Λοιπόν σήμερα, θα ασχοληθούμε με ένα δύσκολο θέμα. Τα ρουσφέτια.
Αν ήμουν βο(υ)λευτής, θα το καταλάβαινα να μπαίνουν οι εξυπηρετήσεις στην καθημερινότητά μου. Αλλά δεν είμαι και δε φιλοδοξώ να είμαι. 
Έχω τρεις εβδομάδες τώρα που δέχομαι τηλεφωνήματα από κάποια μαμά από τις εξωτικές καρδιτσίους νήσους που θέλει να κάνει μετάταξη στο γιοκαρίνι της για το ναυτικό! Της εξήγησα ότι οι μετατάξεις τέλος και μόνο με υπουργική απόφαση μπορεί να γίνει. Και υπουργός εθνικής άμυνας δεν είμαι.
Το τί έχει ακούσει η θεία μου που είναι και γειτόνισσά της δεν περιγράφεται. Ναι ναι, αυτήν η θεία με την ψωνάρα νύφη! Τι ότι δεν την εξυπηρετώ γιατί ο γιος μου δεν είναι φίλος με το γιο της (ο γιος μου είναι 15 χρονών και ο γιος της μόνο 28!), τι ότι ο άντρας της δεν έκανε παρέα με τον μακαρίτη τον μπαμπά μου (τρία χρόνια νεκρός ο μπαμπάς μου), τι ότι δε θέλω γιατι τη ζηλεύω!!! Το ότι δεν μπορώ δεν της περνά από το μυαλό!
Πριν φύγω από το ΓΕΕΘΑ και επειδή ο νόμος ήταν τελείως διαφορετικός, πράγματι έκανα δυο τρεις τέτοιες εξυπηρετήσεις γιατί ήξερα τα προβλήματα των ενδιαφερομένων και περνούσε από το χέρι μου. Τώρα είναι αδύνατο. Αν μπορούσα δε θα δίσταζα να βοηθήσω όποιον μπορούσα.
Και έκανα και πολλές μεταθέσεις. Έτυχε να έχω συμμαθητή τον υπεύθυνο των μεταθέσεων. Τον οποίο δεν εχω μούτρα να δω πια. Και εξηγώ γιατί. Μου τηλεφωνεί κυρία που δε γνωρίζω, αλλά με έχει συναντήσει στο μαγαζί που ψωνίζω παπούτσια και είμαι με τη στολή. 
Φεύγοντας εγώ, μαθαίνει ποια είμαι και τι κάνω και που υπηρετώ. Δεν ξέρω πως βρήκε το τηλέφωνο του σπιτιού μου, πάντως μου τηλεφώνησε. Μου κλάφτηκε, επικαλέστηκε το γεγονός ότι είμαι μάνα και γω και δεν θα ήθελα να ταλαιπωρείται το παιδί μου, μου έσπασε τα νεύρα και είπα, άστο, δώστε μου τα στοιχεία του γιου σας.
Την επομένη τηλεφωνώ στο συνάδελφο και του ζητώ ο τάδε σμηνίτης να έρθει από τη Λάρισα στο Καβούρι. Σε δέκα λεπτά με παίρνει πίσω και μου λέει εντάξει. Καπάκι χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η κυρια που δεν ξέρω αλλά υποχρεώνομαι για χάρη της. Της λέω ότι ταχτοποιήθηκε το θέμα της. Με ευχαριστεί και κλείνει. Σε μισή ώρα πάλι η κυρία, ο γιος της (άλλο μαλακισμένο), το έβγαλε φιρμάνι και του είπαν ότι εκεί έχει πολλές υπηρεσίες, θα ήθελε αν γίνεται να πάει στο αεροδικείο. Θα δω της λεω. Τηλεφωνώ, το λεω, κανένα πρόβλημα μου λέει ο συνάδελφος και σε δέκα λεπτά με ξαναπέρνει η κυρία- θα τη γράφω Κ από δώ και μπρος- και την ενημερώνω. Σε μισή ώρα, πάλι η Κ. Επειδή εκεί τους πάει τρεις μέσα μία έξω, να έρθει στο ΓΕΑ τηλεφωνητής. Έχουν αρχίσει τα νεύρα μου να χορεύουν. Νέα παρακάλια, νέες ψυχολογικές πιέσεις, λέω, άι στο διάολο τι ψυχή έχει ένα τηλεφώνημα, και το κάνω. Σε μισή ώρα πάλι η Κ. Όχι έχει πολύ πίεση στο ΓΕΑ να πάει στο αεροδικείο σαν αερονόμος. Εκεί οι καλοί μου τρόποι πήγαν περίπατο. Της τα έχωσα, της είπα οτι το μεγαλύτερο σφάλμα μου ήταν που δεν της έκλεισα την προηγουμένη το τηλέφωνο, ότι αν το παιδί της είναι τόσο ήλίθιο είναι επειδή έχει αυτήν μάνα, ότι είναι αχάριστη και αγενής και της έκλεισα το τηλέφωνο. Πήρα και το συμμαθητή μου και τον έστειλα στην Πάρνηθα!
Ε μα, είναι λογικό αυτό? Κάθε δέκα λεπτά τηλέφωνο και σιγά τη διαφορά στις
μεταθέσεις. Είναι οι μάνες που κάνουν τα παιδιά τόσο χαϊβάνια. Δε φταίνε μόνο τα αυτά. Οι μαμάδες τα κάνουνε τόσο απαιτητικά.
μεταθέσεις. Είναι οι μάνες που κάνουν τα παιδιά τόσο χαϊβάνια. Δε φταίνε μόνο τα αυτά. Οι μαμάδες τα κάνουνε τόσο απαιτητικά. Όταν έκανα υπηρεσίες στο ΓΕΕΘΑ, διαπίστωσα έντρομη, ότι ερχόταν κούριερ και έφερνε παστίτσιο από την Κόρινθο στην Αθήνα στο αστροπελέκι που δεν έτρωγε το φαγητό της μονάδας! Το καταλαβαίνετε αυτό? Η μαμά έστελνε σπιτικό φαγητό στο σμηνίτη που υπηρετούσε 80 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του!!! Λες και στην Κόρινθο το βλαμένο δεν έτρωγε σουβλάκια, και εδώ θα κακοπέσει με τις πίτσες!
Μου τηλεφώνησε πέρισυ το καλοκαίρι φίλος από τα πάτρια εδάφη για να με ρωτήσει πως είναι στην Κύπρο που θα πήγαινε με την Ελληνική δύναμη ο γιος του. Και φυσικά να κόψω τη μετάθεση. Ήμουν έτοιμη να τον εξυπηρετήσω όταν μου τηλεφώνησε ο ξάδερφός μου (ναι αυτός με την καρακαηδόνα) και μου έδωσε το παιδί που παρακαλούσε να πάει στην Κύπρο μπας και ξεφύγει από τη δεσποτική μάνα του που έβαλε τον πατέρα του να μου τηλεφωνήσει.
Ευτυχώς που υπάρχουν και τέτοια παιδιά! Το παιδί πήγε στην Κύπρο, στο μνημόσυνο του πατέρα μου ο πατέρας του κρυφά από τη συμβία του, μου είπε ευχαριστώ που δεν έκοψα τη μετάθεση του γιού του.
Σας αφήνω τώρα γιατί ξανατηλεφωνεί η πατριώτισσα για τη μετάταξη του γιου της!
