενικές.
Παντού υπάρχουν ανταλλακτήρια συναλλάγματος που όμως λειτουργούν και σαν καταστήματα σουβενίρ.(καλύτερα να τα αποφεύγετε όπως ο διάολος το λιβάνι).
Όσοι εργάζονται ως πωλητές σε καταστήματα, οδηγοί, σερβιτόροι, ασφάλεια στο δρόμο ή στο μετρό, είναι όλοι μαύροι, ινδοί, κινέζοι.
Οι βρετανοί είναι αστυνομικοί και οτιδήποτε φοράει κουστούμι. Δεν είδα βρετανό να καθαρίζει, να σερβίρει ή να φυλάει κάτι.
Ο καιρός χάλια. Ξυπνάς και πονούν τα κόκαλά σου από την υγρασία. Βγαίνεις στο δρόμο, έχει ήλιο και σε δυο λεπτά με το περπάτημα ζεσταίνεσαι και βγάζεις το μπουφανάκι σου, σε λίγο είσαι μούσκεμα από τη βροχή που ούτε κατάλαβες πως έγινε! Έχει σταματήσει και εσύ μένεις με την απορία γιατί έβρεξε αφού έχει ήλιο. Σχιζοφρένεια. Δεν κάνω πλάκα.
Εκπληκτικά τα βιβλιοπωλεία τους. Έχουν τα πάντα. Πολύ οργανωμένα, ενημερωμένα, φτηνά, με φοβερές προσφορές. Μόνο μη ζητήσεις κάτι που έχει σχέση με την Ελλάδα! Στο βιβλιοπωλείο FOYLES βρήκα βιβλία σχετικά με τις πρωτεύουσες όλου του κόσμου, εκτός της Αθήνας. Βιβλία με φωτογραφίες από όλες τις χώρες εκτός της Ελλάδας. Ιστορικά ντοκουμέντα από παντού πλην της χώρας μας και της Κύπρου. Τουρκικά, άφθονα.
Το μουσείο (το βρετανικό, τρόπος του λέγειν), ήταν εντελώς γεμάτο με θησαυρούς από όλον τον κόσμο. Ξεχάστε ελληναράδες μου τα ελγίνεια. Δε θα τα πάρουμε ποτέ. Το μουσείο δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ βρετανικό μέσα. Αν επιστραφούν τα μάρμαρα του Παρθενώνα, θα απαιτήσουν τα δικά τους εκθέματα και οι Αιγύπτιοι, και οι κινέζοι και οι λαοί του Ιράν, Ιράκ, Περού και Κορέας και φυσικά και οι ισλαμιστές. Χαμένη υπόθεση η επιστροφή των μαρμάρων.
Είδα πολλά, μίλησα με πολλούς, βρετανούς και μη και το συμπέρασμά μου είναι πως πιο ρατσιστικός λαός από τους βρετανούς δεν υπάρχει, απλά δεν το λένε!
Κήποι, πάρκα, πλατείες, παγκάκια, αγάλματα παντού. Ο Ιάσιος και ο γιος μου το λάτρεψαν το Λονδίνο. Εγώ πάλι, όχι. Αθήνα και ξερό ψωμί.
Η μόδα χάλια, σε ρούχα παπούτσια τσάντες. Χίλιες φορές καλύτερα εδώ. Οι τιμές, εξαρτάται από πού πας να ψωνίσεις, αλλού καλές, αλλού εξωφρενικές. Το HARRODS θα μπορούσε να είναι σε κάποια ισλαμική πρωτεύουσα. Λευκό εκτός από έλληνες, δεν έβλεπες μέσα. Τόπος συνάντησης των απανταχού ισλαμιστών στο Λονδίνο είναι.
Είδα πολλούς επαίτες και άστεγους. Δυο φορές μας ζήτησαν τσιγάρο και πολλές χρήματα. Όταν μάλιστα το μόνο κέρμα που είχα ήταν ένα δίλιρο, ο επαίτης έκανε σαν τρελλός από τη χαρά του! Ζητούσε καμιά πένα και πήρε δυο λίρες! Κοιμόταν κάθε βράδυ σε μια εσοχή ενός mall και δυο φορές του πήγαμε με το γιό μου ένα χάμπουργκερ και κόκα κόλα. Μας χαιρετούσε καθημερινά βγάζοντας το καπέλο του.
Όσον αφορά την περιβόητη γρίπη, μόνο εδώ εχουμε υστερία. Εκεί οι άνθρωποι ούτε που τη σκέφτονται. Έχουν σύνολο 100.000 κρούσματα. 2 θανάτους και σιγά το πράγμα σε μια χώρα με 90.000.000 κατοίκους που οι μισοί είναι αλλοδαποί και οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι έξω από τα βρετανικά δεδομένα!
Και επειδή η ανάρτηση βγήκε όχι σεντόνι αλλά τέντα για το ΟΑΚΑ, το κλείνω εδώ το κουτάκι με τις κακίες.
Μια φωτογραφία μόνο και είναι από αυτές που τράβηξα εγώ..
