Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΜΙΑΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗΣ

          Μπλογκόφιλοι, shalom, που λένε και οι εβραίοι, μιας τα γεγονότα είναι καταιγιστικά στη μέση ανατολή και εγώ είμαι με το Ισραήλ.

            Χρόνια πολλά πριν, έπαιξα σε ένα μπλογκοπαίχνιδο που έλεγε τι θα ήθελα να μου συμβεί. Είχα γράψει εκεί, λοιπόν, πως ήθελα να γίνω ταξίαρχος εν ενεργεία, γιατί όλοι γνωρίζετε πως είμαι αξιωματικός. Και έγινα και ταξίαρχος εν ενεργεία. Και όπως όλα τα ωραία, τέλειωσε και αυτό, έγινα και υποπτέραρχος, τρομάρα μου, και αισίως πολίτης.

            Αμ δε… και εδώ αρχίζουν τα ωραία, παιδιά!

            Σύμφωνα με τους στρατιωτικούς κανονισμού, έγινε ΑΑΣ, δεν αποστρατεύτηκα, πλην όμως, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ είχε άλλη γνώμη και τελικά αναρτήθηκε σάιτ του ΓΕΑ πως πάω σπίτι μου. Τέλεια. Θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω ότι ώρα θέλω. Με παίρνει τηλέφωνο ο πτέραρχος να μου πει πως αποστρατεύομαι και την ώρα που τον ευχαριστούσα για τη συνεργασία έφτιαχνα και το καφεδάκι μου, ώρα 9 το βράδυ. Και κοιμήθηκα σαν πουλάκι στις τέσσερις το πρωί, γιατί τώρα δε χρειαζόταν να ξυπνώ στις 5:30 το πρωί και ξύπνησα στις 12:00 το μεσημέρι γιατί δεν απαιτείται να πηγαίνω για δουλειά αφού έγινε άλλη ταξίαρχος στη θέση μου. Μια χαρά όλα. Ύπνος, διάβασμα, ταινίες, ταξίδια.

            Και μετά από μια βδομάδα, μη σου πω και κανένα μήνα, που ξεκουράστηκε το κορμάκι μου, πληροφορήθηκα πως η διαγραφή μας θα γίνει μετά τον Αύγουστο. Ακόμα καλύτερα, ήταν τότε Απρίλιος. Και έρχεται ο Αύγουστος. Και βγαίνει και το πολυπόθητο ΦΕΚ, που λέει πως διαγράφομαι από τις τάξεις της πολεμικής αεροπορίας στις 30 Σεπτεμβρίου.

            Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Όσο είμαι στην αεροπορία, πρέπει να έχω στρατιωτικό δελτίο ταυτότητας. Ο Σεπτέμβριος έχει 30 μέρες και η 30^η είναι Σάββατο. Οπότε, υποχρεωτικά παραδίδω την ταυτότητά μου, μαζεύω clearance και λοιπή χαρτούρα στις 28 για να προλάβω μην τυχόν και κάποιος  έλειπε την Πέμπτη, να έχω την Παρασκευή μπροστά μου να το διορθώσω. Και όπως προείπα, παραδίδω χαρτιά, την Πέμπτη και φυσικά και το δελτίο στρατιωτικής ταυτότητας. Και πρέπει να πάω να βγάλω πολιτική ταυτότητα.

            Ωραία; Αμ δε.. γιατί λόγω των καινούργιων ταυτοτήτων που υποχρεωτικά πρέπει να έχουμε, πρέπει να κλείσεις ραντεβού μέσω id.gov.gr. και μπαίνω την Πέμπτη το βράδυ να κλείσω ραντεβού και μου ρωτάει σε ποιο αστυνομικό τμήμα ανήκω. Και δεν ξέρω. Και γιατί να ξέρω; Είμαι νομοταγής πολίτης. Αλλάζω καρτέλα και λέει στο αστυνομικό τμήμα στη Βεΐκου 83. Πάει και αυτό. Έχει και τηλέφωνα, αλλά δεν μπορώ να πιάσω με τίποτα γραμμή. Δεν πτοούμαι, μπαίνω ξανά να κλείσω ραντεβού και μου έρχεται ο ντουβρουτζάς. Ραντεβού πριν τον Ιανουάριο δεν υπάρχει.  Δεν πειράζει, την Παρασκευή το πρωί πάω με τα πόδια στη Βεΐκου να βρω το τμήμα. Ανεβαίνω τη Βεΐκου, την κατεβαίνω, πουθενά αστυνομικό τμήμα. Ουπς…

            Ρωτάω στο ταχυδρομείο, μου λένε έχει φύγει το τμήμα δυο χρόνια τώρα. Είναι στη Συγγρού. Έχω κάνει 6.000 βήματα και θέλω ποιος ξέρει πόσα ακόμα. Κατεβαίνω τέσσερα τετράγωνα κάτω και 8 τετράγωνα πιο δεξιά, βρίσκω το αστυνομικό τμήμα. Μπαίνω και πάω κατευθείαν στο διοικητή, τι στο διάολο υποπτέραρχος είμαι;

            Και εξηγώ του ανθρώπου πως δεν υπάρχει ραντεβού πριν τον Ιανουάριο, πως δεν έχω ταυτότητα, πως ο πρωθυπουργός είπε πώς όσοι έχασαν ή τους έκλεψαν την  ταυτότητά τους εξυπηρετούνται εμβόλιμα, πως δεν υπάρχω επισήμως, και ο άνθρωπος μου λέει πάτε στον τρίτο στις ταυτότητες. Και πάω,  ξαναλέω το ίδιο παραμύθι, και γιατί βιάζεσαι ρε κοπελιά μου λέει ο αστυνομικός, Ιανουάριο είναι μια χαρά. Ρε καημένε του λέω, για να κάνω τα χαρτιά για σύνταξη, χρειάζομαι ταυτότητα, η σύνταξη θέλει κάμποσο να βγει, να την καθυστερήσω και εγώ ένα τρίμηνο; Ωωω, μου λέει ο άνθρωπος, που μένετε; Δίνω τη διεύθυνση, α, δεν ανήκετε σε μας, πρέπει να πάτε στο αστυνομικό τμήμα Παγκρατίου. Να χέσω το Μετς μου μέσα… τηλέφωνο Νέου Κόσμου, τ.κ. Μετς, αστυνομικό τμήμα Παγκρατίου. Σιχτίρ…

            Γυρνώ σπίτι μου με τα πόδια, έχω κάνει άλλες 6.000 βήματα και παίρνω το αυτοκίνητο και πάω στο αστυνομικό τμήμα Παγκρατίου. Έχει προσπαθήσει  κανείς να παρκάρει στο Παγκράτι; Γιατί αν το πετύχει, να παίξει τζόκερ. Βρίσκω ένα πάρκινγκ, πληρώνω 5 ευρώ μπροστά και πάνω από το δίωρο ένα 2ευρω για κάθε επιπλέον ώρα και το κόβω ποδαράτο για το τμήμα. Ουρά, ούτε λεφτά να μοιράζανε. Στήνομαι και εγώ πίσω από μια κυρία και περιμένω. Με πονούν τα πόδια, με πονά η μέση, είμαι νηστική και θέλω έναν καφέ να στυλωθώ. Λέω στον πισινό μου, πάω στο περίπτερο για έναν καφέ, θέλετε κάτι που θα με θυμάστε και δε θα μου πάρετε τη σειρά; Ήθελε μια πορτοκαλάδα. Παίρνω τον καφέ, την πορτοκαλάδα του κυρίου, και ένα βιβλίο και κάθομαι στην ουρά που κινείται σα σαλιγκάρι.

Κατά τις έξι το απόγευμα, από τις 13:00 έρχεται η σειρά μου. Κατουριέμαι κιόλας, εξηγώ στον κύριο που είναι με πολιτικά, πως χρειάζομαι ταυτότητα για τα χαρτιά της σύνταξης, πως δε γίνεται να περιμένω μέχρι τον Ιανουάριο, καταλαβαίνω, κυρία μου, αλλά για να μπείτε εμβόλιμα, πρέπει να μιλήσετε με το διοικητή. Ο διοικητής, απογευματιάτικα δεν ήταν εκεί. Και φεύγω άπραγη.

Πάω τη Δευτέρα το πρωί στο αστυνομικό τμήμα, είμαι εκεί από τις 8 το πρωί και ο διοικητής είναι σε σύσκεψη και δεν ξέρω και γω που, και με βλέπει ένας άλλος, με ακούει και μου ρίχνει άκυρο. Όχι δεν μπορείτε, δεν είναι σωστό και λοιπές πίπες… το ξέρετε του λέω, πως δεν υπάρχω επισήμως; Έχετε διαβατήριο μου λέει. Έχει λήξει εδώ και ένα χρόνο και δεν το ανανέωσα γιατί δε σκόπευα να ταξιδέψω στο εξωτερικό, του λέω. Έχετε δίπλωμα. Δεν οδηγώ του απαντώ. Ε, απλά δε θα υπάρχετε για μερικούς μήνες μου λέει γελώντας. Πως δεν του σβούριξα την τσάντα στο κεφάλι και εγώ δεν ξέρω πως κρατήθηκα! Ρε φίλε, αν κάνω φόνο και ψάχνεις τη Ρία, πώς θα το πιστοποιήσεις πως είμαι εγώ; Εγώ μπορώ να πω πως με λένε Αλίκη Βουγιουκλάκη, εσύ δε χρειάζεσαι ένα χαρτί να το διαπιστώσεις ποια είμαι; Στου κουφού την πόρτα, πάρ΄την πόρτα και φύγε. Και έφυγα.

Την ώρα που έμπαινα στο αυτοκίνητο, μου τηλεφωνεί μια φίλη που ο σύζυγός της είναι απόστρατος στρατηγός της αστυνομίας κανόνισε αυτός να πάμε εμβόλιμες σε άλλο αστυνομικό τμήμα την επομένη το πρωί. Να είναι καλά ο άνθρωπος, χίλια χρόνια να ζήσει.

Την επομένη, κάνω μπάνιο, χτενίζομαι, ψιλοβάφομαι γιατί δεν επιτρέπεται το μακιγιάζ στις ταυτότητες, και 9 το πρωί είμαι στο τμήμα. Μέχρι να εξυπηρετηθούμε και οι δυο, γιατί ήμουν με τη γυναίκα του στρατηγού, πήγε η ώρα 13:00. Μετά πήγαμε για ένα καφεδάκι με τη φίλη μου. Και αρχίζει η αναμονή για το πότε θα πάρουμε τις ταυτότητες.

Πέρασε μια εβδομάδα και μου έρχεται στο μέηλ μήνυμα, περάστε να πάρετε την ταυτότητά σας. Στις δέκα ημέρες ακριβώς πήγα πάλι με τη φίλη μου να πάρουμε τις ταυτότητές μας. Μας θυμόταν ο τύπος, γιατί είχαμε μπει σφήνα, περιμέναμε κανένα μισάωρο μέχρι να  έρθει η σειρά μας, βρήκαν τη δικιά μου αμέσως και δε βρήκαν την άλλη. Κοίταξε δυο φορές ο τύπος, πουθενά στη στοίβα η ταυτότητα της φίλης μου. Λέει η κοπέλα που εξυπηρετούσε στο δίπλα γραφείο, να δω και εγώ. Και τη βρίσκει. Ευτυχώς για τη φίλη μου και για μένα.

Και έτσι δεν υπήρξα για 12 ημέρες. Όχι για να καταλάβετε και τον τίτλο. Ωραία ως ταυτότητα, χάλια η φωτό που μου βγάλανε, σκούρο φίλτρο είχε από πάνω, όλη η ταυτότητα έχει ένα καφέ φίλτρο από πάνω. Αλλά έχω ταυτότητα. Τι σημασία έχει που με δείχνει 80 χρονών; Έχω ταυτότητα. Υπάρχω επίσημα. Και μπορώ να κάνω και τα χαρτιά για τη σύνταξη. Αυτό με έκαιγε.

Με τούτα και με κείνα, έγραψα πάλι σεντόνι. Αυτά γι΄ απόψε. Είπα τον πόνο μου και ξεθύμανα…

 

ΚΑΛΕ ΙΩΣΕΙΣ...

 

Τις τελευταίες ημέρες, τίγκα τα νοσοκομεία από ιώσεις. Οι κυριότερες είναι η γρίπη, ο συγκυτιακός ιός RSV και ο παλιός μας γνώριμος πια εδώ και τρία χρόνια, ο κορονοϊός. Ίωση είναι και το κοινό κρυολόγημα, αλλά επειδή η συμπτωματολογία του είναι πολύ ελαφριά, (καταρροή, βήχας, πονόλαιμος, ευκολάκι, την περνάμε εύκολα την πίστα), δεν καταλήγουν στα νοσοκομεία  οι ασθενείς με κρυολόγημα και μετά συνήθως από τρεις μέρες τα συμπτώματα υποχωρούν, οπότε δε θα ασχοληθούμε αυτόν, υπάρχουν πιο σοβαρά θέματα να μας διαβάσετε!

 

Ο πιο παλιός γνώριμος ιός είναι αυτός που προκαλεί την πασίγνωστη γρίπη (όχι αυτή η ισπανική που ξεπάστρεψε το 20% του πληθυσμού πριν 100 χρόνια, άλλη καινούργια, πιο μοντέρνα), είναι νόσος του αναπνευστικού συστήματος που προκαλείται από τους γνωστούς ιούς της γρίπης (για τους γιατρούς γνωστούς, για τον κοινό πληθυσμό όλοι ίδιοι είναι οι ιοί, αλλά λέμε τώρα) και μεταδίδεται πολύ εύκολα από το ένα άτομο στο άλλο είτε με σταγονίδια του αναπνευστικού συστήματος, (φτάρνισμα, βήχας γι αυτό καλό είναι να βάζουμε ένα χαρτομαντηλάκι μπροστά από το στόμα μας και τη μύτη μας όταν φταρνιζόμαστε ή βήχουμε, να προστατέψουμε και κανένα χριστιανό), είτε μολύνοντας επιφάνειες που μετά πιάνουν υγιείς (μη ξύνετε τη μυτούλα σας και πιάνετε πόμολα, διακόπτες, χερούλια πόρτας, θα τα πιάσει μετά μια βάβω, θα κολλήσει και άντε να ψάχνουμε τηλέφωνο στο «Τελεταί Μπούκουρας». Η γρίπη, για να γυρίσουμε στο θέμα μας, μπορεί να προκαλέσει από ήπια έως και πολύ σοβαρή ασθένεια (μην ξεχνάτε πριν γίνει σταρ ο κορονοϊός, λέγαμε πόσους θανάτους είχαμε από γρίπη, μην έχετε μνήμη χρυσόψαρου). Οι περισσότεροι άνθρωποι ξεπερνούν τη γρίπη χωρίς να παρουσιάσουν σοβαρά προβλήματα, ορισμένοι όμως, με υποκείμενα νοσήματα (τη μάθαμε και αυτήν την ορολογία), διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για σοβαρές επιπλοκές από τη γρίπη. Τα συμπτώματα ξεκινούν ξαφνικά και είναι βήχας, καταρροή (μύξες μωρέ, αυτό είναι η καταρροή, να τρέχει η μύτη σου), πυρετός πάνω από 38, μυαλγίες (πως είσαι μετά από ξύλο ή πολύ δουλειά, έτσι χωρίς τις μελανιές, αυτό είναι οι μυαλγίες), μπορεί και πονοκέφαλος (τι; Θες να εξηγήσω και τον πονοκέφαλο; Ήμαρτον…). Η βαρύτητα της νόσου και η μεταδοτικότητα της,  ποικίλει ανάλογα με το είδος του ιού που κυριαρχεί κάθε χρονιά. Το λες και λίγο τύχη τι θα μας κάτσει από ιώσεις κάθε χρόνο… τα τελευταία χρόνια, μας υποχρέωσε…

Ας επανέλθουμε, η πιο αποτελεσματική μέθοδος πρόληψης είναι ο εμβολιασμός για τη γρίπη που ΠΡΕΠΕΙ να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο μιας και οι ιοί μπορούν πανεύκολα να μεταλλαγούν (πώς παθαίνει μετάλλαξη ο κορονοϊός, το κάνουν και  άλλοι ιοί, όπως της γρίπης, τα μάθαμε αυτά στην προηγούμενη τάξη παιδάκια) και γι αυτό κάθε χρόνο, τα εμβόλια είναι διαφορετικά από την προηγούμενη χρονιά, δε μας κάνουν φέτος ότι περίσσεψε από πέρσι. Είναι καινούργια, φετινά με τους νέους ιούς. Ντάξ;;;

Ποιοι πρέπει να εμβολιάζονται κάθε χρόνο:

                -Ιατρονοσηλευτικό προσωπικό

                - άτομα ηλικίας πάνω από 60 ετών.

                - παχύσαρκοι ενήλικες και παιδιά.

                - άτομα με σοβαρές καρδιοπάθειες

                - άτομα με χρόνια αναπνευστικά προβλήματα όπως ΧΑΠ και αναπνευστική ανεπάρκεια

                - άτομα με σοβαρά νευρολογικά νοσήματα

                - άτομα με αναιμίες

                - ανοσοκατεσταλμένοι ασθενείς

                - άτομα με σακχαρώδη διαβήτη, ανεξαρτήτου ηλικίας

                - άτομα με σοβαρές παθήσεις του ήπατος ή των νεφρών

                - εγκυμονούσες, λεχωΐδες και θηλάζουσες

                - άτομα με ρευματολογικά νοσήματα

                - όσοι διαβιούν με άτομα πάνω από 60 ετών ή με σοβαρά προβλήματα υγείας

                - νεοσύλλεκτοι, σπουδαστές, φυλακισμένοι, γηροκομεία, ιδρύματα ατόμων με αναπηρία

                - παιδιά κάτω των 6 μηνών.

Αν δεν καταλάβατε ποιοι πρέπει να εμβολιαστούν, ρωτήστε το γιατρό που επισκέπτεστε πιο συχνά και θα σας πει αυτός αν πρέπει να εμβολιαστείτε, αυτός ξέρει…

                Στη χώρα μας  οι εξάρσεις της γρίπης εμφανίζονται  από τον Οκτώβριο έως τον Απρίλιο με κορύφωση στα τέλη Ιανουαρίου που σημαίνει είμαστε τώρα στην κορυφή του βουνού και μόνο καλύτερα μπορούμε αν ελπίζουμε αν και χλωμό το βλέπω με τόσο κρύο που θα έρθει σε λίγο.

Εκτός από τον εμβολιασμό, άλλοι τρόποι πρόληψης είναι:

                -η αποφυγή συγχρωτισμού με πολλά άτομα σε κλειστούς χώρους (καλέ μαζευτείτε και λίγο σπίτι σας, δε θα πάθει κάτι το καφενείο αν σημειώσετε και καμιά απουσία)

                -η χρήση μάσκας και αντισηπτικών (εντάξει δεν το μάθατε ακόμα εδώ και τρία χρόνια;)

                - το συχνό πλύσιμο των χεριών (καλό πλύσιμο όπως αυτό που μάθαμε για τον κορονοϊό)

                -μην πιάνετε τα μάτια σας, τη μύτη, ή το στόμα σας με τα χέρια σας αν δεν τα έχετε πλύνει πρώτα.

                - περιορισμός μετακινήσεων αν δεν είναι απαραίτητο (μπαστακωθείτε και λίγο να σας δει το σπίτι σας, σέρνονται και γρίπες).

                -μην παραμένετε σε χώρους που υπάρχουν ασθενείς (συμπαραστεκόμαστε στο φίλο που νοσεί και από το τηλέφωνο, δε χρειάζεται να πάμε να κάτσουμε μαζί του).

Η θεραπεία της γρίπης είναι συμπτωματική, δηλαδή θεραπεύουμε τα συμπτώματα μέχρι να κάνει τον κύκλο της η νόσος που συνήθως κρατά 3 με 7 ημέρες, δηλαδή χορηγούμε αντιπυρετικά (ρώτα το γιατρό σου, μην κάνεις τον ξερόλα, θα σου πει αυτός τι να πάρεις), όχι ασπιρίνη γιατί μπορεί να προκαλέσει διάφορα σύνδρομα ειδικά σε παιδιά και εφήβους, πολλά υγρά και όχι η τεκίλα δε συμπεριλαμβάνεται στα υγρά, εννοώ χυμούς φρέσκους, αφεψήματα (τσάι του βουνού βρε ζαγάρι, χαμομήλι, τήλιο τέτοια πράγματα), όχι αντιβηχικά αν δεν τα συστήσει ιατρός, ξεκούραση, όχι κάπνισμα (δε θα πέσει έξω ο Παπαστράτος αν για δέκα μέρες δεν καπνίσεις), καλό φαγητό (φτιάξε μια κοτόσουπα, δε θα πάθεις τίποτα), καμιά βιταμινούλα,  καλό αερισμό των χώρων (αέρισε το δωμάτιό σου όσο πας στο μπάνιο), αν οι μυαλγίες είναι πολύ έντονες και νιώθεις ντιπ κομμένος,  τότε πάρε  αναλγητικά απ αυτά που θα σου πει ό γιατρός όχι ότι βρεις στο σπίτι. Τα αντιβιοτικά δεν προσφέρουν κάτι στις ιώσεις, εκτός και αν τα συστήσει ιατρός για αποφυγή επιπλοκών. Επαναλαμβάνω, δεν προσφέρουν κάτι τα αντιβιοτικά. Ο γιατρός θα σου πει ΑΝ πρέπει να πάρεις αντιβίωση γιατί αυτός ξέρει, όχι η θεία η Κατίνα που πήρε το τάδε αντιβιοτικό… Υπάρχουν κάποια αντιικά φάρμακα αλλά δε χορηγούνται πάντα λόγω υποκείμενων προβλημάτων του ασθενή (τα είπαμε τι είναι αυτά, δε θα τα ξαναπούμε) είτε γιατί κάποιοι ιοί έχουν αναπτύξει ανοσία σε αυτά (εμ βέβαια πάτε και παίρνετε ότι βρείτε μετά δε με πιάνει γιατρέ μου… άντε μη με νευριάζετε), είτε δεν το επιτρέπει η κατάσταση του ασθενή (αν έχεις κατεβάσει όλο το κτήμα Γεροβασιλείου μαζί με το Γεροβασιλείου, τι περιμένεις; Θαύματα;;; το έκανες το συκωτάκι πουρέ, πώς να πάρεις το αντιικό μετά;). Οι γιατροί θα καθορίσουν τη θεραπευτική αγωγή που είναι πάντα εξατομικευμένη (ο γιατρός, όχι  ο κολλητός σου που έχει ένα φίλο που έχει μια κοπέλα που ο αδερφός της είπε να πάρεις αυτά και αυτά, ο γιατρόόός, το κατάλαβες ή θες να κάνω και κακά;). Σε κάθε περίπτωση, αν νοσήσετε, προσπαθήστε να μην έρχεστε σε επαφή με άλλους ανθρώπους και παραμείνετε σπίτι σας μέχρι να συνέρθετε,  φορέστε μάσκα αν πρέπει να μετακινηθείτε και χρησιμοποιήστε πάντα κάτι να καλύπτετε μύτη και στόμα όταν βήχετε και φταρνίζεστε (εντάξει κόλλησες, πρέπει να κολλήσει και όλη η γειτονιά σου; Άσε και κανέναν να σου κάνει κάνα κόλλυβο).

Και ας περάσουμε στο καινούργιο φρούτο στη φρουτιέρα των ιών φέτος. Κυρίες και κύριοι ο συγκυτιακός ιός ή αλλιώς RSV που κάνει το ντεμπούτο του ως νόσος ενηλίκων μιας και μέχρι προσφάτως νοσούσαν από αυτόν τα μωρά ως δυο ετών.

 

Ιός φαρμάκι αυτός, παιδιά για τους ενήλικες. Δε νοσείς, παίρνεις τζούρα από τάφο… πυρετός ακατέβατος, πάνω από 38,5, αϋπνία, απέχθεια στο ύδωρ, καταβολή δυνάμεων και το κερασάκι στην τούρτα, βρογχόσπασμος… ω ναι, και όχι ότι και ότι βρογχόσπασμος, λες λίγο θα είναι, μπααα,  μιλάμε να μη σου φτάνει ο αέρας, να μην μπορείς να αναπνεύσεις, να νιώθεις πως πνίγεσαι από έλλειψη αέρα. Άμα το περάσεις και καπνίσεις ξανά, είσαι ηλίθιος… άμα έχεις και μερικά κιλά παραπάνω, εκεί σε θέλω, ακόμα χειρότερα τα πράγματα.

Σ’αυτό το φυντανάκι, δεν υπάρχει εμβόλιο, οπότε αν αγαπάμε τη ζωούλα μας, τι κάνουμε;;; προσέχουμε να μην κολλήσουμε! Διαβάστε παραπάνω, τα ίδια μέτρα παίρνουμε είτε γρίπη, είτε κορονοϊός, είτε RSV, γκέγκε;;;

Πώς το καταλαβαίνουμε; Πάμε στο νοσοκομείο μόλις αρχίσει ο πυρετός, μας βάζουν το μαρκουτσάκι στη μύτη και αυτοί ξέρουν πως θα κάνουν το τεστ, μετά θα μας πουν αν είμαστε θετικοί σ’ αυτό το καινούργιο δώρο της φύσης. Δεν το λες και καινούργιο, καινούργια είναι η βαριά νόσος που κάνει στους ενήλικες, γιατί μέχρι πρότινος ήταν της πλάκας, τώρα το είδε «θα σε ρίξω κάτω ρε χαρχάλες»… Μετά πας καρφί στον πνευμονολόγο να σου δώσει οδηγίες, τις οποίες ακολουθείς πιστά αν θες να δεις το καλοκαίρι. Μαζεύεσαι στο κονάκι σου, όχι ότι μπορείς και να πάρεις σβάρνα τις στράτες, αλλά λέμε τώρα, και κρατάς δυνάμεις, γιατί αυτό κρατάει κάμποσο καιρό, σου ρίχνει και την ψυχολογία όσο να ΄ναι και τη βλέπεις κάπως τη ζωή μετά. Αυτό που πρέπει να προσέξεις είναι να πίνει υγρά. Καλά νερό δε θα θες, αλλά τσάγια και ότι άλλα μαντζούνια τέτοια, πιες, ότι και να πιεις καλό θα σου κάνει, γιατί λίγο ο πυρετός λίγο η απέχθεια στο ύδωρ, μια αφυδατωσούλα θα την πάθεις, καλό είναι να την αποφύγεις με τα υγρά που θα πίνεις. Χυμούς, χωρίς βότκα μέσα, αφεψήματα, είπαμε παραπάνω ποια είναι αυτά, πιες και καμιά από αυτήν στο κόκκινο κουτί, αυτήν της αμερικάνικης πολυεθνικής ντε, αν με κατάλαβες, γιατί λίγο η καφεϊνη, λίγο οι ηλεκτρολύτες, θα σε τονώσει, όχι ενεργειακά ποτά, το ξαναγράφω, όχι ενεργειακά ποτά, δεν κάνουν καλό… Φάρμακα που θα σε βοηθήσουν θα στα δώσει ο πνευμονολόγος σου, εισπνεόμενα, αντιφλεγμονώδη, αντιπυρετικά, μην κάνεις του κεφαλιού σου, ότι πει ο επιστήμονας, δεν πέρασε 15 χρόνια να σου λέει άλλα αυτός και άλλα να κάνεις. Αν το πράγμα πολυζορίσει, ίσως να πάρεις και καμιά κορτιζονούλα για μερικές μέρες, πάλι με ιατρική οδηγία, μην είσαι τζώρας, θα ακολουθήσεις πιστά ότι πει ο ντόκτορας… Και μετά περνάει. Όχι η καταβολή δυνάμεων, θα είσαι σα ξεφούσκωτο μπαλόνι για κάμποσο καιρό, μην κάνεις μαγκιές. Τι θα κάνεις όσο είσαι άρρωστος; ότι κάνει και αυτός που έχει γρίπη, διάβασε παραπάνω.

Και περνάμε στον παλιό μας γνώριμο τον κύριο Covid-19 ή όπως είναι της μόδας, ο κορονοϊός, τί θέλεις να σου πω τί θα κάνεις; Τρία χρόνια τί λέμε; Δεν τα έμαθες;;;

Αυτά για σήμερα. Προσέχετε. Διαβάστε το άρθρο, γελάστε γιατί όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης (ο δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου ντε), η μέρα που δε γελάσαμε είναι μια χαμένη μέρα. Και να προσέχετε την πάρτη σας…

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ

 Σήμερα έχω διάθεση εξομολόγησης.

Αναρωτηθήκατε ποτέ, πώς νιώθει μια νοσηλεύτρια; Τί αισθάνεται όταν δουλεύει; Πώς πηγαίνει σπίτι της; Πότε βλέπει τα παιδιά της; Πώς λειτουργεί μετά από πρωί-νύχτα;

Κορονοϊός, νοσοκομεία, εντατικές, θάνατοι. Αναρωτηθήκατε ποτέ, πώς νιώθει ο νοσηλευτής που του πεθαίνει ο ασθενής;

Λίγο πολύ, όλοι έχετε επισκεφτεί κάποιον συγγενή ή φίλο σε κάποιο νοσοκομείο. Δεν έχει σημασία αν είναι δημόσιο ή ιδιωτικό. Αν είναι στην Αθήνα ή την επαρχία. Αν είναι εργάσιμη ή αργία.

Πήγατε, είδατε το φίλο/το συγγενή και φύγατε. Κάνατε το κοινωνικό σας καθήκον. Όμως ο φίλος ή ο συγγενής σας, παρέμεινε στο νοσοκομείο. Κάποιος τον πόνεσε για να του βάλει φλεβοκαθετήρα, κάποιος τον έκανε μπάνιο, τον καθάρισε όταν ενεργήθηκε, του άλλαξε σεντόνια μετά που του έπεσε ο πυρετός, του χορηγούσε σε τακτά χρονικά διαστήματα τα φάρμακά του από το στόμα ή τη φλέβα, κάποιος τον τάισε, του κράτησε το χέρι όταν φοβόταν ή πονούσε, του άδειασε τον ουροκαθετήρα, τον βοήθησε να σηκωθεί ή να πιεί την πρώτη του γουλιά μετά το χειρουργείο του. Και αυτός είναι ο νοσηλευτής, η νοσηλεύτρια. Η νοσοκόμα που λέτε στην καθομιλουμένη…

Ξεχνάτε όμως κάτι.

Και η «νοσοκόμα» είναι άνθρωπος. Και εμείς έχουμε δικούς μας ανθρώπους που νοσούν ή είναι θετικοί στον κορονοϊό, που μας περιμένουν στο σπίτι να φάμε μαζί, να διασκεδάσουμε, να πάμε μια βόλτα.

Μπορούμε όμως να συμμετέχουμε στις δραστηριότητες της οικογενείας μας; Λοιπόν, όχι. Προσωπικά, και δεν αποτελώ εξαίρεση στη νοσηλευτική κοινότητα, όταν τέλειωσε η άδεια κυήσεως που είχα, έδωσα, ναι έδωσα, το παιδί μου στους γονείς μου, γιατί εγώ είχα βάρδιες και κυρίως απόγευμα τη Δευτέρα, πρωί την Τρίτη και νύχτα την Τρίτη το βράδυ και μετά πάλι απόγευμα, πρωί-νύχτα και μέσα δυο σαββατοκύριακα ένα έξω. Για να είμαι στη δουλειά στις επτά το πρωί, έπρεπε να ξυπνήσω στις πέντε και μισή και να φύγω στις έξι και τέταρτο από το σπίτι μου. Τί θα το έκανα το παιδί; Και οι δικοί μου οι γονείς μένανε ένα χιλιόμετρο από το σπίτι μου, έχω συναδέλφους που τα παιδιά τους τα έχουν στη Λάρισα, την Αλεξανδρούπολη, την Πάτρα… Τα καλοκαίρια δούλευα σερί δώδεκα μέρες για να πάρω μαζεμένα τα ρεπώ μου μετά τη νύχτα για να φύγω και να πάω στην Καρδίτσα που οι γονείς μου είχαν το παιδί μου στο χωριό για καθαρό αέρα. Και μετά πάλι το ίδιο.

Στα 37 χρόνια που είμαι στις ένοπλες δυνάμεις, Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο, και στις τρεις αυτές γιορτές δεν έχω κάνει ΠΟΤΕ έξω στην ίδια χρονιά. Εκτός από τη χρονιά που είχα άδεια κυήσεως. Πέρυσι, που ήμουν και είμαι υποδιευθύντρια νοσηλευτικής υπηρεσίας, ανήμερα το Πάσχα, πέρασα από το νοσοκομείο να ευχηθώ χρόνια πολλά σε όλα τα παιδιά που δεν ήταν στα σπίτια τους αλλά «επί των επάλξεων», το βράδυ της πρωτοχρονιάς, ήμουν στο νοσοκομείο μαζί με το διοικητή γιατί θα ερχόταν ο Χαρδαλιάς. Για του λόγου το αληθές, μπες τε να δείτε το βίντεο που ανέβασα στο instagram και το facebook μπροστά από το δέντρο του νοσοκομείου. Έφυγα εκείνο το βράδυ στις δύο και μισή. Άλλαξα το χρόνο στο φανάρι έξω από το ΓΝΑ. Το καλοκαίρι είχα κλείσει σουίτα με δική μου πισίνα με θέα την καλντέρα στη Σαντορίνη για τρεις νύχτες, δε χαλάλιζα άλλα χρήματα, και επειδή το παιδί μου δούλευε στην αλυσίδα αυτών των ξενοδοχείων, μου κάνανε δώρο άλλες δυο διανυκτερεύσεις. Θα πήγαινα στις 19 Αυγούστου. Στις 10 Αυγούστου, είχαμε ανάκληση αδειών, τη μέρα εκείνη έφυγα από το νοσοκομείο στις εννέα το βράδυ, γιατί όταν καλείς όλον τον κόσμο να επιστρέψει από την άδειά του δεν μπορείς εσύ να είσαι στη παραλία της Βάρκιζας, έπρεπε εμένα να δουν πρώτα εκεί. Τις 20 ημέρες άδεια που θα έπαιρνα το καλοκαίρι, τις πήρα από τις 5 Ιανουαρίου του 2021 ως τις 25.

Είχα ασθενή, ένα νεαρό παιδί 24 χρονών που είχε σάρκωμα Ewin. Από το ίδιο νόσημα πέθανε η ξαδέρφη μου 27 χρονών. Το παιδί υπέφερε και βόγγαγε. Ότι μπορούσαμε να κάνουμε για την ανακούφισή του το κάναμε. Αφήσαμε τον πατέρα του να κοιμάται στο διπλανό κρεβάτι και να μένει εκεί, για όσο καιρό θα ζούσε το παιδί. Ο θάλαμος του παιδιού ήταν απέναντι από το γραφείο μου. Το βογγητό του παιδιού το άκουγα στο γραφείο μου, στο ασανσέρ, στο αυτοκίνητό μου, στο σπίτι μου… Ζήτησα πέντε μέρες άδεια και πήγα στη φίλη μου στη Λάρισα για να αλλάξω παραστάσεις και να πάψω να ακούω το βογγητό. Τη μέρα που θα επέστρεφα, την ώρα που μπήκα στο τραίνο για να επιστρέψω, μου τηλεφώνησαν τα παιδιά από τη δουλειά και μου είπαν πως το παιδί πέθανε και θα γινόταν η κηδεία στη Λάρισα. Κατέβηκα από το τρένο και πήγα την επομένη μέρα στην κηδεία του παιδιού. Είχα ανάγκη να βιώσω την κηδεία και την οδύνη για να συνειδητοποιήσω ότι η αγωνία και ο πόνος του παιδιού έληξαν. Για να ηρεμήσω και εγώ.

Νομίζετε πως δεν πονάμε όταν πονάει ο ασθενής; Πώς δεν ανησυχούμε για την έκβαση ενός ασθενή; Για το τί θα δείξουν οι εξετάσεις του; Νομίζετε πώς έχουμε τόσο σκληρύνει μέσα μας και δε στενοχωριόμαστε που πεθαίνει κάποιος στο τμήμα μας; Δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλος ή μικρός. Είναι μια ανθρώπινη ψυχή που φεύγει. Και σε κανέναν δεν αξίζει να φεύγει μόνος του. Έχω κρατήσει το χέρι σε γιαγιά που ξεψύχαγε γιατί δεν είχε κανένα. Άνοιξε τα μάτια της, μου χαμογέλασε, μου έσφιξε το χέρι και σε δέκα λεπτά έφυγε. Το βλέμμα της το πήρα ως ευλογία.

Και τώρα με τον κορονοϊό, πεθαίνει πολύς κόσμος μόνος του. Παιδιά, φοράτε μάσκες. Παντού. Συνεχώς. Και σωστά. Με τη μύτη μέσα και με άριστη εφαρμογή στο σιδεράκι πάνω από τη γέφυρα της μύτης. Η μάσκα σώζει ζωές. Φορέστε τις και μείνετε σπίτι σας. Μην πάτε πουθενά χωρίς μάσκα, και πουθενά που να έχει κόσμο χωρίς μάσκα. Και μην αφήνετε άτομα χωρίς μάσκα να σας πλησιάζουν. Αν κάποιος δε θέλει να προστατεύσει τον εαυτό του, δικαίωμά του, αλλά δεν έχει δικαίωμα να θέσει εσάς σε κίνδυνο. Μην του το επιτρέπετε. Επιβάλλετέ του να φορέσει μάσκα αν είναι κοντά σας. Προστατευτείτε. Είναι θέμα ζωής και θανάτου.

Οι νοσηλευτές, λείπουμε από τα σπίτια σε μεγάλες γιορτές, στα γενέθλια των παιδιών μας, όταν το παιδί μας είναι άρρωστο, όταν οι γονείς μας είναι άρρωστοι, όταν είμαστε εμείς άρρωστοι. Έχω κάνει νυχτέρια, με το ντεπόν το αναβράζον στην τσέπη γιατί κάθε τέσσερις ώρες έπρεπε να παίρνω ένα για να βγάλω τη βάρδια.

Οι νοσηλευτές, γυρνάμε στα σπίτια μας κουρασμένοι σωματικά και ψυχικά. Δεν έχουμε κουράγιο να συμμετέχουμε σε γιορτές, αλλά το κάνουμε σφίγγοντας τα δόντια γιατί οι δικοί μας άνθρωποι δε χρειάζεται να ανησυχούν μαζί με εμάς για το παιδί που χειρουργείται και δεν το ξέρουν. Για το νέο που ήρθε με ρήξη ανευρύσματος κοιλιακής αορτής και δεν κρατάει πίεση μετά το χειρουργείο. Για τη μάνα με τα τρία παιδιά που έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία και είναι στο μεταίχμιο του θανάτου. Γελάμε αλλά τα μάτια μας δε γελούν.

Ο γιος μου είχε παράπονο γιατί δεν τον πήγα ποτέ στις παρελάσεις, γιατί δούλευα. Αν δε δούλευα, παρέλαυνα εγώ.

Άλλα παιδάκια παίζουν στις παιδικές χαρές, εγώ όταν δεν είχα που να αφήσω το παιδί, γιατί οι δικοί μου λείπανε, το έπαιρνα στη δουλειά. Κοιμόταν στο καμαράκι των νοσηλευτών σκεπασμένο με το στρατιωτικό μου τζάκετ. Έπαιζε με τα καροτσάκια και με τις σύριγγες στο νοσοκομείο. Τον άφησα μόνο του όταν ήταν 11 ετών στο σπίτι το πρωί με 10 ευρώ να πάρει γάλα μίλκο και ένα κρουασάν με το σκεπτικό ότι στις τρεις το μεσημέρι θα επέστρεφα. Αλλά επειδή είχε πάρει φωτιά ο Υμηττός, εμείς μείναμε επιφυλακή. Κατέβηκε στη γειτόνισσα και τον έφερε η γειτόνισσα στο νοσοκομείο και κοιμήθηκε εκεί το βράδυ. Εγώ και το παιδί φύγαμε την άλλη μέρα το μεσημέρι… και το δικό μου δεν είναι το μοναδικό παιδί νοσηλευτή που μεγάλωσε μέσα στα νοσοκομεία. Ούτε το μοναδικό που κοιμήθηκε πρωί μεσημέρι βράδυ σε νοσοκομείο γιατί δούλευε η μάνα του ή ο πατέρας του.

Η προσφορά μας στο συνάνθρωπο, στον ασθενή, στο συνάδελφο, είναι εις βάρος μας. Εις βάρος των οικογενειών μας, των παιδιών μας, της ψυχικής μας ηρεμίας, των αντοχών μας.

Αναρωτηθήκατε γιατί έχουμε μια σκληρή έκφραση στα πρόσωπά μας; Γιατί δεν πρέπει να δείχνουμε τη συντριβή μας όταν μαθαίνουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων κάποιου που έχει μια ανίατη νόσο. Γιατί πρέπει να το παίξουμε χαρούμενες και αισιόδοξες. Και ας ξέρουμε… Γιατί έχουμε πονέσει και ιδρώσει ώρες κάνοντας ΚΑΡΠΑ σε κάποιον που τελικά δεν αναλαμβάνει και πεθαίνει. Που κρατάμε το χέρι της ασθενούς και της χαμογελάμε λέγοντας πως κανένας δε μας πέθανε από αυτό και ας ξέρουμε πως μετράει μέρες… Γιατί ότι ζούμε εκεί, δεν πρέπει να το φέρνουμε στο σπίτι μας. Γιατί το παιδί μας θέλει να δει τη μάνα του να του χαμογελάει και ας μην ξέρει πως όταν το αγκαλιάζουμε τόσο σφιχτά είναι από ανακούφιση γιατί το έχουμε κοντά μας και όχι για επίδειξη δύναμης. Γιατί οι δικοί μας άνθρωποι δεν πρέπει να ξέρουν  πόσο υποφέρουμε μέσα στο νοσοκομείο. Ούτε πρέπει να δείχνουμε πως δεν προλάβαμε να κατουρήσουμε όλη τη βάρδια ή να πιούμε ένα ποτήρι νερό όλη τη βάρδια. Ότι τα πόδια μας το πρωί πλέανε μέσα στα σαμπώ μας αλλά το μεσημέρι δε χώραγαν σ΄αυτά από την ορθοστασία και το τρέξιμο. Δε χρειάζεται να ξέρουν πως δεν είχαμε λόγια να παρηγορήσουμε μια μάνα που έχανε την κόρη της, ούτε ότι δεν μπορούσαμε να πούμε στη νεαρή κοπέλα που είναι έγκυος ότι ο άντρας της πέθανε…

Δεν έγινα νοσηλεύτρια γιατί αγαπούσα το επάγγελμα. Έγινα για το γαλόνι. Στην πορεία αγάπησα όμως αυτό που έκανα. Μου άρεσε να φροντίζω και να ανακουφίζω τους ασθενείς. Επέλεξα χειρουργική ειδικότητα γιατί ο χειρουργικός ασθενής όσο βαρειά νόσο και να έχει,  τον χειρουργούν, και κάθε μέρα είναι και λίγο καλύτερα και τελικά φεύγει όρθιος και περπατώντας από το τμήμα. Ο ασθενής στην παθολογική τις περισσότερες φορές φεύγει με τα πόδια μπροστά και αυτό δεν το άντεχα. Λάτρεψα το χειρουργείο. Δε με ενοχλούσε η ορθοστασία, το ότι δεν μπορούσα να μετακινηθώ ή να πάω να κατουρήσω, γιατί δεν έβλεπα τον ασθενή και δε δενόμουν μαζί του. Θα έβλεπα το χειρουργικό πεδίο, πόση ώρα; Τέσσερις; Έξι;; Δώδεκα;;; μετά θα έφευγε, δε θα τον ξανάβλεπα. Ήμουν αποστασιοποιημένη από το πρόβλημα. Ιδανικό. Κάτι που δε συμβαίνει στα νοσηλευτικά τμήματα. Θα μιλήσεις, θα σε ρωτήσουν, θα τους ρωτήσεις, και αν μείνει και πολύ καιρό, θα γίνεις φίλη τους. Και θα εκμυστηρεύονται πολλά πράγματα. Και μετά πεθαίνουν. Και μένεις μετέωρη. Και μέσα σου κλαις. Μέσα σου. Γιατί ως νοσηλεύτρια, δεν μπορείς να εξωτερικεύσεις τον πόνο ή τη στενοχώρια σου, την απόγνωση ή την απελπισία σου. Πρέπει να είσαι εκεί. Βράχος. Χαμογελαστή, μόνο στα χείλη, ήρεμη, πράα, μεθοδική, σταθερή, σημείο αναφοράς.

Και όλο αυτό είναι κουραστικό. Λίγες αντέχουν και δε δηλώνουν παραίτηση με την πρώτη ευκαιρία. Θέλει δύναμη, κουράγιο, αντοχή, αποφασιστικότητα, υπομονή. Αλλά και η υπομονή έχει τα όριά της. Και η δική μου σώθηκε για σήμερα και γι αυτό σας τα είπα. Όχι ότι ένιωσα καλύτερα, αλλά ξεθύμανα προς το παρόν. Και σας έδωσα να καταλάβετε τι περνάμε. Και δε λέω και λεπτομέρειες… γιατί είμαι και καλό κορίτσι, τι κορίτσι δηλαδή, γουμαρομπεμπέκα, αλλά τέλος πάντων. Άντε βρε, καλό σας βράδυ, και όταν βλέπετε νοσηλεύτρια, να τη σέβεστε. Το αξίζει…